11.COPY DMK

02
  1  
  1  
  2  
  3  
  4  
  5  
  6  
  7  
  8  
  9  

  10.அன்னை சத்தியவாணி முத்து‬  
  11  
  11.GOWSALYA  
  13.THOL SELAI  
  14.NANDINI  
  21.NADAR.THIRUVANGUR  
  22.PANJAMI.NELAM  
RIYA-JABA-GOGI

1.திராவிடர் விடுதலைக் கழகம் பெரியார் வாழ்க்கை வரலாறு வரலாற்றுச் சுருக்கம் – ஆண்டுவாரியாக இவர் தான் பெரியார் தொகுப்பு: தஞ்சை மருதவாணன் உலகமே ஒருமுகமாகப் பாராட்டிவிட்டது என்று கருதத்தக்க வண்ணம், அனைத்துலகுக்கும் பொதுவான, உச்சமன்றமான உலக நாடுகள் அவை, தனது ஒரு பிரிவான உலக நாடுகளின் கல்வி, அறிவியல் மற்றும் பண்பாட்டுக் கழகத்தின் (UNESCO) மூலம், இந்தியத் துணைக் கண்டத்தின் தென்கோடியில் உள்ள தமிழகத்தில் சுழன்றுலவிய இந்த மாமனிதரை மிகச் சரியாக அடையாளங் கண்டு, கீழ்க் கண்டவாறு குறிப்பிட்டது: “புத்துலகத்தின் தீர்க்கதரிசி! தென்கிழக்கு ஆசியாவின் சாக்ரடீஸ்; சமுதாய சீர்திருத்த இயக்கத்தின் தந்தை; அறியாமை, மூடநம்பிக்கை, அர்த்தமற்ற வழக்கங்கள், ஆதாரமற்ற நடப்புகள் ஆகியவற்றின் கடும் எதிரி.” இவ்வாறு புகழப்பட்ட அந்தத் தன்மானப் பேரொளியாம், தந்தை பெரியார் அவர்களின் வாழ்க்கைக் குறிப்பினை, கையேடாகப் பயன்படுத்தத் தக்க வகையில், கால வரிசைப்படியான ஒரு குறு வரலாற்றுப் பிழிவாக வழங்குகின்றோம். ஆரியப் பார்ப்பனியம் – வேத, புராண, சாஸ்திரங்களைக் காட்டி பார்ப்பனரல்லாதாரை உடல் உழைப்பாளர்களாக, தற்குறிகளாக அடிமைப்படுத்திய காலத்தில் பெரியார் பொது வாழ்க்கையில் அடியெடுத்து வைத்தார். பார்ப்பன கொடுங்கோல் ஆதிக்கத்தை எதிர்த்து சிங்கமென முழங்கி அவர் காங்கிரசுக்குள் போராடினார்; சுயமரியாதை இயக்கம் கண்டார்; தென்னிந்திய நல உரிமைச் சங்கத்தை வழி நடத்தினார்; அதன் தலைவரானார். மேட்டுக்குடி உயர் வர்க்கத்தின் பிடிக்குள் இருந்த நீதிக்கட்சியை பாமர மக்களுக்கான இயக்கமாக்கி, அதற்கு ‘திராவிடர் கழகம்’ என்று பெயர் சூட்டினார். தமிழ்நாட்டின் வரலாற்றுப் போக்கைத் திருப்பிய ஒரு சரித்திர நாயகனின் வரலாறு – அவரது இளம் பருவத்தில் தொடங்கி இறுதி வரை ஆண்டு வரிசைக் கணக்கில் எடுத்துரைக்கிறது – இந்த வெளியீடு. 1879 முதல் 1918 முடிய தந்தை பெரியார் ஈ.வெ.ரா. அவர்கள், 17.9.1879இல் ஈரோட்டில் வெங்கடப்ப நாயக்கருக்கும், சின்னத் தாயம்மையார் எனும் முத்தம்மாளுக்கும், நான்காவது மகவாகவும், இரண்டாவது மகனாகவும் பிறந்தார். இவருடன் பிறந்தவர்கள் ஈ.வெ.கிருஷ்ணசாமி, பொன்னுத்தாயி அம்மாள், கண்ணம்மாள் ஆகியோர். ஈ.வெ. கிருஷ்ணசாமியின் முதல் மனைவி நாகம்மாளுக்கு, ரங்காராம், தாயாரம்மாள் ஆகியோரும் அவரது இரண்டாவது மனைவி ரங்கநாயகிக்கு மிராண்டா, சம்பத், செல்வராஜ், செல்லா, கஜராஜ் ஆகியோரும் மக்களாவர். பொன்னுத்தாயி அம்மையாருக்கும் அவரது கணவர் கல்யாணசுந்தர நாயக்கருக்கும் (மாப்பிள்ளை நாயக்கர்) அம்மாயி, அப்பையா ஆகிய இருவர் மக்கள். கண்ணம்மாளின் கணவர் பெயர் எஸ்.இராமசாமி நாயக்கர் என்பதாகும். கண்ணம்மாளுக்கு குழந்தை இல்லை. எஸ். இராமசாமி நாயக்கரின் இரண்டாவது மனைவி பொன்னம்மாளுக்கு ராஜாத்தி என்கிற சுப்புலட்சுமி, காந்தி, சரோஜினி, சந்தானம், சாமி ஆகிய அய்ந்து மக்கள். பெரியார் தனது தந்தையாரின் சிறிய தாயாரான விதவையின் வீட்டில் சுவீகாரமாகச் சென்று சிறு வயது முதற்கொண்டு, கட்டுப்பாடு அற்று, குறும்பு மிக்கவராக வளர்ந்தார். 6 வயதில் திண்ணைப் பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்க்கப் பட்டார். 9 வயதில் ஈரோடு முனிசிபல் ஆரம்பப் பள்ளியில் சேர்க்கப்பெற்று, இரண்டாண்டுகள் பயின்று, 4ஆவது வகுப்பு தேறினார். இவர் தேறிய செய்தி சென்னை செயிண்ட் ஜார்ஜ் கெஜட்டில் வெளியிடப் பட்டது. 10ஆவது வயதில் பள்ளிப் படிப்பை விட்டு நிறுத்தப்பட்டார். 12ஆம் வயதில் தந்தையாரின் மண்டிக்கடை வாணிபத்தில் ஈடுபடுத்தப்பட்டார். 19ஆம் வயதில், 13 வயது நாகம்மையைத் திருமணம் புரிந்தார். இந்த நாகம்மையார், பெரியாரின் தாயார் சின்னத்தாயம்மையாருக்கு ஒன்றுவிட்ட தம்பி, சேலம் தாதம்பட்டி ஹெட் கான்ஸ்டபிள் ரங்கநாயக்கருக்கும், அவர் மனைவி பொன்னுத்தாயி அம்மையாருக்கும் பிறந்த மூன்று மக்களுள் ஒருவர் ஆவார். தேவராஜன், முத்தம்மா ஆகியோர் மீதி இருவர். பெரியாருக்குத் திருமணம் ஆகி இரண்டு ஆண்டுகள் கழித்து, ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்து அய்ந்து மாதத்திலேயே இறந்து விட்டது. பெரியார் இளமையிலேயே ஆசார அனுஷ்டானங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவராகவும், தம் வீட்டுக்கு வரும் புராணீகர்களைக் குறுக்குக் கேள்வி கேட்டுத் துளைக்கும், சிந்தனை வளம் மிக்க குறும்புக்காரராகவும், சாதி வேறுபாடற்ற சமத்துவ எண்ணங் கொண்டவராகவும், நேர்மை, நாணயம், வியாபாரத்தில் திறமை மிக்கவராகவும் விளங்கினார். 21ஆம் வயதில், தனது மண்டிக் கடையில் ஈட்டிய லாபத்தில் தொழிலாளர்களுக்கும் பங்கு கொடுத்தார். தமது 23 ஆம் வயதில், சாதி ஒழிப்பு எண்ணங்கொண்டு, அனைத்து சாதியினர், மதத்தினருடன் சமபந்தி போஜனம் நடத்தினார். அத்துடன் வேளாள வகுப்புப் பெண்ணுக்கும் நாயுடு வகுப்பு ஆணுக்கும் கலப்புத் திருமணம் நடத்தி வைத்தார். தனது 24ஆம் வயதில், தனது தந்தையைப் போல கையெழுத்துப் போட்டார் என்று இவர்மீது ஏற்பட்ட வழக்கில், தானே கையெழுத்து இட்டதாக நீதிமன்றத்தில் உண்மையே பேசி, விடுதலையடைந்து இவரது நேர்மைக்காக அனைவரின் பாராட்டுதலையும் பெற்றார். 25ஆம் வயதில், தனது தந்தையார் மறுத்தும், அவருக்குத் தெரியாமல், செல்வக்குமார முதலியார் என்பவரிடம் கடன் வாங்கி, ஈரோடு சிதம்பரம் பூங்காவுக்கு அருகே 30 ஏக்கர் நிலம் வாங்கி, அதைத் தன் தந்தையார் பெயருக்கே சாசனம் எழுதினார். கடன் வாங்கியது “மானத்துக்கு இழுக்கு” என்று தந்தையார் கண்டிக்கவே கோபித்துக் கொண்டு வீட்டை விட்டு வெளியேறினார். துறவி வேடம் பூண்டு, பெஜவாடா, காசி, கல்கத்தா, அஸ்ஸன்சூல், பூரி, எல்லூர் முதலிய இடங்களில் சுற்றித் திரிந்து பரந்த அனுபவம் பெற்றார். புரோகிதப் பார்ப்பனர்களின் சுயநலம், கயமை, வைதீகத்தின் பொய்மை ஆகியவற்றை நேரில் கண்டார். பின்னர், எல்லூரிலிருந்து தந்தையாரால் அழைத்து வரப்பட்டார். மண்டிக் கடையை தன் பேரிலேயே நடத்தினார். 28, 29 ஆம் வயதில் காங்கிரஸ் இயக்கத்தில் நாட்டங்கொண்டு மாநாடுகளுக்கு செல்லத் தொடங்கினார். ஈரோட்டில் பிளேக் நோய் பரவியபோது, மீட்புப் பணியாற்றியதுடன், இறந்த சடலங்களை, உறவினர்களே கைவிட்டுச் சென்றபோதும், தன் தோளில் சுமந்து, அப்புறப்படுத்தி அரும்பணியாற்றினார். 30ஆம் வயதில் தனது தங்கையின் மகளுக்கு, உறவினர்களின் எதிர்ப்புக்கிடையில் ‘விதவைத் திருமணம்’ செய்து வைத்தார். 32ஆம் வயதில் தந்தையாரை இழந்தார். பொது வாழ்வில் மிகவும் நாட்டங் கொள்ளலானார். பல பெரிய மனிதர்கள், அரசியல்வாதிகள், அறிஞர்களுடன் தொடர்பு கொள்ளலானார். ‘சென்னை மாகாண சங்கம்’ என்ற அமைப்பில் உப தலைவராக இருந்து, அச்சங்கத்தில் பார்ப்பனரல்லாதவர்க்கு 50ரூக்குக் குறைவு இல்லாமல் உத்தியோகத்தில் பிரதிநிதித்துவம் இருக்க வேண்டும் என்று தீர்மானம் கொண்டுவந்து நிறைவேற்றினார். சென்னை ‘நேஷனல் அசோசியேஷனில்’ காரியதரிசியாக இருந்து, பார்ப்பனரல்லாதார்க்கு 50ரூ உத்தியோகத்தில் பங்கு தரப்பட வேண்டும் என்று தீர்மானம் கொண்டு வந்து நிறைவேற்றினார். 38ஆம் வயதில் (1917இல்) ஈரோடு நகர்மன்றத் தலைவர் ஆனார். நகரசபைத் தலைவராக இருந்தபோது முதன்முதலாக குடிநீர்த் திட்டம் கொண்டு வந்தார். சுகாதார வசதி போன்ற பல்வேறு நலத் திட்டங்களை நிறைவேற்றினார். சுமார் 29 கவுரவப் பதவிகளை வகித்து வந்தார். அப்போது சேலத்தில் சி.இராஜகோபாலாச்சாரியார் நகரசபைத் தலைவராக இருந்தார். 1919 காங்கிரஸ், சமூக சீர்திருத்தத்துக்குப் பாடுபடும் என்றும், வகுப்புரிமைக் கொள்கையை ஏற்றுக் கொள்வதாகவும், பதவி உத்தியோகங்களில் 50 சதவீதம் பார்ப்பனர் அல்லாதவர்களுக்கு ஒதுக்கி  அளிக்கப்படும் எனவும், தேர்தலில் போட்டியிட்டு அரசியலைக் கைப்பற்றும் எண்ணம் காங்கிரசுக்கு இல்லை எனவும் காங்கிரசார் உறுதி கூறியதை நம்பி, சமுதாய சேவைக்கு ஒரு வாய்ப்பு என்று கருதிக் காங்கிரசில் உறுப்பினரானார். ஈரோடு நகர்மன்றத் தலைவர் பதவியை விட்டு விலகினார். அமிர்தசரசில் நடைபெற்ற காங்கிரஸ் மாநாட்டுத் தமிழகப் பிரதிநிதியாகச் சென்று வந்தார். திருச்சியில் 25ஆவது ‘இராஜீய மாகாண காங்கிரஸ் கான்பரன்சில்’ வகுப்புரிமைத் தீர்மானத்தைக் கொண்டு வந்தார். 1920 தாம் பொது நிலையங்களில் வகித்து வந்த ஏறத்தாழ 29 பதவிகளையும் விட்டு விலகினார். காங்கிரஸ் ஒத்துழையாமை இயக்கத்தில் ஈடுபட்டு உழைத்தார். ஆண்டுக்கு ரூ.20,000 வருமானம் வரக் கூடிய வாணிபத்தையும், தாம் நடத்தி வந்த பஞ்சாலையையும் நிறுத்திவிட்டார். திருநெல்வேலியில் நடைபெற்ற இராஜீய காங்கிரஸ் மாகாண மாநாட்டில் வகுப்புரிமைத் தீர்மானத்தைக் கொண்டு வந்தார். மாநாட்டுத் தலைவர் திரு.எஸ்.சீனிவாச அய்யங்கார், ‘இது பொது நன்மைக்குக் கேடு ஆனதால் ஒழுங்கு தவறானது’ என்று கூறி, அனுமதி மறுத்தார். 1921 ஈரோட்டில் கள்ளுக்கடை மறியலைத் தலைமை தாங்கி நடத்தினார். காந்தியாரின் நிர்மாணத் திட்டத்தையேற்று ஆடம்பர ஆடையை விட்டுக் கதர் உடுத்தினார். தாயார், மனைவி, தங்கை, குடும்பத்தினர் அனைவரையும் கதர் உடுத்தச் செய்தார். கதர் மூட்டைகளைத் தம் தோளிலேயே சுமந்து சென்று ஊர் ஊராக விற்பனை செய்தார். திருச்செங்கோட்டில் கதர் ஆசிரமத்தைத் திறந்து வைத்தார். மது தரும் மரங்களை வெட்ட வேண்டும் என்று காந்தியார் வேண்டுகோள் விடுத்ததற்கிணங்க, வடநாட்டில் பல ஈச்ச மரங்கள் வெட்டி வீழ்த்தப்பட்டன. தென்னாட்டில் இவர் ஒருவரே, சேலம் தாதம்பட்டியில் தமது தோட்டத்திலிருந்த 500 தென்னை மரங்களை வெட்டி வீழ்த்தச் செய்தார். நீதிமன்றங்களைப் புறக்கணிக்க வேண்டும் என்ற கொள்கையின் அடிப்படையில் தனது குடும்பத்துக்கு வரவேண்டிய 50,000 ரூபாய்களை இழந்தார். இதில் ரூ.28,000 மதிப்புள்ள பத்திரம் ஒன்றினை தன் பேருக்கு ‘மேடோவர்’ (Made Over) செய்து தரும்படியும், தாம் இலவசமாக வாதாடி வசூல் செய்து தருவதாகவும், பிறகு தொகையை திலகர் சுயராஜ்ஜீய நிதியில் சேர்த்து விடலாம் என்றும் சேலம் திரு.சி.விஜயராகவாச்சாரியார் விடுத்த வேண்டுகோளைக் கொள்கை அடிப்படையில் புறக்கணித்தார். கள்ளுக்கடை மறியலில் கைதாகி 15.11.1921இல் சிறைபிடிக்கப்பட்டு, ஒரு மாதம் தண்டனை அளிக்கப்பட்டு, கையில் விலங்கிடப்பட்டு கோவைச் சிறைக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டார். தொடர்ந்து அன்னை நாகம்மையாரும் கண்ணம்மாளும் மற்றும் ஆயிரக்கணக்கானோரும், 144 தடையை மீறி மறியலில் ஈடுபட்டனர். எண்ணிக்கை பெருகவே, அரசு பணிந்து தடையை நீக்கியது. தஞ்சையில் நடைபெற்ற 27ஆவது தமிழ் மாகாண காங்கிரஸ் மாநாட்டில் வகுப்புரிமைத் தீர்மானத்தை முன் வைத்தார். அவ்வமயம் திரு. சி.இராஜகோபாலாச்சாரியார் ‘இதனைக் கொள்கையாக வைத்துக் கொள்வோம்; தீர்மான ரூபமாக வேண்டாம்’ என்று தந்திரமாகத் தடுத்தார். 1922 கள்ளுக்கடை மறியல் வீறுடன் தொடர்ந்தது. அரசாங்கத்திற்கும் காங்கிரசுக்கும் ஒத்துழையாமை இயக்கம் தொடர்பாக ஒப்பந்தப் பேச்சு நடைபெற்றது. இது தொடர்பாக, பம்பாயில் ஒரு மாநாடு நடைபெற்றது. அம்மாநாட்டு நடவடிக்கை தொடங்கப்படும் முன்பாக, திரு. மாளவியா, திரு.சங்கரன் நாயர் ஆகியோர், ‘கள்ளுக்கடை மறியலை நிறுத்திவிட்டு, வேறு நடவடிக்கை தொடரலாம்’ என காந்தியாரைக் கேட்டுக் கொண்டபோது, காந்தியார், “கள்ளுக்கடை மறியலை நிறுத்துவது என் கையில் இல்லை, ஈரோட்டில் உள்ள இரண்டு பெண்களிடம் இருக்கிறது” என்று நாகம்மையாரையும் கண்ணம்மாளையும் குறிப்பிட்டார் (ஆதாரம்: 19.1.1922 ‘இந்து’). இந்தியாவிலேயே முதன்முதல், தம் வீட்டுப் பெண்களை, பொது வாழ்வில் ஈடுபடுத்தி, மறியலில் கலந்து கொள்ளச் செய்தவர் பெரியார் ஒருவரே! ஈரோட்டில், தன் தந்தையார் சமாதிக்குப் பக்கத்திலுள்ள கட்டிடத்தில் இந்திப் பிரச்சாரப் பள்ளியைத் துவக்கி, இந்திப் பயிற்றுவிக்க ஏற்பாடு செய்தார். காங்கிரசு கிளர்ச்சியில், கோவை சிறையில் இருந்தபோது, உடனிருந்த நண்பர் திரு.தங்கப் பெருமாள் பிள்ளையுடன் கலந்து பேசி, ‘சுயமரியாதை, சமத்துவம், சகோதரத்துவத்தை’ நமது நாட்டு மக்களுக்கு உண்டாக்க ‘குடிஅரசு’ என்ற பெயரில் ஓர் ஏட்டைத் துவக்க முடிவு செய்தார். திருப்பூரில் நடைபெற்ற 28ஆவது, தமிழ் மாகாண காங்கிரஸ் மாநாட்டில், வகுப்புரிமைத் தீர்மானத்தைக் கொண்டு வந்தார். அப்போது நடைபெற்ற விவாதத்தில் சினமுற்று, “மனுதர்ம சாஸ்திரத்தையும், இராமாயணத்தையும் கொளுத்த வேண்டும்!” என்று முழங்கினார். அகில இந்திய சட்ட மறுப்பு கமிட்டி உறுப்பினர்களான மோதிலால் நேரு, டாக்டர் அன்சாரி, டாக்டர் அஜ்மல்கான், சி.ராஜகோபாலாச் சாரியார், வித்தல்பாய் படேல், கஸ்தூரி ரெங்க அய்யங்கார் ஆகியோர் ஈரோட்டில் பெரியார் இல்லத்தில் கூடி விவாதித்தனர். 1923 தான் கருதிய வண்ணம் ‘குடிஅரசு’ ஏட்டைத் துவக்க 19.1.1923இல் அரசாங்கத்தில் பதிவு செய்தார். தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் தலைவராக விளங்கிய பெரியார், சேலம் 29ஆவது தமிழ் மாகாண காங்கிரஸ் மாநாட்டில் வகுப்புரிமைத் தீர்மானத்தைக் கொணர்ந்தார். அதில் கலகம் ஆகும்போல் தெரியவே, திரு. ஜார்ஜ் ஜோசப்பும், திரு. வரதராஜுலு நாயுடுவும் தீர்மானத்தை நிறுத்தி விட்டார்கள். பின்னர், மதுரை, திருச்சி ஆகிய இடங்களில் நடைபெற்ற மாநாடுகளிலும் வகுப்புரிமையை வலியுறுத்தினார். 1924 கேரள நாட்டில் ஈழவர், தீயர், புலையர் முதலானோர்க்கு இழைக்கப்பட்ட தீண்டாமைக் கொடுமையை ஒழிக்க, வைக்கம் என்ற இடத்தில் உள்ள மகாதேவர் கோயில் முன்பாக போராட்டம் நடத்த 30.3.1924 அன்று அங்குள்ள காங்கிரசார் முடிவு செய்து, நடத்தி வந்த கிளர்ச்சி தொய்வுபடவே, அவர்களது அழைப்புக்கிணங்கி, பெரியார் வைக்கம் சென்று இழிவு ஒழிப்புப் போரில் ஈடுபட்டதுடன், தமது துணைவியார், தங்கையார் ஆகியோரையும் ஈடுபடச் செய்து, கிளர்ச்சிக்கு புத்துயிர் ஊட்டினார். 22.4.1924இல் ஒரு மாத தண்டனை பெற்று, ‘அருவிக்குத்தி’ எனும் தீவுச் சிறைக்குப் படகில் அழைத்துச் செல்லப்பட்டார். வழியில், பெரும் காற்றில் படகு அலைக்கழிக்கப்படவே, சட்டத்திற்குக் கட்டுப்படும் பெரியார், தாமே முன்னின்று பாதுகாப்பு தந்து, கரை சேர்த்து, தானே சிறைக்குள் சேர்ந்தார். விடுதலையானதும், மீண்டும் கிளர்ச்சியில் ஈடுபட்டு ‘வைக்கத்தை’ விட்டு வெளியேறும்படி உத்தரவிடப்பட்டு, அதையும் மீறி கிளர்ச்சி செய்ததால் ஒரு வார காலத்தில் மீண்டும் சிறைபிடிக்கப்பட்டு திருவாங்கூர் மத்திய சிறையில் சுமார் 4 மாத காலம் கடின காவல் கைதியாக வைக்கப்பட்டார். பிறகு விடுதலையடைந்து ஈரோட்டுக்கு வந்த அன்றே, ஏழு மாதங்களுக்கு முன்பு கதர்ப் பிரச்சாரம் செய்து வந்தபோது சென்னையில் பேசிய பேச்சினை சாக்காகக் கொண்டு, சென்னை அரசினால் அரச வெறுப்பு, வகுப்பு வெறுப்புக் குற்றஞ்சாட்டி 11.9.1924இல் சிறைபிடிக்கப்பட்டு சென்னையில் சில நாள் காவலில் வைக்கப்பட்டார். இச்சிறைப் பிடிப்பு, பெரியார் மீண்டும் வைக்கம் சென்று மறியல் செய்து தொல்லை கொடுக்காமல் இருக்க, சர். சி.பி. இராமசாமி அய்யர் சட்ட மந்திரியாக இருந்த சென்னை அரசு, இராகவய்யா என்ற பார்ப்பனர் திவானாக இருந்த திருவாங்கூர் அரசுக்குச் செய்த மறைமுக உதவி என்பது பின்னர் வெளியாயிற்று! தீண்டாமை எதிர்ப்புப் போர் வெற்றியடைந்து, பெரியாரை ‘வைக்கம் வீரர்’ என்று திரு.வி.க. புகழலானார். இந்த வைக்கம் போருக்கு ஊக்கம் கொடுக்காததுடன், மறைமுகமாக இடையூறும் விளைத்த சி.இராஜகோபாலாச்சாரியார், காந்தியார் ஆகியோர் பின்னாளில் காந்தியார் தலையீட்டாலேயே, வைக்கம் போர் வெற்றி பெற்றது என்று வெளியுலகுக்குக் காட்டியுள்ளார்கள். வ.வே.சு. அய்யர், காங்கிரசின் கொள்கையான தேசியத்தைப் பரப்ப வேண்டி சேர்மாதேவி என்ற இடத்தில், ‘பாலபாரதி தமிழ்க் குருகுலம் பரத்துவாஜ ஆசிரமம்’ என்ற பெயரில் தேசிய வீரர்கள் பயிற்சிக் கூடமொன்றை, காங்கிரஸ் இயக்கத்தின் நிதியையும் தமிழ் மக்களின் நன்கொடையையும் கொண்டு நடத்தி வந்தார். இதில் பார்ப்பனப் பிள்ளைகளுக்கு உப்புமாவும், மற்றவர்களுக்கு பழைய சோறும், தனி இடத்தில் வெளியில் சாப்பாடும், இருவருக்கும் தனித்தனி தண்ணீர்ப் பானைகளில் குடிநீரும், பார்ப்பனர்க்கு வேதபாராயணமும், அல்லாதவர்க்கு தேவாரம், திருவாசகமும்; இப்படியாக வேறுபாடு காட்டப்பட்டது. இக்குருகுலத்திலேயே பயின்ற ஓமந்தூர் ராமசாமி ரெட்டியார் மகன், பார்ப்பனப் பிள்ளைகளுக்கு உள்ள தண்ணீர்ப் பானையில் தண்ணீர் குடித்ததற்காகத் தண்டிக்கப்பட்டான். இது பெரியார் கவனத்துக்கு வந்து, வெகுண்டெழுந்து, அதற்கு காங்கிரஸ் நிதி உதவியை மேற்கொண்டு வழங்க மறுத்ததோடு, மக்கள் மத்தியில் தேசியத்தின் பேரால் பார்ப்பனர் செய்யும் அட்டூழியத்தை விளக்கியதுடன், குருகுலத்தை விரைவில் தானே ஒழியும் நிலைக்கு ஆளாக்கினார். திருவண்ணாமலையில் நடைபெற்ற 30ஆவது தமிழ் மாகாண காங்கிரஸ் மாநாட்டில் தானே தலைவராக இருந்து வகுப்புரிமைத் தீர்மானத்தைக் கொணர்ந்தார். திரு. எஸ்.சீனிவாச அய்யங்கார், சென்னையிலிருந்து ஏராளமான ஆட்களைக் கூட்டிவந்துத் தடுத்து, தீர்மானம் தோல்வியுறச் செய்தார். நீதிக்கட்சியின்  அறநிலையப் பாதுகாப்புச் சட்டத்தைப் பெரியார் ஆதரித்துப் பிரச்சாரம் செய்தார். 1925 திருப்பாதிரிப்புலியூரில் சிவசண்முக மெய்ஞ்ஞான சிவாசாரிய சுவாமிகள் எனும் ஞானியார் சுவாமிகளைக் கொண்டு 2.5.1925 அன்று ஈரோட்டில் ‘குடி அரசு’ எனும் வார இதழைத் துவக்கினார். காஞ்சிபுரத்தில் 21, 22.11.1925 தேதிகளில் திரு.வி.க. தலைமையில் நடைபெற்ற 31ஆவது இராஜீய காங்கிரஸ் மாநாட்டில் வகுப்புரிமைத் தீர்மானம் கொணர்ந்தார். திரு.வி.க. பார்ப்பனர் சூழ்ச்சிக்கு பயந்து, “பொது நன்மைக்காக இத்தீர்மானத்தை அங்கீகரிக்க முடியாது” என்று கூறி அனுமதி மறுத்தார். அப்போது தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் செயலாளராக இருந்த பெரியார், “இனி காங்கிரசை ஒழிப்பதே எனது வேலை” என்று துண்டை உதறித் தோளில் போட்டுக் கொண்டு, தம் ஆதரவாளர்களுடன் வெளியேறினார். அவர் வெளியேறிய நாளைச் சுயமரியாதை இயக்கத் துவக்க நாளாகக் கொள்ளலாம். 1926 பெரியார் நடத்திய வைக்கம் போராட்ட எதிரொலியாக 4.2.1916இல் தீண்டப்படாதார் கோயில் நுழைவுக் கிளர்ச்சி சுசீந்திரத்தில் நடைபெற்றது. பெரியார் ஆதரவுக் குரல் கொடுத்தார். ‘தமிழிற்குத் துரோகமும் இந்தியின் இரகசியமும்’ என்ற கட்டுரையை 7.3.1926 ‘குடிஅரசு’ இதழில் எழுதி இந்தியாவிலேயே முதன்முதலாக இந்தி புகுத்தப்படுவதால் ஏற்படும் கேட்டினை முன்கூட்டியே எச்சரித்தார். இவ்வாண்டு சென்னை சட்டமன்றத்துக்கு நடைபெற்ற தேர்தலில், ஒதுங்கி இருந்து, பார்ப்பனரல்லாதார்  நன்மைக்குப் பாடுபடுவோர் வரட்டும் என்று விரும்பி இருந்தார். பார்ப்பனரல்லாதார் இன எழுச்சியைத் தூண்டி, பார்ப்பனரின் சுயநல புத்தியையும், அடுத்துக் கெடுக்கும் துரோகத்தையும் நாடெங்கும் பிரச்சாரம் செய்தார். மதுரையில் 25, 26.12.1926 தேதிகளில், பார்ப்பனர் அல்லாதார் முதல் மாநாட்டைக் கூட்டினார். இம்மாநாட்டின் தலைவர் சர். ஏ.பி.பாத்ரோ ஆவார். வ.உ.சி., ஜார்ஜ் ஜோசப் போன்ற முக்கியஸ்தர்கள் இம்மாநாட்டில் கலந்து கொண்டனர். இதைத் தொடர்ந்து நாடெங்கும் பார்ப்பனரல்லாதார் மாநாடுகள் நடைபெற்றன. 1927 பெங்களூரில் காந்தியாரைச் சந்தித்து, சாதிக்குக் காரணமான இந்துமத ஒழிப்பு, பார்ப்பன ஆதிக்க ஒழிப்பு ஆகியவற்றை வற்புறுத்தினார்; காந்தியார் ஏற்கவில்லை. இதற்குப் பின் காந்தியாரிடம் கொண்டிருந்த நம்பிக்கையை விடலானார். இந்தியாவுக்கு அரசியல் உரிமை வழங்குவது குறித்து ஆராய வருகை தந்த ‘சைமன் கமிஷனை’ யாவரும் எதிர்த்த நிலையில் முதன்முதல் வரவேற்றவர் பெரியாரே! செப்டம்பரில் துவக்கப்பட்ட ‘திராவிடன்’ தினசரியின் ஆசிரியராகச் சிலகாலம் இருந்தார். திருக்குறள், புத்தர் கொள்கைகளைப் பரப்பலானார். தமது பேருக்குப் பின்னிருந்த ‘நாயக்கர்’ என்ற சாதிப் பட்டத்தைத் துறந்தார். 1928 டாக்டர் சுப்பராயன் தலைமையிலான சுயேச்சை மந்திரி சபை, நீதிக்கட்சியின் துணையுடன் அமைந்தது. இவ்வரசு வகுப்புவாரி பிரதிநிதித்துவத்தை ஏற்றுக் கொண்டது குறித்து பெரியார் மகிழ்ந்தார். இதற்கு மூலகாரணமான  அமைச்சர் திரு.எஸ்.முத்தையா முதலியாரைப் புகழ்ந்தார். 1928 ஜூலை 19ஆம் தேதி முதல் நடைபெற்ற தென்னிந்திய இரயில்வே தொழிலாளர் வேலை நிறுத்தத்தை ஆதரித்து, தடையை மீறிப் பேசியதற்காக 5.8.1928இல், ஈரோட்டில் சிறைபிடிக்கப்பட்டு, சிறிது காலம் சிறையில் இருந்தார். பின்னர் வழக்கு வாபஸ் பெறப்பட்டது. 7.11.1928இல் ‘ரிவோல்ட்’ ஆங்கில ஏட்டைத் துவக்கினார். நீதிக்கட்சித் தலைவர், பனகல் அரசர் சர்.இராமராய நிங்கவாரு மறைந்த அதிர்ச்சியில் மனமுடைந்த பார்ப்பனரல்லாதாரைத் தேற்றினார். ‘கர்ப்பத்தடை’ பற்றி முதன்முதலில் பெரியார் பேசினார். 1929 சுயமரியாதை இயக்க வரலாற்றில் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த செங்கற்பட்டு, முதல் மாகாண சுயமரியாதை மாநாட்டினை 17, 18.2.29 தேதிகளில் நடத்தினார். டபிள்யூ.பி.ஏ. சவுந்திர பாண்டியன் இம்மாநாட்டுக்குத் தலைமையேற்றார். வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்கதும், புரட்சிகரமானதுமான 34 தீர்மானங்கள் இம்மாநாட்டில் நிறைவேறின. 1909இல் மிண்டோ மார்லி சீர்திருத்தமும், 1919இல் மாண்டேகு செம்ஸ்போர்டு சீர்திருத்தமும் கொண்டு வந்த பிரிட்டிஷ் அரசு, 1927இல் இந்தியாவுக்கு மேலும் என்னென்ன உரிமைகள் வழங்கலாம் என்பதை நேரில் ஆராய்ந்து வருமாறு ‘சர் ஜான் சைமன்’ என்பவர் தலைமையில் ஒரு குழுவை நியமித்தது. இந்தக் குழு இந்தியாவிற்கு 1928-29இல் வந்தபோது, இந்தியா முழுவதும் காங்கிரசு கட்சியினர் எதிர்த்து ஆர்ப்பாட்டம் நடத்தினர். ஆனால், தந்தை பெரியார் மற்றும் பார்ப்பனரல்லாத தலைவர்கள் கூடிய இந்த மாநாட்டில் ‘சைமன் குழு’ பார்ப்பனரல்லாத மக்களுக்கு நன்மை தரும் என்று முடிவு செய்து தீர்மானம் இயற்றினர். பெரியார் மலாயா சுற்றுப் பயணத்திற்காக 15.12.1929இல் நாகையில் கப்பலேறினார். அவருடன் நாகம்மையார், எஸ்.இராமனாதன், அ.பொன்னம்பலனார், சாமி. சிதம்பரனார், சி.நடராசன் ஆகியோர் சென்றனர். 20.12.1929 அன்று பினாங்கு துறைமுகத்தில் பெரியார் அவர்கள் இறங்கிய போது 50,000க்கும் மேற்பட்ட மக்கள் இவரை வரவேற்றனர் தொடர்ந்து பயணம் செய்தார். 23.12.1929இல் ஈப்போவில் தமிழர் சீர்திருத்த மாநாட்டைத் திறந்து வைத்து உரையாற்றினார். 26.12.1929இல் சிங்கப்பூரில் நடைபெற்ற மலாயா இந்திய சங்க மாநாட்டில் விரிவுரை ஆற்றினார். 1930 மலாயாவில் தொடர்ந்து பயணம் மேற்கொண்டார். சென்ற ஆண்டு இறுதியிலிருந்து 11.1.1930 முடிய 23 நாட்கள் பிரச்சாரம் செய்தார். அவர் பிரச்சாரம் செய்த இடங்கள் வருமாறு: பினாங்கு, கோலாலம்பூர், கைப்பீஸ், மூவாh ஜோகூர்பார், பந்துபகார், மலாக்கா, தம்பின், கோலப்பிறை, கோலாகுபு, தஞ்சமாலிம், சுங்கை குரூட், தெலுங்கன் சா கம்மார், கோலாகஞ்சார், சுங்கப்பட்டாணி முதலிய சுமார் 71 இடங்களில் சுமார் 39 சொற்பொழிவுகளும், 34 வரவேற்பு நிகழ்ச்சிகளிலும் உரையாற்றி அங்கு அறிவொளி பரப்பினார். 2.1.1930ல் சிலாங்கூர் என்ற இடத்தில் மாநில மருத்துவச் சங்கத்தைத் தங்கத்தால் செய்த சாவியால் திறந்து வைத்தார்! 11.1.1930இல் பினாங்கில் கப்பலேறிய பெரியார், 16.1.1930இல் நாகை வந்தடைந்தார். பிரயாண காலம் உள்பட மொத்தம் 32 நாள்கள் அவர் பயணம் மேற்கொண்டார். மலாயாவிலிருந்து திரும்பும்போது கப்பலில் முதன்முதல் தாடி வளர்க்க ஆரம்பித்தார். சிருங்கேரி சங்கராச்சாரியார், பெரியாரை தமது இடத்துக்கு வரும்படி அழைத்து, பெரியார் தொண்டைப் புகழ்ந்தும் கடிதம் எழுதினார். ஈரோட்டில் எம்.ஆர். ஜெயகர் தலைமையில் 2ஆவது மாகாண சுயமரியாதை மாநாட்டை நடத்தினார். ‘ரிவோல்ட்’ வார இதழ் 55 இதழ்கள் வந்த நிலையில்  நிறுத்தப் பட்டது. நாடெங்கும் உண்மை நாடுவோர் சங்கம், தாராள சிந்தனையாளர் கழகம், பகுத்தறிவாளர் கழகம் துவக்கினார். ‘கர்ப்ப ஆட்சி’ என்ற நூலை வெளியிட்டார். காந்தியாரால் தொடங்கப்பட்ட உப்புப் போரை கடுமையாகக் கண்டித்தார். நன்னிலம் சுயமரியாதை மாநாட்டில் இந்தியை எதிர்த்துத் தீர்மானம் நிறைவேற்றச் செய்தார் மே மாதம் சேலத்தில் நடைபெற்ற வன்னியர் மாநாட்டில் முதன்முதலாக ‘இந்தியா ஒரு நாடா?’ என்று வினா தொடுத்தார். ஜஸ்டிஸ் கட்சி ஆட்சியின்போது டாக்டர் முத்துலட்சுமி ரெட்டி அவர்கள் சென்னை சட்டமன்றத்தில் கொண்டுவந்து தேவதாசி ஒழிப்பு மசோதாவை தீவிரமாக ஆதரித்து, அம்மசோதா நிறைவேற காரணமானார். 1931 விருதுநகரில் தமிழ் மாகாண 3ஆவது சுயமரியாதை மாநாட்டை திரு.ஆர்.கே.சண்முகம் தலைமையில் நடத்தினார். கதர் திட்டத்தின் பொருந்தாத் தன்மையை விளக்கிப் பிரச்சாரம் செய்தார். மேல் நாடுகளில் அரசியல், பொருளாதார, சமூக நிலையை நேரில் கண்டறியவும், சமதர்மக் கொள்கைகள், ரஷ்யாவில் ஆட்சி மூலம் செயல்படுத்தப்படுவதைக் காணவும், வாய்ப்பு நேரிடின், ரஷ்யாவிலேயே தங்கி விடவும் எண்ணங்கொண்டு, உடல்நலிவுற்ற நிலையில், மருத்துவர் அறிவுரையைப் புறக்கணித்து, தனது அய்ரோப்பிய சுற்றுப் பயணத்தைத் துவக்கினார். உடன் சென்றோர் எஸ்.இராமனாதன், ஈரோடு ராமு ஆகியோர். 13.12.1931இல் ‘அம்போசா’ (AMBOISE) என்ற பிரெஞ்சுக் கப்பலில், சென்னைத் துறைமுகத்திலிருந்து, செல்வ வசதியிருந்தும், உணவுக்கும் உடைக்கும் கதியற்ற ஏழை மக்கள் செல்லும் 4ஆவது டெக்கில், புழுதி நிறைந்த இடத்தில், பாமர மக்களுடன் சென்ற எளிமைப் பாங்கு பலரைக் கண்கலங்கச் செய்தது. கப்பல் 13.12.1931 இரவு புதுவைத் துறைமுகம் வந்து சேர்ந்தது. புதுவையில் நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் படகில் ஏறி, 14.12.1931இல் கப்பலில் வரவேற்புப் பத்திரம், மலர் மாலைகள் சூழ அளவளாவினர். கப்பலில் நடைபெற்ற கூட்டத்திற்கு பிரெஞ்சு சட்டமன்ற உறுப்பினர் திரு.பெருமாள் தலைமை வகித்து, கப்பல் உயர் அதிகாரிகளுக்கு பெரியார், இராமனாதன் ஆகியோரை அறிமுகப்படுத்தினார். பிறகு பிரான்சு தேசத்தில் உள்ள பல தலைவர்கள், சங்கங்கட்கு பெரியார் அவர்களை அறிமுகப்படுத்தும், அறிமுக பரிந்துரைக் கடிதங்கள் ஒரு தங்கச் சிமிழில் வைத்து அவருக்கு வழங்கப்பட்டது. புதுச்சேரியில் பெரியாருக்கு உடல்நலம் குன்றி, மயக்கம், காய்ச்சல், தலைவலி அதிக தொந்தரவு செய்யவே, 4ஆம் வகுப்பிலிருந்து 3ஆம் வகுப்புக்கு மாற்ற முனைந்து, அதற்கு இந்திய நாணயம் தேவைப்பட்டதால், பாரதிதாசனிடம் இங்கிலீஷ் பவுன்ட் நோட்டைக் கொடுத்து இந்திய நாணயமாக மாற்றிக் கொடுக்கச் சொன்னதற்கு அவரும் ஊரினுள் சென்று இந்திய நாணயங்களையும், சில தின்பண்டங்களையும் ஒரு டாக்டர் வசம் அனுப்பி வைத்தார். பிறகு உடல்நிலை சற்று குணமானதாலும், டாக்டர் சில பக்குவங்கள் சொன்னதாலும், 3 ஆம் வகுப்புக்கு மாறாமல் 4ஆம் வகுப்பிலேயே இருந்து கொண்டார். 16.12.1931 மால 4 மணி அளவில் கொழும்பு சென்றடைந்தார். கொழும்புவில் இறங்கி புத்தர் கோயில் முதலிய இடங்களைச் சுற்றிப் பார்த்தும், பல சுயமரியாதைத் தலைவர்கள் சுயமரியாதைச் சங்கங்களின் வரவேற்பினைப் பெற்றும், திரு. ஷாகுல் அமீது அவர்களின் ‘மீரான் மேன்ஷன்’ பங்களாவில் நடைபெற்ற வழியனுப்பு உபசாரத்தில் ஒரு மணி நேரமும், பல்வேறு சுயமரியாதைச் சங்கங்கள், ஆதி திராவிட சங்கங்கள் சார்பாக கிரின்பாக்கில் உள்ள ‘லே சிஸ்டர் சர்ச்சில்’ நடைபெற்ற பாராட்டுக் கூட்டத்தில் 2 மணி நேரமும் சொற்பொழிவு ஆற்றி விட்டு, நள்ளிரவு 12 மணிக்குக் கப்பலை திரும்ப அடைந்தார். 17.12.1931இல் கொழும்பிலிருந்து புறப்பட்டு 24.12.1931 காலையில், ஏடனுக்குப் பக்கத்திலுள்ள ‘ஜீபுட்டி’ என்ற பிரெஞ்சுத் துறைமுகம் வந்தடைந்தார். அங்கு இறங்கி ஊர், நாடு சுற்றிப் பார்த்து அன்று மாலையே புறப்பட்டு செங்கடல் வழியாக 29.12.1931இல் சூயஸ் வந்தடைந்தார். சூயஸ் துறைமுகத்தில் 42,500 டன் எடையுள்ள ‘எம்ப்ரஸ் ஆப் பிரிட்டன்’ (Empress of Britain) என்ற மிகப் பெரிய கப்பலைக் கண்டுகளித்தார். பின்னர், அன்றே புறப்பட்டு சூயஸ் கால்வாய் வழியாக ‘போர்ட் சைட்’ துறைமுகம் அடைந்தார். போர்ட் சைட் பட்டணத்தில் இறங்கி ‘அக்ராப்போல்’ என்ற ஓட்டலில் தங்கினார். 1932 ‘போர்ட் சைட்’டில் ஒரு வாரம் தங்கியிருந்துவிட்டு 5.1.1932 காலை இரயிலில் புறப்பட்டு மதியம் கெய்ரோ வந்தடைந்தார். கெய்ரோவில் 11 நாள்கள் தங்கி நகரின் முக்கிய இடங்களையும், நாட்டு வளங்களையும் பார்த்துக் கொண்டு, 16.1.1932இல் அலக்சாண்டிரியா துறைமுகத்திலிருந்து கப்பலில் கிரீசுக்குப் புறப்பட்டார். 19.1.1932 அன்று கிரீஸ் தலைநகரான ஏதன்சை அடைந்தார். கிரீஸ் நாட்டு இயற்கை வளங்கள், சாக்ரடீஸ், பிளாட்டோ சிலைகள் உள்பட பல புகழ்பெற்ற சின்னங்கள், பல்கலைக் கழகங்கள், பூங்காக்கள் முதலியவற்றைக் கண்டார். இரஷ்யா செல்ல பாஸ்போர்ட்டுக்காக இரண்டு வாரம் காத்திருக்க நேர்ந்தது. அங்குள்ள கம்யூனிஸ்டுகளுடன் தொடர்பு கொண்டார். அவர்கள் உதவியினால் 7.2.1932 அன்று பாஸ்போர்ட் கிடைக்கப் பெற்றது. ஏதன்சிலிருந்து CHITCHERINE என்ற கப்பலில் இரஷ்யக் கவுன்சிலைச் சேர்ந்தவர்கள் வழி அனுப்ப, புறப்பட்டு 8.2.1932இல் ‘ஸ்மர்ண’ என்ற இடம் அடைந்தார்.  அன்றே புறப்பட்டு 9.2.1932இல் டார்டினஸ் ஜலசந்தியைக் கடந்து 10.2.1932இல் துருக்கியின் தலைநகர்த் துறைமுகமான கான்ஸ்டாண்டிநோபிளை அடைந்தார்.  கான்ஸ்டாண்டி நோபிளில், மக்கள் வாழ்க்கை முறையைக் கண்டறிந்தார். கடைவீதி, ரிவல்யூஷன் சதுக்கம், கமால்பாட்சாவின் உருவச் சிலை ஆகியவை கண்டார். 11.2.1932இல் கான்ஸ்டாண்டிநோபிளை விட்டு கப்பலில் புறப்பட்டு கருங்கடல் வழியாக 12.2.1932இல் ‘ஓடெசா’ (Odessa)) துறைமுகம் வந்தடைந்தார். கடல் உறைந்து விட்டதால் கரைசேர முடியவில்லை. பனிக்கட்டிகளை உடைத்த பின்னே, 4 மணி நேரம் கழித்து கரைசேர முடிந்தது. ‘ஒடெசா’வைச் சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு மாஸ்கோவுக்கு இரயிலில் புறப்பட்டார். ‘கீவ்’ ஸ்டேஷனுக்கு 13.2.1932இல் வந்தடைந்தார். வரும் வழியில் எல்லா நதிகளும் உறைந்து கிடந்ததையும் அவற்றின் மீது மனிதர்கள், வண்டிகள், விலங்குகள் சென்றதையும் பார்த்தார். 14.2.1932இல் இரஷ்ய துறைமுகம் வந்தடைந்தார். வந்திறங்கியதும், சோவியத் அரசாங்கம் தனது விருந்தினராகப் பெரியாரைக் கருதுகின்றது என்று  அவருக்கு அறிவிக்கப்பட்டது. ‘நவா மாஸ்கோ’ என்ற ((New Moscow) ஓட்டலில் தங்கினார். ‘ஜீனா பிலிகினா’ என்ற (Zina Pilikina) என்ற புத்தி கூர்மையும், பரிவும் உள்ள ஒரு பெண் மொழி பெயர்ப்பாளரை பெரியார் குழுவினர்க்கு  அளித்து, பல்வேறு இடங்களைப் பார்க்க உதவினர். அவர்கள் உதவியுடன், ‘மத எதிர்ப்பு மியூசியம்’ Anti-Religions Museum) கண்டார். பார்வையாளர் புத்தகத்தில் தனது கருத்துரையை எழுதினார். பின்னர், மத எதிர்ப்புப் பிரச்சார அலுவலகம் (Anti-Religious Propaganda Office) சென்று தம்மை ஓர் உறுப்பினராகப் பதிவு செய்து கொண்டார். அங்கிருந்த பார்வையாளர் புத்தகத்தில் தனது கருத்தை எழுதினார். 18.2.1932 ஓய்வு நாளாக இருந்த போதிலும், அதிகாரிகள் பெரியார் அவர்களுக்காக வருகை தந்த ‘ஹலாட்டா’ என்ற மொழி பெயர்ப்பாளர் உதவியுடன் ‘லெனின்’ மியூசியத்தைக் காணச் செய்தனர். மியூசியத்தில் உள்ள பார்வையாளர் புத்தகத்தில் பெரியார் தனது கருத்தை எழுதினார். பின்னர், விவசாய இலாகா மியூசியம் (Home of Peasants) கண்டு களித்ததுடன் பார்வையாளர் புத்தகத்திலும் குறிப்பெழுதினார். 20.2.1932இல் ‘ஜெனரல் கிச்சன்’ என்னும் பொது உண்டிச் சாலையைப் பார்வையிட்டார். இங்கு, பார்வையாளர் புத்தகத்தில் குறிப்பெழுதியதுடன் புகைப்படமும் எடுத்துக் கொண்டார். சில நாள்களில், சோவியத் யூனியனின் ஜனாதிபதி ‘காலினின்’ (Mikhail Ivanovich Kalinin, The President of USSR) அவர்களால் வரவேற்கப்பட்டு, அவருடன் பல மணி நேரம் உரையாடினார். காலினின் அவர்கள் காட்டிய பரிவு, எளிமை, தான் கூறியதை தனிக் கவனத்துடன் கேட்ட தன்மை ஆகியவை பெரியாரை மிகவும் கவர்ந்தன. சோவியத் யூனியனின் மிக உயர்ந்த பதவியை வகிக்கும் ஜனாதிபதி காலினின் ஒரு சாதாரண விவசாயினுடைய மகன் என்று அறிந்து வியந்தார். சோவியத் யூனியனை, நன்கு சுற்றிக் காண விரும்பிய அவருக்கு, தகுந்த ஏற்பாடுகள் செய்து தரப்பட்டன. அவர், மாஸ்கோ, லெனின் கிராட், Baku, Tblici, Sochi, Dnieprostroy, Zaporozhye, Rostov, the Trans-cau casian Republics, Abkhazhia மற்றும் பல முக்கிய இடங்களைச் சுற்றிப் பார்த்தார். ஒவ்வோர் இடமாகச் சுற்றிச் சுழன்றார். ஒவ்வொரு நாளும் சில மணி நேரமே உறங்கினார். தொழிற்சாலைகள்,  கூட்டுப் பண்ணைகள், பள்ளிக் கூடங்கள், மருத்துவமனைகள், அறிவியல் வல்லுனர்கள், தத்துவவாதிகள், ஆசிரியர்கள், எழுத்தாளர்கள், கலைஞர்கள், அறிவியல் அறிஞர்கள் என்று பலதரப்பட்டவர்களையும் கண்டு உரையாடினார். மாஸ்கோ செஞ்சதுக்கத்தில் (Red Square) மே தின விழாவில் ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் கொடி பிடித்து அணி வகுத்துச் செல்லும் கண்கொள்ளாக் காட்சியைக் கண்டு களித்தார். பின்னர் மே தினப் பொதுக் கூட்டத்தில் பேசுமாறு அழைக்கப்பட்டார். அக்கூட்டத்தில் அவர், ‘இந்தியாவின் கீழ்நிலையையும், வறுமையுடனும், உரிமையற்றும் வாழும் இந்திய மக்களின் நிலையையும்’ எடுத்து விளம்பினார். பல ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் அவர் சொற்பொழிவைக் கூர்ந்து கேட்டனர். அவர்களில் சிலரின் கண்களில் கண்ணீரைக் கண்டார். இரஷ்யாவில் 14 வயதுச் சிறுவன் ஒருவன் பெரியாரைப் பார்த்து, “உங்கள் நாட்டில் ‘மகராஜ்’ (பார்ப்பனர்), பறையர் (சூத்திரர்) இருக்கிறார்களாமே! அவர்கள் எப்படி இருக்க முடியும்?” என்று கேட்டுத் திகைக்க வைத்தான். பார்ப்பனரின் தன்மை பற்றி அவனுக்குப் பெரியார் விளக்கினார். ஸ்டாலின் முன்னிலையில் நடந்த மே தின விழாவிலும் கலந்து கொண்டார். “இந்தியாவிலிருந்து வந்த நாத்திகத் தலைவர்” என அவையோருக்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டார். ஸ்டாலின் அளித்த மரியாதையை ஏற்றார். 29.5.1932இல் ஸ்டாலினைக் காண பெரியார் ஒப்புதல் பெற்றிருந்தார். மூன்று மாதங்கள் சோவியத் யூனியனில் தங்கியது, “ஒரு முழு வாழ்வாகவே” அவருக்குத் தோன்றியது. அங்கிருந்து பிரிந்து வர மனதில்லை; சோவியத் யூனியன் குடிமகனாக வேண்டி அரசாங்கத்திடம் விண்ணப்பித்துக் கொண்டார். அதில் அவர் வெற்றி பெறவில்லை. இதற்கிடையில், திரு. எஸ்.இராமனாதனின் நடவடிக்கை சோவியத் அரசின் கண்காணிப்புக்கு உள்பட நேர்ந்ததால், 19.5.1932இல் சோவியத் யூனியனை விட்டு வெளியேறினார். பின்னர், 1932 அக்டோபர் முதல் வாரம் வரை இங்கிலாந்து, வேல்ஸ், ஸ்பெயின், ஜெர்மனி, போர்ச்சுக்கல், இத்தாலி, பிரான்ஸ் ஆகிய நாடுகளில் சுற்றுப்பயணம் செய்தார். இங்கிலாந்தில், பல தொழிலாளர் தலைவர்களைச் சந்தித்தார். கம்யூனிஸ்ட் தலைவர் தோழர் சக்லத்வாலாவைக் கண்டு உரையாடினார். அவரிடம் பெற்ற சோவியத் யூனியன் அய்ந்தாண்டுத் திட்டத்தை தமிழில் மொழி பெயர்த்து வெளியிட்டார். பிரிட்டிஷ் தொழிற் கட்சித் தலைவர் லான்ஸ்பரியைச் சந்தித்தார். 20.6.1932 அன்று இங்கிலாந்து மேக்ஸ்பரோ லேக்பார்க்கில், வேலையில்லா தொழிலாளர் ஊர்வலக் கொண்டாட்ட தினத்தில் 50,000 தொழிலாளர் இடையே லான்ஸ்பரி முன்னிலையில் சொற்பொழிவு ஆற்றினார். பிரிட்டிஷ் தொழிற் கட்சி அரசாங்கம், இந்தியாவில் கடைபிடிக்கும் தொழிலாளர் விரோதப் போக்கையும், முதலாளித்துவத்துக்கு ஆதரவு நல்கும் நிலையையும், அக் கூட்டத்தில் கண்டித்தார். ஜெர்மனியில், பெரியார் பல நாள் தங்கியிருந்து, பல சமதர்ம சங்கங்களுக்குச் சென்றார். அரசாங்கத்துடன் கலந்து பழகினார். அப்போது ஹிட்லர் ஆட்சிக்கு வராத நேரம். பல நிர்வாண சங்கங்களுக்கும் சென்று அவர்களுடன் கலந்து பழகினார். ஸ்பெயின் நாட்டுத் தலைநகரம் ‘மாட்ரிட்டில்’ பல தினங்கள் தங்கி, பல சமதர்மத் தலைவர்களுடன் உரையாடி யதுடன், அந்நாட்டின் பொது இயக்கங்களை அறிந்து கொண்டார். பாரசி லோனாவில் உள்ள கொலம்பஸ் உருவச் சிலையைக் கண்டு களித்தார். சுற்றுப் பயணத்தில் உடன் வந்த தோழர் எஸ். இராமனாதன், மேலும் பல நாடுகளைச் சுற்றிப் பார்க்க விரும்பாததால், ‘மார்சேல்ஸ்’ பட்டணத்தில் தங்கி விட்டார். பெரியார், 17.10.1932இல் ‘ஹரூனா மாரு’ என்ற ஜப்பானியக் கப்பலில் கொழும்பு துறைமுகம் வந்தடைந்தார். இந்தியாவிலிருந்து வருகை தந்திருந்த  நாகம்மையார், மாயவரம் சி.நடராஜன், அ.ராகவன் ஆகியோர் கொழும்பு வியாபாரி ஹமீது மற்றும் பல சங்கங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் ஸ்டீம் போட்டில் கப்பலுக்குச் சென்று வரவேற்று அழைத்து வந்தனர். இலங்கை சட்டசபை நடவடிக்கைகளை 18.10.1932இல் கண்டார். 19.10.1932இல் சட்டசபை மண்டபத்தில் நடைபெற்ற விருந்தில் கலந்து கொண்டு நண்பர்களுடன் புத்தமத விஷயம், சிங்கள சமூக விஷயம் ஆகியவற்றைப் பற்றி உரையாடினார். 20.10.1932இல், பர்ஷியன் ஓட்டலில் நடந்த வரவேற்பு விருந்தில், இலங்கை தொழில் இலாகா மந்திரி திரு. பெரி. சுந்தரம், பெரியாரைப் பாராட்டி உரை பகன்றார். 21.10.1932இல் சிங்கள வாலிபர்களுடன் அளவளாவி, அவர்கள் இல்லம் சென்று, உரையாடி சந்தேகம் தெரிவித்தார். அன்று மாலை ஒரு சினிமா காட்சி கண்டார். காட்சி முடிவில், வரவேற்புப் பத்திரம் வாசித்தளிக்கப்பட்டது. அதற்குப் பதிலளித்துப் பெரியார் பேசினார். 22.10.1932 முற்பகல், முகமதிய பேராசிரியர்களுடன், சுயமரியாதை இயக்கம் பற்றி கலந்துரையாடினார். அன்று இரவு திருநெல்வேலி ஜில்லா ஆதி திராவிடச் சங்கம் திரு.எஸ்.முத்தையா தலைமையில் அளித்த வரவேற்பை ஏற்று உரை நிகழ்த்தினார். 23.10.1932இல், திரு. சி.கே. குஞ்சிராமன் தலைமையில் எல்பின்ஸ்டன் பிக்சர் பாலசில் நடைபெற்ற வரவேற்பில் பெரியாருக்கு தமிழ், மலையாளம், ஆங்கிலம் ஆகிய மும்மொழிகளிலும் வரவேற்பு அளிக்கப்பட்டது. வரவேற்புக்குப் பதில் அளித்து, 2000 பேர் கொண்ட கூட்டத்தில் நீண்ட நேரம் பெரியார் சொற்பொழிவு நிகழ்த்தினார். அன்று மாலையே, கொழும்பு கடற்கரைக்குப் பக்கமுள்ள கால்போஸ் மைதானத்தில், டாக்டர் முத்தையா தலைமையில் 10,000 பேர் கலந்து கொண்ட கூட்டத்தில் 2 மணி நேரத்துக்கும்  மேலாக கருத்துரை ஆற்றினார். 24.10.1932இல் கொழும்பில் தங்கியிருந்தார். 25.10.1932 முதல் 27.10.1932 வரை கண்டியில் தங்கி, மாத்தளை, உக்களை முதலிய இடங்களுக்குச் சென்று தொழிலாளர், கூலிகள் நிலையை விசாரித்து, அறிந்து கொண்டார். 28.10.1932இல் கண்டியில், அட்வகேட் என்.குமாரசாமி தலைமையில் நடைபெற்ற வரவேற்பில் கலந்து கொண்டார். 29.10.1932இல் ஹட்டன், இலங்கை தோட்டத் தொழிலாளர் சங்கத் தலைவர் திரு. நடேச அய்யர் அழைப்புக்கு இணங்கிச் சென்று, வரவேற்பில் கலந்து கொண்டு, 3000 பேர்கள் கலந்து கொண்ட கூட்டத்தில் சொற்பொழிவு ஆற்றினார். 30.10.32 இல் கொடிகாமம், 31.10.32இல் பருத்தித் துறை நிகழ்ச்சிகளில் கலந்து கொண்டு, தங்கியிருந்து, 3.11.1932இல் கொழும்பு சேர்ந்து, ‘மீரான் மேன்ஷனில்’ 6.11.1932 வரை இருந்துவிட்டு, கொழும்புவை விட்டுப் புறப்பட்டு 8.11.1932இல் தூத்துக்குடி வந்து சேர்ந்தார். அன்று மாலை தூத்துக்குடியில் நடைபெற்ற மாபெரும் வரவேற்புப் பொதுக் கூட்டத்தில் சொற்பொழிவு ஆற்றினார். 9.11.1932இல் தூத்துக்குடியிலிருந்து இரயிலில் புறப்பட்டு, அன்று மாலை, மதுரை அடைந்து, அங்கு நடைபெற்ற பெரும் வரவேற்புக் கூட்டத்தில் முழக்கமிட்டார். 10.11.1932 காலை மதுரையிலிருந்து இரயிலில் புறப்பட்டு திருச்சி வந்து, நண்பர்களுடன் அளவளாவி, அன்று இரவு 11 மணிக்கு இரயிலில் புறப்பட்டு 11.11.1932 விடியற்காலை 4 மணிக்கு ஈரோடு சேர்ந்தார். தனது பயணத்தில் ஆப்பிரிக்க நாடுகளில் இருந்தவரை வேட்டி சட்டையுடன் இருந்தார். பின்னர், கம்பளியால் ஆன முழுக்கால் சட்டை, முழு நீள ஓவர்கோட், பெரிய தலைப்பாகை ஆகியவற்றுடன் இருந்தார். இந்த வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க பயணம் முடிந்தவுடன் தனது முதல் அறிக்கையில் ‘தோழர்’ என விளியுங்கள் என்று தமிழ் மக்களுக்கு வேண்டுகோள் விடுத்தார். சமதர்மப் பிரச்சாரத்தை தீவிரமாகச் செய்தார். பெரியார் தனது அய்ரோப்பிய சுற்றுப்பயணத்தைத் துவங்கு முன்பே, 4.10.1931இல் ‘மார்க்ஸ், ஏங்கல்ஸ் எழுதிய கம்யூனிஸ்ட் அறிக்கை’யையும், 11.12.1931இல் ‘லெனினும் மதமும்’ எனும் நூலையும் வெளியிட்டார் என்பது நினைவுகூரத்தக்கது. 1933 நாகம்மையார், ஏப்ரலில் தீராத நோய்க்கு ஆளாகி, ஈரோடு மிஷன் மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டு, பயனின்றி 11.5.1933இல் மறைந்தார். ‘நாகம்மாள் மறைவு’ என்ற தலைப்பில், பெரியார் சாகா இலக்கியம் எனக் கருதத்தக்க ஓர் அரிய தலையங்கத்தை ‘குடிஅரசில்’ எழுதினார். நாகம்மையார் மறைந்த அடுத்த சில நாள்களில் 14.5.1933 திருச்சி சென்று அங்கு ஒரு கிறிஸ்துவ கலப்புத் திருமணத்தை, 144 தடையை மீறி, நடத்திக் கைதாகி, பின்னர் விடுதலை செய்யப்பட்டார். இது தொடர்பான வழக்கும் பின்னர் வாபஸ் பெறப்பட்டது. ‘திராவிடன்’ இதழ் கடன் தொடர்பாக 2.6.1933இல் ஈரோட்டில் கைது செய்யப்பட்டு, வேலூர் மத்திய சிறையில் வைக்கப்பட்டு, மலேரியா, இரத்தசோகை, காலராவாகி, ஒரு மாதத்தில் விடுதலை செய்யப்பட்டு, 6.7.1933இல் ஈரோடு சேர்ந்தார். 20.11.33ல் ‘புரட்சி’ வார ஏடு துவக்கினார். 28, 29.12.1933இல் ஈரோட்டில் தனது வீட்டில் சுயமரியாதைத் தொண்டர்களைக் கூட்டி, ‘சமதர்மத் திட்டத்தை’ வெளியிட்டார். இது ‘ஈரோடு சமதர்மத் திட்டம்’ எனப்படும். சுயமரியாதை இயக்கத்தில் சமதர்மப் பிரிவு ஒன்றைத் துவக்கினார். நாடெங்கும் சுயமரியாதை சமதர்ம சங்கங்களைத் தோற்றுவித்தார். ‘அரசியலுக்குப் போகின்றார் பெரியார்’ என்னும் சக தோழர்கள் சிலரின் எதிர்ப்புக் குரலையும், ‘பொதுவுடைமை’ பேசுகின்றார் என்று சீறிப் பாய்ந்த அரசின் அடக்குமுறையையும் பெரியார் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. 29.12.33இல் ‘இன்றைய ஆட்சி ஏன் ஒழிய வேண்டும்?’ என்று ‘குடிஅரசில்’ தலையங்கம் எழுதியதற்காக 124ஆ அரசு வெறுப்புக் குற்றத்தின் கீழ் 30.12.1933இல் கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். வழக்கு நடைபெற்றது. 1934 இவ்வழக்கு தொடர்பாக 12.1.1934இல் கோவை ஜில்லா கலெக்டர் திரு. ஜீ.டபுள்யூ. வெல்ஸ், அய்.சி.எஸ். முன், வரலாற்றுப் புகழ் மிக்க ஸ்டேட்மெண்ட் ஒன்றைத் தாக்கல் செய்தார். வழக்கு முடிவில் பெரியாருக்கு 9 மாத தண்டனை, 300 ரூபாய் அபராதம்; அபராதம் செலுத்தத் தவறினால் மேலும் ஒரு மாத தண்டனை என்று விதிக்கப்பட்டது. தங்கை கண்ணம்மாளும் தண்டனைக்குள்ளானார். கோவைச் சிறை, இராஜ மகேந்திரபுரம் சிறை ஆகியவற்றில் தண்டனை அனுபவித்தார். கோவைச் சிறையில் இராஜகோபாலாச்சாரியாரும் இருந்தார். இருவரும் மீண்டும் ஒன்றுபட்டுப் பணியாற்ற, ஒரு பொதுத் திட்டத்தைத் தீட்டி, அது காந்தியாருக்கு அனுப்பப்பட்டது. இத் திட்டத்தில் ‘எண்ணிக்கைக்குத் தகுந்தபடி, அரசியல் பிரதிநிதித்துவம், உத்தியோகம் கொடுக்கப்பட வேண்டும்’ என்று இருப்பதால் காந்தியார் மறுத்துவிட்டதாக பின்னர் இராஜகோபாலாச்சாரியார் பெரியாரிடம் கூறிவிட்டார். அரசின் அடக்குமுறைக்கு ஆளாகி ‘புரட்சி’ நிறுத்தப்பட்டு, 15.3.1934 முதல் ‘பகுத்தறிவு’ தினசரி துவக்கப்பட்டு, அவ்விதழும் மே மாதம் முடிவுற்றது. பெரியார் சிறையினின்று 20.5.1934இல் விடுதலையானார். ‘பகுத்தறிவு’ வார ஏடு 26.8.1934இல் துவக்கப்பட்டது. இவ்வார ஏட்டில் முதன்முதலாக பெரியார் எழுத்துச் சீர்திருத்தத்தைப் புகுத்தினார். சமதர்மத் திட்டத்தை காங்கிரசுக்கும் நீதிக்கட்சிக்கும் அனுப்பினார். ஜெயப்பிரகாஷ் நாராயணன் பெரியாரை ஈரோட்டில் சந்தித்துப் பேசினார். நவம்பரில் நடைபெற்ற தேர்தலில் நீதிக்கட்சி தோல்வியுற்றது. பெரியார் நீதிக்கட்சி யினரைத் தேற்றினார். 1935 ‘ஈ.வெ.ரா. வேலைத் திட்டத்தை’ நீதிக்கட்சி ஏற்றுக் கொள்ள, பெரியார் நீதிக்கட்சியை ஆதரித்தார். ‘பகுத்தறிவு’ வார ஏடு 6.1.1935இல் நிறுத்தப்பட்டு, பின்னர் மாத ஏடாக வெளி வந்தது. 1.6.1935இல் ‘விடுதலை’ பத்திரிகை வாரம் இரு முறை ஏடாக அரையணா விலையில் வரத் துவங்கியது. 1936 பெரியார் அன்னையார் சின்னத்தாய் அம்மையார், 28.7.1936 இரவு 12 மணியளவில் மறைந்தார். அம்மையார் இறப்பதற்கு 4 மணி நேரம் முன்னதாக அம்மையாரிடம் அனுமதி பெற்று, இரவு ஜோலார்பேட்டை கூட்டத்திற்குச் சென்று சொற்பொழிவு ஆற்றிவிட்டு, இறந்தவுடன் காலை 9 மணிக்கு பெரியார் வந்து சேர்ந்தார். நீதிக்கட்சியை ஆதரித்துத் தேர்தல் பிரச்சாரம் செய்தார். ‘சர்வ கட்சிப் பார்ப்பனரல்லாதார் ஒன்றுகூட ஈ.வெ.ரா. சொல்லும் வழியே சிறந்தது’ என்று வ.உ.சி., பெரியாரைப் பாராட்டினார். 1937 ஜனவரியில் நடைபெற்ற தேர்தலில் நீதிக்கட்சி தோற்றது. காங்கிரசு வென்றது. பெரியார் சோர்வடையவில்லை. பார்ப்பனர் அல்லாதார் இயக்கம் மேலும் முனைப்புடன் செயல்பட வாய்ப்பு என்றே கருதி நீதிக்கட்சியினரைத் தேற்றினார். திரு.சி.இராஜகோபலாச்சாரியார் முதலமைச்சர் ஆனார். 1938 31.1.1938 ‘குடிஅரசு’ இதழில் குழந்தைப் பேற்றுக்கும் ஆண்-பெண் சேர்க்கைக்கும் இனி எதிர்காலத்தில் தொடர்பிருக்காது என்று முதன்முதல் கூறி, ‘சோதனைக் குழாய்க்’ குழந்தைப் பற்றியக் கருத்தை தெரிவித்தார். முதலமைச்சரான ஆச்சாரியார் இந்தியைக் கட்டாயப் பாடமாக்கினார். பெரியார் வெகுண்டெழுந்து மக்களைத் திரட்டி இந்தி எதிர்ப்புப் போரை நடத்தினார். நாடெங்கும் இந்தி எதிர்ப்பு மாநாடுகள் நடைபெற்றன. 21.4.1938 அரசு ஆணை மூலம் இந்தி புகுத்தல் நடைமுறைக்கு வந்தது. 4.6.1938 முதல் இந்திப் போர் துவங்கி, இந்து தியாலஜிகல் உயர்நிலைப் பள்ளி முன்பும், முதலமைச்சர் வீட்டு முன்பும் மறியல் நடைபெற்றது. தினமும் நூற்றுக்கணக்கானவர் கைதாயினர். திருச்சியிலிருந்து திரு. அய்.குமாரசாமிப்  பிள்ளை தலைமையில், இந்தி எதிர்ப்புப் படையை 1.8.1938இல் பெரியார் துவக்கி வைத்தார். இப்படைக்கு அஞ்சாநெஞ்சன் அழகிரி தளபதி ஆவார். இந்தி எதிர்ப்புப் படை 11.9.1938இல் சென்னை அடைந்தது. அன்று திருவல்லிக்கேணி கடற்கரையில் 70,000 பேர் திரண்ட கூட்டத்தில் ‘தமிழ்நாடு தமிழருக்கே!’ என்று பெரியார் முழங்கினார். இம்முழக்கம், பெரியாரின் உள்ளத்தில் திடீரென்று உதித்தது அன்று. இந்திய அரசியல் அமைப்பில், தமிழர் நலன் தனியாகப் பாதுகாக்கப்படும் என்பதற்கு உத்திரவாதம் இல்லை. எந்நாளும், பார்ப்பனரும் வடவருமே ஆதிக்கம் செலுத்தி வருவர். தமிழ்நாட்டில் ஆட்சி தமிழர் கைக்கு வருவதுதான் இதற்கான பரிகாரம் எனும் கருத்து இவருக்கு 1930 முதலே உள்ளத்தில் உருவாகி வந்தது. 13.11.1938இல் சென்னையில், திருமதி. நீலாம்பிகை அம்மையார் தலைமையில் கூடிய தமிழ்நாட்டுப் பெண்கள் மாநாட்டில் ‘பெரியார்’ என்ற பட்டம் அளிக்கப் பெற்றார். 10 ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்தே பெரியார் என்று அழைக்கப்பட்டு வந்தாலும் இம்மாநாட்டிலிருந்து, பெரியார் என்று பெருவழக்காக அழைக்கப்பட்டார். இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தில் 26.11.1938இல் கைது செய்யப்பட்ட பெரியார் மீது வழக்கு 5, 6.12.1938 நாள்களில் சென்னை ஜார்ஜ் டவுன் போலீஸ் கோர்ட்டில் 4ஆவது நீதிபதி திரு. மாதவராவ் முன்னிலையில் நடந்தது. “இவர் செய்த குற்றம் இரண்டு. ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒவ்வோர் ஆண்டு கடுங்காவல், ஒவ்வோராயிரம் அபராதம்; அபராதம் செலுத்தத் தவறினால், மேலும் ஆறு, ஆறு மாதம் தண்டனை” என்று தீர்ப்பளிக்கப்பட்டது. இரண்டு தண்டனைகளையும் தனித்தனியே அனுபவிக்க வேண்டும் என்றும் குறிப்பிடப்பட்டது. பின்னர், அரசாங்கத்தால் கடுங்காவல், வெறுங்காவல் தண்டனையாக மாற்றப்பட்டது. பெரியார் 6.12.1938இல் சிறைத் தண்டனை பெற்று சென்னைச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். சென்னையில், டிசம்பர் 29இல் கூடிய நீதிக்கட்சியின் 14ஆவது மாநாட்டில், பெரியார் சிறையில் இருக்கும் போதே, நீதிக்கட்சித் தலைவராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். பெரியாரால் சிறையில் எழுதப்பட்ட உரையை திரு. ஏ.டி.பன்னீர்செல்வம் மாநாட்டில் படித்தார். 1939 சென்னை பேசின் பிரிட்ஜ் சிறையிலிருந்து பெரியார் கோவைக்கு மாற்றப் பெற்று, பின்னர் 16.2.1939இல் பெல்லாரி சிறைக்கு மாற்றம் பெற்றார். பிறகு, மே மாதம் முதல் வாரம் மருத்துவ சிகிச்சைக்கென சென்னை கொண்டு வரப்பெற்று, 12.5.1939இல் மீண்டும் கோவைச் சிறைக்கு மாற்றப் பெற்றார். இவர் உடல்நிலை கண்டு அரசு அச்சங்கொண்டு 22.5.1939இல் விடுதலை செய்தது. சிறையில் இவர் எடை 190 பவுண்டிலிருந்து 160 பவுண்டாக குறைந்தது. சிறை மீண்ட பின் ‘திராவிட நாடு திராவிடருக்கே’  என்ற குரலை எழுப்பினார். கொடைக்கானல் சென்று ஒரு வாரம் ஓய்வு எடுத்தார். இவரது “வயிற்றுப் போக்கைக் கண்டு ‘காலராவோ’ என்று அரசு பயந்து விடுதலை செய்தது” என்று பெரியார் பின்னர் கூறினார். ஆந்திரர்களுக்குத் தனி மாகாணம் கொடுக்கப்பட வேண்டியது அவசியம் என்று வற்புறுத்தினார். இந்தி எதிர்ப்பு வீரர்கள் அனைவரும் விடுதலை ஆயினர். 1940 5.1.1940இல் வடநாட்டுச் சுற்றுப்பயணத்தைத் துவக்கினார். 8.1.1940இல் பம்பாயில் ஜின்னாவை அவர் இல்லத்தில் சந்தித்து, தனிநாடு தத்துவத்தை வலியுறுத்தினார். அம்பேத்கரும் உடனிருந்தார். ஏப்ரலில் கவர்னர் ஜெனரலும், 11.11.1940இல் திரு. சி. இராஜகோபாலாச்சாரியாரும் பெரியாரைச் சந்தித்து, சென்னை மாகாண ஆட்சிப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொள்ள வற்புறுத்தியும் மறுத்துவிட்டார். இந்தியை நீக்கக் கோரி அரசுக்குப் பல எச்சரிக்கைகளை விடுத்தார். 21.2.1940இல் கவர்னர் ஆணையால் கட்டாய இந்தி நீக்கப்பட்டது. கட்டாய இந்தியை ஒழித்த பெரியாரை ஜின்னா 26.2.1940இல் பாராட்டினார். திரு. ஏ.டி.பன்னீர் செல்வம் மறைவுக்கு வருந்தினார். 1941 லெனினுடன் இருந்து பணியாற்றிய திரு. எம்.என்.ராய், தனது மனைவி எல்லென்ராயுடன் சென்னை வந்து பெரியாரின் விருந்தினராகத் தங்கினார். ‘காங்கிரஸ் எதிர்ப்பு முன்னணி உருவாக்கி, காங்கிரஸ் அல்லாத மந்திரி சபையை முதன்முதலில் சென்னையில் அமைத்து வழிகாட்ட வேண்டும்’ என்று பெரியாரைக் கேட்டுக் கொண்டார். இரயில்வே நிலையத்திலுள்ள உணவு விடுதிகளில் ‘பிராமணாள், இதராள்’ என்றிருப்பதைக் கண்டித்து, இரயில்வே நிர்வாகத்தின் நல்லெண்ணத்துடன் 20.3.1941இல் அது ஒழிவதற்கு காரணமாக விளங்கினார். 1942 ‘குடிஅரசு’ நிறுத்தப்பட்டதால், அச்சகத்திலிருந்த சில எழுத்துகள், அலமாரிகள், பெட்டிகள் முதலிய அச்சகத் தேவைப் பொருள்களை பெரியார் கொடுத்து உதவ, 8.3.42 முதல் அண்ணாவின் ‘திராவிட நாடு’ இதழ் வெளிவரத் துவங்கியது. ‘திராவிட நாடு’ கொள்கையை பெரியார் தீவிரமாகப் பிரச்சாரம் செய்தார். இரண்டாம் முறை கவர்னர் ஜெனரலும், கவர்னரும் வேண்டியும், மந்திரிசபை அமைக்க மறுத்தார். திரு. சி. இராஜ கோபாலாச்சாரியார், காங்கிரசிலிருந்து விலகி பாகிஸ்தான் பிரிவினைக்கு ஆதரவளித்தார். பெரியார் வீட்டுக்கு, ஈரோட்டுக்கு வந்து திராவிட நாடு பிரிவினைக்கு ஆதரவு தருவதாகச் சொன்னார். ஈரோடு இரயில்வே ஸ்டேஷன் மைதானத்தில் நடைபெற்ற பொதுக் கூட்டத்தில் பேசும்போது “இராமசாமி நாயக்கர் கேட்கும் திராவிடஸ்தானை, திராவிட மக்கள் கேட்டால் பிரித்துக் கொடுத்துவிட வேண்டியதுதான்” என்றார். 1943 சோதனைக் குழாய்க் குழந்தை உருவாக்கப்படும் என்ற கருத்தை உலகுக்கு மீண்டும் அறிவித்தார். பெரியார் திருமண நிகழ்ச்சி ஒன்றில் பேசிய பேச்சை அண்ணா குறிப்பெடுத்து அதனைத் தெளிவுபட எழுதிப் பெரியாரிடம் ஒப்புதல் பெற்று, ‘திராவிட நாடு’ இதழில் 21.3.1943, 28.3.1943 தேதிகளில் ‘இனிவரும் உலகம்’ என்ற தலைப்பில் வெளியிட்டார். க. அரசியல் மணி (மணியம்மையார்) பெரியாரிடம் தொண்டு செய்ய வந்தார். 28.3.1943இல் அழகிரி மறைந்ததற்குப் பெரியார் வருந்தினார். 1944 27.8.1944இல் சேலத்தில் கூடிய நீதிக்கட்சி மாநாட்டுக்குத் தலைமை ஏற்று தென்னிந்திய நல உரிமைச் சங்கம் என்ற பெயரை ‘திராவிடர் கழகம்’ என்று அதிகாரபூர்வமாக மாற்றினார். 29.9.1944இல் திருச்சியில் இந்து மகாசபைத் தலைவர் மூஞ்சேயைச் சந்தித்தார். 13.12.1944இல் சி.டி.நாயகம் மறைவுக்கு வருந்தினார். 24.12.1944இல் வடநாட்டுப் பயணம் மேற்கொண்டார். 27.12.1944இல் கல்கத்தாவில் நடைபெற்ற எம்.என்.ராய் அவர்களின், இராடிகல் டிமாக்ரடிக் கட்சி மாநாட்டில், எம்.எம். ராய் அவர்களால் “எனது நாத்திக ஆசான்” என்று புகழப்பட்டார். 1945 1.1.1945இல் வடநாட்டுப் பயணம் முடித்துத் தமிழகம் வந்தார். பிப்ரவரியில் பெரியார் நாக்கில் கொப்புளங்கள் உண்டாயின. செயற்கைப் பல் உரசி உரசிப் புண்ணாகிவிட்டது. தமையனாரின் சித்த வைத்தியம் பயனளிக்கவில்லை. புற்றுநோய் அறிகுறி தென்பட்டது. சென்னை பொது மருத்துவமனையில் 16.3.1945 முதல் 10 நாள்கள் கதிரியக்கச் சிகிச்சை அளிக்கப்பட்டு குணமானார். பிறகு, பல்செட்டை விட்டு ஈறுகளால் தின்னப் பழகிக் கொண்டார். 28.5.1945இல் கோகலே ஹாலில் திரு. சி.இராஜகோபாலாச் சாரியார், “தமிழர்கள் மட்டுமே தேசத்தை ஆளலாம் என்ற தைரியம் இராமசாமி நாயக்கருக்கு இருக்கிறது; அது தவறில்லை. அயர்லாந்து நம் மாகாணத்தில் 4இல் 1 பங்கு டிவேலரா சுயராஜ்யம் நடத்தவில்லையா? தைரியம் இருந்தால் நடத்தலாம்” என்றார். 29.9.1945, 30.9.1945இல் திருச்சியில் திராவிடர் கழக மாகாண மாநாடு நடத்தினார். கருஞ்சட்டைத் தொண்டர் படை என்ற அமைப்பை ஏற்படுத்தினார். 1946 திராவிடர் கழகக் கொடி உருவாக்கப்பட்டு 27.4.1946இல் பெரியாரால் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. 11.5.1946இல் மதுரை வைகை ஆற்று மணற்பரப்பில் நடைபெற்ற கருஞ்சட்டைப் படை மாநாட்டுப் பந்தல் பார்ப்பனர் தூண்டுதலால் எரிக்கப்பட்டது. கொதித்தெழுந்த கருஞ்சட்டைப் படையை அமைதிப்படுத்தினார். 9.12.1946இல் ஏற்பட்ட அரசியல் நிர்ணய சபை உருவாக்கப்பட்ட முறையை கடுமையாக எதிர்த்தார். 1947 2.3.1948இல் கருஞ்சட்டைப் படையை தடை செய்து, அடக்கு முறையை சென்னை அரசாங்கம் கட்டவிழ்த்துவிட்டது. 8, 9.5.1948இல் தூத்துக்குடியில் புகழ் பெற்ற திராவிடர் கழக மாகாண மாநாட்டை நடத்தினார். 20.6.1948 முதல் மறைமுகமாக மீண்டும் இந்தி, கல்வி அமைச்சர் அவினாசிங்கம் அவர்களால் திணிக்கப்பட்டது. 10.8.1948 முதல் இரண்டாம் இந்திப்போர் துவங்கியது. சென்னை வரும் இராஜகோபாலாச்சாரியாருக்குக் கருப்புக்கொடி காட்ட முடிவு செய்ததையொட்டி 22.8.1948ல் கைது செய்யப்பட்டு 27.8.1948இல் விடுதலையானார். பெரியார் குடந்தையில், தடை உத்தரவை மீறியதால் 18.12.1948இல் நள்ளிரவு 2.15 மணிக்குக் கைதாகி, வேனில் திருச்சி கொண்டு செல்லப்பட்டு சப் ஜெயிலில் வைத்திருந்து, தஞ்சைக்கு கொண்டு வந்து, சப்ஜெயிலில்  வைத்திருந்து பின் அய்யம்பேட்டை இரயில் நிலையத்தில் இறக்கி, சென்னை  செல்லும் இரயிலில் ஏற்றி அலைக்கழித்து, பின்னர் இரண்டு நாளில் விடுதலை செய்தனர். 28.12.1948இல் இரண்டாம் இந்திப் போர் முடிவுற்றது. திருக்குறள் மாநாடு நடத்தி பாமரர்க்கும் அந்நூலை அறிமுகப்படுத்தினார். ‘பிராமணன்’ என்று அழையாதீர். பார்ப்பான் என்றே அழையுங்கள் என்று அறிவுறுத்தினார். “ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஜூலை 1ஆம் நாள் திராவிடப் பிரிவினை நாள் கொண்டாடுக!” என்றார். 1949 உடுமலைப்பேட்டையில் 144 தடையை மீறி, 16.4.1949இல் கைதானார். பல முறை பெரியாரை நீதிமன்றம் வரச்சொல்லி, வழக்கைத் தள்ளிப்போட்டு 2.8.1949இல் வழக்கை வாபஸ் பெற்றனர். 14.5.1949 அன்று கவர்னர் ஜெனரலாக இருந்த இராஜகோபாலாச்சாரியார், திருவண்ணாமலைக்கு இரமணாஸ்ரமத்தில் பாதாளலிங்கக் குகை திறப்பு விழாவுக்கு வருகை தந்தபோது, அவர் தங்கியிருந்த இரயில் சிறப்புப் பெட்டியில் (சலூன்) காலை 6.49 முதல் 7.17 வரை அவரைச் சந்தித்துப் பேசினார். இயக்கத்துக்குப் பாதுகாப்புக் கருதி 9.7.1949 மாலை 9.30 மணி அளவில் சென்னை மாவட்ட திருமண பதிவாளர் முன், தியாகராயர் நகர் சி.டி.நாயகம் இல்லத்தில், மணியம்மையாரைத் திருமணம் புரிந்து கொண்டார். இதைக் காரணமாகக் கூறி, அண்ணா கழகத்திலிருந்து பிரிந்து, ‘திராவிட முன்னேற்றக் கழகம்’ என்ற தனி அமைப்பைக் கண்டார். இந்திய அரசியல் சட்டம் 26.11.1949ல் நிறைவேற்றப்பட்டதை பெரியார் வன்மையாகக் கண்டித்தார். 1950 26.1.1950 குடியரசு நாளை துக்க நாளாகக் கொண்டாடக் கோரினார். 4.2.1950 ஈ.வெ.கிருஷ்ணசாமி மறைவுக்குப் பெரியார் வருந்தினார். பிற்படுத்தப்பட்டோருக்கு வகுப்புரிமை செல்லாது என்று 28.7.1950இல் சென்னை உயர்நீதிமன்றமும், செப்டம்பரில் உச்சநீதிமன்றமும் தீர்ப்பளித்தது கண்டு கொதித்தெழுந்து, நாடெங்கும் வகுப்புரிமை நாள் கொண்டாட அறிவுறுத்தினார். “பொன்மொழிகள்” என்ற நூலுக்காக பெரியாரும், “ஆரிய மாயை” என்ற நூலுக்காக அண்ணாவும் ஒரே சட்டப் பிரிவின் கீழ் வழக்குத் தொடரப்பட்டு, ஒரே நாளில், திருச்சி நீதிமன்றத்தில் 500 ரூபாய் அபராதமும், செலுத்தத் தவறினால் 6 மாதம் சிறைத் தண்டனையும் விதிக்கப்பட்டு, இருவரும் 18.9.1950இல் திருச்சி சிறையில், பக்கத்து அறைகளில் சிறை வைக்கப்பட்டனர். 28.9.1950 அன்று காலை 10 மணிக்கு இருவரும் ஒரு சேர விடுதலை செய்யப்பட்டனர். 3.12.1950இல் திருச்சியில் வகுப்புரிமை மாநாடு நடத்தி, பார்ப்பனரல்லாதாரை ஒன்று திரட்டி, போராடச் செய்தார். ‘அரசியல் சட்டம் ஒழிக’ என்று நாடெங்கும் முழங்கச் செய்தார். மத்திய அமைச்சர்களுக்கு கறுப்புக் கொடி காட்டி எதிர்ப்புக் குரல் கொடுக்கச் சொன்னார். வடநாட்டுத் துணிக் கடையின் முன் மறியல் நடத்திடச் செய்தார். 1951 26.1.1951இல் சென்னையில் வடநாட்டுச் சுரண்டலை எதிர்த்து மறியல் செய்யவிருந்ததையொட்டி, கைது செய்யப்பட்டு அன்றே விடுதலை செய்யப்பட்டார். அகில இந்திய பிற்படுத்தப்பட்டோர் சங்கத் தலைவரும், செயலாளரும் வடநாட்டிலிருந்து சென்னை வந்து 3.2.1951இல் பெரியாரைச் சந்தித்து ஆலோசனை நடத்திச் சென்றனர். பெரியாரின் வகுப்புரிமைப் போர் வெற்றி பெற்றது. இந்திய அரசியல் அமைப்பின் விதி 15இல், 4ஆவது உட்பிரிவை புதிதாகச் சேர்த்து திருத்திய முறையில் வகுப்புரிமை வழங்கும் வகையில், முதன்முறையாக திருத்தப்பட்டது. இந்தத் திருத்தம் ஏற்பட மூலக் காரணர் பெரியாரே! 30.10.1951 கம்யூனிஸ்ட் தலைவர் எஸ்.ஏ.டாங்கே திருச்சியில் பெரியாரைச் சந்தித்து உரையாடினார். 1952 முதல் இந்தியப் பொதுத் தேர்தலில் சென்னை மாகாணத்தில் காங்கிரஸ் படுதோல்வி அடைய பெரியார் மூலக் காரணமாக விளங்கினார். எனினும், காங்கிரசே அரசு அமைத்தது. திரு. இராஜகோபாலாச்சாரியார் 11.4.1952இல் ‘கொல்லைப்புற வழியில்’ (சட்டமன்றத்துக்கு போட்டியிடாமல் மேலவை நியமனம் பெற்று) முதலமைச்சரானார். அவர் 6000 பள்ளிகளில் அரை நேர படிப்பும் மீதி அரை நேரம் அவரவர் சாதித் தொழிலைச் செய்வதும் போதுமானது என்ற குலக்கல்வித் திட்டத்தைக் கொண்டு வந்தார். பெரியார் வெகுண்டெழுந்தார்! மக்கள் கொதித் தெழுந்தனர்! 1.8.1952இல் திருச்சி ஜங்ஷன் இரயில் நிலையப் பெயர்ப் பலகையில் உள்ள இந்தி எழுத்துகளைத் தார் கொண்டு பெரியார் அழித்தார். திராவிட நிறுவனங்களே வேண்டும் என்று, திராவிட விவசாயத் தொழிலாளர்கள் சங்கங்கள், தென்பகுதி இரயில்வே யூனியன் போன்றவற்றைத் துவக்கினார். ‘தொழிலாளிகளுக்கு இலாபத்தில் மட்டும் பங்கு கொடுத்தால் போதாது; முதலிலும் பங்கு இருக்க வேண்டும்’ என்ற கருத்தைத் தெரிவித்தார். 1953 1.2.1953இல் சென்னையில் நடைபெற்ற கூட்டத்தில் சென்னை தமிழ்நாட்டுக்கே சொந்தமானது என முழங்கினார். நாடெங்கும் கணபதி ‘கடவுள்’ உருவப் பொம்மையை 27.5.1953 மாலை 6.30 மணிக்கு புத்தர் விழாக் கொண்டாடி பொதுக் கூட்டத்தில் உடைக்கும்படி அறிவுறுத்தினார். அவ்வாறே தமிழகமெங்கும் பல்லாயிரக்கணக்கான மண் பொம்மைகள் உடைந்து நொறுங்கின. இரண்டாம் முறையாக 1.8.1953இல் இரயில் நிலைய பெயர்ப் பலகையில் உள்ள இந்தி எழுத்துகளை அழிக்கும் கிளர்ச்சியை நடத்தினார். ஆச்சாரியாரின் குலக்கல்வித் திட்டம் எதிர்ப்புக்குப் பின்னும் ஒழிந்தபாடில்லை. சுயமரியாதைத் திருமணம் செல்லாது என சென்னை உயர்நீதிமன்றம் 31.8.1953இல் தீர்ப்பளித்தது கண்டு பெரியார் வெகுண்டார். 10, 11.10.1953இல் சேலம் ஆத்தூரில் நடைபெற்ற திராவிடர் கழக மாநாட்டில், கழக ஆண், பெண் அனைவரும் சட்டத்துக்கு உட்பட்ட கத்தி வைத்துக் கொள்ளுங்கள் என அறிவித்தார். 1954 மூன்றாம் முறையாக ஆகஸ்டு 1-ந் தேதி நடைபெற வேண்டிய இந்திப் பெயர் பலகை அழிப்புக் கிளர்ச்சியை, காமராசர்  போட்டியிட்ட குடியாத்தம் இடைத் தேர்தல் காரணமாக 8.1.1954 அன்று நடத்துமாறு அறிவித்தார். குலக்கல்வித் திட்டத்துக்கு எதிர்ப்பு வலுத்தது. நாகையில் 27, 28.3.1954 தேதிகளில் நடைபெற்ற திராவிடர் கழக மாநாட்டில், தீர்மானித்தபடி ஆச்சாரியார் குலக் கல்வித் திட்ட எதிர்ப்புப் படை ஒன்று மறுநாள் நீடாமங்கலம் அ. ஆறுமுகம் தலைமையில் புறப்பட்டுச் சென்னை நோக்கிச் சென்றது. இப்படை சென்னை அடையுமுன்பே ஆத்தூர் ‘கத்தி’ தீர்மானங்கண்டு பயந்து, சி. இராஜகோபாலாச்சாரியார் உடல்நலமில்லை என்று 30.3.1954இல் முதலமைச்சர் பொறுப்பிலிருந்து வெளியேறினார். காமராசர், பெரியார் ஆதரவுடன் 13.4.1954இல் முதலமைச்சர் ஆனார். 18.4.1954இல் காமராசர் குலக்கல்வித் திட்டத்தை ஒழித்தார். நவம்பரில் பர்மா, மலாயா சுற்றுப் பயணத்தைத் துவக்கினார். மணியம்மையார் உடன் சென்றார். 23.11.1954இல் எஸ்.எஸ்.ஜலகோபால் கப்பலில் சென்னை துறைமுகத்தை விட்டுப் புறப்பட்டு, 5 நாள் கழித்து இரங்கூன் துறைமுகத்தில் 28.11.1954இல் இறங்கினார். பல்லாயிரவர் வரவேற்றனர். 30.11.1954இல் பர்மா விடுதலை வீரர் ‘அவுங்கான்’ கல்லறைக்குச் சென்று மலர்வளையம் வைத்து மரியாதை செலுத்தினார். 3.12.1954இல் இரங்கூனில் நடைபெற்ற உலக பவுத்தர் மாநாட்டில் கலந்து கொண்டு உரையாற்றினார். 5.12.1954ல் அங்கு அம்பேத்கரைச் சந்தித்து உரையாடினார். புத்தமதத்தில் சேர விரும்பிய அம்பேத்கருக்கு பெரியார் சில ஆலோசனைகளை வழங்கினார். 8.12.1954 அன்று ஒரு நாள் ‘மோல் மீனுக்கு’ விமானத்தில் சென்று அங்கு நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொண்டார். பர்மன், பர்மா ஸ்டார், தொண்டன் ஆகிய இதழ்கள் சிறப்பாக பெரியார்  பேச்சை வெளியிட்டன. பர்மாவில் அவுங்கான் படத்திறப்பு, நபிகள் நாயகம் விழா, இந்திய தேசிய இராணுவ வீரர்கள் கூட்டம் ஆகிய நிகழ்ச்சிகளில் கலந்து கொண்டார். இரங்கூனிலிருந்து 11.12.1954இல் ‘சங்கோலியா’ என்ற கப்பலில் புறப்பட்டு 14.12.1954 காலை 11 மணியளவில் பினாங்கு துறைமுகம் வந்தடைந்தார். அங்கு மகத்தான வரவேற்பு அளிக்கப்பட்டது. 16.12.1954இல் கோலாப்பிறை செயிண்ட் மார்க் பள்ளித் திடலில் பல்லாயிரவர் முன் கருத்து மழைப் பொழிந்தார். பினாங்கு ‘சேவிகா’ இதழ் இதனைச் சிறப்பாக வெளியிட்டது. 17.12.1954 முதல் 27.12.1954 வரை அலோர் ஸ்டார், கோலக்கஞ்சார், ஈப்போ, தெலுக் அன்கன்தப்பா, கம்மார், கஞ்சமாலிம், கோலாலம்பூர், சிரம்பான், போர்ட்டிகன், மாலாக்கா, மூவார் ஆகிய இடங்களில் கருத்துப் பொழிவு ஆற்றினார். 28.12.1954 முதல் 8.1.1955 வரை சிங்கப்பூரில் பெரியார் தங்கி பல்வேறு நிகழ்ச்சிகளில் பங்கேற்றார். 1955 9.1.1955 காலை 11 மணிக்கு எஸ்.எஸ்.ராஜூலா கப்பலில் புறப்பட்டு 17.1.1955 காலை 7 மணிக்கு சென்னைத் துறைமுகம் வந்து சேர்ந்தார். அன்று 50,000 பேர் குழுமிய கூட்டத்தில் பெரியாருக்குப் பெரும் வரவேற்பு அளிக்கப்பட்டது. இந்தித் திணிப்பை எதிர்த்தும், இந்தியக் கூட்டாட்சியில் தமிழர்கள் இருக்க விருப்பமில்லை என்பதை உணர்த்தவும் 17.7.1955இல் திருச்சியில் கூடிய மாநாட்டில், 1.8.55 அன்று நாடெங்கும் இந்திய தேசியக் கொடியை எரிக்க வேண்டும் என்ற தமது போராட்ட அறிவிப்பை வெளியிட்டார். அப்போது சென்னை வந்த நேரு, காமராசரைப் பார்த்து, ‘நீங்களும் இராமசாமி நாயக்கரும் கட்டிப் புரளுவதாகச் சொல்கிறார்கள்! அப்படி இருக்க உங்கள் ஆட்சியில் அவர் இப்படிக் கிளர்ச்சி செய்கிறாரே!’ என்று கிண்டல் செய்தார். அதற்குக் காமராசர், ‘இந்தி திணிக்கப்பட மாட்டாது என்று பலமுறை வாக்குறுதி கொடுத்தும், மீறி நடப்பதால் வந்தது இது! இதற்கு நீங்கள்தான் காரணம்’ என்று குறிப்பிட்டார். பின்னர் காமராசர் மத்திய மாநில அரசு சார்பாக, இந்தி திணிக்கப்பட மாட்டாது என்று 30.7.1955இல் ஒரு உறுதிமொழி கொடுத்தார். உறுதிமொழியை வெளியிடுமுன் காமராசர், பெரியாரிடம் காண்பிக்கச் செய்து, அதில் பெரியார் சில திருத்தங்கள் செய்து, பிறகு, உறுதிமொழி வெளியிடப்பட்டது. 31.7.1955இல், கிளர்ச்சியை பெரியார் ஒத்தி வைத்தார். மேற்கு வங்காளத்தின் சமூகத் தொண்டரான ஹரேந்திநாத் கோலே 9.12.1955இல் சென்னையில் பெரியாரைச் சந்தித்து அளவளாவினார். 1956 நாடெங்கும் 1.8.1956 அன்று “இராமன்” படத்தைக் கொளுத்தச் செய்தார். இராமன் பட எரிப்புக் கிளர்ச்சி தொடர்பாக 1.8.1956 காலையே பெரியார் கைது செய்யப்பட்டு, போலீஸ் கமிஷனர் அலுவலகம் கொண்டு செல்லப்பட்டு அன்று மாலை விடுவிக்கப்பட்டார். மொழிவாரி மாகாணம் பிரிவதை பெரியார் ஆதரித்தார். மொழிவாரி மாகாண பிரிவினைக்குப் பின் திராவிட நாடு கொள்கையைப் புறக்கணித்து, தனித் தமிழ்நாடு கொள்கையை வலியுறுத்தினார். 1953இல் ஆந்திர மாநிலம் பிரிந்ததைத் தொடர்ந்து மொழி வழி மாநிலங்கள் இனி பிரியத் தொடங்கிவிடுமே என்று அஞ்சி அன்றைய மத்திய அரசாங்கம், தமிழ், கன்னடம், மலையாளம் மூன்றையும் உள்ளடக்கி தட்சிணப் பிரதேசம் என்ற ஓர் அமைப்பை உருவாக்க முயற்சித்தது. இந்த ‘தட்சிணப் பிரதேசம்’ முயற்சியை எதிர்த்து, ஒழியச் செய்தார். 4.11.1956இல் திருச்சி கலெக்டர் மலையப்பன் பற்றிய தீர்ப்பு வழங்கிய நீதிபதிகளைக் கண்டித்துப் பேசினார். 1957 வினோபா அழைப்பின் பேரில், 8.1.1957இல் திருச்சி தேசியக் கல்லூரியில் அவரைச் சந்தித்து காலை 10.45 முதல் இரண்டு மணி நேரம் அவருடன் உரையாடினார். திருச்சி கலெக்டர் மலையப்பன் மீது நீதிபதிகள் அளித்த தீர்ப்பு தொடர்பாக பெரியார் மீது நீதிமன்ற அவமதிப்புக் குற்றம் சுமத்தப்பட்டு வழக்குத் தொடரப்பட்டது. இவ்வழக்கில் 23.4.1957இல் நீதிமன்றத்தில் வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ‘பார்ப்பான் வாழும் நாடு, கடும்புலிகள் வாழும் காடு’ என்னும் ஸ்டேட்மெண்டைத் தாக்கல் செய்தார். திராவிடர் கழக மத்திய கமிட்டியில் ஆகஸ்ட்டில் காந்தி கண்டன தீர்மானம் நிறைவேற்றச் செய்தார். உணவு விடுதிகளில் ‘பிராமணாள்’ என்ற பெயரை நீக்கும் கிளர்ச்சியில் வெற்றி பெற்றார். 3.11.1957இல் தஞ்சையில் எடைக்கு எடை வெள்ளி அளிக்கும் விழாவில் சாதிக்குப் பாதுகாப்பாக இருக்கும் அரசியல் சட்டத்தை 26.11.1957இல் நாடெங்கும் கொளுத்தும் போராட்டத்தை அறிவித்தார். குளித்தலை, பசுபதிபாளையம், திருச்சி ஆகிய இடங்களில் பேசிய பேச்சுக்கள் வன்முறையைத் தூண்டுவதாகக் காரணங்காட்டியும் மற்றும் சட்ட எரிப்பு தொடர்பாகவும் 6.11.1957இல் திருச்சியில் கைது செய்யப்பட்டு வழக்கு தொடர்ந்து உடனே விடுதலை செய்யப்பட்டார். 25.11.1957இல் சட்ட எரிப்புக்கு முதல் நாள் திருச்சியில் மீண்டும் கைது செய்யப்பட்டு திருச்சியில் 3 நாள்கள் நீதிமன்றக் காவலில் வைக்கப்பட்டார். 9.12.1957 திருச்சி வந்த நேரு, பெரியாரைச் சாடினார். அரசியல் சட்டத்தைக் கொளுத்துவது முட்டாள்தனம் என்றார். அரசியல் சட்டம் பிடிக்காதவர்கள் மூட்டை முடிச்சுடன் நாட்டை விட்டு வெளியேறுங்கள் என்றார். அதன்பின் அதே ஆண்டில் நேரு, சென்னை வந்தபோது, ‘முட்டாள் நேருவே! திரும்பிப் போ!’ என்று தமிழ் மக்கள் திரண்டு எழுந்து கண்டனப் போராட்டங்களை நடத்தி அவரைத் திணற அடித்தனர். 14.12.1957 அன்று வழக்கு விசாரணைக்கு வந்து மூன்று பேச்சுகளுக்கும் தனித்தனியே 6 மாதத் தண்டனையை ஏக காலத்தில் அனுபவிக்கும்படி தீர்ப்பளிக்கப்பட்டு, சிறை ஏகினார். திருச்சி சிறையிலிருந்து சென்னைச் சிறைக்கு மாற்றப்பட்டார். 26.11.1957 சட்ட எரிப்பில், நாடெங்கும் 10,000 பேர் இந்திய அரசியல் சட்டத்தில் உள்ள சாதியைப் பாதுகாக்கும் பிரிவைக் கொளுத்தினர். பல ஆயிரம் பேர் சிறைபிடிக்கப்பட்டனர். 1958 சிறைக்குள்ளே இரண்டு தோழர்கள் மாண்டனர். விடுதலையானவுடன், உடல் நலிவுற்று 20 பேர் மாண்டனர். 23.1.1958இல் கைதியாக மருத்துவமனையில் இருந்த பெரியாரை, டாக்டர் இராம் மனோகர் லோகியா அரசு அனுமதியுடன் சந்தித்து உரையாடினார். சிறையில் இருந்தவாறே நேரு மீது நீதிமன்ற அவமதிப்பு வழக்கு ஒன்று தாக்கல் செய்தார். 22.2.1958இல் அது தள்ளுபடி ஆயிற்று. 13.5.1958இல் சென்னை மத்திய சிறையிலிருந்து விடுதலை ஆனார். 8 மாத காலமாக தொடர்ந்து 1010 தோழர்கள் சிறை சென்ற (5.5.1957 முதல்) சென்னை முரளி ‘பிராமணாள்’ கபே முன் நடத்திய ‘பிராமணாள்’ அழிப்புக் கிளர்ச்சி வெற்றி அடைந்தது. சங்கராச்சாரியார் ஆலோசனையுடன், ‘முரளி அய்டியல் ஓட்டல்’ என்று 22.3.1958இல் பெயர் மாற்றம் செய்யப்பட்டது. 1.2.1959இல் வடநாட்டுப் பயணம் மேற்கொண்டார். சிகந்திராபாத், ஜான்சி, நாகபுரி, ஜபல்பூர் வழியே கான்பூர் சென்று பின் லக்னோ, டில்லி சென்றார். ரிபப்ளிகன் கட்சிக் கூட்டங்கள், பல்கலைக்கழக யூனியன் ஆகியவற்றில் சிறப்புரையாற்றினார். கான்பூரில் அவருக்கு நிகழ்ந்த வரவேற்பில், கீழ்க்கண்ட ஒலி முழக்கம் எழுப்பப்பட்டது. ‘லாவு புருஷ பெரியார் ஜிந்தாபாத்!’ (இரும்பு மனிதர் பெரியார் வாழ்க!), ‘ஆரியோ பாரத்சோடோ நஹிந் துமாரே பாப்கா!’ (ஆரியர்களே! இந்தியாவை விட்டு வெளியேறுங்கள்! இது உங்கள் அப்பன் நாடல்ல!), ‘பொம்மன் ஷாகி நஹிங் சலேகி!’ (பார்ப்பான் ஜம்பம் இனி பலிக்காது). 17.2.1959இல் பம்பாயிலிருந்து கிளம்பி 28.2.1959இல் சென்னை அடைந்தார். எழும்பூரில், ‘டிராம்ஷெட்’ என்ற இடத்தை தமிழ் மக்கள் அளித்த 1ஙூ இலட்ச ரூபாயைக் கொண்டு வாங்கினார். அதுவே பெரியார் திடல் இராதா மன்றமாயிற்று. 1960 சாதி ஒழிப்புக்கு ஒரே வழி நாட்டுப் பிரிவினைதான் என அறிவித்து தமிழ்நாடு நீங்கிய இந்திய தேசப் படத்தை 5.6.1960 அன்று நாடெங்கும் கொளுத்தக் கோரினார். பல்லாயிரவர் தேசப் படத்தைக் கொளுத்தி சிறை ஏகினர். பெரியார் 5.6.1960 காலை 10.30 மணிக்குக் கைதாகி 2 நாள்கள் சிறையில் இருந்தார். 1961 8.10.1961 அன்று சிதம்பரத்தில் கோலாகலமான கொண்டாட்ட விழாவில் ‘நடமாடும் இல்லம்’ என வர்ணிக்கத்தக்க கார் ஒன்று கழகத் தோழர்களால் பரிசளிக்கப் பெற்றார். காங்கிரசில் பார்ப்பன ஆதிக்கத்தை ஒழிக்க காமராசர் கையைப் பலப்படுத்தும் பணியை மேற்கொண்டார். 1962 பச்சைத் தமிழர் காமராசருக்குப் பொதுத் தேர்தலில், உடல்நலம் குன்றிய நிலையிலும் கடுமையாக உழைத்து, ஆதரவு திரட்டி வெற்றி தேடித் தந்தார். இந்தியவிலேயே மிகச் சிறிய மந்திரி சபையை காமராசர் 15.3.1962இல் அமைத்தார். 1963 முதலமைச்சர் பொறுப்பை விட்டு விலகத் தீர்மானித்த காமராசருக்கு, தனது எதிர்ப்பைத் தெரிவித்து, அவர் விலகுவது தமிழருக்கும், தமிழ்நாட்டுக்கும், காமராசருக்கும் தற்கொலையாக முடியும் என முன்கூட்டியே தந்தி மூலம் அறிவித்தார். 17.9.1963இல் பெரியார் திடலில் ‘இராதா மன்றம்’ திறப்பு விழாவை நடத்தினார். 1964 26.1.1964இல் பம்பாய் ‘இல்லஸ்டிரேட்டட் வீக்லி’ இதழுக்கு பேட்டி அளித்து, ‘கடவுள் எண்ணம், மூடநம்பிக்கை, சுயநலம், நாணயக் கேடு அற்ற ஒரு நிலையை நாடு அடைய வேண்டும்’ என்றார். நில உச்சவரம்புச் சட்டம் செல்லாது என சுப்ரீம் கோர்ட் 29.3.1964இல் அளித்த தீர்ப்பை எதிர்த்து நாடெங்கும் 19.4.1964 அன்று சுப்ரீம் கோர்ட் கண்டன நாள் நடத்தச் செய்தார். திருச்சியில் 15.6.1964 முதல் 20 நாள்கள் சுயமரியாதைப் பயிற்சி வகுப்பு நடத்தி உரையாற்றினார். 7.5.1964 அன்று கடவுள் புராண பித்தலாட்டங்களை எதிர்த்துப் பிரச்சாரம் செய்யும் பொருட்டு 50 பேர் கொண்ட பகுத்தறிவுப் படை ஒன்றைத் திரட்டினார். படையின் இலட்சியச் சொல், “அறிவு, ஒழுக்கம், நாணயம்” என்றார். 1965 இந்தி எதிர்ப்பு என்ற பேரால் பார்ப்பனர்கள், பத்திரிகைக்காரர்கள் தூண்டுதலால் நடந்த கலவரம், வன்முறைச் செயல்களைக் கண்டித்தார். ஏப்ரலில் நாடெங்கும் இராமாயணம் எரிக்கப்படச் செய்தார். ஜூன், ஜூலையில் திருச்சி மாவட்ட வட்டத் தலைநகர்களில் சுயமரியாதைப் பயிற்சி வகுப்புகள் நடத்தினார். பெரியார் அவர்களால் ரூ.5 இலட்சம் நன்கொடையளிக்கப்பட்டு, கட்டி முடிக்கப்பட்ட பெரியார் ஈ.வெ.ரா. அரசினர் கலைக் கல்லூரியை 24.8.1965 அன்று முதலமைச்சர்  பக்தவத்சலம் திறந்தார். 1966 மே மாதத்தில் விழுப்புரத்தில் சுயமரியாதைப் பயிற்சி வகுப்பு நடத்தினார். 25.5.1966இல் பெரியாரின் கட்டளைப்படி சங்கராச்சாரியைப் புறக்கணிக்க அவர் சென்ற இடமெல்லாம் கருப்புக் கொடி காட்டச் செய்தார். ஆகஸ்டில் நாடெங்கும் இராமாயணம் கொளுத்தப்படச் செய்தார். 7.11.1966இல் டில்லியில் பசுவதை தடுப்பு என்ற பேரால் காமராசர் வீட்டுக்கு தீ வைக்க முயன்ற, பார்ப்பனக் கூட்டத்தின் செயலைக் கண்டித்து, ‘சீக்கியர்போல் கத்தி வைத்துக் கொள்ளுங்கள்! காமராசருக்குப் பாதுகாப்பு கொடுங்கள்!” என்று 14.11.1966இல் அறிவித்தார். 26.11.1966இல் காமராசர் கொலை முயற்சி கண்டன நாள் கொண்டாடக் கோரினார். ‘காமராசர் கொலை முயற்சி சரித்திரம்’ என்ற நூலை வெளியிடப் போவதாக அறிவித்தார். (பிறகு அந்த நூல் வெளியிடப்பட்டது) 1967 ‘பொதுத் தேர்தலில் காங்கிரஸ் பெற்ற தோல்வி, தனது தோல்வி’ என அறிக்கை விட்டார். அண்ணா, பார்ப்பனர் சூழ்ச்சிக்கு ஆட்படாமல், மார்ச் மாதம் பெரியாரைச் சந்தித்தார். பெரியார் ஆதரவு நல்கினார். தஞ்சை மாவட்டம் விடயபுரத்தில் 24.5.1967 முதல் சுயமரியாதைப் பயிற்சி வகுப்பு நடத்தினார். இவ்வகுப்பில் 24, 25.5.67 தேதிகளில் பெரியார் உரையாற்றினார். இப்பயிற்சி வகுப்பில் பெரியாரால் உருவாக்கப்பட்டதே ‘கடவுள் இல்லை; இல்லவே இல்லை…’ என்ற புகழ் பெற்ற கடவுள் மறுப்பு வாசகம். இந்த கடவுள் மறுப்பு வாசகத்தை ஒவ்வொரு கழக நிகழ்ச்சியிலும், தொடக்கத்தில் முழங்க வேண்டும் என்று 14.6.1967இல் ‘விடுதலை’யில் அறிக்கை விடுத்தார். திருச்சியில் 17.9.1967இல் தந்தை பெரியார் சிலையை காமராசர் திறந்தார். சட்ட அமைச்சர் எஸ்.மாதவன் 28.11.1967 காலை 11.30 மணிக்கு, சுயமரியாதை திருமண மசோதாவை தமிழக சட்டமன்றத்தில் தாக்கல் செய்தார். அது சட்டமாக ஒருமனதாக நிறைவேற்றப்பட்டது. சிவசேனைக் கொடுமையை எதிர்த்து, மக்களைத் திரட்டி 1.10.1967இல் பெரிய ஊர்வலம் ஒன்றை நடத்தினார். பெரியார் அளித்த ஒரு இலட்சம் நன்கொடையுடன், திருச்சி தலைமை அரசினர் மருத்துவமனையில் கட்டப் பெற்ற ‘பெரியார் மணியம்மை’ குழந்தைகள் விடுதியை 19.12.1967இல் அண்ணா திறந்து வைத்தார். 1968 சுயமரியாதைத் திருமணச் சட்டத்திற்கு 17.1.1968இல் குடியரசுத் தலைவர் அங்கீகாரம் அளித்தார். தமிழ்நாட்டுக்குப் பூரண சுதந்திரம் கோரி 14.4.1968இல் நாடெங்கும் ‘டில்லி ஆதிக்கக் கண்டன நாள்’ கொண்டாடச் செய்தார். 6.10.1968இல் கரூரில் ‘நகரும் குடில்’ எனத்தகும் புதிய வேன் ஒன்று அன்பாக அளிக்கப் பெற்றார். வடநாட்டுப் பயணம் துவக்கினார். 7.10.1968இல் சென்னையை விட்டுப் புறப்பட்டு 9.10.1968இல் செகந்திராபாத்தில் தங்கி, அங்கு பத்திரிகையாளர்களுக்கு பேட்டி கொடுத்தார். 12, 13.10.1968 தேதிகளில் இலக்னோவில் நடைபெற்ற தாழ்த்தப்பட்டோர், பிற்படுத்தப்பட்டோர் மற்றும் சிறுபான்மையினர் மாநாட்டில் உரையாற்றினார். அங்கு பேசும்போது, ‘சாதி ஒழிய வேண்டு மானால் டெல்லி ஆட்சியிலிருந்து நாட்டைப் பிரிக்க வேண்டும்’ என முழக்கமிட்டார். பின்னர் திரும்பும் வழியில் அய்தராபாத்தில் 2 நாள்கள் தங்கியிருந்து விட்டு 20.10.68இல் சென்னை திரும்பினார். 1969 3.2.1969 நள்ளிரவு 12.12 மணிக்கு அண்ணா மறைந்தார். பெரியார் வருந்தி, “நடக்கக் கூடாதது நடந்துவிட்டது. இது 4 கோடி மக்களையும் பொருத்த பரிகாரம் காண முடியாத துக்க சம்பவமாகும்” என்று அறிக்கை விட்டார். உடல்நலம் பெரிதும் குன்றினார். 31.7.1969இல் வேலூர் மருத்துவமனையில் சிறுநீர்ப்பையில் அறுவை சிகிச்சை செய்து கொண்டார். 29.7.1969 முதல் 19.8.1969 வரை வேலூர் மருத்துவமனையில் தங்கிச் சிகிச்சை செய்து கொண்டார். இன இழிவை நீக்க கோயில் கர்ப்பக்கிரக நுழைவுக் கிளர்ச்சி பற்றி 21.10.1969இல் மன்னார்குடி மாவட்டக் கமிட்டிக் கூட்டத்தில் அறிவித்தார். 16.11.1969இல் திருச்சி மத்தியக் கமிட்டியில் ‘26.1.70 கிளர்ச்சி நாள்’ என்று அறிவித்தார். தஞ்சை, தருமபுரியில் பெரியார் சிலைகள் திறக்கப்பட்டன. 1970 14.1.1970இல் ‘உண்மை’ இதழைத் துவக்கினார். அன்றைய முதல்வர் கலைஞர் கருணாநிதி வேண்டுகோளுக்கு இணங்கி, குடந்தை மாநாட்டில் 18.1.1970இல் கர்ப்பக்கிரக நுழைவுக் கிளர்ச்சியை ஒத்தி வைத்தார். 22.1.1970இல் சட்டநாதன் தலைமையிலான பிற்பட்டோர் குழுவினர் தந்தை பெரியாரைச் சந்தித்து அரிய ஆலோசனைகளைப் பெற்றனர். 27.6.1970இல் உலக நாடுகள் அவையைச் சேர்ந்த கல்வி, அறிவியல், பண்பாட்டுக் கழகத்தாரால் (UNESCO) சென்னை இராஜாஜி மண்டபத்தில் நடந்த விழாவில், தந்தை பெரியார் அவர்களுக்கு ‘விருது’ வழங்கப்பட்டது. மத்திய கல்வி அமைச்சர் திரிகுணசென் தலைமையில் அன்றைய முதலமைச்சர் கலைஞர் கருணாநிதி, இவ்விருதை வழங்கினார். யுனெஸ்கோ விருது வாசகமாவது: ((citation) “Periyar, the Prophet of the New Age; the Socrates of South East Asia; Father of the social reform movement; and arch enemy of ignorance; Superstitions, meaningless customs and baseless manners” – UNESCO சேலம், திண்டுக்கல்லில் தந்தை பெரியார் சிலைகள் திறக்கப் பட்டன. 1971 ‘அனைத்துச் சாதியினரும் அர்ச்சகராகலாம்’ என்னும் சட்டம் தி.மு.க. ஆட்சியில் 12.1.1971இல் சட்டமன்றத்தில் நிறைவேறியது. 23.1.1971இல் சேலத்தில் மூடநம்பிக்கை ஒழிப்பு மாநாட்டைக் கூட்டினார். அங்கு இராமன் பொம்மை செருப்பாலும் விளக்குமாற்றாலும் அடிக்கப்பட்டது. மீண்டும் தேர்தலில் தி.மு.க. வென்றது. பெரியார் பாராட்டினார். தி.மு.க. ஆட்சி 19.6.1971இல் மதுவிலக்கை ஒழித்ததைப் பாராட்டினார். 15.7.1971இல் தஞ்சையில் திறந்தவெளிச் சிறைச் சாலையைப் பார்வையிட்டு கைதிகளிடையேயும், அன்று மாலை தஞ்சை மருத்துவக் கல்லூரியிலும் அறிவுரை பகன்றார். செப்டம்பர் 1ஆம் நாள் ‘மாடர்ன் ரேஷனலிஸ்ட்’ என்ற ஆங்கில இதழைத் துவக்கினார். ஈரோட்டில் தந்தை பெரியார் சிலை திறக்கப்பட்டது. சேலத்தில் 4.11.1971இல் வெள்ளிச் சிம்மாசனம் அளிக்கப் பெற்றார். 1972 வேளாங்கண்ணியில் 10.3.1972 முதல் 15.3.1972 முடிய சுயமரியாதைப் பிரச்சாரப் பயிற்சி வகுப்பு நடத்தினார். 14, 15.3.1972 தேதிகளில் பயிற்சி வகுப்பில் அறிவுரை ஆற்றினார். தர்மபுரி மாவட்டம் தாதம்பட்டியில் 9.5.1972 முதல் 14.5.1972 வரை சுயமரியாதைப் பிரச்சார பயிற்சி வகுப்பு நடத்தியதுடன், அங்கேயே தங்கி அறிவுரை ஆற்றினார். ‘தமிழ்நாடு அர்ச்சகர் சட்டம் செல்லாது’ என்று சுப்ரீம் கோர்ட் 14.3.1972இல் தீர்ப்பு அளித்தது. மறுநாள் 15.3.1972இல் நாகையில் நடைபெற்ற கூட்டத்தில் போர்க்குரல் எழுப்பினார். மயிலாப்பூர் கபாலீஸ்வரர் கோயில்முன் கோயில் புறக்கணிப்புக் கிளர்ச்சி நடத்த முடிவு செய்தார். பின்னர் அதை தள்ளி வைத்தார். கடலூரில் 13.8.1972இல் பெரியார் சிலை திறக்கப்பட்டது. டில்லி அரசின் தாமிரப் பத்திர விருதை இந்திரா காந்தி வழங்க, அதனை அன்றைய முதல்வர் கலைஞர் கருணாநிதி மூலம் 3.1.1972இல் பெற்றார். சென்னைப் பல்கலைக்கழக விலங்கியல் துறையின் தலைவர், அறிஞர் டாக்டர் ஜீ.சுந்தர்ராஜுலு அவர்கள் 1970இல் இத்தாலிக்கும், யுகோஸ்லாவியாவிற்கும் இடையே உள்ள, ஆட்ரியாட்டிக் கடலில் ‘அவர் லேடீஸ் அய்லண்டில்’ ‘கணுக்காலிகளின் மூதாதை’ என்று கருதப்படும் வளைய உடல் கொண்ட புழுக்களை புதிதாகக் கண்டுபிடித்தார். சமூகத்திற்கு பெரியார் அவர்கள் ஆற்றிய தன்னலமற்ற பணிக்கு நன்றி தெரிவிக்கும் முகத்தான் இப்புதிய கண்டுபிடிப்புக்கு ‘லோபோ போடஸ் பெரியார்’ (LOBO PODUS PERIYAR) என்று பெயரிட்டார். இப்புழுவிற்கு இதுவே உலகெங்கும் உள்ள விஞ்ஞானிகளால் பயன்படுத்தப்படும் விலங்கியல் பெயராகும். 1973 உச்சநீதிமன்றத்தில் பார்ப்பனர் தொடுத்த வழக்கால் ‘அர்ச்சகர்ச் சட்டத்’ தோல்வியானது, பெரியார் நெஞ்சில் முள்ளாகவே உறுத்திக் கொண்டிருந்தது. 17.9.1973இல் கடைசிப் பிறந்த நாள் விழாவில் கலந்து கொண்டு அறிவுரை யாற்றினார். 30.9.1973இல் மதுரையில் எழுச்சி மிக்க கருஞ்சட்டைப் படை மாநாடு நடத்தினார். 15.11.1973இல் ‘நமது அரசியல்வாதிகள் பெரிதும் மானமும் அறிவுமற்ற முண்டங்களே!’ என்று கடுமையாகச் சாடி ‘விடுதலை’யில் தலையங்கம் தீட்டினார். 19.11.1973இல் மதுரைப் பொதுக் கூட்டத்தில், சாதி வெறியர்கள் கலாட்டா செய்து, கலவரம் விளைவிக்க முயன்றனர். அதனைச் சிறிதும் பொருட்படுத்தாமல் 45 நிமிடம் பேசிவிட்டே மேடையை விட்டு இறங்கினார். 18.11.1973 முதல் 28.11.1973 வரை தமிழகமெங்கும் கடும் குளிரில் சூறாவளிச் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டார். 29.11.1973 அன்று நாடாளுமன்றத் தில், உள்துறை அமைச்சர் உமாசங்கர் தீட்சித், “பெரியார், தாம் விரைவில் இறந்து விடுவோம் என்று கருதுவதால், பிரிவினைக் கொள்கையைத் தீவிரப் படுத்துகின்றார்” என்றார். 2.12.1973 அன்று திருச்சியில், “உலகத்தில் பிறந்த மனிதன் என்றைக்காவது ஒரு நாள் சாகப் போகின்றான்; அவ்வுயிர் ஒரு நல்ல காரியத்துக்காக போகட்டுமே!” என்றார் பெரியார். 8, 9.12.1973 தேதிகளில் சென்னையில் “தமிழர் சமுதாய இழிவு ஒழிப்பு” மாநாடுகள் நடத்தினார். அதில் 26.1.1974 அன்று கர்ப்பக்கிரக நுழைவு கிளர்ச்சி நடத்த முடிவு செய்தார். 19.12.1973இல் சென்னை தியாகராய நகர் சிந்தனையாளர் மன்றம் சார்பில் நடைபெற்ற கூட்டத்தில், தனது இறுதிப் பேருரையை நிகழ்த்தினார். உடல்நலம் இன்றி 20.12.1973 பிற்பகல் 3.30 மணிக்கு சென்னை அரசினர் பொது மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டார். 21.12.1973 பிற்பகல் வேலூர் சி.எம்.சி. மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டார். 23.12.1973 மாலை கவலைக்கிடமான நிலையை அடைந்து, இரவு 11 மணிக்குப் பிறகு நினைவு இழந்த பெரியார், 24.12.1973 காலை 7.40 மணிக்கு இயற்கை எய்தினார். உடல் சென்னைக்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டு, 24.12.1973 பிற்பகல் 4 மணி முதல் 25.12.1973 பிற்பகல் 3 மணி வரை இராஜாஜி மண்டபத்தில் வைக்கப்பட்டது. அன்று பிற்பகல் 3.10 மணிக்கு அரசு மரியாதையுடன் இறுதி ஊர்வலம் புறப்பட்டு 4.45 மணிக்கு பெரியார் திடலை அடைந்தது. மாலை 5.05 மணிக்கு தந்தை  பெரியாரின் உடல், “நெஞ்சில் தைத்த முள் எடுக்கப்படாமலேயே” புதை குழியில் இறக்கப்பட்டது. அவர் எழுதி நிறுத்திய தன்மான வரலாற்றின் அடுத்த அத்தியாயத்தைத் தமிழகம் இன்னும் எழுதி கொண்டு இருக்கிறது. உரிமை திராவிடர் விடுதலைக் கழகம் © 2017. Powered by Net-x.

2.கேரள பழங்குடியின் ஆச்சரியமூட்டும் வாழ்க்கை: நிலச்சரிவுக்குப் பின்னும் இடம் பெயர மறுப்பு பிரமிளா கிருஷ்ணன் இதை பகிர ஃபேஸ்புக்கில் இதை பகிர வாட்ஸ்அப் இதை பகிர Messenger இதை பகிர டுவிட்டரில் பகிர்க கேரளாவில் ஆகஸ்ட் 2018 வெள்ளத்தின் போது நிலச்சரிவு ஏற்பட்ட இடங்களில் குடியிருந்த நூற்றுக்கணக்கான மக்கள் இடம்பெயர்ந்து வருகின்றனர். ஆனால், நிலச்சரிவுகளால் அதிகமாக பாதிக்கப்பட்ட வயநாடு மாவட்டம் மேப்பாடி மலையில் வசித்துவரும் சோழநாயக்கர் இனத்தைச் சேர்ந்த செரிய வெளுத்தா என்ற ஆதிவாசி முதியவர் வனத்திலிருந்து வெளியேறவில்லை. சோழநாயக்கர் இனத்தைச் சேர்ந்த எல்லா குடும்பங்களும் கிளம்பிவிட்டபோதும், எந்த பயமும் இல்லாமல் தனது இரண்டு மனைவிகளுடன் தொடர்ந்து அங்கு வசிப்பதாக கூறுகிறார் செரிய வெளுத்தா. வனமகன் வெளுத்தாவுடன் ஒரு சந்திப்பு அடர்ந்த செங்குத்தான மேப்பாடி மலையில், மூன்று மணிநேரம் நடந்து சென்றபோது, வழியில் நமக்கு ஏற்பட்ட அனுபவங்களும், அவரது குடியிருப்புக்கு சென்று உரையாடியபோது கிடைத்த விவரங்களும் ஆச்சரியம் தந்தன. மேற்குத்தொடர்ச்சி மலையின் ஒரு பகுதியான மேப்பாடி மலையின் கீழ் பகுதிக்குச் செல்ல எட்டு கிலோமீட்டர் பயணித்தோம். குறுகலான மலைப்பாதையில் நம்முடன் வயநாட்டைச் சேர்ந்த சமூகஆர்வலர் சுனில் குமார் வேகமாக நடந்து சென்றார். தனது சிறுவயதில் இருந்து சோழநாயக்கர் இனமக்களுடன் பழகிவரும் இவர், மேப்பாடி பகுதியில் வனத்துறையின் நிலம் அளக்கும் பணிகளில் ஈடுபடுத்தப்பட்டவர். செரிய வெளுத்தாவின் நம்பிக்கையைப் பெற்ற ஒரு சில ஆதிவாசி அல்லாத நபர்களில் ஒருவர் சுனில். நம் பயணத்தின்போது, ஒவ்வொரு நூறு அடி தூரத்திற்கும் சென்று ஆபத்து இல்லை என்று உறுதிப்படுத்திவிட்டு நம்மைக் கூட்டிச்சென்றார். லேசான குளிர் நம்மை சூழ்ந்தது. ஆங்காங்கே சிறிய நீரோடைகள் காணப்பட்டன. நான்கு இடங்களில் ஓய்வெடுத்துச் சென்ற நமக்கு, வனப்பகுதியில் இத்தகைய நீரோடைகளின் அவசியம் புரிந்தது. ‘டிரம்ப் எச்சரிக்கை’: அமெரிக்கர்களுக்கு வந்த அவசர செய்தி மலேசியா: இளைஞரை மீட்கச் சென்ற 6 முக்குளிப்பு வீரர்கள் சுழலில் சிக்கி பலி அந்த வனப்பகுதி யானைகளின் வழித்தடம் என்பதால், பல இடங்களிலும் சாண குவியல்களைப் பார்த்தோம். ஒதியம்பாறை என்ற இடத்தில் பாறைகள் செங்குத்தாக அமைந்திருந்தன. பத்து அடி தூரம் மட்டும் உள்ள அந்த இடத்தை கடக்க நமக்கு 20 நிமிடங்கள் தேவைப்பட்டது. பச்சை மிளகு கொடிகள், வனத்தில் வானத்தை முட்டும் அளவுக்கு உயர்ந்த மரங்களின் உச்சியை தொடும் அளவு நெளிந்து, வளர்ந்திருந்தன. சோழநாயக்கர் மக்களின் உணவு தேவைகளுக்கு இன்றியமையாத மரமாக அறியப்படும் ஈந்து மரங்கள் ஒரு சில இடங்களில் தென்பட்டன. அடியில் இருந்து உச்சிவரை வரிசையான முட்கள் நிறைந்த காட்டு தேக்கு மரங்கள், பல மூங்கில் மரங்களும் இருந்தன. வெளுத்தாவின் வனப்பகுதி அருகில் வந்ததும், நம்மை காத்திருக்கச் சொல்லிவிட்டு சுனில் மட்டும் சென்றார். 15 நிமிடங்கள் கழித்துவந்த அவர், காட்டுக்குள் வரும் வெளிநபர்கள் பலரும் காட்டை அசுத்தப்படுத்தி, வளத்தை அபகரித்துக்கொண்டு செல்வதாலும், வெளுத்தா உள்ளிட்ட பல ஆதிவாசிகளும் வெளிநபர்கள் மீது நம்பிக்கையற்று இருப்பார்கள் என்று விளக்கினார் சுனில். வெளியுலக தொடர்புகளை விரும்பாத செரிய வெளுத்தாவிடம், பிபிசி செய்திக்காக அவரை சந்திக்க நாம் வந்துள்ளதை விவரித்து அனுமதிபெற்று வந்தார் சுனில். பிறப்பும், இறப்பும் வெளுத்தாவின் வனப்பகுதி சாலியார் நதியின் தொடக்கப்புள்ளியாக இருப்பதால், நதி பொங்கி ஓடும் சத்தமும், அவ்வப்போது விதவிதமான பறவைகளின் ஒலிகளும் கேட்டன. மூங்கில் தடிகளால் வேயப்பட்ட மண் குடிசை ஒன்று இருந்தது. அருகில் சில பாறைகள் அமர்ந்து பேசுவதற்கான பலகை போலவே இருந்தன. சுமார் ஐந்து அடி உயரம், கருப்பும், நரையும், தங்க நிறமும் கொண்ட சுருட்டை முடியுடன் ஒல்லியான தேகம் கொண்டவராக இருந்த செரிய வெளுத்தா சிறிய புன்னகையை உதிர்த்தார். அவரது மனைவி ஒருவர் கிழங்கை வேகவைத்துக்கொண்டிருந்தார். வெளுத்தாவைக் காண அவரது உறவினர்கள், சில குழந்தைகள் வந்திருந்தனர். நாம் கடந்துவந்த எட்டு கிலோமீட்டர் தூரத்தில், நிலச்சரிவு ஏற்பட்ட பகுதிகளையும் காணமுடிந்தது. வெள்ளத்தின்போது, பாதிக்கப்பட்ட இந்த மேப்பைநாடு பகுதியில் அரசின் மீட்புகுழுவினர் வந்து அழைத்தபோதும், செரிய வெளுத்தா காட்டில் இருந்து வராமல் இருந்தார் என்றார் சுனில். நிலச்சரிவு ஏற்பட்ட பிறகும் ஏன் வனத்தைவிட்டு வெளியே வரவில்லை என்ற கேள்வியை செரிய வெளுத்தாவிடம் முன்வைத்தோம். "மழை வந்தால் வெள்ளம் வரும். அது இயற்கை. வெள்ளம், நிலச்சரிவு என எவ்வித இடர்பாடுகள் வந்தாலும், உயிரைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள எந்த இடத்தில் ஒதுங்கவேண்டும் என்று எனக்கு தெரியும். வனத்தை விட்டு நான் ஏன் வெளியேறவேண்டும்? இந்த இடம் உங்களைப் பொருத்தவரை காடு. எனக்கு இதுதான் வீடு. இதோ இந்த சாலியார் நதிக்கு அருகில் யானை போல நிற்கும் இந்த பாறையின் மீதுதான் என் அம்மா என்னை பிரசவித்தார். இந்த இடத்தைவிட்டு நான் எப்படி வெளியேறுவேன். இங்குதான் நான் பிறந்தேன். இங்குதான் என் முடிவும். என் முன்னோர்கள் வாழ்ந்த, மறைந்த இடமும் இங்கு உள்ளது,'' என்கிறார். '96' திரைப்படம்: இது யார் வாழ்வில் நடந்த கதை? ''பரியேறும் பெருமாள் தலித் சினிமா என சொல்லத்தேவையில்லை'' "பிறப்பு, இறப்பு என்பதை நாம் தீர்மானிக்கமுடியாது. இறக்க வேண்டிய நபர் இறந்துபோவதை நாம் தடுக்கவேமுடியாது. தற்போது வெள்ளம் வந்ததால், இந்த வனத்தை விட்டு நாம் சென்றால், ஒரு காலத்தில் தண்ணீர் பஞ்சத்தால் கூட நாம் இறந்துபோகலாம். வாழ்கையை தைரியமாக எதிர்கொள்ளவேண்டும். ஒவ்வொரு நாளையும் அச்சத்துடன் வாழக்கூடாது. ஒருகட்டத்தில் அந்த அச்சமே நம்மை கொன்றுவிடும். காட்டைப் பற்றி மட்டுமே எனக்கு தெரியும் என்பதால் வெளியுலக வாழ்க்கை எனக்கு தேவையில்லை,'' என்கிறார் வெளுத்தா. சோழநாயக்கர் இனத்தின் தலைவராக இருக்கும் செரிய வெளுத்தா மற்றும் அவரது இரண்டு மனைவிகளைத் தவிர மற்ற அனவைரும் வனத்தைவிட்டு அரசாங்கத்தின் வெள்ளநிவாரண முகாம்களுக்குச் சென்றுவிட்டனர். ஒரு சிலர் இனி எப்போதும் வனத்திற்கு திரும்பப்போவதில்லை என்று முடிவுடன் நிரந்தரக் குடியிருப்பு வசதிக்காக காத்திருக்கிறார்கள். காட்டில் இருந்து நகரங்களுக்கு செல்லும் குடும்பங்கள் மீது கோபமோ, வருத்தமோ வெளுத்தாவுக்கு இல்லை. வெளியேறும் யாரையும் தடுப்பதில்லை என்றும், அதேபோல தான் எப்படி வாழவேண்டும் என்று யார் சொல்வதையும் ஏற்பதில்லை என்ற முடிவுடன் இருக்கிறார். பூச்சிக்கொல்லி உணவுகளால் உடல்நலன்பாதிப்பு "என் விருப்பம்போல, இயற்கையின் மடியில் நான் இறுதிவரை இருப்பேன். இங்கு கிடைக்கும் தூய்மையான நீர், காற்று, உணவு எதுவும் வெளியுலகில் இல்லை. நீங்கள் கடைகளில் விற்கப்படும் குப்பி வெள்ளம் குடிப்பீர்கள். எனக்கு அந்த தண்ணீரைக் குடித்தால், தொண்டையில் புண் ஏற்படும். பூச்சிக்கொல்லி தெளித்து விளைவிக்கப்படும் தக்காளி உள்ளிட்ட காய்கறிகளை நான் உண்பதில்லை. பூச்சிக்கொல்லி பயன்படுத்தி விவசாயம் செய்யப்படும் காய்கறிகள் விஷமானவை. காட்டில் கிடைக்கும் கிழங்கும்,தேனும், உடும்பு இவைதான் என் உணவு. சமீபமாக நான் பிடித்த உடும்பின் தோலில் வியாதி இருந்ததைப் பார்த்தேன். தற்போது காட்டில் உணவு கிடைப்பது குறைந்துவருகிறது. ஆனாலும், வெளிமார்கெட்டில் கிடைக்கும் விஷமான உணவுப்பொருட்களை விட இங்குள்ள இயற்கை பொருட்கள் மட்டுமே என் உடலுக்கு உகந்தவையாக இருக்கின்றன,'' என்று காட்டின் வளம் குன்றிவருவதை சுட்டிக்காட்டினார். நாட்டில் குடியேறிய ஓர் இளைஞனுக்கு மருத்துவம் பார்த்தது குறித்து பேசிய வெளுத்தா, ''கோழிக்கோட்டில் சமீபத்தில் குடியேறிய ஓர் ஆதிவாசி இளைஞன் உடல்நலம் குன்றி மருந்தை தேடி இங்கு வந்தான். அவனை குணப்படுத்தி அனுப்பினேன். அவனது தேவைக்கு அவன் வெளியேறிவிட்டான். எனக்கு காசு,பணம் வேண்டாம். எனக்கான தேவைகளை இந்த வனமே தருவதால், வெளியேற எனக்கு விருப்பம் இல்லை. வெளி உணவை ஏற்றுக்கொண்டு அங்கு வாழ்வது சிரமம்தான். நகரத்தில் வாழ்ந்து பழகிய உங்களை காட்டில் இருங்கள், இங்கு எல்லா வசதியும் உள்ளது என்று கூறினால் நீங்கள் ஒத்துக்கொள்வீர்களா?.'' என்று கேள்விகளை அடுக்கினார். "வயது தெரியாது, நாள் கணக்கு தேவையில்லை'' வெளுத்தாவின் வயது குறித்து கேட்டபோது வெடித்து சிரித்தார். ''இங்குள்ள மரங்கள் நான் சிறுவயதில் இருந்த போதே மரங்களாக இருந்தன. தற்போதும் உயரமாக, வளர்ந்துகொண்டே இருக்கின்றன. இந்த வனத்தில் உள்ள மரங்களைப் போல தான் நானும். என்னுடைய வயது எனக்கு தெரியாது. நாளும், கிழமையும் எங்களுக்கு இல்லை. எதையும் கணக்கிடவேண்டிய அவசியம் இல்லை. புழல் சிறையில் சிக்கன் பிரியாணி விலை எவ்வளவு? 'ஆப்பிள், அமேசான் நிறுவனங்களில் கைவரிசை காட்டிய சீன உளவாளிகள்' ''நாட்டை விட்டு வெளியேறுங்கள்'' சர்வதேச தொண்டு நிறுவனங்களுக்கு பாகிஸ்தான் உத்தரவு பருவம் மாறும்போது, செடிகள் துளிர்க்கும், தேன் கிடைக்கும். இவற்றைக்கொண்டு காலம் மாறுகிறது என்பதை அறிந்துகொள்ளலாம். வேறு கணக்குகள் கிடையாது,'' என்கிறார் வெளுத்தா. நாளை என்ற தினத்திற்கான எந்த திட்டமும் அவருக்கு இல்லை. அன்றைய பொழுதை, அப்போது வாழ்வது என்பது மட்டுமே அவரின் வாழ்க்கை. சூரியன் உதிக்கும்போது எழுந்து, சூரியன் அஸ்தமிக்கும் போது உறங்கப்போவது அவரது அன்றாட நடைமுறை. வெளியிடங்களுக்குச் சென்றால் கூட, இரவு வனத்திற்கு திரும்பி வந்துவிடவேண்டும், வெளியிடங்களில் உணவு சாப்பிடுக்கூடாது என்றும் கருதுகிறார் வெளுத்தா. கனவு கண்டது போர்விமானம், கையில் ஏந்தியது இசைக் கருவி 'சிந்துச் சமவெளி விட்ட இடமும் சங்க இலக்கியம் தொட்ட இடமும் ஒன்றே' வெளிவுலக பழக்கத்தில் இருந்து வெற்றிலை போடுவது, தேநீர் குடிப்பது போன்ற பழக்கங்களை வெளுத்தா ஏற்றுக்கொண்டுள்ளதை நாம் பார்த்தோம். ஆச்சர்யம் என்பது அன்றாட நிகழ்வு நகர வாழ்க்கையில் பாதுகாப்பு அதிகம் என்றும், காட்டில் இருந்து வெளியேறினால் நல்ல முன்னேற்றத்தை அடைய முடியும் என பலவிதத்தில் அரசாங்கத்தினர் பேச்சுவார்த்தை நடத்திய பிறகும் வெளுத்தாவின் மனம், வனத்தை விட்டு வெளியேற ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. ''இங்குள்ள பெரும்பாலான மூலிகைச்செடிகள் பற்றிய அறிவு எனக்கு இருக்கிறது. இந்தக் காட்டில் பாம்பு கடித்தால் என்ன செய்யவேண்டும்? யானை வந்தால் என்ன செய்யவேண்டும்? எந்த பருவத்தில், தேன் எவ்வளவு எடுத்துக்கொள்ளலாம்? மழைப்பருவத்தில் என்ன கிடைக்கும்? என்ற அறிவு எனக்கு உள்ளது. எனது குழந்தைப் பருவத்தில் இருந்து என் முன்னோர்கள் வகுத்த நெறிகளை பின்பற்றி இந்த காட்டில் இயற்கையைப் பாதுகாத்து, அதற்கு கட்டுப்பட்டு வாழ்ந்துவருகிறோம். இதைவிட எனக்கு நகர வாழ்க்கை எப்படி பாதுகாப்பாக இருக்கும்? அங்கு நான்கு சுவர்களுக்குள் என் வாழ்கையை முடக்கிக்கொள்ளவேண்டுமா? எனது இறுதிக்காலத்தில் ஒரு மருத்துவமனைக்கு கொண்டுசெல்லப்பட்டு நான் இறக்கக்கூடாது. என் பிறப்பு இங்குதான், என் முடிவும் இதோ, இந்த வனத்தில்தான்,'' என்கிறார். நம்மில் பலருக்கு அதிசயமாக தெரியும் பலவும் வெளுத்தாவின் வாழ்கையில் அன்றாட நிகழ்வு. எதுவுமே அவரை பயப்படுத்தவோ, ஆச்சரியப்படவோ வைப்பதில்லை. இயற்கையின் செழிப்பில் அரிய பூக்களை பார்ப்பது, மலை முகடுகளில் பெரிய தேன்கூடுகள், சில்லென்ற சாலியார் நதியின் வெள்ளம், சட்டென பெய்யும் மழை, குளிர்ந்த காற்று, ஆர்ப்பரிக்கும் நதியில் தெரியும் முழு நிலவு, வறட்சி, கோடைகாலத்தில் காட்டில் உணவு இல்லாமை, கடும் வெயில் என எல்லாம் அவருக்கு பழகிய ஒன்றாகிவிட்டன. 1970களின் தொடக்கத்தில்தான் சோழநாயக்கர் இனத்தைச் சேர்ந்த மக்கள் வனப்பகுதிகளில் வாழ்ந்துவருவது குறித்து வெளியுலகத்திற்கு தெரியவந்தது என்று ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றனர். 2011ல் மக்கள்தொகைக் கணக்கெடுப்பின்படி வெறும் 124 சோழநாயக்கர் மக்கள் மட்டுமே இருப்பதாக தெரியவந்துள்ளது. அதிலும், கடந்த பத்து ஆண்டுகளில் காட்டின் வளம் குறைந்து வருவதால் பலரும் வெளியேறி வருகின்றனர் என்று சுனில் நம்மிடம் கூறினார். ''இங்கு அரிய வகை திராட்சை உள்ளிட்ட பழங்கள், சத்துமிக்க கிழங்குகள் இருந்தன. சமீப காலங்களில் காட்டுக்குள் வந்த தனிநபர்கள், காட்டுப்பொருட்களை சூறையாடும் நபர்கள் பல மரங்களை வெட்டி எடுத்துச்சென்றுவிட்டனர். ஆதிவாசி மக்கள் இங்குள்ள மரங்களை அவர்களின் வீட்டில் உள்ள மரங்களாக பார்ப்பார்கள். அவர்களின் உணவு தேவைக்கு பழங்களை பறிப்பார்கள். ஆனால் வெளிநபர்களுக்கு இந்த மரங்களின், விலங்குகளின் சிறப்பு தெரியாது. தேக்கு, மூங்கில் மரங்களை கடத்துவது, சுற்றுலாவுக்கு வந்தவர்கள் அரிய செடிகளை, பூக்களை பறிப்பது என காட்டில் உள்ள வளங்களை எடுத்துச்செல்லும் பேராசையில் இந்த மக்களின் வளங்களை பலரும் அழித்துவிட்டனர்,'' என்று விவரித்தார். தேன்,பழங்கள், மீன் போன்ற பொருட்களை சோழ நாயக்கர் மக்கள் வெளிச்சந்தைக்கு எடுத்துவருவது தற்போது குறைந்துவருகிறது என்று கூறிய சுனில், பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், தனது திருமணத்திற்கு 50 கிலோ சாக்கு ஒன்றில் நெல்லிக்கனிகளை பரிசளித்ததை நினைவுகூர்ந்தார். வனத்தின் வளங்கள் கொள்ளையடிக்கப்பட்டதால் ஏற்பட்ட உணவுப்பஞ்சம் மற்றும் வெள்ளம் உள்ளிட்ட இயற்கை சீற்றம் காரணமாக தங்களது இருப்பிடத்தை விட்டுச்செல்லும் முதல் தலைமுறை சோழநாய்க்கர் மக்களாக இங்குள்ள மக்கள் இருக்கிறார்கள் என்கிறார் சுனில். காட்டில் இருந்து நகரத்திற்கு செல்லும் முதல்தலைமுறை காட்டில் இருந்து தற்போது அரசாங்கத்தின் நிவாரண முகாமுக்கு சென்றுள்ள இளம் குடும்பங்களில் வெளுத்தாவின் மகள் மினியும் ஒருவர். தனது பெற்றோர் பல விதமான இடர்பாடுகளுடன் வாழ்ந்ததுபோல இனி வாழவேண்டிய அவசியம் இல்லை, வெளியுலகத்திற்குச் செல்ல வேண்டிய காலம் வந்துவிட்டது என்று உறுதியாக நம்புகிறார் மினி. காபி பிரியரா நீங்கள்? - காபியை பற்றிய 10 ஆச்சர்யமூட்டும் தகவல்கள் ‘நாங்கள் அலெக்சாண்டர் படை வீரர்களின் வம்சாவளியினர்’ ''பண்டைய காலத்தில் எங்கள் முன்னோர்களுக்கு உடுப்பு கிடையாது. கிடைத்ததை உண்டு, காட்டில் ஜீவித்திருந்தனர். தற்போது காட்டின் வளமும் குன்றிவிட்டது. முன்பு கிடைத்ததுபோல உணவு கிடைப்பதில்லை. வேட்டையாடி, என் குழந்தைகளுக்கு உணவு கொடுக்க முடியும் என்ற நம்பிக்கை இல்லை. வெள்ளம் வந்த பிறகு, அரசாங்க அதிகாரிகள் வந்து பேச்சுவார்த்தை நடத்தியபோது, வெளியுலகத்தில் என் குழந்தைகளுக்கு நல்ல உணவும், கல்வியும், சுகாதார வசதியும் கொடுக்கவேண்டும் என்று கேட்டேன். அவர்களின் வாக்குறுதியை ஏற்று காட்டில் இருந்து நாட்டில் வாழப்போகிறேன்,'' என்று பயம் கலந்த நம்பிக்கையுடன் பேசினார். வெளுத்தாவை நாம் பேட்டிகாண சென்ற சமயத்தில், கடசேரி பகுதியில் உள்ள அரசாங்க நிவாரண முகாமில் தற்காலிகமாக தங்கியுள்ள குழந்தைகள் வெளுத்தாவைக் காண வந்திருந்தனர். அவர்கள், சில தினங்களில் நிரந்தரமாக நகரப்பகுதிகளில் குடியேறவுள்ளனர். அந்த குழந்தைகளின் கண்கள் நம்மை வசீகரிப்பதாக இருந்தன. அந்த விழிகளில் வெகுளித்தனம் மிகுந்திருந்தது. நாம் கைகளை நீட்டி, புன்னகைத்தால், ஒரு நிமிட தயக்கத்திற்குப் பிறகு அவர்கள் புன்னகை பூத்தனர். அவர்கள் கைகளைக்கொண்டு முகங்களை மூடிக்கொண்டு, ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொண்டது, நமக்குள் பல கேள்விகளை எழுப்பின. காட்டில் இருந்து வெளியேறி முதல் தலைமுறையாக வெளியுலகத்திற்குப் போகும் இந்த பிஞ்சு குழந்தைகள் ''வெளியுலகத்தில் எங்களுக்கு அதிசயம் காத்திருக்கும் தானே?'' என்ற கேள்வியை நம்மிடம் கேட்பது போல இருந்தது. நாம் வனத்தில் இருந்து விடைபெறுகையில் சூரிய அஸ்தமனம் தொடங்கியிருந்தது. நாம் வந்த பாதையில் இருள் கவ்வி கொண்டிருந்தது. நமது பாதுகாப்பை கருதி, இரண்டு சோழ நாயக்கர் இளைஞர்கள் எட்டு கிலோமீட்டர் பயணத்தில் துணையாக வந்து வழியனுப்பிவிட்டு வனத்துக்குள் சென்றனர்.

3.அம்பேத்கர் - சாதி, தீண்டாமை, சட்டம் அம்பேத்கர் இந்தியாவில் தீண்டாமை ஒழிப்புப் போராட்டங்களை பல்வேறு தலைவர்கள் நடத்தியதாக வரலாறு புனைந்து கூறப்படுகிற‌து. தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் விடுதலைக்காக போராடியவராக 'காந்தியை' நமது பாடநூல்கள் முதற்கொண்டு பெரும்பான்மை 'பொதுபுத்தி' ஊடகங்கள் தொடர்ந்து கூறி வருகின்றன. தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு பூணூல் அணிவித்தார் என்று பாரதியையும், அம்மக்களை கோவிலுக்குள் அழைத்துச் சென்றதற்காக பசும்பொன் முத்துராமலிங்கத்தேவர், சீனிவாச அய்யங்கார் போன்றோர்களையும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் தலைவர்களாக‌ அடையாளப்படுத்துவோரும் நம் நாட்டில் உண்டு. சனாதனப் படிநிலையை அறிவியல் அமைப்பாக உள்வாங்கிக் கொண்ட காந்தியும், 'ஈனபறையேனும் எம்மில் உண்டடா' என்று பாடிய பாரதியும் இன்னும் சில 'இந்து' மதக் காப்பாளர்களும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் போற்றுதலுக்குரிய தலைவர்களாக இன்னும் இருந்து வருகின்றனர். மேற்கண்ட தலைவர்கள் அனைவரும் சாதியையும், அது தாங்கி நிற்கும் 'இந்து' மதத்தையும் பாதுகாப்பதற்காக தன் வாழ்நாள் முழுவதும் பாடுபட்டவர்கள் என்பதை நாம் அறிந்து கொளள் வேண்டும். இவர்களுடைய 'தீண்டாமை ஒழிப்பு' சிந்தனை என்பது 'சனாதன தர்மத்தை' மறுநிர்மாணம் செய்வதற்கு மட்டுமே பயன்பட்டது. தீண்டாமைக்குக் காரணமான சாதியையும், இந்து மதத்தையும் அடியோடு அழிப்பதன் மூலம் மட்டுமே இங்கு பஞ்சமர்களும் அவர்களை ஒடுக்கும் சூத்திரர்களுக்கும் உண்மையான 'சுயமரியாதை' கிடைக்கும் என்று முழங்கியவர்கள் அண்ணல் அம்பேத்கரும் தந்தை பெரியாரும் மட்டுமே. பாபாசாகேப் அம்பேத்கர் தன் வாழ்நாள் முழுவதும், சூத்திரர்களுக்காகவும், பஞ்சமர்களுக்காவும், பெண்களுக்காகாவும், தொழிலாளர்களுக்காகவும், கருத்தியல் ரீதியாகவும், சட்டத்தின் மூலமாகவும் போராடிய அசாதாரணமான தலைவர் ஆவார். ஆனால், வாக்கு அரசியல் தலைவர்கள் (பாரதீய சனதா உட்பட) அனைவரும் அவரை தாழ்த்தப்பட்ட சாதி சங்கத் தலைவர் போல் உருவகம் கொடுத்து அவரது பிறந்த நாளையும், நினைவு நாளையும் கொண்டாடி வருகின்றனர். தீண்டாமை ஒழிப்பும், அம்பேத்கரின் அறிவியல் பார்வையும்: இந்து மதத்தை நிலைநிறுத்திக் கொள்ள ‘தீண்டாமை ஒழிப்பு' மூலம் சில சீர்திருத்த நடவடிக்கைகளை அன்றைய பார்ப்பன-பனியா தலைவர்கள் சிலர் மேற்கொண்டனர். அவர்களிடமிருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டது அம்பேத்கரின் பணி. இந்து மதத்தை நிர்-நிர்மாணம் (De-constuction) செய்வதே அம்பேத்கரின் இலக்கு. அந்த இலக்கு நோக்கியே தனது 'தீண்டாமை ஒழிப்பு பணியை' துவங்கினார். சமூக இயக்க கோட்பாட்டின்படி, “எது முதலில் தோன்றியதோ, அது கடைசியில் அழியும், எது இடையில் தோன்றியதோ, அது இடையில் அழியும், எது கடைசியில் தோன்றியதோ அது முதலில் அழியும்”. இதன்படி பார்த்தால் சாதி, சாதியப்படிநிலை, தீண்டாமை இம்மூன்றில் இறுதியாக உருவான தீண்டாமை முதலில் அழியும். இந்த அறிவியல் உண்மையை உணர்ந்து கொண்ட அம்பேத்கர், 'தீண்டாமை ஒழிப்பிலிருந்து' தனது பணியினைத் துவங்கினார். தீண்டாமை ஒழிப்பிற்காக அம்பேத்கர் போராடியதன் தொடர்ச்சியாக இன்னும் பல்வேறு சட்டத்திருத்தங்கள் ஏற்பட்டு கொண்டிருக்கின்றன. முதன் முதலாக, தீண்டாமை (குற்றங்கள்) சட்டம் 1955ல் கொண்டு வரப்பட்டது. இச்சட்டத்ததால் தீண்டாமைக் கொடுமையை அனுபவிக்கும் மக்களுக்கு எந்த பலனும் ஏற்படவில்லை. அதன்பின் 1965, ஏப்ரல் 27-ல் அப்போது நாடாளுமன்ற உறுப்பினராக இருந்த திரு.எஸ்.இளையபெருமாள் தலைமையில் ஏழு பேர் கொண்ட குழு ஒன்று நியமிக்கப்பட்டது. அதன் பின்னர் 1976-ல் குடியுரிமைகள் பாதுகாப்புச் சட்டம் கொண்டு வரப்பட்டது. இத்தனைச் சட்டங்கள் நடைமுறைக்கு வந்தாலும், அரசும், காவல்துறையும் 'சாதிய' மனநிலையில் இருப்பதால் குறிப்பிடும் வகையில் மாற்றங்கள் ஏற்படவில்லை. அதன் பின்னர் 1989ல் 'பழங்குடியினர் மற்றும் பட்டியல் சாதியினர் மீதான வன்கொடுமைத் தடைச் சட்டம் 1989' நடைமுறைக்கு வந்தது. மொத்தம் 23 பிரிவுகளைக் கொண்ட இச்சட்டம், பிற சட்டங்களைவிட மேலோங்கி நிற்கும் வகையில் பல சிறப்புத் தன்மைகளைக் கொண்டதாக விளங்கியது. பல்வேறு வகை வன்கொடுமைக் குற்றச் செயல்களையும், அதற்கான தண்டனைகளையும் இச்சட்டம் கூறுகிறது. இத்தண்டனை ஆறு மாதத்திற்குக் குறையாததாய் ஐந்தாண்டுகள் வரை நீடிக்கும் அளவிற்கு, சிறைத்தண்டனையும் மற்றும் அபாரத்தையும் விதிக்க வகை செய்கிறது. 95களுக்குப் பிறகு, இச்சட்டங்களுக்கு விதிகள் அமைக்கப்பட்டு சரியான முறையில் நடைமுறைக்கு வந்தன. சமீபகாலமாக, கொங்கு மண்டலத்தைச் சேர்ந்த சாதிய அமைப்புகள் இச்சட்டத்தை நீக்க வேண்டும் என கோரிக்கை வைத்து வருகின்ற‌ன. அப்படியென்றால், இப்போதுதான் இச்சட்டங்கள் சமூகத்தில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தியிருக்கின்றன என்கிற உண்மை புலனாகிறது. தீண்டாமை ஒழிப்பிற்காக, தன் வாழ்நாளில் 30 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகவும், இறந்த பின்பு சட்ட நூல்களின் மூலமும், தனது கொள்கைகளின் மூலமும் பாடுபட்டு கொண்டிருக்கிறார் பாபாசாகேப் அம்பேத்கர். சௌதார் குளமும், சனாதன மனநிலையும்:- சௌதார் குளத்தை மகார் சமூகத்தை சேர்ந்தவர்கள் பயன்படுத்தியதால், அக்குளத்தை புனிதப்படுத்த வேண்டும் என சாதி இந்துக்கள் பிரச்சாரம் செய்தனர். இதற்கிடையே 1927 ஆகஸ்டு 4ம் நாள் சௌதார் குளத்தை தீண்டப்படாத மக்கள் பயன்படுத்தலாம் என்று நிறைவேற்றிய தீர்மானத்தை மகத் நகராட்சி இரத்து செய்தது. அதனைக் கண்டித்து, 1927, டிசம்பர் 25, 26 ஆகிய நாட்களில் சத்தியாக்கிரகம் செய்வது என பாபாசாகேப் முடிவெடுத்தார். "போராட்டம் வன்முறையானதாக இருப்பினும், அகிம்சை வழியினதாயினும் அதன் குறிக்கோள் விழிமியதாயிருப்பின் அது நேர்மையானதே" என அம்பேத்கர் கருதினார். மராட்டியத்தின் பார்ப்பனர் அல்லாதார் தலைவர்களான ஜவல்கர், ஜெதே ஆகியோர் சத்தியாகிரகத் திட்டத்திற்கு முழு ஆதரவை அளித்தனர். இதே காலகட்டத்தில் பாலகங்காதரத் திலகரின் மகன் ஸ்ரீதர் பந்துக்கும், பாபசாகேப் அம்பேத்கருக்கும் இடையே நட்பு ஏற்பட்டது. அம்பேத்கர் தன்னுடைய உயரிய நோக்கத்திற்கு தோள் கொடுக்கும், பார்ப்பனரல்லாத இடைநிலை சமூகத் தலைவர்கள், பார்ப்பனர்கள் என அனைவருடனும் இணைந்து செயல்பட அணியமாக இருந்தார். சுயசாதி உணர்வும், தலைமை மீதான பற்றுதலும் இல்லாத உண்மையான பாட்டாளி வர்க்கத் தலைவர் அம்பேத்கர் ஆவார். 1927ம் ஆண்டு, சௌதார் குளப் போராட்டம், ஆலய நுழைவுப் போராட்டம் என 'களப்போராளியாக' இந்த துணைக் கண்டம் முழுவதும் அறிமுகமானார் அம்பேத்கர். அதுவரை, கல்வியாளராக, பேராசிரியராக, சட்ட வல்லுனராக இருந்த அம்பேத்கர், அதன் பிறகு இந்துத்துவத்தை கருவறுக்கும் ஆயுதமாக தன் வாழ்நாள் முழுவதும் போராடினார். அம்பேத்கர் கோரியது சலுகை அல்ல, சுயமரியாதை:‍ அம்பேத்கரின் சமகால கட்டத்தில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கான பிற அமைப்புகளும் இருந்தன. அந்த அமைப்புகள் தற்காலிகமாக 'தீண்டாமை' ஒழிந்தால் போதும் என்கிற அளவில் செயல்பட்டன. ஆனால், தீண்டாமைக்குக் காரணமான சாதியையும், அதை தாங்கி நிற்கும் இந்துத்துவத்தையும் ஒழிக்க வேண்டும் என்று அவர்கள் போராடவில்லை. அம்பேத்கர் ஒருவர் மட்டுமே தீண்டாமைக்கும், சாதியப்படிநிலைக்கும் இடையேயான தொடர்பினைக் கண்டறிந்து, அதனை ஒழிக்க வேண்டிதன் முக்கியத்துவத்தை உணர்ந்திருந்தார். கோவில் நுழைவுப் போராட்டத்தில் பேசிய அம்பேத்கர், "நாங்கள் எதை மிகவும் வலியுறுத்துகிறோமேனில், கடவுளை வணங்குவதால், எந்த அளவிற்கு, நீங்கள் மனநிறைவு அடைகிறீர்கள் என்பது அன்று எங்கள் கவலை. தீண்டப்படாதவன் கோவிலுனுள் நுழைந்தால் கோவில் தீட்டுப்பட்டுப் போகும் என்பதோ கடவுள் சிலையின் புனிதம் பாழ்பட்டுவிடும் என்பதோ இருக்கக் கூடாது. அதனால் தான் எமக்கெனத் தனிக்கோயில் ஏற்படுத்தும் எண்ணத்தை எதிர்க்கின்றோம். இருக்கின்ற கோயிலினுள் செல்லும் உரிமைக்காகப் போராடுகின்றோம்" என்று முழங்கினார். தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் கடவுளை வணங்கினால் போதும் என்று அம்பேத்கர் சொல்லவில்லை. அனைவரும் பயன்படுத்தும் பொது கோவிலுக்குள் செல்லும் உரிமையும் அந்த மரியாதையும் வேண்டும் என்று அம்பேத்கர் விரும்பினார். அதனால் அண்ணல் விரும்பியது சலுகைகளை அல்ல, சுயமரியாதை என்பது நன்கு புலப்படுகிறது. அதே காலகட்டத்தில், இதே கருத்தியலை ஏந்தி காங்கிரசோடு முரண்பட்ட வரலாறு, தென்னாட்டில் பெரியாருக்கு உண்டு. உடைமைச் சமூகத்திற்கு எதிராக வர்க்கப்போராளி அம்பேத்கர்: அம்பேத்கர், 1936-ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம் சுதந்திர தொழிற்கட்சி (Independent labour party) என்கிற புதிய அரசியல் கட்சியைத் தோற்றுவித்தார். நிலமற்றவர்கள், ஏழை நிலக்குத்தகையாளர்கள், விவசாயிகள், தொழிலாளாகள் ஆகிய அனைவரின் உடனடித் தேவைகள், துன்பங்கள் ஆகியவற்றுக்குத் தீர்வு கூறுகின்ற சீரிய வேலைத் திட்டத்தை அம்பேத்கர் துவக்கினார். தொழிற்சாலைகளை அரசுடமையாக்க வேண்டும், விவசாய குத்தகையாளர்களிடம் நிலக்கிழார்கள் குத்தகை வசூலிப்பதையும், குத்தகை செய்யும் நிலங்களில் இருந்து அவர்கள் வெளியேற்றுவதையும் தடுத்து அவர்களை பாதுகாப்பதற்கு சட்டத்திருத்தம் செய்யப்பட வேண்டும் போன்ற பொதுவுடமை சிந்தனைகளைத் தாங்கி அக்கட்சி செயல்பட்டது. சுதந்திர தொழிலாளர் கட்சியின் முக்கிய செயல்பாடுகள் குறித்து ஒரு ஆங்கில நாளேடு, ‘அண்மையில் அம்பேத்கர் உருவாக்கிய புதிய கட்சி மக்களின் வாழ்க்கையை உயர்த்துவதிலும், நாட்டின் எதிர்காலத்தை உருவாக்குவதிலும் உறுதுணையாக விளங்கக் கூடும். சுதந்திர தொழிலாளர் கட்சி தனி வாக்காளர் தொகுதி முறையையும், இரட்டை வாக்குரிமையையும் கைவிட்டு விட்டால், மிகக் குறுகிய காலத்திலேயே, இக்கட்சி இந்தியாவிலேயே பெரும் சக்தி வாய்ந்த கட்சிகளில் ஒன்றாக வளாந்து விடும்" என எழுதியது. உடைமை சமூகத்தையும், சாதிய சமூகத்தையும் தாங்கி நிற்கும் பார்ப்பனியத்தையும் இணைத்தே தகர்ப்பதற்கு அம்பேத்கர் போராடினார். அம்பேத்கர் வெறும் வாக்கப்போராளியாக மட்டும் இருந்திருந்தால் சனாதனவாதிகள் அவரைக் கண்டு அச்சம் கொண்டிருக்க மாட்டார்கள். ஆனால், அவர் இம்மண்ணின் பிறவி முதலாளித்துவமான பார்ப்பனியத்தையும் எதிர்த்துப் போராடியதால் பெரும்பான்மையான மக்களின் ஆதரவை அவர் பெற இயலவில்லை. வர்க்க அரசியலை அம்பேத்கர் கையிலெடுத்தபோது, அவருக்குத் துணையாகவும், இரட்டை வாக்குரிமை, தனி வாக்காளர் தொகுதி முதலிய கோரிக்கைகளை ஆதரித்தும் அப்போதைய கம்யூனிச தோழர்கள் எவரும் துணை நிற்கவில்லை என்பதை வரலாறு வேதனையுடன் பதிவு செய்கிறது. இந்து சட்டதிருத்த மசோதாவும், பெண்ணியப்போராளி அம்பேத்கரும்: 1948ல் சட்ட அமைச்சராக இருந்த அம்பேத்கர் இந்து சட்டதிருத்த மசோதாவை கொண்டு வர முயற்சித்தார். சொத்துரிமை என்பது தந்தை வழி சமூகத்தை பின்பற்றுகிற ‘இந்து’ தர்மத்தில் பெண்ணுக்கு மறுக்கபட்டது. கணவர் இறந்த பிறகு மனைவிக்கும் அவரது மக்களுக்கும் ‘சொத்து’ போய் சேர வேண்டும் என்று அம்பேதகர் கோரினார். அதனை ‘இந்து’ தர்மத்தினை முழுவதும் கற்ற அம்பேத்கர், அத்தர்மத்திற்கு உட்பட்டு 'தாயாபாக'- விதியின்படி அத்திருத்தத்தை செய்ய முன்மொழிந்தார். அடுத்தபடியாக கணவனிடமிருந்து பிரிந்து போகும் பெண்களுக்கு ‘ஜீவனாம்ச’ உரிமை, சாதி மறுப்புத் திருமணம், பதிவுத் திருமணத்தை முறையாக அங்கீகரிக்கும் உரிமை என கிட்டத்தட்ட 60 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே இத்தகைய உரிமைகளை பாராளுமன்றத்தில் எழுப்ப, பெண்களுக்காக சட்ட ரீதியாக உரிமைகளை பெற்றுத் தர பாடுபட்டவர் அம்பேத்கர். ஆனால், அன்றைய நேரு தலைமையிலான அரசில் இடம் பெற்றிருந்த பார்ப்பனத் தலைவர்கள் பலரும் அம்பேத்கரை கடுமையாக சாடினர். அம்பேத்கரின் உயரிய நோக்கம் புரிந்து கொள்ளப்படாமல், நூற்றுக்கணக்கான பெண்கள், இம்மசோதாவிற்கு எதிராக கூச்சல் போட்டனர். "இரண்டு பெண்கள் ஆதரவாக போராடியிருந்தால் கூட இச்சட்டதிருத்தம் செய்து இந்த மசோதா நிறைவேறியிருக்கும்" என்று அம்பேத்கர் மிகவும் மனம் வருந்தினார். பெண்களின் உரிமையை நிலைநாட்ட முடியாத இந்த சட்ட அமைச்சர் பதவி தனக்குத் தேவையில்லை என்று கூறி தனது பதவியை இராஜினாமா செய்தார். பெண்கள் இன்று முன்வைக்கும் கோரிக்கைகளை அன்றே எங்களுக்காக அம்பேத்கர் போராடினார் என்கிற வரலாறு இன்றைய பெண்ணிய அமைப்புகள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய ஒன்று. இந்தியாவில் 'மார்ச் 8' மகளிர் தினத்தில் அம்பேத்கரின் இந்து மசோதாவையும் பெண்ணினத்திற்கு அம்பேத்கர் செய்த‌ தியாகத்தையும் நினைவுகூர வேண்டியது முற்போக்காளர்களின் கடமை. சூத்திரர், பஞ்சமர், தொழிலாளர்கள், பெண்கள் என இம்மண்ணின் அனைத்து விளிம்புநிலை மக்களுக்காகவும், அரசுடனும் மற்றும் சனாதன மதத்துடனும் வாழ்நாள் முழுவதும் சமர் செய்து மடிந்த விடுதலை வீரர் அம்பேத்கர் என்பதே நாம் அனைவருக்கும் பரப்ப வேண்டிய செய்தி.

4.பரியேறும் பெருமாள்’ மிக, மிக அவசியமாக பரியேறும் பார்க்க வேண்டிய படம். தவறவிடாதீர்கள் மக்களே..! தன்னுடைய நீலம் புரொடக்சன்ஸ் நிறுவனத்தின் சார்பில் இந்தப் படத்தைத் தயாரித்திருக்கிறார் இயக்குநர் பா.ரஞ்சித். இந்தப் படத்தில் கதிர், ‘கயல்’ ஆனந்தி, யோகிபாபு, லிஜேஷ், மாரிமுத்து, லிஸி ஆண்டனி, சுகந்தி நாச்சியாள் மற்றும் பலர் நடித்துள்ளனர். ஒளிப்பதிவு – ஸ்ரீதர், இசை – சந்தோஷ் நாராயணன், படத் தொகுப்பு – ஆர்.கே.செல்வா, கலை இயக்கம் – ராமு, பாடல்கள் – விவேக், மாரி செல்வராஜ், நடன இயக்கம் – சாண்டி, சண்டை பயிற்சி – ஸ்டன்னர் சாம், இணை தயாரிப்பு – சி.வேலன், ஆர்.ராகேஷ், எழுத்து, தயாரிப்பு – பா.ரஞ்சித், இயக்கம் – மாரி செல்வராஜ். இன்றைய புதிய தலைமுறையினர் பார்த்து தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய தமிழகத்தின் தலையாயப் பிரச்சினையான சாதிய அட்டூழியங்களை மையக் கருத்தாக்கி இந்தப் படத்தை உருவாக்கியிருக்கிறார் அறிமுக இயக்குநர் மாரி செல்வராஜ்..! தென் தமிழகத்தில் ஆதிக்கச் சாதியினரான முக்குலத்தோருக்கும், தாழ்த்தப்பட்ட பிரிவினருக்கும் இடையே காலம்காலமாக முட்டல்கள்.. மோதல்கள் தொடர்ந்து நடந்து வருகின்றன. அடக்கி, ஒடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த தாழ்த்தப்பட்ட இன மக்கள் தங்களது பொருளாதார, சமூக நிலையை உயர்த்திக் கொள்ள இத்தனையாண்டு காலமும் எப்படியெல்லாம் போராட வேண்டியிருக்கிறது என்பதை இப்போது தமிழகமே கவனித்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறது. அப்படியொரு போராட்ட உணர்வோடு வக்கீலாக மாற வேண்டும் என்கிற வெறியோடு திருநெல்வேலி சட்டக் கல்லூரிக்கு படிக்க வரும் ‘பரியேறும் பெருமாள்’ என்கிற தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தைச் சேர்ந்த ஒரு மாணவனின் கதைதான் இது. ‘பரியேறும் பெருமாள்’ என்னும் கதிருக்கு திருநெல்வேலி பக்கத்தில் இருக்கும் புளியங்குளம்தான் சொந்த ஊர். அந்த ஊரில் காலம் காலமாக வாழ்ந்து வரும் தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தில் அந்த இனத்தின் பெயரை உரக்கச் சொல்லவும், அவர்களது தாழ்ந்த நிலையை எழுப்பிவிடவும், அடிமைத்தனத்தை எதிர்த்துக் குரல் கொடுக்கவும் ஒரு படித்த ஆள் இல்லாததை மனதில் வைத்து தன் இனத்துக்காக, தன் மக்களுக்காக வாழ வேண்டும்.. படித்து வக்கீலாக அவர்களைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்கிற வேட்கையோடு சட்டக் கல்லூரியில் வந்தமர்கிறார் கதிர். இங்கே அவருக்கு ஒரேயொரு பிரச்சினை.. அவரது ஆங்கில அறிவின் போதாமை. இதற்காக அதே வகுப்பில் படித்து வரும் அம்பாசமுத்திரத்தைச் சேர்ந்த ‘ஜோதி மகாலட்சுமி’ என்னும் ஆனந்தி கதிருக்கு உதவ முன் வருகிறார். தன்னிடமெல்லாம் ஜோதி போன்ற அழகான பெண்கள் பேச வருவார்களா என்கிற ஆச்சரியத்தில் மூழ்கும் கதிர், ஆனந்தியின் உதவியைப் பெற்றுக் கொள்கிறார். அவரது உதவியால் ஆங்கிலத்தைக் கற்றும் கொள்கிறார். ஆனந்தியோ உயர் சாதியைச் சேர்ந்த பெண். அவரது தந்தை மாரிமுத்து சாதிய பிடிப்பாளர். அவரது மகன்களும் அப்படியே.. இவரது தம்பி மகனான லிஜிஸூம் அதே வகுப்பில்தான் படித்து வருகிறார். ஆனந்தி மிகவும் வெள்ளந்தியானவர். ஏதோ ஒரு காரணத்துக்காக அவருக்கு கதிரை மிகவும் பிடித்துப் போய்விடுகிறது. கதிரின் அப்பாவித்தனம் அவரை மேலும் அவர் பக்கம் ஈர்க்கிறது. இந்த ஈர்ப்பின் விவரம் மாரிமுத்துவரையிலும் செல்கிறது. ஆனந்தியின் அக்காள் திருமணத்திற்கு அழைப்பிற்கிணங்க வரும் கதிரை தனி அறையில் வைத்து அடித்து, உதைத்து அவரது முகத்தில் சிறுநீர் கழித்து அவமானப்படுத்துகிறார்கள் மாரிமுத்துவின் மகன்கள். இந்த அவமரியாதையை தாங்க முடியாமல் கதிர் ஆனந்தியைவிட்டு விலகிச் செல்கிறார். ஆனந்தியோ உண்மை தெரியாமல் கதிரின் விலகலை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாமல் தவிக்கிறார். இடையில் ஆனந்தியின் அண்ணனான லிஜிஸ் கல்லூரியில் கதிரை மேலும் மேலும் டார்ச்சர் செய்ய.. கதிர் தாங்க முடியாத மனவலிக்கு உள்ளாகிறார். கதிரின் தந்தை பிரின்ஸிபாலை பார்க்க வந்தபோது அவரை லிஜிஸும் அவரது ஆட்களும் அவமானப்படுத்த.. கதிரின் கோபம் கட்டுக்கடங்காமல் போகிறது. அதே நேரம் ஆனந்தி கதிருடன் மேலும் நெருக்கமாவதை அறிந்து கதிரை தீர்த்துக் கட்டவும் முடிவு செய்கிறார் மாரிமுத்து. இதற்காக சாதிய கொலைகளைச் செய்வதையே முழு நேரத் தொழிலாக வைத்திருக்கும் கராத்தே வெங்கடேசனை அணுகுகிறார்கள் மாரிமுத்து தரப்பினர். அவரும் கதிருக்கு நாள் குறித்துக் காத்திருக்கிறார். இந்த நிலைமையில் கதிர் செய்வது, செய்தது என்ன..? ஆனந்தியுடனான அவரது காதல் என்ன ஆனது..? அப்பாவின் நிலைமைக்காக பழி வாங்கினாரா இல்லையா என்பதுதான் இந்தப் ‘பரியேறும் பெருமாளின்’ திரைக்கதை. படத்தின் முதல் காட்சியில் அந்தச் சிறு தண்ணீர் குட்டையில் நாய்களுடன் சரிக்கு சரியாக அமர்ந்து நாய்களைக் குளிப்பாட்டிவிட்டு தூரத்தில் ஆதிக்கச் சாதியினர் வருகிறார்கள் என்றவுடன் வேண்டாவெறுப்பாக எழுந்து செல்வதும், அவர்கள் வந்தவுடன் அந்தக் குட்டையில் சிறுநீர் கழித்து தங்களது வெறுப்புணர்வைக் காட்டுவதும் உண்மைத்தனமான காட்சி..! இந்த ஒரு காட்சியே படம் எப்படிப்பட்டது என்பதைக் காட்டிவிட்டது. படம் நெடுகிலும் ஜாதியக் குறியீடுகள் எப்படியெல்லாம் தாழ்த்தப்பட்டவர்களை பாடாய்ப்படுத்துகிறது என்பதை வெளிச்சம் போட்டு காட்டியிருக்கிறார் இயக்குநர். தனது தந்தை ‘கரகட்டாக்கார கலைஞர்’ என்பதை வெளியில் சொல்ல சங்கடப்பட்டு ‘வண்டி மாடு வைத்திருக்கிறார்’ என்றே சொல்லி வரும் கதிரின் நிலைமையை நினைத்துப் பாருங்கள். அந்த வலி தெரியும். புரியும். ‘கரகாட்டம்’ என்பது தமிழர்களின் ஆதி கலைகளில் ஒன்றாக இருந்தாலும் அதில் ஈடுபடுவர்களில் பெரும்பாலோர் தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் என்பதும், வெளியில் சொன்னால் தனது சாதி தெரிந்துவிடும் என்று சொல்லி அதனை மறைக்கப் போராடும் கொடுமையெல்லாம் இந்த நாட்டில்தான் நடக்கும். சாதி வெறி கொழுப்பாக மாறி கதிரின் உடன்பிறவா தம்பியாக இருக்கும் ‘கருப்பி’ என்னும் நாயை தண்டவாளத்தில் கட்டி வைத்து பலியாக்கும் காட்சி மகா கொடூரம். ‘டாக்டர் அம்பேத்கராகப் போகிறேன்’ என்று கதிர் சொன்னவுடன் பிரின்ஸிபால் அதனை அவரது அப்ளிகேஷனிலேயே எழுதி வைக்கச் சொல்லும் குதர்க்கமும் ஒரு சாதி வடிவிலான குரோதம்தான். பேருந்தில் கதிர் தனது சொந்த ஊர் ‘புளியங்குளம்’ என்றவுடன் கராத்தே வெங்கடேன் சட்டென்று எழுந்து நின்று கொள்ளும் காட்சியும் ஒரு குறியீடுதான். மற்றவர்களையெல்லாம் லாக்கெப்பில் அடைத்து வைக்கும் போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டர் நரி வேட்டைக்குப் போன தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை ஸ்டேஷன் வாசலின் ஓரத்திலேயே குந்த வைத்து விசாரிப்பதும் ஒரு குறியீடுதான். ஆங்கிலம் தெரியாத காரணத்தினாலேயே, “கோட்டால சீட் வாங்கிட்டு வந்து நம்ம உசிரை வாங்குறாங்க…” என்று ஆங்கில ஆசிரியர் பேசுவதுகூட சாதிய மனப்பான்மையின் வெளிப்பாடுதான். ‘இளையராஜாக்கள் கபடிக் குழு’ என்று எழுதப்பட்ட சுவர் விளம்பரம் கதிருக்கானது என்றால், ஆனந்தியின் அக்காள் கல்யாணத்தில் ஒட்டப்பட்டிருக்கும் போஸ்டரில் இருக்கும் நடிகரின் புகைப்படத்தை அவர்களது சாதியின் குறியீடாகவும் உணர வைத்திருக்கிறார் இயக்குநர். கிளைமாக்ஸில் மாரிமுத்து குடித்த பால் இல்லாத டிகாஷன் டீ டம்ளரும், பால் கலந்த டீயைக் குடித்த கதிரின் டம்ளரும் குளோஸப்பில் காட்டப்படுவதுதான் உச்சக்கட்ட குறியீடு..! சாதி மீறல் திருமணங்களில் சம்பந்தப்பட்டவர்களை யாருக்கும் தெரியாமல் படுகொலை செய்வதையே தொழிலாக செய்யும் கராத்தே வெங்கடேசன், “அப்படி கொலை செய்வதை குலச் சாமிக்கு செய்யும் படையலாக நினைத்துதான் செய்கிறேன்…” என்றெல்லாம் சொல்வது சாதி வெறியர்களைக் காட்டுமிடம். அந்த உன்னதமான கலைஞனான கதிரின் அப்பாவின் வேட்டியை உருவி அவரை நட்டநடுரோட்டில் ஓட விடும் கொடுமையைச் செய்வது சாதி வெறியின் உச்சக்கட்டம். இப்படி சாதி வெறி எந்த அளவுக்கு நமது மக்களிடையே புரையோடிக் கிடக்கிறது என்பதையும் படத்தில் ஆங்காங்கே சுட்டிக் காட்டியிருக்கிறார் இயக்குநர். அப்பாவிக் களையுடனும், அந்த இனத்து இளைஞர்களுக்கே உரித்தான ஒதுங்கிப் போகும் தன்மையுடனும் படம் முழுவதுமே வலம் வருகிறார் கதிர். ஆங்கிலம் தெரியாத அவமானத்தில் வகுப்பில் கூனிக் குறுகுவதும், ‘கோட்டாவில் சீட் வாங்கிட்டு வந்து உயிரை எடு்க்குறாங்க’ என்று ஆங்கில வகுப்பு பேராசிரியர் சொல்லி முடிப்பதற்குள்ளாக பெஞ்சில் தாவிக் குதித்து மற்ற மாணவர்களின் நோட்டுக்களையெல்லாம் கொடுத்து ‘இதை ஒரு நிமிஷம் பாருங்க.. ஒரு நிமிஷம் பாருங்க’ என்று கத்திக் கூப்பாடு போட்டு தனது கோபத்தைக் காட்டுமிடத்தில் மனதைப் பிசைய வைத்திருக்கிறார் கதிர். இந்த இடத்தில் இயக்குநரின் அபாரமான இயக்கத் திறமையும், ஒளிப்பதிவாளரின் பணியும், படத் தொகுப்பாளரின் கச்சிதமான தொகுப்பும் காட்சிக்கு மேருகேற்றியிருக்கின்றன. கல்யாண மண்டப அறைக்குள் அடி வாங்கி அவமானத்துடன் அவர்களைப் பார்க்க மறுத்து அவர்கள் போனவுடன் திரும்பிப் பார்க்கும் கதிரின் நடிப்பு பிரமாதம். இதேபோல்தான் பெண்கள் பாத்ரூமுக்குள் தள்ளிவிடப்பட்டு விழுந்தவுடன் முகத்தைத் தரையில் பொத்திக் கொண்டு அலறி துடிக்கும் அவரது நடிப்பால் கவர்ந்திழுத்திருக்கிறார் கதிர். கராத்தே வெங்கடேசனால் தாக்கப்பட்டு சாவின் விளிம்புவரையிலும் சென்று திரும்பியவர் பதிலுக்குத் திருப்பித் தாக்கினாலும் கொலை செய்யும் அளவுக்கெல்லாம் போக மனசில்லாமல் மாரிமுத்துவை வார்த்தைகளால் விளாசிவிட்டுப் போகும் காட்சியில் ஒரு நொடிகூட திரையில் இருந்து கண்களை அகற்ற முடியவில்லை. அத்தனை கச்சிதமாக நடித்திருக்கிறார் கதிர். இயக்குநரின் அபாரமான இயக்கத் திறமைக்கு இந்தக் காட்சியும் ஒரு சான்று. வெள்ளந்தியான ஒரு பொண்ணாக சமர்த்தாக நடித்திருக்கிறார் கயல் ஆனந்தி. அம்பாசமுத்திரத்தில் இருந்து வந்துபோகும் நிலைமையிலும் சாதிய வேறுபாடுகளைக்கூட புரிந்து கொள்ள முடியாத அளவுக்கு குழந்தைத்தனத்துடன் இருக்கும் அவரது கேரக்டர் ஸ்கெட்ச்சுதான் படத்திற்குக் கிடைத்த மிகப் பெரிய பலம். எதற்காக கதிர் தன்னிடமிருந்து ஒதுங்கிப் போகிறார் என்பதைக்கூட புரிந்து கொள்ளாமல் திரும்பத் திரும்ப கதிரை நெருங்குவதும், அவர் மேல் தனக்கிருக்கும் காதலை அவர் வெளிப்படுத்தும் அந்தக் காட்சியில் அவரது நடிப்பும் பாராட்ட வைக்கிறது. மகள் மீதான பாசமே சாதிப் பற்றோடு தான் இருப்பதற்கான காரணமாக மாரிமுத்துவின் நடிப்பு காட்டுவதிலும் ஒரு அர்த்தமுள்ள திரைக்கதையை எழுதியிருக்கிறார் இயக்குநர். “இனிமேல் என் மகள் பின்னாடி சுத்துறதை பார்த்தால் உன்னையும் கொன்றுவானுங்க. என் மகளையும் கொன்றுவானுங்கடா…” என்று கதறல் குரலில் அலறும் மாரிமுத்து பெற்ற தகப்பன்களின் வலியை அந்த ஒரு நிமிடத்தில் சொல்லியிருக்கிறார். கிளைமாக்ஸில் கதிரின் உறுதியான குணம் காரணமாகவும், யாரையும் கொல்லாமல் விட்டுவிட்டுப் போகும் அந்த நல்லெண்ணத்திற்காகவும் கடைசியில் மனம் மாறும் மாரிமுத்துவின் கேரக்டர் ஸ்கெட்ச்சும் அருமை. வேறு சாதிக்காரராக இருந்தாலும் கதிரின் கூடவே இருந்து அவரது இணை பிரியா நட்பாக இருக்கும் யோகிபாபுதான் படத்தின் இடையிடையே வரும் நகைச்சுவைகளுக்கு பொறுப்பாளராகிறார். “சின்ன c-யா.. பெரிய C-யா?” என்று யோகிபாபு கேட்கும் காட்சியில் தியேட்டரே கை தட்டலில் அதிர்கிறது. அடுத்து அதே ஆங்கில பேராசிரியரைப் பார்த்து “சரி வந்து உக்காரு…” என்று மெல்லிய குரலில் சொன்னபடியே எழுந்துபோகும் காட்சியிலும் தியேட்டர் கை தட்டல்களால் அதிர்கிறது. இறுக்கமான முகத்துடன், கண்டுபிடிக்கவே முடியாத தந்திரக்காரனாக கொலைகளை தொடர்ந்து செய்து வரும் கராத்தே வெங்கடேசன் போன்ற சாதி வெறியர்கள் ஊருக்கு ஊர் இருப்பார்கள். இருக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு கொலையையும் பக்கவாக பிளான் செய்து செய்து முடிப்பதெல்லாம் இடையிடையே தமிழகத்தில் இதுவரையிலும் நடைபெற்ற பல ஆணவக் கொலைகளை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறது. கடைசியான கதிரின் ஆபரேஷனில் தான் தோல்வியடைந்ததை உணர்ந்து எதிரிகளிடம் அடி வாங்கியும் உயிர் வாழ வேண்டுமா என்றெண்ணி தன்னை முடித்துக் கொள்ளும் அந்தக் கணம், இந்தச் சாதி என்னும் பித்து எத்தனை மனிதர்களை எப்படியெல்லாம் பைத்தியமாக்கி வைத்திருக்கிறது என்பதைக் காட்டுகிறது. கதிரின் தந்தையாக நடித்திருக்கும் கலைஞர் தங்கமுத்துவின் அபாரமான நடிப்பு படத்தை மிக உயர்வாகக் கொண்டு போயிருக்கிறது. ஆண் உடல். ஆனால் கலைக்காக மாறிவிட்ட பெண் தன்மையுடன் இருக்கும் அவரது கேரக்டர் ஸ்கெட்ச் படத்தில் கிடைத்த மிகப் பெரிய அதிர்ச்சி. அவரை அவமானப்படுத்தி ரோட்டில் ஓட விடும் காட்சியில் அந்தப் பெரியவர் காட்டியிருக்கும் நடிப்பு பதைபதைக்க வைத்திருக்கிறது. உண்மையில் உயர் சாதி வெறியர்களை இப்படியே ஓடவிட்டு அடிக்க வேண்டும் என்கிற வெறியையும் நமக்குள் ஊட்டுகிறது அந்தக் காட்சி. இயக்குநரின் கோப ஆவேசத்தை அந்தக் காட்சியில் காணலாம். தங்கமுத்துவின் நடிப்புக்கு ஒரு சல்யூட். ஒரேயொரு காட்சியென்றாலும் கலகலக்க வைத்திருக்கிறார் சண்முகராஜன். போலி அப்பாவாக இருந்தாலும் பிரச்சினையை முடித்து வைக்க பிரின்ஸிபால் அறைக்குள் வைத்து கதிரை நாலு சாத்து சாத்திவிட்டு போகும் காட்சியில் தியேட்டரே கலகலப்ப. இரண்டு காட்சிகள் என்றாலும் இரண்டாவதில் குடி போதையில் இருக்கும் கதிரை “வெளியே போ…” என்று ஆக்ரோஷமாய் கத்தும் பேராசிரியராக நடித்திருக்கும் சுகந்தி நாச்சியாளுக்கும் நமது வாழ்த்துகள்.. பாராட்டுக்கள்.. அவரது திரையுலகப் பணி மேலும் தொடரட்டும். மூன்றாவது வருடத்தில் பிரின்ஸிபாலாக வரும் பூ ராமு “எங்கப்பா செருப்பு தைச்சவரு. நான் காலேஜ்ல படிக்கும்போதும் எனக்கும் இதையேதான் செஞ்சாங்க. ஆனாலும் அத்தனையையும் பொறுத்துக்கிட்டு மேலும், மேலும் படிச்சேன். பாஸ் பண்ணேன். பேராசிரியரா ஆனேன். இப்போ இந்த சீட்ல வந்து உக்காந்திருக்கேன். அன்னிக்கு என்னை விரட்டுனவன்ல்லாம் இன்னிக்கு என்னை ‘ஸார்.. ஸாரு’ங்குறான். நீயும் விடாமல் படி. அப்படியும் பிரச்சினை வந்தால் உன் எதிர்ப்பை எப்படி காட்டணுமோ அப்படிக் காட்டு.. போ…” என்று கதிருக்கு அறிவுரை சொல்லியனுப்பும் காட்சி அத்தனை ஜாதிக்காரர்களுக்குமான ஒரு பாடம். புரிந்து கொண்டவர்கள் நிச்சயம் சாதிகளை மறந்து வாழ்க்கையில் உயரலாம். படத்தின் முதல் காட்சியில் இருந்து கடைசி ஷாட்வரையிலுமான ஒளிப்பதிவே இது எந்த மாதிரியான படம் என்பதை காட்டுகிறது. படத்தின் காட்சிகள் பெரும்பாலும் பகல் காட்சிகளே இருப்பதும், கல்லூரி காட்சிகள் அதிக நேரம் பிடித்திருப்பதாலும் ஒளிப்பதிவில் குறையில்லாமல் படமாக்க நிரம்ப மெனக்கெட்டு உழைத்திருக்கிறார் ஒளிப்பதிவாளர் ஸ்ரீதர். சிற்சில குளோஸப் காட்சிகளே படத்தின் திருப்பு முனைகளாக இருப்பதும், அவற்றை கச்சிதமாகப் படம் பிடித்திருப்பது இயக்குநருக்கு பேருதவியாக இருந்திருக்கிறது. தங்கமுத்து நடுரோட்டில் ஓடி வரும் காட்சியை லாங் ஷாட்டில் படமாக்கியிருக்கும்விதத்தை ‘அற்புதம்’ என்றே சொல்ல வேண்டும்..! ஆங்கில பேராசிரியரிடம் கதிர் மல்லுக்கட்டும் காட்சி, அறைக்குள் அடி வாங்கும் காட்சி, கராத்தே வெங்கடேசனின் படுகொலை காட்சிகள், கடைசியான கிளைமாக்ஸ் காட்சிகள்வரையிலும் படத் தொகுப்பாளரின் பெயரைச் சொல்கிறது. வாழ்த்துகள். பாராட்டுக்கள் ஸார்..! பாடல் வரிகள் அனைத்துமே சுத்தத் தமிழில் எளிதில் புரியும்வகையிலும் இசைக்கப்பட்ட இசையில் வடிவமைக்கப்பட்டிருப்பது பாராட்டுக்குரியது. ‘கருப்பி’ பாடலும், அதற்குண்டான பாடல் காட்சிகளும் மனதைப் பிசைகின்றன. நாயாகவே இருந்தாலும் அதற்கும் மனிதருக்குரிய மரியாதையைக் கொடுத்து ஈமச்சடங்கை நடத்தும் குணத்தை காட்டியிருப்பதற்கு இயக்குநருக்கு நன்றி. பின்னணி இசையில் பல காட்சிகளில் உயிர் கொடுத்திருக்கிறார் சந்தோஷ் நாராயணன். ஒளிப்பதிவு, படத் தொகுப்பும் உயிர்ப்புடன் இருந்த அதே காட்சிகளில் பின்னணி இசையும் அப்படியொரு தவிப்பை நமக்குக் கொடுத்திருக்கிறது. படத்தின் மிகப் பெரிய பலமாக அமைந்திருப்பது வசனங்கள்தான். அதிலும் மிக நாகரிகமான வசனங்களாக மட்டுமே பேச வைத்திருக்கிறார் இயக்குநர். “எதுல சார் நாங்க குறைஞ்சி போயிட்டோம்.. எல்லாருமே இங்கே கோழி குஞ்சுகதான் சார்…” “ரூமுக்குள்ள தூக்குப் போட்டுச் சாவறதுக்கு இப்படியாவது சண்டை போட்டு சாவட்டும்…” என்று கல்லூரி பிரின்சிபல் ‘பூ’ ராமு சொல்வது.. “பல தடவை உங்கப்பாவைத் தூக்கிட்டுப் போய் பாவாடையை அவுத்துப் பார்த்துட்டு ஆம்பளைன்னவுடனேயே அப்படியே தூக்கிப் போட்டுட்டு போயிருக்காங்க..” என்று கதிரின் அம்மா சொல்லும் பரிதாப வசனம்..! “உங்க பொண்ணு குடுத்து வெச்சவ சார், அவ நினைச்சதை நினைச்ச நேரத்துல பேசுற சுதந்திரம் இருக்கு…” “அது என்னன்னு தெரியறதுக்குள்ளையேதான் நீங்க நாயடிக்கிற மாதிரி அடிச்சு, கிழிச்சு தொங்க விட்டுட்டீங்களே சார்…” “நீங்க நீங்களா இருக்கறவரைக்கும் நாங்க நாயா இருக்கறவரைக்கும் இங்கே எதுவுமே மாறப் போறதில்லை ஸார்..” என்கிற யதார்த்த உண்மையை கிளைமாக்ஸில் கதிர் சொல்லி முடிக்கும் அற்புத காட்சிக்காகவே இயக்குநர் மாரி செல்வராஜை மனதார, உளமார பாராட்ட வேண்டும். தனது முந்தைய படங்களை போலவே இந்தப் படத்திலும் சாதியின் பெயர்களைச் சொல்லாமலேயே படத்தை தயாரித்து அளித்திருக்கிறார் தயாரிப்பாளர் பா.ரஞ்சித். சாதிகளைக் குறிப்பிட்டால் சென்சாரில் பிரச்சினை வரும் என்று அவர் நினைத்திருக்கலாம். ஆனால் நமது புதிய இளைய சமுதாயத்தினருக்கு, அதுவும் நகரத்தில் வாழும் புதிய இளைஞர்களுக்கு இது போன்ற பிரச்சினைகள் புரியவே புரியாது. இவர்களுக்குப் புரியும்வகையிலாவது அட்லீஸ்ட் சாதிகளின் ஏற்றத் தாழ்வுகளால் நடக்கும் களேபரம்தான் இந்தப் படத்தின் கதை என்பதை சில வசனங்களிலாவது சொல்லியிருக்கலாம். இன்றைய நிலைமையில் இந்தியா முழுமைக்குமே இது போன்ற புளியங்குளங்கள் நிறையவே உண்டு. அங்கே இவர்கள் மாதிரியான ‘பரியேறும் பெருமாள்’களும், ‘ஜோதி மகாலட்சுமி’களும் உண்டு..! எளிமையான அந்த மக்கள் இப்போதும் கூலிக்கு வேலை பார்த்து, கிடைப்பதை பகிர்ந்துண்டு, கிடைக்கும் நேரத்தில் ஆதி தமிழர்களின் வாய் மொழி நாட்டுப்புறப் பாடல்களை தங்களது அடுத்தத் தலைமுறைக்குச் சொல்லிக் கொடுக்கும்விதமாய் ஆடலும், பாடலுமாய் தங்களது வாழ்க்கையைக் கழிக்கிறார்கள். இந்த வாழ்க்கையைக்கூட அவர்களை வாழ விடாமல் செய்வதுதான் தற்போது ஆதிக்கச் சாதியினரின் அரும்பெருஞ் செயலாக இருந்து வருகிறது. “ஒடுக்கப்பட்ட சாதியினரை இன்னும் எத்தனை நாளைக்குத்தான் ஒடுக்கியே வைத்திருப்பீர்கள்…?” என்கிற வினாவைத்தான் இந்தப் படத்தில் எழுப்பியிருக்கிறார் இயக்குநர்..! இந்த வினாவுக்கான விடையை படம் பார்க்கும் தமிழகத்து மக்கள் தங்களுக்குள்ளும், தங்களது வீட்டிற்குள்ளும், வெளியிலும், பொதுவிடங்களிலும் கேட்க ஆரம்பித்தால் தமிழ்ச் சமூகத்தில் சாதி என்னும் பேயை கொஞ்சம், கொஞ்சமாக விரட்டிவிடலாம்..! இக்காலத்திற்கேற்ற திரைப்படத்தை காவியமாய் படைத்திருக்கும் இயக்குநர் மாரி செல்வராஜுக்கும் அவரது குழுவினருக்கும் படத்தைத் தயாரித்த தயாரிப்பாளர், இயக்குநர் பா.ரஞ்சித்திற்கும் நமது நன்றி கலந்த வணக்கங்கள்..! ‘ பரியேறும் பெருமாள்’  மிக, மிக அவசியமாக பரியேறும் பார்க்க வேண்டிய படம். தவறவிடாதீர்கள் மக்களே..!

5.வாஞ்சிநாதன் 1911ஆம் ஆண்டு ஜூன் 17ஆம் தேதி அந்த சம்பவம் நடந்தது. திருநெல்வேலி மாவட்ட ஆட்சியராக இருந்த வில்லியம் எஸ்கார்ட் ஆஷ் குடும்பத்துடன் பயணிக்க மணியாச்சி ரயில் நிலையத்துக்கு வருகிறார். அவரை வாஞ்சிநாதன் என்ற இளைஞர் சுட்டுக்கொன்று, தானும் தற்கொலை செய்துகொள்கிறார். வாஞ்சி நண்பர்களுடன் (கீழே அமர்ந்திருப்பவர்) “ஆங்கில ஏகாதிபத்திய அரசுக்கு எதிரான போராட்டத்தின் ஒரு பகுதியாகத்தான் ஆஷ்துரையை வாஞ்சிநாதன் சுட்டுக்கொன்றார். அவர் தேசத் தியாகி” என்பது பலரது நம்பிக்கை. வாஞ்சிநாதனை போற்றும் வகையில், அவரது சொந்த ஊரான நெல்லை மாவட்டம், செங்கோட்டையில் அரசு சார்பில் நினைவிடம் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. இங்கு ஆண்டு தோறும் வாஞ்சிநாதனின் நினைவு தினத்தை பல்வேறு அமைப்பினரும் அனுசரித்து வருகின்றனர். சம்பவம் நடந்த மணியாச்சி ரயில் நிலையத்துக்கு வாஞ்சி மணியாச்சி என்று பெயர் சூட்டப்பட்டது. இது ஒரு புறம் இருக்க, “பார்ப்பனரான வாஞ்சிநாதன், சனாதனவாதி. அதாவது தீவிரமாக சாதி பேதம் பார்க்கும் நபர்களில் ஒருவர். ஆஷ்துரை, சாதிபேதத்தை எதிர்த்து பல நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார். தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு நலத்திட்டங்கள் அளித்தார். ஆகவேதான் ஆஷ்துரையை கொல்ல சனாதனவாதிகள் திட்டமிட்டார்கள். அவர்களின் அம்பாகத்தான் வாஞ்சிநாதன் செயல்பட்டார்” என்றும் ஒரு கூற்று உண்டு. இந்த வாதப்பிரதிவாதங்கள் இன்றுவரை தொடர்கிறது. “’தீண்டாமை நிலவிய கொடூரமான காலக்கட்டத்தில் சமத்துவத்துக்காக பாடுபட்டவர் ஆஷ்துரை. அதனாலேயே சனாதன தர்மத்தை வலியுறுத்தியவர்களால் கொல்லப்பட்டார்” என்று கூறி, கடந்த 2015ம் ஆண்டு, “ஆதித்தமிழர் பேரவை”யைச் சேர்ந்தவர்கள் ஆஷ்துரையின் சமாதியில் அஞ்சலி செலுத்தியதும் நடந்தது. (பாளையங்கோட்டையில் உள்ள இங்கிலீஷ் சர்ச் வளாகத்தில் ஆஷ்துரை கல்லறைக்கு இருக்கிறது.) இது குறித்து கூறும் வரலாற்று ஆய்வாளர்கள், “குற்றாலத்தில் கடவுள் சிலையும், பார்ப்பனர்களுமே குளிக்க சட்டம் இருந்தது. அதை உடைத்தெறிந்து அனைத்து பிரிவினரையும் அருவியில் குளிக்க வைத்தவர். இது உயர் சாதியினருக்கு வெறுப்பை ஏற்படுத்தியது” என்கிறார்கள். இது ஆதாரபூர்வமான விசயம். தவிர செவிவழிச் செய்தி ஒன்றும் சொல்லப்படுகிறது. பிரசவ வேதனையில் தவித்த ஒரு தலித் பெண்ணை கண்ட ஆஷ்துரை, அந்த பெண்ணை மருத்துவமனையல் அனுமதிக்க, அக்ரஹார தெரு வழியே தனது வாகனத்தில் ஏற்றிச் சென்றார். இது உயர் சாதியினரிடையே ஆஷ்துரை மீது பெரும் வெறுப்பை ஏற்படுத்தியது என்பதுதான் அந்த செய்தி. வாஞ்சிநாதன், சனாதனத்தைக் காக்க அதாவது சாதி பிரிவினையைக் காக்கவே ஆஷ்துரையை கொலை செய்தார் என்று கூறுபவர்கள், இன்னொரு தகவலை குறிப்பிடுகிறார்கள். ஆஷ்துரை.. குடும்பத்துடன் அது, இறந்து கிடந்த வாஞ்சிநாதனின் சட்டைப்பையில் இருந்த கடிதம். அதில், “ஆங்கிலச் சத்ருக்கள் நமது தேசத்தைப் பிடுங்கிக் கொண்டு அழியாத `சனாதன தருமத்தை காலால் மிதித்துத் துவம்சம் செய்து வருகிறார்கள். ஒவ்வோர் இந்தியனும் தற்காலத்தில் தேச சத்ருவாகிய ஆங்கிலேயரை துரத்தி, தர்மத்தையும், சுதந்திரத்தையும் நிலைநாட்ட முயற்சித்து வருகிறான். எங்கள் ராமன், சிவாஜி, கிருஷ்ணன், குருகோவிந்தர், அர்ஜுனன் முதலியவர்கள் இருந்து வந்த தேசத்தில் கேவலம் கோமாமிசம் தின்னக் கூடிய ஒரு ஆஷ் நினைவிடத்தில் அஞ்சலிமிலேச்சனாகிய ஜார்ஜ் பஞ்சமனை முடிசூட்ட உத்தேசம் கொண்டு பெருமுயற்சி நடந்து வருகிறது. அவன் எங்கள் தேசத்தில் கால் வைத்த உடனேயே அவனைக் கொல்லும் பொருட்டு, 3000 மதராஸிகள் பிரத்தியக்கினை செய்து கொண்டிருக்கிறோம். அதைத் தெரிவிக்கும் பொருட்டு அவர்களில் கடையோனாகிய நான் இன்று இச்செய்கை செய்தேன். இதுதான் இந்துஸ்தானத்தில் ஒவ்வொருவனும் செய்ய வேண்டிய கடமை – -இப்படிக்கு ஆர். வாஞ்சி அய்யர்” என்று குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. ஆக ஒரு புறம் வாஞ்சிநாதனுக்கு நினைவஞ்சலி, இன்னொருபுறம் அவரால் சுட்டுக்கொல்லப்பட்ட ஆஷ்துரைக்கு நினைவஞ்சலி என சர்ச்சை தொடர்ந்துகொண்டே இருக்கிறது. வாஞ்சிநாதன் குறிவைத்தது…. தேசமா, சாதியா என்பதை முழுமையாக ஆராய்ந்து வரலாற்று ஆய்வாளர்கள்தான் தெரிவிக்க வேண்டும்.

6.கறிவேப்பிலை வெறும் வயிற்றில் கறிவேப்பிலை சாப்பிடுவதால் கிடைக்கும் பலன்கள் காலையில் வெறும் வயிற்றில் 15 கறிவேப்பிலை இலையை உட்கொண்டு வந்தால், வயிற்றைச் சுற்றியுள்ள அதிகப்படியான  கொழுப்புகள் கரைந்து, அழகான மற்றும் எடுப்பான இடையைப் பெறலாம். சர்க்கரை நோயினால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள், தினமும்  காலையில் கறிவேப்பிலையை பச்சையாக உட்கொண்டு வந்தால், ரத்தத்தில் உள்ள சர்க்கரையின் அளவு சீராக இருக்கும். ரத்த சோகை உள்ளவர்கள், காலையில் ஒரு பேரீச்சம் பழத்துடன், சிறிது கறிவேப்பிலையை உட்கொண்டு வந்தால், உடலில் ரத்த சிவப்பணுக்களின் அளவு அதிகரித்து, ரத்த சோகை நீங்கும். கறிவேப்பிலை உடலில் தேங்கியுள்ள கெட்ட கொழுப்புகளை கரைப்பதோடு, நல்ல கொழுப்புகளை அதிகரித்து, இதய நோய் மற்றும் பெருந்தமனி தடிப்பு போன்ற பிரச்சனையில் இருந்து பாதுகாப்பு தரும். நீண்ட நாட்கள் செரிமான பிரச்சனையை சந்தித்து வருபவராயின், அதிகாலையில் வெறும் வயிற்றில் 15 கறிவேப்பிலையை மென்று சாப்பிட்டால், செரிமான பிரச்சனைகள் நீங்கிவிடும். கறிவேப்பிலையை தினமும் சிறிது உட்கொண்டு வந்தால், முடியின் வளர்ச்சியில் நல்ல மாற்றத்தைக் காண்பதோடு, முடி நன்கு  கருமையாகவும் இருப்பதை உணர்வீர்கள். சளித் தேக்கத்தில் இருந்து நிவாரணம் பெற, ஒரு டீஸ்பூன் கறிவேப்பிலை பொடியை தேன் கலந்து தினமும் இரண்டு வேளை உட்கொண்டு வந்தால், உடலில் தேங்கியிருந்த சளி முறிந்து வெளியேறிவிடும். கறிவேப்பிலை உட்கொண்டு வந்தால், கல்லீரலில் தங்கியுள்ள தீங்கு விளைவிக்கக்கூடிய நச்சுக்கள் வெளியேறிவிடும். மேலும்  கறிவேப்பிலையில் உள்ள வைட்டமின் ஏ மற்றும் சி கல்லீரலை பாதுகாப்பதோடு, சீராக செயல்படவும் தூண்டும்.

7.அள்ளி எடுக்கின்றபோது உயிர் பிரிந்திருந்தது என் பெயர் அமிர்தவர்சினி. எல்லோரும் அமிர்தா என்று அழைப்பார்கள். அப்பா மாருதிராவ், அம்மா கிரிஜாராணி. வீட்டிற்கு ஒரே மகள். உடன் பிறந்தவர்கள் யாரும் இல்லை. தெலுங்கானா மாநிலத்தில் உள்ள நலங்கொண்டா அருகில் உள்ளது மிராளுகுடா. இங்குதான் என் அப்பா தனது தொழிலை ஆரம்பித்தார். ரேசன் கடையில் மண்ணெண்ணை விநியோகஸ்தராக தொழிலை தொடங்கிய என் அப்பா மிகப்பெரிய செல்வாக்கு மிக்க மனிதராக திகழ்ந்தார். அரசியல் செல்வாக்கு, பண பலம், தொழில் பலம் என்று எல்லாவற்றிலும் ஆதிக்கம் மிக்க மனிதராக தன்னை வளர்த்துக் கொண்டார். நாங்கள் வைசியா சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். சாதி என்றால் என்ன என்றே எனக்கு தெரியாது. அப்போது நான் 7ம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தேன். நான் எல்லோரிடமும் அன்பாக பேசக்கூடியவள். ஒருமுறை என் அப்பா என்னை அழைத்து நீ யாரிடம் வேண்டுமானாலும் பேசு, பழகு. காசு இருக்கிறதோ இல்லையோ அதை எல்லாம் பார்க்காமல் எல்லோரிடமும் நட்பு வைத்துக் கொள். ஆனால் எஸ்சி சமூகத்தில் இருக்கிறவரோடு பேசக்கூடாது. அவர்களிடம் எந்த உறவும் வைத்துக் கொள்ளக்கூடாது. அது நம் குடும்பத்திற்கு கெடுதல். அதைவிட வேறு அசிங்கம் எதுவும் இருந்துவிட முடியாது என்று கூறினார். எனக்கு எஸ்சி என்றால் என்ன என்றே தெரியாது. அவர்கள் எப்படி இருப்பார்கள்? ஏன் அப்பா அவர்களோடு பேசக்கூடாது என்கிறார்? என்கிற கேள்வி எனக்குள் வந்தது. ஆனால் ஒரு கட்டத்தில் என் அப்பாவிடம் அந்த பதிலை கேட்க முடியவில்லை. 2011ம் ஆண்டு என்று நினைக்கின்றேன். நான் 9ம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தேன். பிரனய் அப்போது 10ம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் அன்பாக பேசக்கூடியவன். நாங்கள் இருவரும் சிறுவர்கள் தான். அந்த வயதில் சக நண்பர்களுடன் குறும்புத்தனமும் கேலியும் கிண்டலுமாக இருப்போம். ஆனால் பிரனய் அதையும் கடந்து பாசத்துடன் பேசுவான். அந்த பாசத்தை எப்படி சொல்வது? எல்லோரும் சொல்வார்கள். காதலன் தன்னுடைய தந்தை போன்று தம்மை கவனித்துக் கொண்டான் என்று சொல்வார்கள். ஆனால் பிரனய் அப்படி அல்ல, ஒரு குழந்தையை போன்று பார்த்துக் கொண்டான். அவன் எல்லோரிடமும் அன்பாகத்தான் பேசுவான். அவனுக்கு தெரிந்தது எல்லாம் கனிவும் அன்பும் தான். ஒரு கடுஞ்சொல் கூட அவனிடத்தில் தென்படாது. நாங்கள் நட்போடுதான் பேசி வந்தோம். எங்களுக்குள் எந்த காதலும் இல்லை. இந்த நட்பு என் அப்பாவை கடுமையாக பாதித்தது. என்னை பள்ளிக்கூடத்தைவிட்டு நிறுத்திவிட்டு வேறு பள்ளியில் சேர்த்துவிட்டார். நான் 11ம் வகுப்பு படிக்கின்ற போது பிரனய் 12ம் வகுப்பு படித்து வந்தான். ஒரே பகுதி என்பதனால் சந்தித்துக் கொண்டோம். இதனை அறிந்த என் அப்பா, என்னை வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று தனி அறையில் வைத்து பூட்டினார். கன்னத்தில் கடுமையாக தாக்கினார். நான் யாரோடு உறவு வைத்துக் கொள்ளக்கூடாது என்றேனோ, நீ அவர்களோடு உறவு வைத்திருக்கிறாய். நீ செய்த காரியத்தினால் நம் வம்சமே அழிந்து போய்விடும். கீழ்சாதி பயலோட உனக்கு என்ன பேச்சு வேண்டியிருக்கிறது என்று கூறி கடுமையாக தாக்கினார். எனது அலைபேசி பறித்துக் கொள்ளப்பட்டது. உறவினர்களோடு நண்பர்களோடு எனக்கு பேச அனுமதியில்லை. இந்த சித்திரவதை 6 மாதம் தொடர்ந்தது. வெளியே எங்கு சென்றாலும் உடன் ஆட்கள் வருவார்கள். எல்லாம் இருந்தும் மனம் வெறுமையாக இருக்கும். வீட்டில் யாரும் என்னோடு பேச மாட்டார்கள். நானே பேச முயற்சி செய்தாலும் மௌனமாக கடந்து சென்றுவிடுவார்கள். ஒவ்வொரு மணி நேரமல்ல, ஒவ்வொரு நிமிடமும் பிரனயும் அவனது சாதியும் குறித்து இழிவாகப் பேசுவார்கள். மாலா, மாதிகா சாதியில் பிறந்தவர்கள் எல்லாம் கேவலமானவர்கள் என்றெல்லாம் என் அப்பா விமர்சித்து பேசுவார். ஒரு வருடம் என் படிப்பை நிறுத்தி வீட்டில் சிறை வைக்கப்பட்டு உறவினர்களாலும் குடும்பத்தினர்களாலும் நான் அனுபவித்த சித்திரவதையை யாரும் அனுபவித்திருக்க மாட்டார்கள். தினந்தோறும் கண்ணீரும் வலிகளும் நிறைந்த நாட்களாக நகர்ந்தன. நான் பிரனயோடு நட்புடன் இருப்பதனால் ஒரு வருடப் படிப்பினையே என் அப்பா நிறுத்திவிட்டார். பிரனய், ஹைதரபாத்தில் பி.டெக் மூன்றாம் ஆண்டு படித்து வந்தான். என் அப்பாவிடம் கெஞ்சி கேட்டு என் படிப்பை கெடுத்துவிடாதீர்கள் என்று அழுதேன். வேறு வழியில்லாமல் என் அப்பா என்னை ஹைதரபாத்தில் பி.டெக் முதலாமாண்டு சேர்த்துவிட்டார். எனக்கு ஹைதரபாத்தில் பி.டெக் படிக்கும் போதுதான் பிரனய் மீது நட்புடன் இருந்த எனது அன்பு காதலாக மாறியது என்று கருதுகிறேன். இருவரும் காதலை பரிமாறிக் கொண்டோம். கடந்த 2016ம் ஆண்டு நானும் என் சித்தப்பா மகள்களும் மற்றும் உறவினர்களும் ஹைதரபாத்தில் சினிமாவிற்கு சென்றிருந்தோம். சினிமாவிற்கு செல்வதற்கு முன்பு நான் பிரனயை அலைபேசியில், நீயும் படத்திற்கு வா என்று அழைத்திருந்தேன். அவனும் வந்திருந்தான். இதனை கவனித்த என் சித்தப்பா மகள், எனக்கு தெரியாமல் அலைபேசியில் என் சித்தப்பா சரவண்குமாருக்கு தகவலை தெரிவித்தாள். படம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போது தியேட்டருக்கு வந்த என் சித்தப்பா சரவண்குமார் என்னை கடுமையாக அடித்தது மட்டுமல்லாமல், பிரனய் சட்டையை பிடித்து இழுத்து எல்லோரும் பார்க்கும் விதமாக அவனது கன்னத்தில் அறைந்து சாதி ரீதியாக இழிவுபடுத்தி பேசினார். பிரனய் நிலைகுலைந்து பரிதாபமாக நின்று கொண்டிருந்தான். அந்த காட்சியை இன்று நினைத்தாலும் நடுங்கிப் போவேன். எல்லா அவமானங்களையும் எனக்காக தாங்கிக் கொண்டான். நான் மிராளுகுடாவிற்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டேன். அங்கு ஏற்கனவே எனது உறவினர்கள் 20 – 25 பேர் இருந்தனர். எல்லோரும் என்னை சூழ்ந்து கொண்டு அடித்தனர். ஸ்டூல், உருட்டுக்கட்டை என்று கையில் கிடைத்த பொருட்களை எல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு என்னை தாக்கினார்கள். உனக்கு நம்ம சாதியில் எந்த பையனும் கிடைக்கலயா? மாலா தான் கிடைத்தானா? என்று என்னை ஆபாசமாக, அருவருக்கத்தக்க வகையில் பேசினார்கள். உலகத்தில் உள்ள எல்லா கெட்டவார்த்தைகளையும் என் உறவினர்கள் தெரிந்து வைத்திருப்பார்கள் என்று கருதுகிறேன். அதுபோன்ற ஒரு ஆபாசமான குப்பை பேச்சினை, நாற்றமடிக்கும் பேச்சினை அப்போதுதான் முதன்முறையாக எதிர்கொண்டேன். ஒவ்வொரு பேச்சிலும் ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் என்னை பாலியல் ரீதியாகவும் பிரனயை சாதி ரீதியாகவும் இழித்து பழித்து பேசினர். கடுமையாக தாக்கப்பட்ட நான் காயத்துடன் ஆடை கிழிக்கப்பட்டு துவண்டு கிடந்தேன். அந்த கணம் செத்துவிட வேண்டும் போல் தோன்றியது. ஆனால் பிரனய் உயிர்ப்பினை கொடுத்துக் கொண்டிருந்தான். அவனது நினைவு, அவனது பேச்சு எனக்குள் மிகப்பெரிய பலத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது. மறுபடியும் வீட்டிச்சிறை. தாக்குதல், இழிவுபடுத்தப்படுதுல் என்று 20 நாள் இந்த கடும் சித்திரவதை நடந்தது. எனது படிப்பினை நிறுத்திவிட்டனர். ஆனால் 15 நாட்களுக்கு ஒரு நாள் என்று மட்டும் கல்லூரிக்கு சென்று வந்தேன். உடன் என் அப்பாவும் வருவார். பிரனயின் தந்தைக்கு ஹைதரபாத்திலிருந்து மிகப்பெரிய ஒரு தாதா பேசினான். உன் மகன் உயிரோடு இருக்க வேண்டுமென்றால் மாருதிராவ் மகளோடு பேசக்கூடாது. அவனை கொன்றுவிடுவேன் என்று மிரட்டினான். இதனால் பயந்து போன பிரனயின் குடும்பத்தினர் பிரனயின் படிப்பை நிறுத்திவிட்டு அவனை அழைத்துக் கொண்டு உறவினர் ஒருவர் வீட்டில் யாருக்கும் தெரியாமல் பாதுகாப்பில் விட்டனர். இதற்கிடையில் பிரனயின் குடும்பத்தினரை மிரட்டிய அந்த தாதா போலீஸ் என்கவுண்டரால் கொல்லப்பட்டான். அவன் இறந்த பிறகு தான் பிரனயை மிராளுகுடாவிற்கு அழைத்து வந்தார்கள். என் படிப்பு நின்றுவிட்டது. பிரனய் படிப்பும் நின்றுவிட்டது. அவனது குடும்பம் உயிருக்கு பயந்து வெளியூரில் தஞ்சம் அடைகிற நிலை. இதெல்லாம் எதற்காக நடக்கிறது? ஆழமாக யோசித்துப் பார்த்தேன். ஏழை, பணக்காரன் என்று வித்தியாசம் பார்க்க வேண்டாமென்று சொல்லி வளர்த்த என் அப்பா, எஸ்சி மக்களை மட்டும் மனிதர்களாக பார்க்கவில்லை? சாதிதான் இந்த எல்லா சதிக்கும் காரணம் என்பதை தெளிவாக உணர்ந்து கொண்டேன். என்ன நடந்தாலும் சரி என் வாழ்க்கை என்பது பிரனய் கூட தான் இருக்க வேண்டும் என்று எனக்குள் சொல்லிக் கொண்டேன். பிரனய் மீது அன்பு வைத்தது சமூக குற்றமா? 7 ஆண்டுகள், எனது 14 வயதிலிருந்து சாதி ரீதியான சித்திரவதைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டிருக்கிறேன். நீங்கள் கேட்கலாம் நீ தான் வைசியா சமூகத்தைச் சேர்ந்தவள். உனக்கு என்ன சாதி ரீதியான சித்திரவதை என்று கேட்கலாம். என் மீது நடந்தது சாதி ரீதியான சித்திரவதை தான். என் பிரனயிக்கு நடக்க வேண்டிய சித்திரவதையை நான் தாங்கிக் கொண்டேன். எனக்கு நடக்க வேண்டிய சித்திரவதையை பிரனய் ஏற்றுக் கொண்டான். ஆகவே நான் தலித்தாக பிறக்காமல் இருக்கலாம். ஆனால் தலித்துகள் மீது நடைபெறக்கூடிய சித்திரவதையை நேரடியாக எதிர் கொண்டவள். அதனால் தான் சொல்கிறேன் என் மீதான சித்திரவதை என்பது சாதி ரீதியான சித்திரவதை. எல்லாவற்றையும் உதறிவிட்டு 2018ம் ஆண்டு ஜனவரி 30ம் தேதி பிரனயை திருமணம் செய்து கொண்டேன். என் அப்பா மாருதிராவ், பிரனயையும் அவனது குடும்பத்தினரும் என்னை கடத்திச் சென்றதாக மிராளுகுடா 1 டவுன் காவல்நிலையத்தில் புகார் கொடுத்தார். நான் காவல்நிலையத்தில் நேரடியாக ஆஜராகி என்னை யாரும் கடத்தவில்லை. நான் பிரனயை திருமணம் செய்து கொண்டேன் என்று விளக்கமளித்தேன். போலீசார் இருதரப்பினரையும் அழைத்து சமாதானம் செய்து வைத்தனர். என்னை என் கணவர் பிரனயோடு வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தனர். பிரனயின் தந்தை எல்ஐசியில் அதிகாரியாக உள்ளார். கடந்த பிப்ரவரி 2018 மாதத்தில் பிரனயின் அப்பாவை கேத்தப்பள்ளி காவல்நிலைய சார்பு ஆய்வாளர், நீ எல்ஐசி ஏஜன்டாமே, பலரிடம் பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு ஏமாற்றிவிட்டாயாமே என்று பொய்யான புகாருக்கு காவல்நிலையத்திற்கு அழைத்து வந்த கடும் சித்திரவதையை செய்தார். நானும் பிரனயும் ஹைதரபாத்திற்கு சென்று ஐஜியிடம் நடந்ததை சொன்னோம். ஐஜி, நலங்கொண்டா எஸ்சி சீனிவாசராவிடம் இதுபோன்று நடவடிக்கை கூடாது. உடனடியாக பிரனயின் தந்தை விடுவிக்கப்பட வேண்டும் என்று உத்தரவிட போலீசார் பிரனயின் அப்பாவை வெளியே விட்டனர். கடுமையான அச்சுறுத்தல் இருந்தாலும் பிரனய் என் மீது அதீத அன்பினை காட்டி வந்தான். ஆகஸ்ட் மாதம் 7ம் தேதி எங்களுக்கு ரிசப்சன் நடந்தது. மிராளுகுடா பகுதியில் பேனர் வைத்து கோலகலமாக கொண்டாடினோம். ஆனால் அன்றே எங்களை கொல்லுவதற்கு கூலிப்படையைச் சேர்ந்த சுபாஷ்குமார் சர்மா வந்திருக்கிறான். அந்த விபரம் எங்களுக்கு பின்னால் தான் தெரிய வந்தது. நான் கர்ப்பமடைந்திருந்தேன். கடந்த 14 செப்டம்பர் 2018 அன்று ஜோதி மருத்துவமனைக்கு நானும் என் கணவர் பிரனயும் பிரனயின் அம்மாவும் சென்றிருந்தோம். என் உடல் பரிசோதனை முடிந்து திரும்புகிற போது, மருத்துவமனையின் வாசலில் பிற்பகல் 1.30 மணியிருக்கும் ஒரு சத்தம் கேட்டது. நானும் பிரனயின் அம்மாவும் திரும்பிப் பார்க்கிறபோது குத்துப்பட்டு கிடந்த பிரனயை சுபாஷ்குமார் சர்மா மறுபடியும் கத்தியால் குத்தினான். அந்த கொலைகாரனின் முகத்தைப் பார்த்தேன். பிரனய் இரத்த வெள்ளத்தில் கிடந்தான். அள்ளி எடுக்கின்றபோது உயிர் பிரிந்திருந்தது. ஒரு கணம் எல்லாமும் முடிந்து போனது. இந்த கேடுகெட்ட சாதி ஒரு உயிரை பறித்து வீதியில் வீசி எறிந்தது. மூச்சு நின்றுவிடும் போல் இருந்தது. என் வயிற்றில் வளரும் குழந்தைக்கு தன்னுடைய அப்பாவின் மரணவலி கேட்டிருக்கும். இதுபோன்ற கொடுமை யாருக்கும் வராது. என்று கூறிய அமிர்தாவிற்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தேன். பக்கத்தில் அம்பேத்கரும் பிரனயும் புகைப்படத்தில் எல்லாவற்றையும் மௌனமாக கேட்டுக் கொண்டிருந்தனர். பிரனயின் மனைவியும் அம்பேத்கரின் பேத்தியுமான அமிர்தாவின் கண்களில் அடர்த்தியான உறுதி தெரிந்தது. அந்த உறுதி இழந்த எல்லாவற்றையும் கொண்டுவந்துவிடும் என்று நம்புகிறேன். எவிடன்ஸ் கதிர்.

8.NO

8.சேலம் மாவட்டம், ஆத்தூர் தளவாய்ப்பட்டியில் நடந்தது என்ன? - எவிடன்ஸ் அறிக்கை. "தலையில்லாத என் மகளின் முண்டம் துடித்தது"- தாய் சின்ன பொண்ணு. வீட்டிற்குள் வீச்சரிவாளோடு உள்ளே வருகிறான் தினேஷ்குமார். சின்னப்பொண்ணுவும் அவரது 13 வயது மகள் ராஜலெட்சுமியும் பூக்கட்டிக் கொண்டிருக்கின்றனர். ராஜலெட்சுமியின் தலைமுடியைப் பிடித்து இழுத்து, உன்னை கொல்லாமல் விடமாட்டேன் பற தேவிடியா முண்ட என்று அரிவாளால் வெட்ட முயல, அவனது கால்களைப் பிடித்துக் கொண்டு என் மகளை ஒன்றும் செய்துவிடாதே என்று கெஞ்சுகிறர் சின்னப்பொண்ணு. தள்ளிப்போடி பறத் தேவிடியா என்று சொல்லிக் கொண்டே ராஜலெட்சுமியின் பின்கழுத்தில் ஓங்கி வெட்டுகிறான் தினேஷ்குமார். வெட்டப்பட்டு ரத்த கசிந்த நிலையில் கிடந்த ராஜலெட்சுமியை இழுத்துக் கொண்டு வீட்டிற்கு வெளியே வந்தவன் மறுபடியும் ஓங்கி அரிவாளால் வெட்டி தலையை எடுத்துக் கொண்டு அருகில் உள்ள தனது தோட்ட வீட்டிற்கு செல்கிறான். அங்கிருந்த தினேஷ்குமாரின் மனைவி சாரதாவும் தம்பி சசிக்குமாரும் இவளது தலையை ஏன் இங்கே கொண்டு வந்தாய்? ரோட்டில் வீச வேண்டியதுதானே என்று கூற ஆத்தூர் – தளவாய்பட்டி சாலையில் அந்த தலையை வீசிவிட்டு தினேஷ்குமாரும் சாரதாவும் சசிக்குமாரும் ஒரு வாகனத்தில் ஏறி காவல்நிலையம் செல்கின்றனர். கடந்த 22.10.2018 அன்று இரவு 7.30 மணிக்கு வீசப்பட்ட தலித் சிறுமி ராஜலெட்சுமியின் துண்டிக்கப்பட்ட தலை 2 மணிநேரம் கிடக்க ஒட்டுமொத்த தலித் மக்களும் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் வாயிலும் நெஞ்சிலும் அடித்துக் கொண்டு கதறிக் கொண்டிருந்தனர். இரவு 9.30 மணிக்கு அங்கு வந்த போலீசார் தலையையும் வெற்று உடலையும் தனித்தனியாக எடுத்துக் கொண்டு மருத்துவமனைக்கு சென்றனர். என் மகள் ராஜலெட்சுமியின் தலையில்லாத முண்ட உடல் துடித்தது சார்… என் நெஞ்சுலயும் மடியிலயும் ஆசையா வளர்ந்த என் மகள கொன்னுட்டான் சார் அந்த படுபாவி என்று சின்னப்பொண்ணு என் கைகளைப் பிடித்து கதறியபோது ஒடிந்த கந்தலான அந்த தாயாரை எப்படி தேற்றுவது என்று தெரியாமல் தவித்து நின்று கொண்டிருந்தேன். மூன்று நாட்கள் ஆகிவிட்டது. வற்றிய குளத்தில் உள்ள இறுதி தண்ணியும் கசிவது போல அந்த தாயாரின் கண்களிலும் வெயில் படர்ந்த கண்ணீரை பார்க்க முடிந்தது. சென்னையில் சுவாதி கொல்லப்பட்டபோது, டெல்லியில் நிர்பயா கொல்லப்பட்ட போது நீதிக்காக ஆர்ப்பரித்த ஜனத்திரள்களில் சிறு துகள்களாவது ராஜலெட்சுமியின் சேரி வீட்டினை எட்டிப் பார்த்திருக்கும் என்று நம்பிக்கையோடு சென்றேன். எங்களை யாரும் பார்க்க வரல சாமி, மகளை பறிகொடுத்துவிட்டு அனாதையாக நிற்கிறோம் என்று சொன்னபோது அவரது முகத்தை பார்க்க முடியாமல் குற்றவுணர்ச்சியோடு வேறு பக்கம் திரும்பிக் கொண்டேன். என்னதான் நடந்தது? விசாரணையில் எவிடன்ஸ் குழு முழுமையாக இறங்கியது. சாமிவேல், சின்னப்பொண்ணு தம்பதியினருக்கு அருள்ஜோதி, ராஜலெட்சுமி என்கிற மகள்களும், சற்குணநாதன் என்கிற மகனும் இருக்கிறார்கள். சாமிவேல் தோட்டி வேலை செய்பவர். இறப்பு சடங்கில் பிணங்களை அடக்கம் செய்கிற பணியில் ஈடுபட்டிருப்பவர். சேலம் – ஆத்தூரிலிருந்து சுமார் 5கி.மீ தொலைவில் உள்ளது தளவாய்பட்டி. அங்கிருந்து 1கி.மீ தொலைவில் தோட்டத்தில் வீடு கட்டி வசித்து வருகிறார்கள் சாமிவேல் குடும்பத்தினர். இவர்களது கடைக்குட்டி ராஜலெட்சுமி 8ம் வகுப்பு படித்து வருகிறாள். இவர்களது வீட்டிற்கு அருகாமையில் தினேஷ்குமாரும், அவரது மனைவி சாரதாவும் தோட்ட வீடு கட்டி வசித்து வருகின்றனர். சுமார் 2 ஏக்கர் நிலம் தினேஷ்குமாருக்கு உள்ளது. பெரிய அளவில் வீடும் உள்ளது. கடந்த சில தினங்களாக ராஜலெட்சுமியிடம் தினேஷ்குமார் ஆபாசமாக பேசியிருக்கிறார். பாலியல் வன்புணர்ச்சியிலும் ஈடுபட முயற்சி செய்திருக்கிறார். தனக்கு நடந்த கொடுமையை ராஜலெட்சுமி தனது பெற்றோரிடம் கூற, விபரம் தெரியாத அந்த தம்பதியினர் இது வெளியே தெரிந்தால் நம் குடும்பத்தினருக்கு அசிங்கம். அந்த குடும்பத்தோடு பேச்சுவார்த்தையை நிறுத்திக் கொள்வோம் என்று முடிவெடுத்துள்ளனர். தினேஷ்குமாரின் இந்த பாலியல் ரீதியான வக்கிர நடவடிக்கை கிராமங்களில் எல்லோருக்கும் தெரிய ஆரம்பித்தது. இதற்கெல்லாம் காரணம் ராஜலெட்சுமி தான் என்று வன்மம் கொண்டு ராஜலெட்சுமியை கொன்றிருக்கிறார் தினேஷ்குமார். இது முக்கிய காரணம். மற்றொரு காரணமும் எங்களது விசாரணையில் தெரிய வந்தது. தினேஷ்குமார் - சாரதா குடும்பத்தின் சில உண்மைகள் சிறுமி ராஜலெட்சுமிக்கு தெரிய வந்திருக்கிறது. அதனால் தங்களது குடும்ப மானம் போய்விடும் என்று பயந்து கொண்டு திட்டமிட்டு கொலை செய்திருக்கிறான் தினேஷ்குமார். கொலை செய்த தினேஷ்குமாரை அவரது மனைவி சாரதாவும் அவரது தம்பி சசிக்குமாரும் பிடித்துச் சென்று காவல்நிலையத்தில் ஒப்படைத்தனர் என்கிற செய்தி முற்றிலும் தவறானது. ஆத்தூர் காவல்நிலையத்திற்கு தினேஷ்குமார் நேரடியாக சென்று சரணடைந்திருக்கிறான். உடன் இருவரும் சென்றிருக்கின்றனர். இருசக்கர வாகனத்தை சசிக்குமர் ஓட்ட, அதற்கு பின்பு தினேஷ்குமாரும் சாரதாவும் உட்கார்ந்து கொண்டு சென்றிருக்கின்றனர். போகிற போது தினேஷ்குமார், பறத் தேவிடியா பசங்களா நான் ஜாமீனில் சீக்கிரம் வருவேன். உங்களை எல்லாம் விடமாட்டேன். என் வீட்டையும் என் நிலத்தையும் என் மாட்டையும் எவனும் எதுவும் செய்யக்கூடாது என்று மிரட்டிவிட்டு சென்றிருக்கிறான் தினேஷ்குமார். ஆனால் போலீஸ் விசாரணையில் தினேஷ்குமாரின் மனைவி சாரதா, என் கணவர் சமீப காலமாக மனநலம் பாதிக்கப்பட்டிருந்தார். என் குழந்தையைக் கூட கொல்ல முயற்சி செய்தார். என் கணவருக்கு என் குழந்தை மீது அதிக பாசம். அந்த குழந்தையை யார் தூக்கினாலும் கோபப்படுவார். அந்த பொண்ணு ராஜலெட்சுமி என் குழந்தையை தூக்கியதனால் என் கணவர் எரிச்சலடைந்தார் என்று வாக்குமூலம் கொடுத்திருக்கிறார். போலீசார் இரண்டு நாட்கள் மருத்துவர்களோடு தினேஷ்குமாரை மனரீதியாகவும் உடல் ரீதியாகவும் ஆய்வு செய்து பார்த்தபோது அவரது மனநலம் சரியாக இருக்கிறது என்றும் எந்த விதத்திலும் பாதிக்கப்படவில்லை என்றும் கண்டறிந்துள்ளனர். அதுமட்டுமல்லாமல் போலீஸ் விசாரணையில் தான் மனநலம் பாதிக்கப்பட்டதாக நடித்தேன் என்றும் தினேஷ்குமார் கூறியிருக்கிறான். இந்த கொலை வழக்கில் சாரதாவும், தினேஷ்குமாரின் தம்பி சசிக்குமாரையும் விசாரணைக்கு உட்படுத்த வேண்டும். இவர்களுக்கு தெரியாமல் இந்த கொலை நடந்திருக்காது. கொலையை செய்துவிட்டு தற்போது தன் கணவனை காப்பாற்றிக் கொள்வதற்காக சாரதா நாடகம் ஆடுகிறார் என்று அங்கிருப்பவர்கள் தெரிவிக்கின்றனர். தினேஷ்குமார் மனநலம் பாதிக்கப்பட்டிருந்தால் சின்னப்பொண்ணுவின் வீட்டை தேடி உள்ளே வந்து சாதியைச் சொல்லி இழிவுபடுத்தி சிறுமி ராஜலெட்சுமியை வீச்சரிவாளால் வெட்டியிருப்பானா? மனநலம் பாதிக்கப்பட்டிருப்பவனுக்கு எப்படி சாதியைச் சொல்லி இழிவுபடுத்த தெரிகிறது? மனநலம் பாதிக்கப்பட்டவன் என் நிலத்தையும் என் வீட்டையும் மாட்டையும் எவனும் ஒன்னும் செய்யக்கூடாது என்று எப்படி மிரட்ட முடியும்? அதுமட்டுமல்லாமல் சாரதா போலீசாரிடம், என் கணவருக்கு முனி பிடித்திருக்கு என்று கூறியிருக்கிறார். அதாவது தினேஷ்குமார் இந்த கொலையை செய்யவில்லை சாமி தான் இந்த கொலையை செய்திருக்கிறது என்று கதை கட்டுகிற வேலையில் சாரதா முழுமையாக ஈடுபட்டிருக்கிறார். சில முற்போக்குவாதிகள் களத்திற்கு செல்லாமல் சாரதாவிற்கு வக்கீல் வேலை பார்க்க ஆரம்பித்திருக்கின்றனர். சாரதா தலித் பெண் என்றும், ஒரு தலித் பெண்ணை திருமணம் செய்த தினேஷ்குமாருக்கு எப்படி சாதிய வன்மம் இருக்கும் என்று கேள்வி எழுப்புகின்றனர். இது முற்றிலும் பொய். சாரதா பட்டியல் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர் அல்ல. மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்ட சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர். தன் கணவன் ஒரு கொலையை செய்தால் ஒரு மனைவியின் மனநிலை எப்படி இருக்கும்? மிகப்பெரிய ஒரு குற்றத்தை செய்துவிட்டானே, எப்படி நம்மால் இந்த சமூகத்தில் தலைநிமிர்ந்து நடக்க முடியும். நம் வாழ்க்கையை கெடுத்துவிட்டானே என்று புலம்புவார்கள். ஆனால் சாரதா பேச்சுக்கு பேச்சு தன் கணவன் தினேஷ்குமாரை, என் அம்மு ரொம்ப நல்லவர், அவருக்கு முனி பிடித்துவிட்டது என்று தன்னிலை விளக்கம் கொடுக்க ஆரம்பித்திருப்பதே பலத்த சந்தேகத்தை ஏற்படுத்துகிறது. பின்னணியில் ஒரு சதிக் கும்பல் பொது தளத்திலும் விசாரணையிலும் எப்படி பேச வேண்டுமென்று பயிற்சி கொடுப்பது தெரிய வருகிறது.  இதில் கொடுமை என்னவென்றால் போலீசாரின் நடவடிக்கை கேவலமாக இருக்கிறது. பாதுகாப்பில் இருந்த போலீசார் தினேஷ்குமாருக்கு சொந்தமான 7 – 8 மாடுகளுக்கு புல் அறுத்துபோடுவது, தண்ணீர் கொடுப்பது போன்ற வேலையில் ஈடுபட்டுள்ளனர். இதைப் பார்த்த ராஜலெட்சுமியின் தந்தை சாமிவேல், போலீசாரிடம் சென்று நீங்கள் எங்களுக்கு பாதுகாப்பிற்கு வந்தீர்களா? கொலைகாரனின் மாடுகளை பராமரிக்க வந்தீர்களா? என்று கேள்வி எழுப்ப, போயா வேலையைப் பாரு, செத்து போன உன் மக இனிமேல் உயிரோடு வரப்போறாளா? உயிரோடு இருக்கும் மாடுகளை காப்பாற்ற வேண்டாமா? என்று எகிறிருக்கின்றனர். அதுமட்டுமல்லாமல் வாடகை வண்டியை பிடித்து அந்த மாடுகளை பாதுகாப்புடன் தினேஷ்குமாரின் மாமியார் வீட்டிற்கு போலீசார் அனுப்பியுள்ளனர். மாடுகளின் மீது கரிசனம் காட்டுகிற போலீசாருக்கு கொல்லப்பட்ட சேரி குழந்தையின் குடும்பத்தின் வலியை புரிந்து கொள்ள மறுப்பது ஏன்? மீ டு இயக்கம் இன்று இந்தியா முழுவதும் எழுச்சியுடன் பரவியிருக்கிறது. படித்தவர்களும் வசதிபடைத்தவர்களும் பிரபலங்களும் தங்களுக்கு நடந்த கொடுமையை சொல்வதற்கு தளம் இருக்கிறது. அதை பதிவு செய்வதற்கு ஊடகங்கள் இருக்கின்றன. அந்த பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு ஏதேனும் செய்ய வேண்டுமென்று அரசு அதிகாரிகள் நிர்பந்திக்க்ப்படுகின்றனர். ஆனால் தனக்கு நடந்த பாலியல் வன்முறை தன் குடும்பத்தினரிடம் சொன்னால் என்பதற்காகவே தலை துண்டிக்கப்பட்டு கொல்லப்பட்டிருக்கிறாள் சேரி சிறுமி. மீ டு வன்முறையை கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். சாதி வெறியர்கள் மீ டு படுகொலையை சேரியில் நடத்துகிறார்கள். ஆனால் இதுபோன்ற சேரி படுகொலைகளுக்கு நீதிக்குரல்கள் வருவதில்லை. ஊடகங்கள் வருவதில்லை. அரசு அதிகாரிகள் வருவதில்லை. சேரியைப் போன்றே எங்கள் நீதியையும் ஒதுக்கி வைத்திருக்கும் உங்கள் முற்போக்கு முகமூடி கழண்டு தொங்குகிறது. இறுதியாக ஒரே ஒரு கேள்வி. தினேஷ்குமார் மட்டும் தான் இந்த கொலையை செய்தானா? ராஜலெட்சுமிக்கு குரல் கொடுக்காமல் களத்திற்கு வராமல் கள்ள மௌனம் காக்கிற நாம் தினேஷ்குமாரின் கொலையின் பங்காளிகளா? எதிராளிகளா? சேரியின் கேள்விக்கு உங்களின் எதில் என்ன? இந்த கேள்வியை நான் எழுப்புவதாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம். எரிக்கப்பட்ட ராஜலெட்சுமியின் சாம்பல் திகட்டலிலிருந்து எழுவதாக எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். எவிடன்ஸ் கதிர்.

9.காலை எழுந்த உடன் கல்லூரி செல்ல சட்டென்று கிளம்புகிறான் அந்த இளைஞன். தங்குமிடத்தில் இருந்து வெளியே தெருவழியே  அவசர அவசரமாக நடந்து செல்கிறான் வழக்கம் போல அச்சத்துடனும் கூனிக் குறுகியும்...! வழியில் தீடீர் பரவசத்தை உணர்கிறான்...மூச்சுக்காற்றை சுதந்திரமாக இழுத்துவிடுகிறான், கூனிக்குறுகிய அவனது உடல் மொழியிலிருந்து விடுபட்டு, அவனது கட்டுண்ட கைகளை விடுவித்து வீசி நடக்கிறான், வீதியில் அங்கும் இங்கும் உலாவிச் செல்கிறான் முதன்முதலாக...! அந்த தெருக்கள் அம்பாவாடே கிராமத்தின் தெருவோ, பம்பாய் நகர தெருக்களோ, மஹராட்டிர தெருக்களோ இல்லை..! ஆம் அது நியூயார்க் நகர வீதி..! புது உலகை கண்ட உணர்வில் லயிக்கிறான் அந்த இளைஞன்... இங்கு யாரும் என் மீது எச்சில் உமிழ வில்லை, என் நிழல் தீட்டு என்று சொல்லவில்லை, எனை தொட்டால் தீட்டு என்று விலகிச் செல்லவில்லை, எங்கு வேண்டுமானாலும் முடிவெட்டிக் கொள்ளலாம், முழங்காலுக்கு கீழும், இடுப்புக்கு மேலும் உடை உடுத்தக்கூடாது என எந்த தடையும் இல்லை , விரும்பிய எந்த உடை வேண்டுமானாலும் உடுத்தலாம், எங்கு வேண்டுமானாலும் தேநீர், உணவு அருந்தலாம், எங்கு வேண்டுமானாலும் தங்கலாம், எந்த வாகனத்திலும் செல்லலாம், இங்கு யாரும் என்னை வகுப்பறையில் தனி இடத்தில் 'உட்கார் மஹர் நாயே' என இழிவு செய்ய வில்லை .. நம்ப முடியாத உணர்வில் உற்சாகத்தோடு கல்வி பயின்றான்..! நியூயார்க் மட்டுமல்ல இலண்டன் நகரத்திலும்... அந்த சுதந்திர உணர்வை தான் பெற்றுவிட்டேன், இங்கு எல்லா வாய்ப்புகளும் இருக்கிறது .. கல்வி முடித்தவுடன் நல்ல வேலையில் சேர்ந்து கைநிறைய சம்பாதித்து குடும்பத்தோடு அங்கேயே குடியேற வேண்டும் என்று அந்த இளைஞன் எண்ணவில்லை..! தான் வெளி நாட்டில் தங்கி பயிலும் போது ஏற்பட்ட குடும்ப வறுமையையும், வலிகளையும், மரத்துப் போகச் செய்து, உணவுக்கு சிரமம் படும்போது தனது பழைய புத்தகங்களை விற்று அந்த காசில் சில வேளைகள் உணவு உட்கொண்ட போதிலும் , அவர் தனது வேட்கையை விடவில்லை..! இந்தியா எனும் நரகத்திற்கு மீண்டும் செல்ல வேண்டுமா எனத் தயங்க வில்லை..எல்லாப் பட்டங்களையும் முடித்து உலக மேதையாக இந்திய மண்ணில் காலடி எடுத்து வைக்கிறார்..! இனியும் தன்மீதான இந்துமத கோர சாதிய தீண்டாமைகள் தாக்குதல்கள் தொடரும் என தெரிந்தே...பம்பாய் தெருக்களில் செல்கிறார்..சற்று துணிச்சல்காரராக அதே கோட் சூட்டோடு...! நாய்,பன்றிக்கு கொடுக்கும் மரியாதையைக் கூட அவருக்கு கொடுக்காத தாய்நாட்டுக்கு துரோகம் செய்துவிடவில்லை...மாறாக அவரின் தாய் நாட்டிற்கு பதிலீடாக என்ன செய்தார் தெரியுமா. ? இன்றைக்கு அவரின் சிலையை சேதப்படுத்துபவனுக்கே அடிப்படை உரிமையை பெற்றுக்கொடுத்தார்..! தன் சிலை மீது மை பூசுபவனுக்கு கல்வியிலும் , வேலை வாய்பிலும் இட ஒடுக்கீட்டுக்கு வழி வகை செய்து கொடுத்தார்..! மணமாலை விளம்பரங்களில் sorry for SC/ST என்று போடுகிறீர்களே அந்த பெண்களுக்கே சொத்துரிமை கொடுத்தார்..பேறுகால விடுப்பை கொடுத்தார்..பலதார மணங்களை தடைசெய்தார்..அந்த பெண்களுக்கே பாதுகாப்பை வழங்கினார்..! எட்டுமணி நேர வேலை , பென்சன், போனஸ் ,  தொழிளார் உரிமை, நலன் என நீங்கள் அனுபவிக்கும்  அத்தனையையும் நீங்கள் காரி உமிழ்ததற்கு பரிசாக உங்களுக்கு கொடுத்தார்...! சாதிச்சங்கம் வைத்து ஒடுக்கப்பட்டவர்களை கருவருப்போம் என தீர்மானம் போடும் தைரியத்தையும் , உரிமையையும் உங்களுக்கு வழங்கியவர் அவரே...! மனுதர்ம எரிப்பில் உன்னுடைய சூத்திர வர்ணமும் தானே எரிந்து போனது.? இந்துமத ஒழிப்பில் உன்னுடைய சமத்துவமும் தானே அடங்கியிருக்கிறது. ? அவர் முன்னெடுத்த சுதந்திரம், சமத்துவம், சகோதரத்துவம் உனக்கும் தானே? இன்றைக்கு நீங்கள் ஒரு வார்டு கவுன்சிலர்  ஆனால் ஸ்கார்பியோ காரில் பறக்கிறீர்களே..? இந்தியாவின் சட்ட அமைச்சராக இருந்து எந்த ரோல்ஸ் ராய்ஸ் காரில் பறந்தார்.? தன்னை படிக்க வைத்த பரோடா மன்னருக்கு நன்றியோடு இருந்தார்...! காந்தியாரோடு கருத்து முரண்பட்ட போதும் சதித் திட்டம் தீட்டவில்லை..!  ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் தாக்கப்படும் போது கூட எந்த  ஆதிக்க சாதிகளுக்கு எதிராகவும் வன்முறையை தூண்ட வில்லை..! ஏனெனில் அவர் அனைவரையுமே நேசித்தார்..! எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக இன்றைக்கு நீங்கள் அடைந்திருக்கும் அரசியல் பதவிகள், சொத்து சுகம்  எல்லாவற்றையும் அரசமைப்பு மூலம் உனக்கு கொடுத்தவர் அவரே...! நீ குவித்து வைத்திருக்கும் கோடிகள் அதையும் தனது ரிசர்வ் வங்கி கொள்கை மூலம் வழங்கியவர் அவரே..! இல்லையேல் மனு படி நீயும் இந்த நாட்டில் வேசிமக்களாகத்தானே வாழ முடியும்.? இன்னும் ஓராயிரம் முறை நீ அவரை இழிவு செய்தாலும் , அவரே உனது இருள் விலக்குவார்...வழிகாட்டியாக வருவார் என்பதை காலம் உணர்த்தும் காத்திரு..! நீ அவமதித்தாலோ, மை ஊற்றினாலோ சேதமாகிட விட அவர் என்ன செங்கற்சுவரா ? அவர்.... மனங்களை சூழ்ந்திருக்கும் அன்புக்கடல்....! எண்ணங்களில் வீற்றிருக்கும் விடுதலை நெருப்பு...! எவரும் மறைக்கமுடியா அறிவுச்சூரியன் ...! "புரட்சியாளர் அண்ணல் அம்பேத்கர்"

10.தன்மானத்தலைவர் அன்னை சத்தியவாணி முத்து‬ பிறப்பு : 14/2/1923 இறப்பு :  11/11/1999 அன்னை சத்தியவாணி முத்து ஒரு இந்திய அரசியல்வாதி மற்றும் செல்வாக்கான ஒடுக்கபட்ட மக்கள் தலைவர். இவர் தமிழ்நாடு சட்டமன்ற உறுப்பினராகவும், ராஜ்ய சபை உறுப்பினர் மற்றும் மத்திய அமைச்சராகவும் இருந்தார். குலக்கல்வித் திட்டத்திற்கு எதிராக போராட்டத்தில் கலந்து கொண்டு சிறை சென்றார். தமிழக அரசின் இலவச தையல் எந்திரம் வழக்கும் திட்டத்துக்கும் சத்தியவாணி முத்து பெயர் சுட்டப்பட்டுள்ளது. முதன்முதலில் மத்திய அமைச்சரைவில் இடம் பெற்ற காங்கிரஸ் அல்லாத திராவிட கட்சியைச் சேர்ந்த தமிழ்நாடு அரசியல்வாதி. திராவிட முன்னேற்றக் கழகம் கட்சியின் உறுப்பினராகத் தனது அரசியல் வாழ்க்கையத் தொடங்கிய இவர் தாழ்த்தப்பட்டோர் முன்னேற்றக் கழகம் என்று சொந்தக் கட்சியை ஆரம்பித்தார். பின்னர் அக்கட்சி அண்ணா திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தோடு இணைந்து விட்டது. அன்னை சத்தியவாணி முத்து 1949 இல் திராவிட முன்னேற்றக் கழகம் ஆரம்பிக்கபட்ட காலத்திலிருந்து அதன் உறுப்பினராக இருந்தார். ’’அரசியலில் தி.மு.க. இயக்கத்தில் பெண்கள் ஈடுபடுவது அந்த கால கட்டத்தில் சரியா இல்லையா என்ற விவாதத்துக்கு இடையே சத்தியவாணி முத்து தி.மு.க. வில் தன்னை ஈடுபடுத்தி பெண்களுக்காக புரட்சிகர கருத்தை எடுத்துச் சொன்னார். 1953 இல் குலக்கல்வித் திட்டத்திற்கு எதிராக போராட்டத்தில் கலந்து கொண்டு சிறை சென்றார். 1959-1968 கால கட்டத்தில் திமுகவின் கொள்கை விளக்கச் செயலாளராகப் பதவி வகித்தார். அன்னை என்ற இதழின் ஆசிரியராகவும் இருந்தார். தமிழ்நாடு சட்டமன்ற தேர்தலில் பெரம்பூர் தொகுதியில் இருந்து 1957 இல் சுயட்சையாகவும். 1967 மற்றும் 1971 இல் திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தின் சார்பிலும் போட்டியிட்டு மூன்றுமுறை வெற்றிபெற்றார். 1962 இல் பெரம்பூர் தொகுதியிலும் 1977 இல் உளுந்தூர்பேட்டைத் தொகுதியிலும் போட்டியிட்டுத் தோற்றுப் போனார். இவர் 1967 முதல் 1969 வரை தமிழ்க முதல்வர் அண்ணாதுரை அமைச்சரைவில் அரிஜன நலத்துறை மற்றும் செய்திதுறை அமைச்சராகப் பதவி வகித்தார். தொடர்ந்து 1974 தமிழக முதல்வர் கருணாநிதியின் அமைச்சரைவில் அரிஜன நலத்துறை அமைச்சராகப் பதவி வகித்தார். அதே ஆண்டில் திமுகவிலிருந்து விலகினார். விலகிய காரணம்:- அண்ணாதுரையின் மரணத்துக்குப்பின் தாழ்த்தப்பட்டோர் நலனில் யாரும் அக்கறை காட்டவில்லை, புதிய திமுக தலைவர் கருணாநிதி பாரபட்சம் காட்டுகிறார் என்ற குற்றசாட்டுடன் சத்தியவாணி முத்து, தனது அமைச்சர் பதவியை ராஜினாமா செய்து விட்டு திமுகவிலிருந்து 1974 இல் விலகினார். இவர் 1974 இல் தாழ்த்தப்பட்டோர் முன்னேற்றக் கழகம் என்று சொந்தக் கட்சியை ஆரம்பித்தார். அம்பேத்கர் பெயரில் ஒரு கல்லூரி பெரம்பூரில் தொடங்கப்பட்டது. அதுவும் தனது தொகுதியான பெரம்பூரில் தான் தொடங்க வேண்டும் என்று சத்தியவாணி முத்து வாதாடி பெற்றார். அந்த கால கட்டத்தில் கல்லூரி தொடங்க அரசுக்கு ஓரளவு பணம் கொடுக்க வேண்டும். அந்த பொறுப்பையும் அவர் ஏற்று. மேடையிலே கலைஞர் ரூ.3 லட்சம் தாருங்கள் அம்பேத்கர் கல்லூரி கட்டி தருகிறேன் என நகைச்சுவை பானியில் பேசினார். ஆனாலும் அன்னை இதை சவாலாக ஏற்று, பல பறையர் தலைவர்களிடமும் செல்வந்தரிடமும் நிதியை பெற்று ரூ.5 லட்சம் தொகையை தந்தார். அம்பேத்கர் கல்லூரி உருவாக வழிவகை பறையர் ஆளுமை அன்னை. இந்தியாவில் அம்பேத்கர் பெயரில் உருவான முதல் கல்லூரி தமிழ்நாட்டில் தான் அதுவும் வியாசர்பாடியில் தான் அமைந்தது. மராட்டியத்தில் அம்பேத்கர் பல்கலைக்கழகம் உருவாக்க 12 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே சட்டமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானம் அமுலுக்கு வராததால் தலித் மக்கள் போராட்டத்தில் குதித்தார்கள். இன்று யார் யாரோ? புரட்சியாளர் அம்பேத்கர் பெயரை பயன் படுத்தி நாட்டில் அரசியல் நடத்துகிறார்கள். அந்த கால கட்டத்தில் அம்பேத்கர் பெயரில் . குரல் கொடுத்து அதற்கு அனுசரணையாக இருந்து போராட்டங்களை ஊக்குவித்து ஊர் ஊராக சென்று பாடுபட்டவர் அன்னை சத்தியவாணிமுத்து. அம்பேத்கருக்கு புகழ்சேர்க்க அனைத்து இடங்களிலும் பேசினார். தாழ்த்தப்பட்டோர் உரிமைகளுக்காகப் போராடுவதற்குப் புதுக்கட்சி ஆரம்பிக்க வேண்டிய தருணம் வந்துவிட்டது. அம்பேத்காருக்குப் பின் யாரும் தாழ்த்தப்பட்டோர்களுக்காகப் முழுமனதாகப் போராடவில்லை... நாம் புதுக்கட்சி ஆரம்பித்து எதிர்க்கட்சியாக அமர்ந்து தாழ்த்தப்பட்டோரின் உரிமைகளுக்காகப் போராடுவோம். அவர்கள் முடிவில்லாமல் நம்மை சுரண்டுவதையும் அவமானப்படுத்துவதையும் இனியும் அனுமதிக்க முடியாது. சென்னை புறநகர்ப் பகுதியான ஒரகடத்தில் பெற்றோரை இழந்த சிறுமியருக்கான காப்பகம் ஒன்றை நடத்தச் சிலர் முன்வந்தனர். அதன் பின்னணியில் இருந்தவர், கருணாநிதியின் அமைச்சரவையில் சமூக நலத் துறை அமைச்சராக இருந்தவர் சத்தியவாணி முத்து. காப்பகத்துக்குக் கனிமொழியின் பெயர் சூட்ட விரும்பினார் சத்தியவாணி முத்து. அப்போதுதான் கனிமொழி யார் என்று தெரிய வந்தது. கருணாநிதியை மகிழ்விக்க வேண்டும் என்பதற்காகத்தான் கனிமொழியின் பெயரைக் காப்பகத்திற்குச் சூட்ட சத்தியவாணி முத்து திட்டமிட்டார் பின்னர் 1977 இல் தேர்தலில் வென்று ஆட்சிக்கு வந்த அண்ணா திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தோடு தனது கட்சியை இணைந்து விட்டார். அன்னை சத்தியவாணி முத்து ஏப்ரல் 3, 1978 முதல் ஏப்ரல் 2, 1984 வரை அண்ணா திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தின் சார்பில் ராஜா சபை உறுப்பினராக இருந்தார். 1979 இல் இந்தியப் பிரதமர் சரண் சிங்கின் அமைச்சரைவில் பதவி வகித்தார். இவரும் பாலா பழையனூரும் தான் முதன்முதலில் மத்திய அமைச்சரைவில் இடம் பெற்ற காங்கிரஸ் அல்லாத திராவிட கட்சியைச் சேர்ந்த தமிழ்நாடு அரசியல்வாதிகள். எண்ணூரில் உள்ள ஒரு குடியிருப்புப் பகுதிக்கு அன்னை சத்தியவாணி முத்து நகர் என்று பெயரிடப்பட்டுள்ளது. தமிழக அரசின் இலவச தையல் எந்திரம் வழக்கும் திட்டத்துக்கும் சத்தியவாணி முத்து பெயர் சுட்டப்பட்டுள்ளது. 1970-களில் சென்னை, அண்ணாநகர் கிழக்குப்பகுதியில், இன்றைய காந்திநகர் குடிசை மாற்று வாரியக் குடியிருப்புக்கு அருகே காங்கிரஸ் ஆதரவாளர்கள் அதிகம் உள்ள பகுதி (புதிய ஆவடி சாலை மற்றும் அண்ணாநகர் கிழக்கும் சந்திக்கும் இடம்) மணிவர்மா காலனி என்றும், அதையொட்டிய அண்ணாநகர் கிழக்குச் சாலையில் சத்தியவாணிமுத்து காலனி ( இது தி.மு.க. சார்பானது) என்றும் இரண்டு பகுதிகள் இருந்தன. அந்தக் காலனிகளை அப்புறப்படுத்திய இடத்தில்தான் இப்போது அரசினர் மருத்துவமனை இயங்கி வருகிறது... அன்னையின் ஆளுமையை போற்றுவதில் பெருமிதம் கொள்கிறோம்...

11.அன்னை மரகதம் சந்திரசேகர் பிறப்பு : 11/11/1917 இறப்பு : 27/10/2001). இவர் ஒரு இந்திய விடுதலைப் போராட்ட வீரர், இந்திய அரசியல்வாதி, மற்றும் முன்னாள் நடுவண் அமைச்சரும் ஆவார். காஞ்சிபுரம் மாவட்டம், செங்கல்பட்டு வட்டம் , பொன்விளைந்த களத்தூரில் பிறந்த இவர் ஒரு பட்டதாரியும் ஆசிரியருமாவார். அரக்கோணம் சட்டமன்றத் தொகுதி உறுப்பினராக இருந்த காலம் சென்ற, "லதா பிரியகுமார்" இவருடைய மகள் ஆவார். இவர் ஐந்து முறை மக்களவையிலும், மூன்று முறை மாநிலங்களவையிலும் உறுப்பினராக இருந்தவர். காங்கிரஸ் கட்சி இவர்களுக்கான நூற்றாண்டு விழாவினை கடந்த சில ஆண்டுகள் கொண்டாடினர். பறையரின பெண்களின் ஆளுமையை போற்றுவதில் பெருமிதம் கொள்கிறோம்...

12.உடுமலை சங்கர் கொலை வழக்கில் 6 பேருக்கு மரண தண்டனை 12 டிசம்பர் 2017 கலப்புத் திருமணம் செய்துகொண்டதற்காக தலித் இளைஞரான சங்கர் உடுமலைப்பேட்டையில் வெட்டிக்கொல்லப்பட்ட வழக்கில் 6 பேருக்கு மரண தண்டனை விதித்து திருப்பூர் மாவட்ட முதன்மை நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்துள்ளது. காயங்களுடன் உயிர்தப்பிய கவுசல்யா திண்டுக்கல் மாவட்டம் பழனியைச் சேர்ந்த கௌசல்யா கல்லூரியில் தன்னுடன் படித்த தலித் இளைஞரான சங்கர் என்பவரை கடந்த 2015ஆம் ஆண்டு பெற்றோரின் எதிர்ப்பை மீறி திருமணம் செய்துகொண்டார். இந்த தம்பதிக்கு கௌசல்யாவின் பெற்றோர் தொடர்ந்து மிரட்டல் விடுத்து வந்ததாகக் கூறப்பட்ட நிலையில், இவர்கள் உடுமலைப்பேட்டை குமாரமங்கலத்தில் உள்ள சங்கரின் வீட்டில் வசித்து வந்தனர். இந்த நிலையில், கடந்த 2016ஆம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் 13ஆம் தேதியன்று கௌசல்யாவும் அவரது கணவர் சங்கரும் உடுமலைப்பேட்டை பேருந்து நிலையத்திற்கு அருகில் உள்ள கடைகளில் பொருட்களை வாங்கிக்கொண்டிருந்தபோது இரு சக்கர வாகனத்தில் வந்த மூன்று பேர், இருவரையும் கத்திகளால் வெட்டியதாகக் குற்றம் சாட்டப்பட்டது. இதில் படுகாயமடைந்த சங்கர் மருத்துவமனைக்கு கொண்டுசெல்லும் வழியில் உயிரிழந்தார். தலையில் வெட்டுக்காயமடைந்த கௌசல்யா சிகிச்சைபெற்று குணமடைந்தார். அதற்குப் பிறகு, ஒரு முறை தற்கொலை முயற்சியிலும் கௌசல்யா ஈடுபட்டார். பட்டப்பகலில் நடந்த இந்த கொலைச் சம்பவம் அங்குள்ள சிசிடிவி கேமராக்களில் பதிவாகியிருந்தது. இதையடுத்து, கௌசல்யாவின் பெற்றோர் சின்னச்சாமி மற்றும் அன்னலட்சுமி உள்ளிட்ட 11 பேர் கைது செய்யப்பட்டு வழக்கு விசாரணை நடைபெற்றது. 1500 பக்கத்திற்கு குற்றப்பத்திரிக்கை தாக்கல்செய்யப்பட்டது. தந்தை சின்னச்சாமி, தாய் அன்னலட்சுமி, தாய்மாமன் பாண்டித்துரை ஆகிய மூவரும் குண்டர் சட்டத்திலும் கைதுசெய்யப்பட்டனர். வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டத்தின் கீழும் வழக்குப் பதிவுசெய்யப்பட்டது. உடுமலைப்பேட்டை கொலை- சாதிமீறிய காதல் திருமணம் காரணமா? இந்த வழக்கில் யு சங்கரநாராயணன் அரசு சிறப்பு வழக்கறிஞராக நியமிக்கப்பட்டார். மேலும் மூன்று அரசு வழக்கறிஞர்களும் இவருக்கு உதவியாக நியமிக்கப்பட்டனர். இந்த வழக்கு திருப்பூர் மாவட்ட முதன்மை நீதிமன்றத்தில் நடத்தப்பட்டுவந்தது. இந்த வழக்கின் விசாரணை நவம்பர் மாதம் முடிவடைந்து, டிசம்பர் 12ஆம் தேதி தீர்ப்பளிக்கப்படும் என அறிவிக்கப்பட்டது. இந்த வழக்கில் இன்று தீர்ப்பு வழங்கிய நீதிபதி அலமேலு நடராஜன் குற்றம்சாட்டப்பட்டவர்களில் கௌசல்யாவின் தாயார் அன்னலட்சுமி, அவருடைய தாய்மாமன் பாண்டித்துரை, பிரசன்னா ஆகிய மூவரையும் விடுவித்தார். மீதமிருந்த 9 பேரில் கௌசல்யாவின் தந்தை சின்னச்சாமி, ஜெகதீசன், மணிகண்டன், செல்வக்குமார், கலை தமிழ்வாணன், மதன் என்ற மைக்கேல் ஆகிய 6 பேருக்கு மரண தண்டனை விதித்துத் தீர்ப்பளித்தார். 9வது குற்றவாளியான ஸ்டீபன் தன்ராஜுக்கு இரட்டை ஆயுள் தண்டனையும் 11வது குற்றவாளியான மணிகண்டனுக்கு 5 ஆண்டு சிறை தண்டனையும் விதிக்கப்பட்டது. இதில் சின்னச்சாமிக்கு தூக்குதண்டனையோடு பத்து ஆண்டு கடுங்காவல் தண்டனையும் 3 லட்ச ரூபாய் அபராதமும் விதிக்கப்பட்டது. இதில் 2 லட்ச ரூபாயை கௌசல்யாவுக்கு அளிக்கவும் உத்தரவிடப்பட்டது. ஜெகதீசனுக்கு தூக்கு தண்டனையோடு 1 லட்சத்து 30 ஆயிரம் ரூபாய் அபராதம் விதிக்கப்பட்டது. மணிகண்டன், செல்வக்குமார் ஆகியோருக்கு தூக்கு தண்டனையோடு தலா 1,65,000 அபராதம் விதிக்கப்பட்டது. தண்டனை விதிக்கப்பட்டு, குற்றவாளிகள் அழைத்துச்செல்லப்படும்போது அந்த வளாகத்தில் கூடியிருந்த சிலர், இந்தக் கொலையை நியாயப்படுத்தி முழக்கமிட்டனர். இதையடுத்து அங்கு கூடியிருந்தவர்கள், இவர்கள் மீது தாக்குதல் நடத்த ஆரம்பித்தனர். பிறகு, கூச்சல் போட்டவர்களை காவல் துறையினர் அழைத்துச் சென்றனர். இந்தத் தீர்ப்பு குறித்து செய்தியாளர்களிடம் பேசிய அரசு சிறப்பு வழக்கறிஞர் யு. சங்கரநாராயணன், வன்கொடுமை வழக்கில் தூக்குத் தண்டனை வழங்கப்பட்டிருப்பது இந்தியாவிலேயே இதுதான் முதல்முறை என்று கூறினார். மூன்று பேர் விடுவிக்கப்பட்டதை எதிர்த்து, மேல் முறையீடு செய்வது குறித்து தீர்ப்பை முழுமையாகப் படித்துப்பார்த்த பிறகு முடிவுசெய்யப்படும் என்றும் அவர் தெரிவித்தார்.

13.வந்தேறி ஆரியக்கூட்டத்தால் தன் மானம் இழந்து நடை பிணங்களாக  வாழ்ந்து கொண்டிருந்த காலத்தில் , ஒரு நாள் நாடார் வகுப்பை  சேர்ந்த இரண்டு புதுமண தம்பதிகள் சந்தோசமாக ஜோடியாக  திருநெல் வேலி சந்தைக்கு  வந்தனர். அங்கு கூடி  இருந்த ஆதிக்க ஜாதி வெறியர்களுக்கு  ஒரே ஆத்திரம் காரணம் வந்தது. அந்த மண பெண் ஜாக்க்கெட்  போட்டிருந்தால் , உடனே  கூட்டத்தில்  இருந்த ஒருத்தன் ஈன ஜாதி நாய்யே உனக்கு  ரவிக்கை ஒரு கேடா என்று அந்த பெண்ணின் பின்புறம்  அருவாளை விட்டு ஜக்கக்கேட்டை  அறுத்தான், ஜாக்க்கெட்டோடு தாலியும் அறுந்து  விழ ஜாதி கலவரம்  உண்டானது  மக்கள் வெட்டி கொண்டு மடிந்தனர்  இருவர் தரப்புளும் வழக்கு போட்டு வழக்கு சென்னைக்கு வந்தது பிறகு வழக்கு சென்னை உயர்  நீதி மன்றத்துக்கு வந்தததும் , ஆண்ட ஜாதிகளுக்கு வக்கீல் ஒரு பிராமிணன், ஜட்ஜ் ஒரு பிராமிணன் , நடார்களுக்கு வக்கீல் ஒரு கிறிஸ்தவ மத போதகர்.. விவாதம் நடந்து முடிந்தது எவ்வளவோ மானம் மனிதாபிமானம்  போன்ற விவாதங்களை பாதிரியார் எடுத்து வைத்தார், முடிவில் பிராமணன் இந்து மனு தர்ம நீதி படி ஒரு தீண்டப்படாத பெண் மேலாடை அணியக்கூடாது என்று எழுதி முடித்தார் அந்த மக்கள் அதை கேட்டு கண்ணீர் வடித்தனர் , அப்போது பாதிரியார் நீங்கள் மனதோடு வாழ ஒரே ஒரு வழிதான் உள்ளது என்றார் அம்மக்கள் எதுவாக இருந்தாலும் பரவாயில்லை சொல்லுங்க. எங்களுக்கு உயிரை  விட மானம் தான் முக்கியம்  என்றனர்  அதற்க்கு அந்த பாதிரியார் இந்து சட்டப்படி ஒரு இந்து பெண் தானே மேலாடை அணியக்கூடாது ? அப்படியென்றால்  நீங்கள் இந்த இழிவான இந்து மதத்திலிருந்து வெளியேறி கிறிஸ்துவத்துக்கு  மாறுங்கள். அப்போதுதான் மேலாடை அணிய முடியும் உங்கள் மானம் காக்கப்படும்  அப்போது உங்களை இந்து மனு சட்டம் கட்டு படுத்த முடியாது என்றார். ஜட்ஜும் ஆட்சேபனை  இல்லை என்றதும் அந்த மக்கள் முழுவதும் கிறிஸ்தவர்களாக மதம் மாறினார்கள். இதை பார்த்த பார்ப்பான் முழுவதும் மறுவதற்குள் அவனே அதை தடுக்க யார் வேண்டுமானாலும் ஜாக்க்கெட் போடலாம் என்று சொல்லி விட்டான்..

14.நண்பர்களே, திருநெல்வேலி மாவட்டம் இராதாபுரம் வட்டத்திற்கு உட்பட்ட  பிள்ளையார் குடியிருப்பு  கிராமத்தில் ராஜதுரை சரோஜா என்ற தலித் தம்பதி வசிக்கிறார்கள். இவர்களுக்கு நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு ஒரே ஒரு மகன்  பிறந்தான். அவனுக்கு பெயர் பொன்தாமரை  செல்வன் (20). பாலிடெக்னிக் மூன்றாம் ஆண்டு படித்தவன் பகுதி நேரமாக மின் காற்றாடியில் (Wind form)  வேலை செய்தும் வந்துள்ளான். பொன்தாமரைச்செல்வனுக்கும் அருகில் உள்ள வடக்கன்குளம் பட்டியல் சாதி அல்லாத பெண் ஒருவருக்கும் காதல் மலர்ந்துள்ளது. மேற்படி பெண்ணின் உறவினர் பாலா என்பவர் அருகில் உள்ள ஆவாரைக்குளம் உறவினர்கள் உதவியோடு 09.11.2015ம் தேதி காலை சுமார் 9.00 மணியளவில் ஆவரைக்குளத்தை சார்ந்த மிராசு, எல்.ஐ.சி தங்கராஜ், வீரபாண்டி 2வது மனையின் 2வது மகன் பால்பாஸ்கர், இளங்கோ கலைசிகாமணி, இளையராஜா உட்பட சுமார் 50 பேர் கூட்டமாக சேர்ந்து பொன்தாமரைச்செல்வன் நண்பன் ஐயப்பன் என்பவனை பயன்படுத்தி தனியே மோட்டார் சைக்கிள் அழைத்து வர செய்து அவன் ஆடைகளை கழற்றி நிர்வாண படுத்தி இரு கைகளையும் பின்பக்கமாக வைத்து கட்டி  முட்டி போட,  கைகளாலும் செருப்பாலும் மாறி மாறி அடித்து துன்புறுத்தி உள்ளனர். அப்போது வடக்கன்குளம் பாலாவின் செல் போன் தங்க மோதிரத்தை நீதான் திருடினாய் கொடு என்று சம்பவத்தை திரித்து தாக்கி உள்ளனர். மேலும் அதற்காக ரூபா 10,000 கொடு என்று மிரட்டி உள்ளனர். சாதிப்பெயரை சொல்லி உனக்கு காதல் கேட்குதாட என்றும் எங்க காலில் விழுந்து மன்னிப்பு கேள் என்றும் கொடுமை செய்து உள்ளனர்.  நாளை காலை 10.00 மணிக்கு பணத்தை ஒப்படைக்காவிட்டால் தூக்குபோட்டு செத்துவிடு அல்லது உன்னை வீடு புகுந்து தூக்குவோம் என்று தீர்ப்பு சொல்லி விடுவித்து இருக்கிறார்கள் மேற்படி சம்பவத்தை பொது மக்கள் பேருந்தில் போனவர்கள் என்று பலரும் பார்த்து உள்ளனர். வீட்டுக்கு வந்த செல்வன் மேற்படி அவமானம் தாங்காமல் கதவை பூட்டிக்கொண்டு தூக்குபோட்டு தன மானத்திற்கு முடிவு கட்டிக்கொண்டான். மருத்துவமனைக்கு போய் இருந்த அவனது பெற்றோர் ஓடி வந்து முட்டினார்கள் சுவரில் மோதினார்கள். தங்களது ஆசையாய் பெற்ற ஒரே செல்ல மகன் நிரந்தரமாக தூங்கிவிட்டான். சம்பவ எல்லைக்குட்பட்ட பழவூர் போலீஸ் பெயர் அளவிற்கு வழக்கு பதிவு செய்தது. சம்பவ இடத்திற்கு போன வள்ளியூர் டி.எஸ்.பி பாஸ்கரையும் சாதி பெயரை சொல்லி விரட்டினார்கள் ஆவாரைக்குளம் பஞ்சாயத் தலைவர் தலைமையில்  கூடிய கூட்டம். சம்மந்தப்பட்ட சேரன்மகாதேவி கோட்டாட்சியர் பெயர் அளவிற்கு கூட  வழக்கை  விசாரிக்கவே இல்லை, காரணம் அந்த அளவிற்கு திருநெல்வேலி மாவட்ட போலீஸ் சாதி ஆதிக்கம் நிறைந்து இருக்கிறது. உயர் அதிகாரிகளையே முடக்கும் அதிகாரம் படைத்தவர்கள். இந்த கிராமத்தினை சார்ந்தவர்கள் உயர் பதவியின் (The zone level IG to State Level Police officials)  அழுத்தமாம், ஏன் ஒரு ஊடக நண்பர்களும் எழுதவில்லை, அந்த அளவிற்கு ஊடகத்திலும் அவர்கள் சாதி ஆதிக்கம் உண்டு. மக்கள் பல நாட்களாக உடலை வாங்காமல் போராடியும் வன்கொடுமை தடுப்பு சட்டத்தின் எந்த விதியும் வேலை செய்யவில்லை, அந்த அளவிற்கு கேவலமாக மாவட்ட நிர்வாகம். மேற்படி வழக்கினை எமது சமூக நீதி அமைப்பு மாறும் சாட்சியம் அமைப்போடு இணைந்து ஆய்வு செய்து உயர் நீதிமன்றத்தினை நாடியது. கடந்த 2016இல் இருந்து கடந்த அக்டோபர் வரை வழக்கு நீதிமன்றத்தில்  தூங்கியது.செல்வன் தாய் சரோஜா  என்னை மிகவும் பொறுமையாக வாரம் ஒரு முறை 10 - 15 நாட்களுக்கு ஒரு முறை அய்யா வழக்கு என்னாச்சு? ,,,? ,,,?,,,  என்று கேட்டுக்கொண்டே இருப்பார். ஒரே பிள்ளை பெற்றோம் அவன் வீட்டுக்குள் நடமாடுவது போல இருக்கு தூக்கமே இல்லை.. . . . . ஏங்கி ஏங்கி அழுவார். அவருக்கு ஆறுதல் சொல்ல வார்த்தைகளே இல்லாமல் தவிப்பேன்., என் பிள்ளையை  கொன்ற கொலையாளிகள் தண்டிக்கப்படணும் என்பார். விரைவாக வழக்கு வந்துவிடும் என்று பொய் சொல்லியே அவரை ஆறுதல் படுத்துவேன். 3 வருஷம் ஏமாற்றினேன். அன்பு தம்பி வழக்கறிஞர்  கருணாநிதியை நானும் தொல்லை செய்வேன். நாம் கோரிய சி.பி.சி.ஐ.டி போலீஸ் விசாரணையை நீதிபதிகள் வழங்க முன் வந்தும் போலீஸ் தடுத்து நாங்களே நல்ல விசாரித்து விட்டோம் என்றது. நீதிபதிகள் வழக்கினை மாற்றி விடுவார்கள் என்ற அட்சத்தில் நாங்களே என்று இழுக்க. . .  .  நீதிபதி  காவல் ஆய்வாளர் வழக்கு ஆவணங்களை திருநெல்வேலி மாவட்ட காவல் கண்காணிப்பாளரிடம் ஒப்படைக்க வேண்டும். மாவட்ட கண்காணிப்பாளர் விசாரிக்க வேண்டும் என்று உத்தரவு செய்தது. The Honorable Mr. Justice N. ANAND VENKATESH  (Crl.O.P (MD) No. 7704 of 2016) ..7. Taking into consideration the facts and circumstances of the case, the entire investigation in Crime No. 285 of 2015 is transferred from the file of the fifth respondent to the file of the fourth respondents. The fourth respondent namely, The District superintendent of Police, Office of the Superintendent of Police, Tirunelveli District, on receipt of entire CD file shall proceed in accordance with section 174 of CrPC and also conduct a re investigation in this case by examining all the witnesses and also take into consideration the inquest report that will be filed by the Executive Magistrate and thereafter complete the investigation as expeditiously as possible and file a final Report. 8. The fifth respondent is directed to handover the entire file in Crime No. 285 of 2015 to the fourth respondent, within a period of one week from the date of receipt of the copy of this order, to enable the fourth respondent to proceed further in accordance with the directions given by this Court.  . .. திருநெல்வேலி மாவட்ட காவல் கண்காணிப்பாளர் திரு அருண் சக்தி குமார் அவர்கள்  மீது எனக்கு பெரிய நம்பிக்கை ஒன்றும் கிடையாது. இருப்பினும் அவர் திறமையை பார்ப்போம். அவருக்கு ஒரு வாய்ப்பு.சம்பவ இடத்தை நேரில் பார்வை செய்த எஸ்.பி நாளைய தினம் 19.11.2018ம் தேதி  சாட்சிகளை நேரில் விசாரனை செய்கிறார் அவர் அலுவலகத்தில். அந்த பகுதி நண்பர்கள் அனைவரும் ஒற்றுமையாக இருந்து  பாதிக்கப்பட்ட குடும்பத்திற்கு பாதுகாப்பு அளிக்க வேண்டும். சாட்சியம் அளிக்க தைரியம் கொடுக்க வேண்டும்  என்று வேண்டுகிறேன். உங்க காவல் ஆய்வாளர் செய்யாத சட்ட ஒழுங்கு பணியை நீங்களே செய்யுங்கள் என்ற உத்தரவு பெற்று தந்த தம்பி வழக்கறிஞர். கருணாநிதி B.A, B.L யையும் இப்படி பட்ட வழக்கறிஞரை தந்த என தாய் அமைப்பான மக்கள் கண்காணிப்பகத்திற்கும் என் நன்றி உரித்தாகட்டும். இந்த வழக்கினை எமது சமூக நீதி அமைப்பின் மீது நம்பிக்கை கொண்டு கொடுத்து தொடர்ந்து அந்த குடும்பத்திற்காக ஆறுதல் தைரியம் அளித்து வருகிற வழக்கறிஞர் ராஜரத்தினம் என்ற செம்மணி அவர்களை நெஞ்சார பாராட்டுகிறேன். இன்று வரை தோழமை கொடுத்த அந்த பகுதி எம் பழவூர் மக்கள் சுற்று வட்டார மக்கள் .அத்துணை தலித் இயக்கம், அமைப்புகளையும்  நிறுவனங்களையும் நினைவு கூர்ந்து  நன்றி பகிர்கிறேன். குற்றவாளிகள் சிறையில் அடைக்கப்படும்போது நிம்மதி பெறுவோம் அதுவரை யாரும் ஓய்ந்திட கூடாது.

அப்பா சீனிவாசனும் பெரியப்பா வெங்கடேசனும் 15.இந்த படத்தில் இருக்கும் இவர்கள் தான் பெற்ற மகளை கொடூரமாக கொலை செய்த சுவாதியின் அப்பா சீனிவாசனும், பெரியப்பா வெங்கடேசனும். அவர்களது முகத்தை தேடி கண்டுபிடித்து பார்த்தேன். கிழிந்த சட்டை, செருப்பில்லாத கால், ஒட்டிப்போன முகம், நோஞ்சான் போன்ற உடல்வாகு பார்க்கவே பரிதாபமாக இருந்தது. கடும் வறுமையும், அறியாமையும், இறுக்கமும் நிறைந்திருக்கிறது. சாதி வெறிக்கான குணாம்சமாக கருதும் எதுவும் இவர்களது முகத்தில் இல்லை. 'பொசுக்'னு இருக்கும் இந்த மனிதகளுக்கு எங்கிருந்து சாதி வெறி வந்தது? சாதி எப்படி இந்த சாதாரண மனிதரிடம் இவ்வளவு மூர்க்கமாக இயங்குகிறது? அறிவியல் வளர்ந்த இந்த 21-ம் நூற்றாண்டிலும் எப்படி இன்னும், இவ்வளவு முட்டாளாக இருக்கிறார்? பெற்ற மகளை,சக மனிதரை, துள்ள துடிக்க கொல்லும் மன நிலையை எங்கிருந்து பெற்றார்? என யோசிக்கவே முடியவில்லை. நாமெல்லாம் யோசிக்கவே முடியாத அளவு, சாதி ஆழமாகவும் விருட்சமாகவும் பாய்ந்திருக்கிறது. -------- ஜீவகன் · நந்தீஸ் - சுவாதி ஆணவக்கொலையை மற்றுமொரு துயரச் சம்பவமாக அணுகி,ஜாதி இந்துக்களுக்குக் கண்டனம் தெரிவிப்பது, கூலிப்படை வைத்துக் கொன்ற ஆணவ மனநோயைக் கண்டிப்பதென யோசிப்பதுடன் நிற்பது, இனி சரிவராது. தமிழகமானது வட மாநிலங்களைப் போலவே ஆணவக் கொலைகளில் நல்ல தேர்ச்சி பெற்றிருப்பதானது , இது சமூக நீதி மண் என்கிற தோற்றத்தை போலியென நிறுவியிருக்கிறது. இதைச் சுட்டிக் காட்டினால் அம்பேட்கர் - பெரியார் மோதல் எனக் கதைகட்டி பிரச்சினையைத் திசை மாற்றி விடும் ஆட்கள் அதிகரித்து விட்டனர்.இடையில் இந்த ' இரு கண்கள் ' கூச்சல்வாதிகளின் ஆவேசம் வேறு. இவர்கள் உறங்குவது போல நடிக்கும் அரசியலைச் செய்வதன் மூலம் தமது ஊர்த்தெருப் பங்காளிகளைக் காப்பாற்றுவதில் தான் முனைப்பு காட்டி வருகின்றனர் என்பது,வெளிச்சமாகி வருகிறது. இந்த அரசியல் போலித்தனம், உறுதியாக சேரிகளில் தோலுரிக்கப்பட்டாக வேண்டும். அதை விடுத்து இன்னும் ஏன் கண்டன அறிக்கை தரவில்லை என ஒவ்வொரு கட்சியையும் எதிர்பார்ப்பது வெட்டி வேலை. மறுபுறம், சேரிகளின் இளைஞர்கள் அம்பேட்கரை/ அயோத்திதாசரைக் கற்பதிலும், விசிக போன்ற இயக்கங்களில் இணைந்து அரசியல் படுவதும் நடந்தாலும், அது போதுமான அளவில் இல்லை. விளைவாக, சமூகத்தில் ஜாதியின் இருப்பு குறித்தும், ஊர்த்தெரு ஜாதி இந்துக்களின் தீவிர மனநோய் குறித்தும் அடிப்படை அறிவற்று, கண்மூடித்தனமாக காதலில் விழுவதும்,மணமுடித்த பிறகு அசட்டையாக இருந்து சிக்கிக் கொண்டு கொலையுறுவதுமாக இருக்கின்றனர். பாபாசாஹேப்பைக் கற்று கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அரசியல்பட்டு, அமைப்பாக்கம் செய்யும் பணியில் இறங்கும் பொறுப்பான இளைஞர்களே நம் காலத்தின் தேவையாக இருக்கிறார்களே ஒழிய,காதலில் விழுந்து எளிமையாக உயிரை விடும் விட்டில் பூச்சிகளல்ல. சித்ரவதைக்கு உள்ளாகி,கொலையுண்டு கையும் காலும் கட்டப்பட்டு சடலமாகக் கிடப்பதைப் பார்க்கையில் சேரிக்காரனுக்குத் தான் மனம் கலங்குகிறது. மாறாக,வெமுலா துவங்கி இளவரசன், விஷ்ணுபிரியா, அனிதா வரை கொலைகளும், தற்கொலைகளும் பொதுச் சமூகத்தில் ஜாதி கட்டமைப்புக்கு எதிராக எந்தப் பெரிய அசைவையும் ஏற்படுத்தவில்லை. ஊர்த்தெரு முற்போக்கு இயக்கங்களும், தோழமை சக்திகளும் பரிதாபமாகத் தோற்றுப் போயிருப்பதை உணர்ந்து கொள்ளுவது நல்லது. இந்நிலையில், மாற்று செயல்திட்டங்கள் தேவைப்படுகின்றன. 1.மாநிலம் முழுக்க ஜாதிக் கலப்பு மணம் புரிவோர்க்கு உடனடி அரசுப் பாதுகாப்பு வழங்கிட அழுத்தம் கொடுக்க வேண்டும். 2.சரிவரவில்லை எனில்,கட்சி சாராத மக்கள் பாதுகாப்பு அமைப்புகள் சேரிகளில் விரைந்து கட்டமைக்கப்பட வேண்டும். 3.கோடிக்கணக்கான மக்களின் பல நூற்றாண்டு விடுதலைப் போராட்டத்திற்கு முன்னால், காதல் அத்தனை மகத்துவமானதல்ல என்கிற கற்பித்தல் தீவிரப்படுத்தப் பட வேண்டும். ரேபிஸால் பாதிக்கப்பட்டதொரு வெறிநாய் உலவும் பகுதியை, அசட்டையாகக் கடக்கும் அறியாமை குறித்த உரையாடல்கள் அவசியப்படுகின்றன. ஒன்று அதை அடித்துக்கொல்ல வேண்டும். அல்லது வேறு பாதையைத் தேர்வு செய்ய வேண்டும். பேசுவோம் Times Of India News Honour killing: Tamil Nadu couple thrown into Cauvery alive TNN | Updated: Nov 17, 2018, 12:41 IST HIGHLIGHTS Nandish, 26, and Swati, 19, were in hiding in Karnataka but had been found by her family members; the killers had tied their hands and legs and allegedly thrown them alive into the river. They fell in love and decided to marry though they belonged to different castes – Nandish was a Dalit – and their families would never agree to their relationship. MANDYA: Five days ago, police found the body of a youth floating in the Cauvery near Shivanasamudra, about 135km from Bengaluru. Two days later, the body of a younger woman surfaced at the same spot, triggering suspicion that they had been murdered together. Investigations by Mandya police pointed to a gruesome “honour killing”, allegedly orchestrated by none other than the woman’s father who was enraged with her marriage outside the caste. Nandish, 26, and Swati, 19, from Tamil Nadu, were in hiding in Karnataka but had been found by her family members. The killers had tied their hands and legs and allegedly thrown them alive into the river. Mandya police shared photos of the bodies with all police stations, including in neighbouring Tamil Nadu. Information soon trickled in of the hapless couple. Nandish and Swati were both residents of Chudagowndanahalli village of Krishnagiri district in Tamil Nadu. They fell in love and decided to marry though they belonged to different castes – Nandish was a Dalit – and their families would never agree to their relationship. Father admitted to killing daughter, her husband: Cop They married secretly three months ago and fled from the village. They were living in Hosur and all was going well until November 10 when they decided to attend a public meeting where actor-politician Kamal Haasan was to speak. A distant relative of Swati was also attending the meeting and he saw the couple. He called her father Srinivasa who was already in Hosur with other relatives, looking for the couple. As soon as the event ended, the couple were surrounded by Srinivasa and others. After a long argument, they convinced the couple to go with them to a police station to sort the matter out. Duo dumped into river But they were driven to Shivanasamudra instead where Srinivasa and the others thrashed Nandish, accusing him of humiliating them in the society by marrying their “upper caste” daughter. Around 3am on November 11, as Swati watched, they tied Nandish’s hands and feet and threw him into the river, police said. Swati met the same fate minutes later – her hands and legs tied with her own dupatta. A senior police officer said Mandya police reached Krishnagiri district as soon as they received the information and arrested Swati’s father. A manhunt is on for the others who helped him kill the couple. “Srinivasa admitted to killing his daughter and her husband,” a police officer said. “Prime facie, it appears to be an honour killing case. Srinivasa said he was forced to get rid of the couple as there was opposition in the village to the inter-caste marriage. We will bring all the accused to face trial,” the officer said. ********* *பைத்தியக்காரர்கள் வாழும் இடம் திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானம்.* *- சுவாமி விவேகானந்தர்.* இருநூறு ஆண்டுமுன்பு குமரி மண்ணில் இந்துக்களால் நடந்த வெறியாட்டத்தை மறக்க முடியுமா? *ஆரிய* இந்துக்களால் *மனுதர்ம விதிகள் ஆட்சி செய்த காலத்தில்* நடந்த வெறியாட்டத்தை மறுக்க முடியுமா? இதோ, அவற்றில் சில கொடுமைகள்: *திருவிதாங்கூர்* (தற்போதைய தமிழகத்தில் உள்ள கன்னியாகுமரி மாவட்டம் மற்றும் கேரளத்தில் உள்ள திருவனந்தபுரம்) சமஸ்தானத்தின் கீழிருந்த குமரி மாவட்டத்தில் அன்று நிலவிய சாதிக்கொடுமை. தாழ்த்தப்பட்டவர்களும் *சமூகத்தில் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்ட சாணார் (நாடார்),* பரவர், *ஈழவர்,* முக்குவர், புலையர் உள்ளிட்ட 18 சாதியைச் சேர்ந்த *பெண்கள்* மேலாடை அணிய முடியாது. அப்படி அணிவது மாபெரும் குற்றம். சமஸ்தானத்தில் பெரும் எண்ணிக்கையில் இருந்தபோதும், *குறைந்த எண்ணிக்கையில் இருந்த நம்பூதிரி (பார்ப்பனர்கள்) மற்றும் உயர் சாதி நாயர்கள், பிள்ளைமார் இந்துக்களால்* உலகில் மிகவும் கொடுரத்தனமாகவும், கேவலமாகவும் நடத்த பெற்ற வரலாறு இன்றைய இளைய சமுதாயம் அறிந்திருக்க வேண்டும். *அதனால் இந்த பதிவு.* *ஆரிய இந்துக்கள்,* அந்த காலத்தில் குளத்தில் உடைப்பு ஏற்பட்டால் தெய்வ குற்றம் எனக்கருதி, *தெய்வத்திற்கு வேண்டியவர்களான தாழ்த்தப்பட்ட அடிமைகளை* உயிரோடு குளத்தில் உடைப்பெடுத்த இடத்தில் போட்டு மூடியிருக்கிறார்கள். மகாராஜா *மார்த்தாண்ட வர்மா* காலத்தில் அவருக்கு அரசாங்கத்தில் ஏதாவது பிரச்சினை வந்தால் அதற்க்கு தெய்வ குற்றம் என *நம்பூதிரி* (பார்ப்பனர்கள்) எடுத்து கூறி, தெய்வ குற்றத்தை போக்க வேண்டுமெனில் *தாழ்த்தப்பட்ட 15 குழந்தைகளை* தெய்வத்திற்கு பலி கொடுக்க வேண்டும் என்றார்கள். அதன்படி, ஒரு மழை நாள் இரவு *ஈழவர் சமுதாயத்தை சேர்ந்த 15 குழந்தைகள்* திருவனந்த புரத்துக்கு பிடித்து செல்லப்பட்டு, *நம்பூதிரி* (பார்ப்பனர்கள்) மந்திர, தந்திர சடங்குகளுக்கு பின் நகரின் நான்கு மூலைகளிலும் உயிரோடு புதைக்கபட்டார்கள் (அ. கா. பக்கம் 91-92). மேலும் *எசமானுக்கு* உடல் நலம் இல்லை எனில் ஆடு மாடுகளை பலி இடுவதற்கு பதிலாக *எல்லா பெரிய கோவில்களிலும்* நரபலி கொடுக்கப்பட்ட கொடுமைகள் கூட நடந்திருக்கிறது (மறுபக்கம், ப. 69) கொடிய தீமைகளில் பாதிக்கப்பட்ட ஒரு பிரிவுதான் சாணார் (நாடார்), முக்குவர், புலையர். தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் இடுப்புக்கு மேலும், முட்டுக்கு கீழும் ஆடை அணியக்கூடாது என்றக் கட்டுப்பாடு இருந்தது . *உயர்ந்த சாதி இந்துக்களின் முன்பு தாழ்த்தப்பட்ட பெண்கள்* மறைக்கப்படாத மார்பகங்களுடன்தான் மரியாதை செலுத்த வேண்டும். மீசைக்கு வரி, மார்புக்கு வரி, தாலிக்கு வரி, மார்புக்கு (முலை) வரி வசூலிப்பார்கள். மார்பக அளவுக்கு ஏத்த மாதிரி வரி: பெரிய மார்பகளென்றால் வரி அதிகம். வரிகட்ட முடியாவிட்டால் இடுக்கியை (பனை மரத்து பூவை பதப்படுத்த பயன்படுத்துவது) கொண்டு மார்பகங்களை திருகுவார்களாம். சில இடங்களில் முலைகள் அறுத்து எறியப்பட்டு உள்ளன. என்ன கொடுமை! *இந்த கொடுமை உலகில் வேறெங்காவது நடந்ததுண்டா?* *கோவில்* தெருக்களில் செல்வதற்கும், *உயர்சாதியினரின்* தெருக்களில் செல்லவும், குளம் கிணறுகளில் தண்ணீர் எடுக்கவும், குளிக்கவும், காற்றோட்டமுள்ள வீடுகளில் வசிக்கவும் கூட தடை விதிக்கப்பட்டிருந்தது. *சாணார் (நாடார்), முக்குவர், புலையர் மக்கள்* திருமணங்களில் தாலி கட்டுவதற்குக் கூட வரி விதிக்கப்பட்டது. பசுக்கள், மண்வெட்டிகள், அரிவாள்களுக்கும் கூட வரி விதிக்கப்பட்டது. பனைத் தொழில் செய்பவர்கள் பனை மரத்திற்கும் கூட வரி செலுத்த வேண்டும் என்ற பெயரில் கொத்தடிமைகளாகக் கூலியின்றி  வேலை செய்ய வேண்டும். *சாணார் (நாடார்), முக்குவர், புலையர் மக்கள்* தீண்டத்தகாதவர்களென்றும் தள்ளி வைக்கப்பட்டனர். *பெண்கள்* மேலாடை அணிவதற்கும், தெய்வத்தை வழிபடுவதற்கும் கூடத் தடை விதிக்கப்பட்டிருந்தது. இன்னும் பாருங்கள், நாகர்கோயில் செல்லும் வழியில் *தாளக்குடி* எனும் கிராமம். அங்கு *சாம்பவர்* சாதியைச் சார்ந்த கர்ப்பிணி பெண் மாடத்தியை, மேலாடை அணிந்ததற்காக *ஆதிக்க சாதியினர்* அடிமையாய் வைத்திருந்தனர். அவரை மாட்டுக்குப் பதிலாக கலப்பையில் பூட்டி நிலத்தை உழுது கொன்றனர். இந்த கொடுமை 19ஆம் நூற்றாண்டில் நடந்தது. கன்னியாகுமரி அருகேயுள்ள *கொட்டாரத்தில்* திருமணமான சில நாட்களில் தாலி, மேலாடையுடன் வந்த பெண் அரசாணையை எதிர்த்த குற்றத்துக்காக பொது இடத்தில் தாலியறுத்து உடை களைந்து அரசுப் படையால் கொலை செய்யப்பட்டார். அந்த இடம் இன்றும் *தாலியறுத்தான் சந்தை* என்ற பெயரில் அழைக்கப்படுகிறது. மேலாடை அணிந்ததற்காக சிலரைச் சுடு மணலில் நாள் முழுவதும் நிற்க வைத்தார்கள். மேலாடை அணிந்த பெண்களின் மார்புகளை வெட்டினார்கள். இதையறிந்த அய்யா *வைகுந்தர்* கொடுமைகளுக்கு ஆளான மக்களிடம், “மார்பில் ஆடையணியுங்கள், முட்டுக்குக் கீழ் துணி கட்டுங்கள், தங்கத்தில் தாலி கட்டுங்கள், இடுப்பில் குடம் வைத்துத் தண்ணீர் எடுங்கள், கோவில்களில் நீங்களே கருவறையில் சென்று பூசை செய்யுங்கள், வணங்குங்கள்," என்றார். *பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்கள்* கூட “திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தில் நிலவும் சாதியக் கொடுமைகளைப் போன்று உலகில் வேறெங்கும் கண்டதில்லை” என எழுதியுள்ளனர். இக் கொடுமைகளைக் கண்டதனால்தான் *விவேகானந்தர்* குமரிக்கு வந்த பொழுது, “திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானம் பைத்தியக்காரர்கள் வாழும் இடம்” எனக் குறிப்பிட்டார். இது தமிழர் வரலாற்றின் கறைகள். காலம் மாறலாம். வரலாறு தெரியாமல் இருந்தால், எதிர் காலம் *மதவாத சக்திகளிடம்* அடிமைப்பட்டு விடக்கூடாது. ********** #இறைவன்_கணக்கு ஒரு கோவில் மண்டபத்தின் வாசலில் இரண்டு வழிப்போக்கர்கள்  அமர்ந்திருந்தனர். இரவு நேரம்.. பெருத்த மழை வேறு... அப்போது அங்கே மற்றொருவரும் வந்து சேர்ந்தார். வந்தவர் "நானும் இரவு இங்கே தங்கலாமா..?" என்று கேட்டார். "அதற்கென்ன? தாராளமாய் தங்குங்கள்.." என்றார்கள். சிறிது நேரம் கழித்து "எனக்கு சாப்பிட ஏதாவது கிடைக்குமா?" என்றார் வந்தவர். இருவரில் முன்னவர் சொன்னார், "என்னிடம் ஐந்து ரொட்டிகள் இருக்கின்றது." இரண்டாமவர் "என்னிடம் மூன்று ரொட்டிகள் இருக்கின்றது" என்றவர், "ஆக மொத்தம் எட்டு ரொட்டிகள், இதனை நாம் எப்படி மூவரும் சமமாய் பிரித்துக்கொள்ள முடியும்?" என்றார். மூன்றாம் நபர், "இதற்கு நான் ஒரு வழி சொல்கிறேன்" #தேவை_உள்ளவன்தான் தீர்வு சொல்வான்.. "நீங்கள், உங்களிடமுள்ள ஒவ்வொரு ரொட்டியையும் மூன்று துண்டுகள் போடுங்கள். இப்பொது இருபத்து நான்கு துண்டுகள் கிடைக்கும்..! நாம் மூவரும் ஆளுக்கு எட்டு துண்டுகள் எடுத்து கொள்ளலாம்.." என்று கூற, 'இது சரியான யோசனை' என்று அப்படியே செய்தனர். ஆளுக்கு எட்டு துண்டு ரொட்டிகளை சாப்பிட்டுவிட்டு படுத்து உறங்கி விட்டனர். பொழுது விடிந்தது.. மழையும் நின்றது.. மூன்றாவதாய் வந்தவர் கிளம்பும்போது, "உங்கள் உதவிக்கு மிக்க நன்றி" என்று கூறி எட்டு தங்க நாணயங்களை கொடுத்து, "நீங்கள் உங்களுக்குள் பிரித்துக் கொள்ளுங்கள்" என்று சொல்லிவிட்டு விடை பெற்றுச் சென்றுவிட்டார். மூன்று ரொட்டிகளை கொடுத்தவர், "அந்த காசுகளை சமமாகப் பிரித்து, ஆளுக்கு நான்காய் எடுத்துக்கொள்ளலாம்" என்றார். மற்றவர் இதற்கு சம்மதிக்கவில்லை. 'மூன்று ரொட்டிகள் கொடுத்த உனக்கு மூன்று காசுகள். ஐந்து ரொட்டிகள் கொடுத்த எனக்கு ஐந்து காசுகள்' என்று வாதிட்டார்.(3:5) மூன்று ரொட்டிகள் கொடுத்தவர் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. "என்னிடம் மூன்றே ரொட்டிகள் இருந்தபோதும், நான் பங்கிட சம்மதித்தேன்.. நிறைய இருப்பவன் கொடுப்பது ஒன்றும் பெரிய செயல் ஆகாது. அதனால் என் செய்கையே பாராட்டத்தக்கது, என்றாலும் பரவாயில்லை, சமமாகவே பங்கிடுவோம்.." என்று மறுத்தார். சுமுகமான முடிவு எட்டாததால், விஷயம் அரச சபைக்கு சென்றது. #அரசனுக்கு யார் சொல்வது சரி என்று புரியவில்லை. நாளை தீர்ப்பு சொல்வதாய் அறிவித்துவிட்டு உறங்கச் சென்றான் குழப்பத்துடன். மன்னருக்கு இரவு முழுவதும் இதே சிந்தனை. வெகு நேரம் கழித்தே தூங்க முடிந்தது. மன்னருக்கு, கனவில் கடவுள் காட்சி அளித்து, தீர்ப்பும்,விளக்கமும் தந்தார். கடவுள் சொன்ன தீர்ப்பும், விளக்கமும் மன்னரை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது. அடுத்த நாள் சபை கூடியது. மன்னர் இருவரையும் அழைத்தார். மூன்று ரொட்டிகளை கொடுத்தவருக்கு ஒரு காசும், ஐந்து ரொட்டி கொடுத்தவருக்கு ஏழு காசுகளும் கொடுத்தார். ஒரு காசு வழங்கப்பட்டவர், "மன்னா...!  இது அநியாயம். அவரே எனக்கு மூன்று காசுகள் கொடுக்க ஒப்புக் கொண்டார் " என மனத்தாங்கலுடன் குமுறினார். அரசர் சொன்னார், "நீ கொடுத்தது ஒன்பது துண்டுகள். அதிலும் #எட்டு_துண்டுகள் #உன்னிடமே வந்து விட்டது. அவர் தந்தது பதினைந்து துண்டுகள். அவருக்கும் #எட்டுத்துண்டுகள்தான் கிடைத்தது. ஆக நீ தருமம் செய்தது ஒரு துண்டு ரொட்டி. இதற்கு இதுவே அதிகம். அவர் தருமம் செய்தது ஏழு துண்டுகள். ஒரு துண்டுக்கு ஒரு காசு வீதம் பிரித்துக் கொடுத்திருக்கிறேன்.." (1:7) ஆம்..! கடவுளின் கணக்கு இப்படி #துல்லியமாகத்தான் இருக்கும்… நீங்கள் #இழந்ததை_எல்லாம் தருவது அல்ல, அவன் கணக்கு... #எது_உங்களுக்கு_தகுதியானதோ அதுதான் உங்களுக்கு. இது கடவுளின் கணக்கு... இது கடவுளின் ஏட்டுக் கணக்கு இல்லை... #தர்ம_புண்ணிய_கணக்கு...! நாம் #செய்யும்_செயலில் எல்லாம் இறைவன் இருக்கிறான் என்பதை மறவாதீர்கள். படித்ததில் பிடித்தது. ******** The dream of a caste-free society: Singer Gurupriya brings to life Kuvempu’s ‘Kula’ Hindustani singer Gurupriya Atreya speaks to TNM about how caste-based discrimination she sees in everyday scenarios stirred her to compose the song. ; Rashtrakavi Kuvempu was one of the first major Kannada writers who addressed the issue of the caste system and its evils in Indian society. Through his poems, plays, novels and essays, Kuvempu shaped the dialogue surrounding caste discrimination in Karnataka’s social setup. Hindustani singer Gurupriya Atreya, in her contemporary composition of Kuvempu’s poem ‘Kula’, brings to life once again the poet’s dream of a caste-free society. In an interview with TNM, Gurupriya speaks about how the realisation of caste-based discrimination in everyday scenarios stirred her to compose the song. What inspired you to compose this song? Around the time Gauri Lankesh was murdered, I had heard a very beautiful track that Vasu and Bindu sang for her, written by Mamata Sagar. On hearing it, I decided to look at our Kannada poets and their works, and casually picked up a collection of poems by Kuvempu called Navilu. Kula stood out. It resonated with me and the times we live in. The sound of the track is an absolute blend of two styles. I’m a Hindustani Classical singer. Madhav Ayachit is the music producer of Kula. He’s worked with Shekhar Kapur on a television series on TNT titled WILL and has a fantastic line-up. Madhav and I are high school buddies who decided to come together and put out this track, sticking to our respective styles and conveying the simple yet profound words of our Rashtrakavi. Kuvempu challenges the caste divide in this powerful poem. He asks if those who give importance to lineage consider the caste of the cuckoo who sings beautiful songs, or of the bamboo flute that melodiously fills their ears. In a world increasingly divided, Kuvempu’s poem is just as relevant today as ever before, pricking at the heart of humanity, in search for love and empathy. There are many poems written by Kuvempu that address the issue of the caste system. Why did you pick Kula? We are supposed to be living in a time when one would think that the caste system is a rumour, it doesn’t exist. When people like me who are privileged try to speak about it within the family itself, people say – it’s the 21st century, what are you talking about. But no, more than ever before, caste and religion have become so significant in our society and are talked about even more today. We still wake up to horrible news reports of caste killings, domestic workers asked to enter through the back door at Brahmins’ homes, temple queues that are separate for Brahmins and non-Brahmins. Nothing has changed. If I may say so, in some cases I feel we are regressing. Kuvempu’s poems mostly address caste in society. Kula spoke to me owing to its simplicity. Even a child would understand Kula. The words are so simple, meaningful and really, the core of what a human being should know and live by. That’s what made me choose Kula from his poems. Also, before I did Kula, I covered a song by AR Rahman – Maula Wa Sallim. I loved the song and I released it purely for the love of that song. But when I put it up on YouTube, so many people commented on it asking me why I was singing about a Muslim god when I am a Hindu. One person asked me why I could not sing about goddess Saraswati. Kula was, in a way, an answer to all those people. Did any personal experience lead you to address this issue? I grew up in a very typical Brahmin setup, in a joint family. However, my parents never really insisted on things that I’ve otherwise noticed in my neighbourhood, extended families and sometimes relatives. But over a period of time, I did understand that a lot of happenings around me were a part of our conditioning and have remained with us. For example, I still have older relatives who will not eat food cooked by a non-Brahmin. I was always told, you can choose to get married by falling in love, but ensure he’s a Brahmin. Growing up in a Brahmin joint family, when I went over to my relatives’ place, they would not allow me to touch them if I was menstruating. If a person had taken bath and I accidentally touched them, they would go and have a bath again. Another thing is access to art. If you see, music and art is so easily accessible to people from the upper castes, but those who are not privileged have to work doubly hard to get access to art. It’s not so easy for them. Art is supposed to be a free space but it’s not. This realisation also made me want to address the issue. Will you be composing more songs based on Kuvempu’s poems? The next song that I’m going to be releasing shortly is a poem by Meerabai in Brij Basha that says that nothing is greater and purer than love. Surrender to love, is what she says. I have been working with Bhakti poetry and with works of saints from the Bhakti movement such as Kabir, Meera, Tukaram, Tulsidas and Sufis. But this is my first work with a Kannada poet from the 20th century. The plan is to work on more writings of Kuvempu, Akkamahadevi, Basavanna and while we are at it, to make more mindful choices that have a message. ************ BHARATHI பாரதியார் தன்னுடைய சுயசரிதையைக் ‘கனவு’ என்ற தலைப்பில் 1910இல் வெளியிட்டுள்ளார். இதில் இவருடைய இளமைக் காலத்தில் தன்னுடைய தந்தைக்கு வறுமை நிலை வந்ததைக் கூறும்போது கீழ்க்கண்டவாறு கூறுகிறார்: பார்ப்பனக் குலம் கெட்டழிவு எய்திய பாழடைந்த கலியுகம் ஆதலால் வேர்ப்ப வேர்ப்ப பொருள் செய்வதொன்றையே மேன்மை கொண்ட தொழில் எனக்கொண்டனன் (1) எனக் கூறுகிறார். பார்ப்பனர்கள் உடல் வியர்க்க வேலை செய்யக்கூடாது என்பது மனு தர்மத்தின் விதி. இந்தப் பாழாய்ப் போன கலியுகத்தில் தன்னுடைய தந்தை வியர்வை சிந்திப் பொருள் சேர்க்க வேண்டிய நிலைக்கு ஆளாக நேர்ந்தது என்று உளம் நொந்து கூறுகிறார். ‘சமூகம்’ என்ற தலைப்பில் பாரதி நால்வருணத்தை மிகவும் வலியுறுத்திப் பாடுகிறார்: வேதம் அறிந்தவன் பார்ப்பான் - பல வித்தை தெரிந்தவன் பார்ப்பான் நீதி நிலை தவறாமல் - தண்ட நேமங்கள் செய்பவன் நாய்க்கன் பண்டங்கள் விற்பவன் செட்டி பிறர் பட்டினி தீர்ப்பவன் செட்டி நாலு வகுப்புமிங்கு ஒன்றே - இந்த நான்கினில் ஒன்று குறைந்தால் வேலை தவறிச் சிதைந்தே - செத்து வீழ்ந்திடும் மானிடச் சாதி (2) இங்குப் பிராமணன், சத்திரியன், வைசியன், சூத்திரன் முதலிய நால்வருணங்கள் இருக்க வேண்டும் என்கிறார் பாரதி. நால்வருணம் அழிந்தால் மனித இனமே அழிந்து விடும் என்கிறார். அப்படியானால் பார்ப்பானுக்கு என்றைக்கும் சூத்திரன் உழைத்துப் போட்டுக் கொண்டிருக்க வேண்டும்; பார்ப்பான் கோவில் பூசை செய்து விட்டு நோகாமல் சாப்பிட வேண்டும் என்று சொல்லாமல் சொல்கிறார். ‘கண்ணன் என் தந்தை’ என்ற பாடலிலும் பாரதி நால்வருணத்தைக் கெடுத்து விட்டார்களே எனக் கூறி வருந்துகிறார். நாலு குலங்கள் அமைத்தான் - அதை நாசம் உறப்புரிந்தனர் மூடமனிதன் (3) என்கிறார். பாரதி தமிழகத்தில் வாழ்ந்தாலும் வடவரின் ஆரியக் கலாச்சாரத்தை விரும்பினார் என்பதைப் பின்வரும் பாடல் மூலம் அறிய முடிகிறது: வேள்விகள் கோடி செய்தால் - சதுர் வேதங்கள் ஆயிரம் முறைப்படித்தால் மூளும் நற்புண்ணியந்தான் (4) பாரதியின் பாடல்களில் சில பார்ப்பனர்களைக் கண்டிப்பது போலத் தோன்றும். அவற்றைப் படித்து விட்ட அறிஞர்களில் சிலர், பாரதி பார்ப்பனர்களை எப்படியெல்லாம் கண்டிக்கிறார் பாருங்கள் என்று கூறிப் பெருமைப்பட்டுக் கொள்ளுவதோடு, பாரதியைப் பார்ப்பன எதிர்ப்பாளர் எனக் காட்ட முனைகின்றனர். உண்மையில் பாரதி அந்த எண்ணத்தோடு தான் அப்படிப் பாடினாரா என்பது ஆய்வுக்குரியதாகும். எடுத்துக்காட்டாக, ‘ஸ்வதந்திரப் பள்ளு’ என்ற பாடலில் பாரதி பின்கண்டவாறு எழுதுகிறார்: பார்ப்பானை அய்யரென்ற காலமும் போச்சே- வெள்ளைப் பரங்கியைத் துரையென்ற காலமும் போச்சே (5) இந்தப் பாடலைப் பாரதி பள்ளர்கள் களியாட்டம் ஆடுவதாகக் கருதி இயற்றியுள்ளார். எனவே பாரதி மகிழ்ச்சியோடுதான் இப்பாடலை இயற்றியுள்ளார் என எண்ணத் தோன்றும். பாரதியின் இப்பாடலுக்கு மயங்காத தமிழ் அறிஞர்களே இல்லை என்று சொல்லலாம். ஆனால் இந்தப் பாடலை இவர் மகிழ்ச்சியோடு பாடவில்லை என ‘இந்தியா’ ஏட்டின் உரிமையாளர்களில் ஒருவரான மண்டயம் சீனிவாசன் கூறுகிறார். “எம்மிடம் பாரதியார் அடிக்கடி வருவதுண்டு. எது பாடினாலும், தான் விசேஷமாக எது எழுதினாலும், என்னிடத்தில் அதை முதலில் வந்து காட்டாமல் இருக்க மாட்டார். நான் என்ன வேலையாயிருந்தாலும் அதைச் சட்டை செய்யாது, தனியிடத்திற்கு அழைத்துப் போய் அதைப் படித்துக் காட்டுவார். அவருடைய ‘பூபேந்திர விஜயம், சுதந்திரப் பள்ளு, ஞானரதம்’ முதல்பகுதி இவைகளை அவர் ஆவேசத்தோடு படித்துக் காட்டியது எனக்கு இப்பொழுதும் ஞாபகமிருக்கிறது. ‘பார்ப்பானை அய்யரென்ற காலமும் போச்சே’ என்ற பாட்டில் தாழ்ந்த நிலைமையில் கிடக்கும் பார்ப்பானை ஏன் பழிக்கிறீர் என்று நான் கேட்டதற்கு, நான் பழிக்கவில்லையே, அவன் அந்த உயர்ந்த நிலைக்கு அருகனல்ல, தாழ்ந்து கிடக்கிறான் என்று தானே நானும் சொல்கிரேன் என்றார்” (6) எனப் பாரதியின் பார்ப்பன நண்பரே கூறியுள்ளார். அதைப் போல ‘பேராசைக்காரனடா பார்ப்பான்’ என்ற பாடல். இந்தப் பாடலைப் படித்தவுடன் பாரதி பார்ப்பனர்களை எவ்வளவு கடுமையாகச் சாடுகிறார் எனத் தோன்றும். இந்தப் பாடலை முழுமையாகப் படித்துப் பார்த்தால் தான் இதன் பொருள் நன்கு விளங்கும். பாரதி தீவிர ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புணர்வாளராக இருந்தபோது எழுதப்பட்டது இப்பாடல். அப்போதெல்லாம் பார்ப்பனர்கள் மட்டும் தான் காவல்துறையில் பணியாற்றினார்கள். நம்மவர்களால் சாதாரணக் காவலர் வேலையில் கூடச் சேர முடியாத காலம் அது. காவல்துறையில் பணியாற்றிய பார்ப்பனர்கள் பாரதிக்குச் சில துன்பங்களை விளைவித்து வந்தனர். (ஆதாரம்: பாரதி-காலமும் கருத்தும்; ஆசிரியர்: தொ.மு.சி.இரகுநாதன்) எனவேதான் பாரதி இந்தப் பாடலைப் பாடியுள்ளார். நாயும் பிழைக்குமிந்தப் பிழைப்பு - ஐயோ நாளெல்லாம் சுற்றுதலே உழைப்பு பாயும் கடிநாய்ப் போலிசுக் - காரப் பார்ப்பனுக் குண்டிதிலே - பிழைப்பு பேராசைக் காரனடா பார்ப்பான் - ஆனால் பெரியதுரை என்னினுடல் வேர்ப்பான் யாரானாலும் கொடுமை இழைப்பான் - துரை இம்மென்றால் நாய்போல உழைப்பான். முன்னாளில் ஐயரெல்லாம் வேதம் சொல்வார் மூன்றுமழை பெய்யுமடா மாதம் இந்நாளில் பொய்மைப் பார்ப்பார் - இவர் ஏதும் செய்தும் காசுபெறப் பார்ப்பார் (7) இப்பாடல் மூலம் பாரதி உணர்த்துவது என்ன? வேதம் ஓதும் பார்ப்பானை உயர்த்திப் போற்றும் பாரதி வெள்ளையனிடம் போலீசாக இருக்கும் பார்ப்பனர்களை மட்டுமே கண்டிக்கிறார். பார்ப்பான் மற்றவர்களால் அய்யர் என்று அழைக்கப்பட வேண்டும் என்பதே பாரதியின் உட்கிடக்கை என்பது இதன் மூலம் புலனாகிறது. பாரதி புதுவையில் இருந்தபோது கனகலிங்கம் என்ற ஆதித்திராவிடருக்குப் பூணூல் மாட்டி விட்டு, “உன்னை இன்று முதல் பார்ப்பான் ஆக்கி விட்டேன்” என்று கூறினார். இதனால் பாரதி ஒரு சாதி ஒழிப்பு வீரர் என்று பலரும் கருதுகின்றனர். கனகலிங்கம் என்பவர் வள்ளுவர் சாதியைச் சேர்ந்தவர். வள்ளுவர்கள்தான் ஆதித்திராவிடர்களின் வீடுகளுக்குப் புரோகிதம் செய்யச் சொல்வார்கள். பறைச்சேரிக்குப் பார்ப்பனர்கள் செல்வதில்லை. பார்ப்பனர்கள் மேல்சாதியினர் வீடுகளில் செய்யும் சடங்குகளைப் பறைச்சேரியில் வள்ளுவர்கள்தான் செய்வார்கள். எனவேதான் பாரதி கனகலிங்கம் என்ற வள்ளுவனுக்குப் பூணூல் மாட்டி விட்டு, ‘உன்னைப் பார்ப்பான் ஆக்கிவிட்டேன்’ என்று கூறியுள்ளார். கனகலிங்கம் வள்ளுவந்தான் என்பதை பாரதியே உறுதிப்படுத்தியுள்ளார். “எனக்கும் ஒரு வள்ளுவப் பையனுக்கும் ஸ்நேஹம். அவனுடைய கோயில் அம்மன் மீது நான் பாட்டுக் கட்டிக் கொடுத்தேன். அவன் அடிக்கடி எங்கள் வீட்டுக்கு வருவதுண்டு” (8) இந்து மதத்தைக் காப்பதற்காகப் பார்ப்பனர்கள் மற்றவர்களுக்குப் பூணூல் அணிவிப்பது வழக்கமாக நடைபெறும் நிகழ்ச்சி. இதையேதான் பாரதி செய்துள்ளார். ஆரிய சமாஜ்யம் இதை தொடர்ந்து செய்து கொண்டிருக்கிறது. ஆதி திராவிடர்கள் பிற மதங்களுக்கு செல்லாமல் இருப்பதற்காகச் செய்யப்படும் செயல் இது. இதை எப்படிப் புரட்சிகரமானச் செயலாகக் கருத முடியும்? நந்தனைப் போல் ஒரு பார்ப்பான் இந்த நாட்டினில் இல்லை; குணம் நல்ல தாயின் எந்தக் குலத்தினரேனும்; உணர் வின்பம் அடைதல் எளிதெனக் கண்டோம். (9) என்று பாரதி பாடியுள்ளதால், பாரதிக்குச் சாதி உணர்வு இல்லை எனப் பலர் கருதுகின்றனர். பாரதி நந்தனை ஏன் உயர்வாகப் பாடினார் என்றால், நந்தன் ஒரு பார்ப்பன அடிமை என்பதாலேயே. தில்லை நகருக்கு வந்தவன் ஊருக்குள் கூட நுழையவில்லை. பல நாட்கள் தில்லை நகரின் எல்லையிலேயே சுற்றிச் சுற்றி வந்து கொண்டிருந்தான். தீட்சிதர்கள் கனவில் சிவன் தோன்றி நந்தனைத் தீக்குளிக்கச் செய்து அழைத்து வரும்படி கூறியதாக நந்தனிடம் கூறி தீக்குளிக்கச் செய்தனர். நந்தன் தீயில் இறங்கிச் செத்தான். ஆனால் அவன் பார்ப்பன வடிவம் பெற்றுச் சிவனடி சேர்ந்ததாகப் பார்ப்பனர்கள் கதை கட்டி விட்டார்கள். நந்தன் புரட்சிகர குணமேதுமின்றி, பார்ப்பனர்கள் சொல்லியபடியெல்லாம் செய்ததால் தான் பாரதி நந்தனைப் புகழ்கிறார். குணத்தினால் ஒருவன் மேல்சாதி ஆக முடியாது என்று பாரதிக்குத் தெரியாதா என்ன? பாரதி மனுநீதி முதலான சாஸ்திரங்களை ஆழமாகப் படித்தவர். பாரதி நந்தனைப் பார்ப்பான் எனப் புகழ்வது ஒரு வஞ்சகமே. பாரதியின் சமகாலத்தில் இயக்கம் நடத்திய அயோத்திதாசப் பண்டிதர், இரட்டைமலை சீனிவாசன், எம்.சி.ராஜா ஆகியவர்களைப் பற்றி ஒரு வரி கூட எழுதவில்லையே, ஏன்? அதற்குப் பதிலாக நந்தனையும் சாமி சகஜானந்தரையுமே பாரதி ஆதித்திராவிடர்களுக்கு வழிகாட்டிகளாகக் காட்டுகிறாரே, ஏன்? பாரதி மீசை வைத்துக்கொண்ட காரணத்தினால் கூட சிலர் இவர் பார்ப்பனர்களுக்கு எதிர்ப்பாக மீசை வைத்துக் கொண்டதாக நம்புகின்றனர். ஆனால் உண்மை அப்படி இல்லை. பாரதியே கூறக் கேட்போம்: “வேத பூமியாகிய ஆரிய வர்த்தத்தில் பிராமணர்களில் மீசை இல்லாமலிருப்பது சாஸ்திர விரோதமென்று பாவிக்கிறார்கள். அங்கு ஒருவன் மீசையைச் சிரைத்தால் அவனுடைய நெருங்கிய சுற்றத்தாரில் யாரேனும் இறந்து போனதற்கடையாளமாகக் கருதப்படுகிறது. பல வருஷங்களுக்கு முன்பு நான் ஸ்ரீகாசியில் ஜயநாராயண கலாசாலை என்ற இங்கிலீஷ் பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்ந்து வாசிக்கப் போனேன். நான் தமிழ்நாட்டிலிருந்து சென்றவனாதலால் தமிழ்நாட்டுப் பிராமணரின் வழக்கப்படி அடிக்கடி முகச்சவரம் செய்து கொண்டிருந்தேன். அப்போது என்னுடன் படித்துக் கொண்டிருந்த பிள்ளைகள் என்னை நோக்கி மிகவும் ஆச்சர்யப்பட்டனர். எப்போது பார்த்தாலும் இவன் மீசையை சிரைத்து விட்டு வருவதன் காரணம் யாதென்று அவர்களுக்குள்ளேயே பலநாள் ஆலோசனை செய்து பார்த்தார்கள். அவர்களுக்கொன்றும் புலப்படவில்லை. கடைசியாக என்னையே ஒருவன் கேட்டுத்தீர்த்தான். ‘உங்கள் குடும்பத்தில் யாரேனும் வாரம் தவறாமல் செத்துப் போய்க் கொண்டிருக்கிறீர்களா?’ என்று என்னிடம் வினவினான். அவன் இங்ஙனம் கேட்டதன் காரணத்தை அறிந்து கொண்டு, “அப்படியில்லையப்பா! தமிழ்நாட்டில் பிராமணர் மீசை வைத்துக் கொள்ளும் வழக்கமில்லை என்று தெரிவித்தேன்” (10) என்று பாரதி கூறியுள்ளார். பாரதி காசியில் படித்ததால் வடநாட்டு ஆரியர்களின் கலாச்சார முறையைப் பின்பற்றி மீசையை வைத்துக் கொண்டார் என்பதே உண்மை. சென்னை எழும்பூரில் ஸ்பர்டேங்க் என்னுமிடத்தில் டாக்டர் டி.எம்.நாயர் அவர்கள் பஞ்சமர் மாநாட்டில் 7.10.1917 அன்று பேசும்போது பார்ப்பனர்களை மிகக் கடுமையாக விமர்சனம் செய்து பேசியுள்ளார். இதுகுறித்துப் பாரதி எழுதுவதைப் பார்ப்போம். “சென்னை பட்டினத்தில் நாயர் கஷிக் கூட்டமொன்றில், பறையரை விட்டு இரண்டு மூன்று பார்ப்பனரை அடிக்கும்படித் தூண்டியதாகப் பத்திரிகையில் வாசித்தோம்.” (11) “என்னடா இது! ஹிந்து தர்மத்தின் பஹிரங்க விரோதிகள் பறையரைக் கொண்டு பிராமணரை அடிக்கும்படிச் செய்யும்வரை சென்னைப் பட்டணத்து ஹிந்துக்கள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்! அடே பார்ப்பனனைத் தவிர மற்ற ஜாதியாரெல்லாம் அவமதிப்பாகத் தான் நடத்துகின்றார்கள். எல்லோரையும் அடிக்க பறையரால் முடியுமா?” (12) டாக்டர் நாயரின் ஸ்பர்டேங்க் உரையைப் படித்தால் அதில் அவர் பார்ப்பனர்களை அடியுங்கள் உதையுங்கள் என்று கூறியதாகத் தெரியவில்லை. அவருடைய கூட்டம் கேட்டுவிட்டு வந்த சிலர் ஆத்திரமுற்று ஒரு சில பார்ப்பனர்களை அடித்ததாகவே வைத்துக் கொள்வோம். சென்னையில் உள்ள பார்ப்பனரை அடித்தால் புதுவையில் உள்ள பாரதிக்கு ஏன் கோபம் வர வேண்டும்? பாரதி 20.11.1918 வரை புதுவையில் இருந்தார். டாக்டர் நாயர் பஞ்சமர் மாநாட்டில் பேசியது 7.10.1917 இல். பெரியார் சொல்லுவாரே, “கன்னியாகுமரியில் உள்ள பார்ப்பானுக்குத் தேள் கொட்டினால் காஷ்மீரிலுள்ள பார்ப்பானுக்கு நெறிகட்டிக் கொள்ளும்” என்று. அது பாரதிக்கு இங்கு முற்றிலும் பொருந்தி விடுகிறது. ஆரியர்களின் வீழ்ச்சிக்குக் காரணம் என்ன என்பதை பாரதி ஆய்வு செய்து எழுதுகிறார். “ஆரியராகிய நாம் ஏன் வீழ்ச்சி பெற்றோம்? நமது தர்மங்களை இழந்ததினால். அறிவை அபிவிருத்தி செய்தல், பல்லாயிர வகைப்பட்ட சாஸ்திரங்கள் அதாவது அறிவு நூல்களைப் பயிற்சி செய்து வளர்த்தல், தர்மத்தை அஞ்சாது போதனை செய்தல் முதலிய பிராமண தர்மங்களையும், வீரத்தன்மையை பரிபாலித்தல் முதலிய ஷத்திரிய தர்மங்களையும் வியாபாரம் கைத்தொழில் என்ற வைசிய, சூத்திர தர்மங்களையும் நாம் சிதைய இடங்கொடுத்து விட்டோம்... இதுவே நமது வீழ்ச்சிக்குக் காரணம்” (13) பாரதி தன் கதைகளில் கூட, பார்ப்பனச் சாதியின் உயர்வைப் பற்றியே கூறுகிறார். ‘பிராயச்சித்தம்’ என்ற கதையில் சாதிகெட்ட பார்ப்பனனைச் சாதியில் சேர்க்க ரூ.50,000 செலவு செய்யும்படிக் கூறி கதையை முடிக்கிறார். அக்கதையின் சுருக்கம் வருமாறு: “ஆங்கிலம் படித்த ராமச்சந்திரய்யர் என்பவர் வெளிநாடு சென்று மேரி குட்ரிச் என்ற வெள்ளைக்காரப் பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொண்டு வருகிறார். இங்கு வந்தவுடன் அந்த வெள்ளைக்காரப் பெண் நம்ம ஊர் பார்ப்பனப் பெண்களைப் போலவே ‘மடிசார்’ புடவை கட்டிக்கொள்கிறாள். தன் பெயரையும் ஸீதாதேவி என்று மாற்றிக் கொள்கிறாள். நெற்றியில் குங்குமம் வைத்துக் கொண்டு அசல் பார்ப்பனப் பெண் போலவே மாறிவிட்டாள். அவன் கடல் கடந்து வந்ததினாலும், வேறு இனத்துப் பெண்ணை திருமணம் செய்து கொண்டதாலும், அவனை மீண்டும் பிராமணர் சாதியில் சேர்க்க அவ்வூர் பார்ப்பனர்கள் மறுக்கிறார்கள். அப்போது மாஷாபூப் தீஷிதர் என்பவர், “பிராம்ஹணா மமதேவதா! (பிராமணர் எனக்குத் தெய்வம்) என்று ஸ்ரீமந் நாராயணனே சொல்லுகிறார்; அப்படியிருக்கையில் யாரும் பிராமணப் பதவியிலிருந்து நழுவக் கூடாது, நழுவினாலும் மறுபடியும் சேர்ந்து கொள்ள வேண்டும்” என்கிறார். இக்கதையின் முடிவில், ரூ.50,000 செலவு செய்து (ப்ராயச் சித்தம்) சாதி கெட்ட பார்ப்பனரான ராமச்சந்திர தீட்சிதரைப் பார்ப்பன சாதியில் சேர்த்துக் கொள்வதாகக் கதை முடிகிறது. (14) பாரதியார் தன்னுடைய கடைசிக் காலத்தில் எழுதிய கதை ‘சந்திரிகையின் கதை’. இக்கதை முழுவதையும் எழுதி முடிக்கும் முன்பே அவர் இறந்து விட்டார். இக்கதையில் சுப்புசாமி கோனாருடைய மகள் மீனாட்சியின் மீது கோபால் அய்யங்காருக்கு காதல் ஏற்படுகிறது. அந்த அய்யங்கார் இடையர் வீட்டிற்கு வந்து பெண் கேட்கிறார். அதற்கு அந்தக் கோனார், ‘நான் சாஸ்திரங்களில் நம்பிக்கையுடையவன். சூத்திரச் சாதியைச் சேர்ந்தவன் நான். என்னுடைய பெண்ணைப் பிராமணருக்குக் கலியாணம் செய்து கொடுப்பதனால் எனக்குப் பாவம் வந்து சேரும். எனவே எனக்கு இதில் சம்மதம் இல்லை’ என்கிறார். இதைக் கேட்ட கோபால் அய்யங்கார் ‘நிஜமான பிராமணன் பிராமண குலத்தில் மாத்திரமின்றி மற்ற நான்கு வர்ணங்களிலும் பெண்ணெடுக்கலாமென்று சாஸ்திரம் சொல்லுகிறது. இந்த விஷயத்தில் உங்களுக்குச் சந்தேகம் இருந்தால், என்னிடத்தில் தமிழில் மனு ஸ்மிருதி இருக்கிறது. உங்களிடம் அந்த நூலைக் காட்டுகிறேன். அதை நீங்களே வாசித்துப் பாருங்கள்’ என்கிறார். (15) இக்கதையின் மூலம் பார்ப்பனர்கள் எந்தச் சாதியில் வேண்டுமானாலும் பெண் எடுக்கலாம் என்பதைப் பாரதி மனுநீதியை ஆதாரம் காட்டி முடிக்கிறார். ஆனால் பார்ப்பனப் பெண்களைப் பிற சாதியில் திருமணம் செய்விக்கப் பாரதி எதிர்ப்பாகவே இருந்துள்ளார் என்பதைப் பின்வரும் சான்று மூலம் அறியலாம். “பாரதி கடையத்தில் வாழ்ந்த காலத்தில் ஒருநாள் பாரதியும், நாராயணப் பிள்ளையும் கலப்புத் திருமணம் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். திடீரென்று நாராயணப் பிள்ளை, ‘பாரதி நாம் இருவரும் எவ்வித வித்தியாசமும் இல்லாமல் பழகி வருகிறோமே! உங்கள் மகள் சகுந்தலா பாப்பாவை என் மகனுக்குக் கல்யாணம் செய்து வைத்தால் என்ன?’ என்று கேட்டார். பாரதி சற்று உஷ்ணமாகவே, ‘கலப்பு மணத்தை மனப்பூர்வமாக ஆதரிக்கும் எண்ணம் உங்களுக்கு இருக்குமேயானால், நீங்கள் முதலில் உங்கள் மகனுக்கு ஒரு பறை அல்லது சக்கிலியப் பெண்ணைத் தேடித் திருமணம் செய்து வையுங்கள். அதன்பிறகு பாப்பா திருமணத்தைப் பற்றிப் பேசலாம்’ என்றார். பிள்ளையும் பாரதியும் கடுமையான வாதப்பிரதிவாதம் செய்தார்கள். முடிவில் பாரதி விடுவிடு என்று தம் வீடு போய்ச் சேர்ந்தார். அப்போது காலை 11 மணி இருக்கும். நாராயணப்பிள்ளை செல்வந்தரானதால் அவரது நடவடிக்கைகளைப் பற்றி விமர்சிக்க ஊரார் பயப்படுவார்கள். மனைவியை இழந்த அவர், ஊர்க்கோவில் அர்ச்சகரான ஒரு பிராமணரின் மனைவியைத் தன் வீட்டில் வைத்துப் பராமரித்து வந்தார். அந்த அர்ச்சகரும் நிர்ப்பந்தம், லாபம் இரண்டையும் கருதி அதைப் பொருட்படுத்தாமல் இருந்தார். வீட்டுக்கு வந்த பாரதி மனம் நொந்து திண்ணையில் அமர்ந்திருந்தார். அச்சமயம் அந்த அர்ச்சகர் தெரு வழியே போனார். பாரதி திண்ணையிலிருந்து குதித்து அர்ச்சகரிடம், “உன் போன்ற மானங்கெட்டவர்களின் செய்கையால் தானே நாராயணப் பிள்ளை என்னைப் பார்த்து அக்கேள்வி கேட்கும்படி ஆயிற்று” என்று சொல்லி அவர் கன்னத்தில் பளீரென்று அறைந்து விட்டார். அர்ச்சகர் அலறிப் புடைத்துக் கொண்டு ஓடி நாராயணப் பிள்ளையிடம் முறையிட்டார். நாராயணப் பிள்ளைக்குக் கட்டுக்கடங்காத ஆத்திரம் ஏற்பட்டது. தன் வேலையாள் ஒருவனை அனுப்பி பாரதியின் மைத்துனர் அப்பாத்துரையை வரச் சொன்னார். பதறிப்போய் விரைந்து வந்த அப்பாத்துரையிடம் இன்று இரவுக்குள் பாரதியை கடையத்தை விட்டு வெளியேற்றாவிட்டால், ஆட்களை ஏவி அவரை இரவே தீர்த்துக் கட்டிவிடப் போவதாக எச்சரித்தார் பிள்ளை. பாரதி வீட்டில் ஒரே குழப்பம். முடிவில் பாரதியையும் அவர் குடும்பத்தையும் சென்னைக்கு அனுப்பத் தீர்மானித்தார்கள். விடியற்காலை நாலு மணிக்கு வரும் திருவனந்தபுரம் எக்ஸ்பிரசுக்குக் கூடக் காத்திராமல், பிற்பகல் 2.30 மணிக்கு வரும் செங்கோட்டை பாசஞ்சரில் அவசர அவசரமாக மூட்டை முடிச்சுகளுடன் அவரை ஏற்றி அனுப்பினார்கள். பாரதி புறப்பட்டு வரும் செய்தி சுதேசமித்திரன் ஆசிரியர் ஏ.ரங்கஸ்வாமி அய்யங்காருக்கும், நண்பர் வக்கீல் எஸ்.துரைசாமி ஐயருக்கும் தந்தி மூலம் தெரிவிக்கப்பட்டது. இது 1920 நவம்பர் மாதம் நடைபெற்றது.” (16) எனப் பாரதியின் வாழ்க்கை வரலாற்றை ஆதாரப்பூர்வமாக எழுதியுள்ள ரா.அ.பத்மநாபன் கூறியுள்ளார். பாரதி சென்னைக்கு வந்தது கூட ஒரு விபத்துதான். அரசியல் நடத்த அவர் சென்னைக்கு வரவில்லை. பார்ப்பனப் பெண்ணை கீழ்ச்சாதிக்காரன் திருமணம் செய்து கொள்ளக்கூடாது, பார்ப்பன ஆண் எந்த சாதிப் பெண்ணையும் திருமணம் செய்து கொள்ளலாம் என்பதுதான் அவரின் கருத்தாக உள்ளது. பாரதியார் ‘ஞானரதம்’ என்ற கதையில் நால்வருணத்தை வலியுறுத்தியுள்ளார். “ஜனங்களுக்கு ஏற்படக்கூடிய துன்பங்களுக்கெல்லாம் அறிவின்மையே காரணமாதலாலும், அந்த அறிவின்மை ஏற்படாமல் பாதுகாப்பதே பிராமணன் கடமையாதலாலும் பிராமணர்களே பொறுப்பாளிகளாவார்கள். ஜனங்களுக்குள் சூத்திர தர்மம் குறைந்து போனால், அப்போது பிராமணர் சூத்திர தர்ம போதனையே முதல் தொழிலாகக் கொண்டு நாட்டில் உண்மையான சூத்திரர்களை அதிகப்படுத்த வேண்டும். ஷத்திரிய தர்மத்திற்கும், பிராமண தர்மங்களுக்கும் ஊனம் நேரிடுமாயின் ஜன சமூகம் முழுவதுமே ஷீணமடைந்து போய்விடும்” (17) என்கிறார். இந்த உலகத்தில் உள்ள பிரச்சனைகள் எல்லாம் தீர 1917இல் பாரதி கூறும் வழி என்னவென்றால் மீண்டும் நால்வருணம் தோன்ற வேண்டும் என்பதே: “கலியுகம் ஐயாயிரம் வருஷத்துக்குப் பிறகு ஒரு புதுயுகம் பிறக்கும். அதுதான் கலியுகத்துக்குள்ளே கிருதாயுகம். அப்போது இந்த உலகமே மாறும். அநியாயங்களெல்லாம் நொறுங்கித் தவிடு பொடியாகி விடும். நாலு குலம் மறுபடியுமேற்படும். அந்த நாலு குலத்தாரும் வெவ்வேறு தொழில் செய்து பிழைத்தாலும் ஒருவருக்கொருவர் அநியாயம் செய்ய மாட்டார்கள். அன்பே தெய்வமென்று தெரிந்து கொள்வார்கள். அன்பிருந்தால் குழந்தையும் தாயும் ஸமானம்; ஏழையும் செல்வனும் ஸமானம். அப்போது மாதம் மூன்று மழை நேரே பெய்யும், பஞ்சம் என்ற வார்த்தையே இராது. தெற்குத் தேசத்தில் பிராமண குலத்தில் கபில முனிவரும் அகப்பேய்ச் சித்தரும் திரும்பி அவதாரம் செய்வார்கள், அவர்கள் ஊரூராகப் போய் ஜனங்களுக்குத் தர்மத்தைச் சொல்லி ஜாதி வழக்கை எல்லாம் தீர்த்து வைப்பார்கள். அப்போது தர்மம் நிலை பெறும்.” (18) 1919 ஜுன் மாதம் பாரதி கடையத்தில் இருந்தபோது அவர் மகள் தங்கம்மாவிற்குத் திருமண ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. திருமணத்திற்கு முன் தினம் வரை பாரதிக்கு இச்செய்தி தெரியாது. மறுநாள் காலை திருமணம் நடக்க வேண்டும். பாரதியின் மைத்துனர் அப்பாத்துரைக்கு தூக்கமே வரவில்லை. விடியற்காலை 4 மணிக்குத் தங்கை செல்லம்மாளை அழைத்துக் கொண்டு பாரதியிடம் சென்று, ‘இன்று உன் மகள் திருமணம். நீ வந்து தாரை வார்த்து உன் பெண்ணைக் கன்னிகாதானம் தர வேண்டும்’ என்றார். பாரதியும் மகிழ்ச்சியுடன் சரி என்றார். அங்கேயே அவசர அவசரமாக வெந்நீர் தயாராயிற்று. பாரதி ஸ்நானம் செய்து, அழகாகப் புத்தாடை அணிந்து கிரமமான முறையில் மணப்பந்தலுக்கு வந்தார். வழக்கமான தலைப்பாகை கோட்டு இன்றி, நெற்றியில் பட்டையாக விபூதி அணிந்து, பளிச்சென்ற பூணூலுடன் பஞ்ச கச்சக் கோலத்தில் அவரைக் கண்டோர் வியந்து மகிழ்ந்தனர். அதை விட ஆச்சரியம் தந்தது அவர் ஸம்ஸ்கிருத மந்திரங்களை அழுத்தந் திருத்தமாக அர்த்தபுஷ்டியுடன் உச்சரித்துப் பக்திச் சிரத்தையுடன் கிரியைகளை நடத்தியதாகும்.” (19) கடைசிக் காலத்தில் எல்லோருக்கும் பூணூல் அணிவிக்க வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்து விட்டார். அவர் கூறுவதைப் பாருங்கள்: “ஸ்வாமி விவேகானந்தர் சொல்லியபடி, எல்லோரையும் ஒரேயடியாக பிராமணர்களாக்கி விட முடியுமென்பதற்கு நம்முடைய வேத சாஸ்திரங்களில் தக்க ஆதாரங்களிருக்கச் செய்து விட்டால் நல்லதென்பது என்னுடைய அபிப்ராயம். எந்த ஜாதியாகயிருந்தாலும் சரி, அவன் மாம்ஸ பஷணத்தை நிறுத்தும்படிச் செய்து அவனுக்கு ஒரு பூணூல் போட்டுக் காயத்ரி மந்திரம் கற்பித்துக் கொடுத்து விட வேண்டும்.” (20) மேற்கண்ட சான்றுகளினால் பாரதிக்கு இளமையில் காசியில் படித்த காலந்தொட்டு கடைசிக்காலம் வரையிலும் பார்ப்பன இன உணர்வு மேலோங்கி இருந்தது என்பதை அறியலாம். அடிக்குறிப்பு: 1. பாரதியார் கவிதைகள், நி.செ.பு.அ., ப.311 2. பாரதியார் கவிதைகள், நி.செ.பு.அ., ப.371 3. பாரதியார் கவிதைகள், நி.செ.பு.அ., ப.566 4. பாரதியார் கவிதைகள், நி.செ.பு.அ., ப.233 5. பாரதியார் கவிதைகள், நி.செ.பு.அ., ப.83 6. வ.உ.சி.யும் பாரதியும் (தொ.ஆ.) இரா.வெங்கடாசலபதி, ப.141 7. பாரதி புதையல் பெருந்திரட்டு, ப.22 8. பாரதியார் கட்டுரைகள், வானதி பதிப்பகம், ப.395 9. பாரதியார் கவிதைகள், ப.277 10. பாரதியார் கட்டுரைகள், வானதி பதிப்பகம், ப.29 11. பாரதியார் கட்டுரைகள், வானதி பதிப்பகம் 12. பாரதியார் கட்டுரைகள், வானதி பதிப்பகம், ப.394 13. பாரதி புதையல் பெருந்திரட்டு, ப.458 14. மேற்படி நூல், ப.115-123 15. பாரதியார் கவிதைகள், வானதி பதிப்பகம், ப.219 16. சித்திரபாரதி, ரா.அ.பத்மநாபன், ப.164 17. பாரதியார் கவிதைகள், ப.72,73 18. பாரதி தமிழ், பெ.தூரன், வானதி பதிப்பகம், ப.244,245 19. சித்திரபாரதி, ரா.அ.பத்மநாபன், ப.148 20. பாரதியார் கட்டுரைகள், ப.401 (வாலாசா வல்லவன் எழுதிய ‘திராவிட இயக்கப் பார்வையில் பாரதியார்’ நூலின் மூன்றாம் அத்தியாபாரதியார் தன்னுடைய சுயசரிதையைக் ‘கனவு’ என்ற தலைப்பில் 1910இல் வெளியிட்டுள்ளார். இதில் இவருடைய இளமைக் காலத்தில் தன்னுடைய தந்தைக்கு வறுமை நிலை வந்ததைக் கூறும்போது கீழ்க்கண்டவாறு கூறுகிறார்: பார்ப்பனக் குலம் கெட்டழிவு எய்திய பாழடைந்த கலியுகம் ஆதலால் வேர்ப்ப வேர்ப்ப பொருள் செய்வதொன்றையே மேன்மை கொண்ட தொழில் எனக்கொண்டனன் (1) எனக் கூறுகிறார். பார்ப்பனர்கள் உடல் வியர்க்க வேலை செய்யக்கூடாது என்பது மனு தர்மத்தின் விதி. இந்தப் பாழாய்ப் போன கலியுகத்தில் தன்னுடைய தந்தை வியர்வை சிந்திப் பொருள் சேர்க்க வேண்டிய நிலைக்கு ஆளாக நேர்ந்தது என்று உளம் நொந்து கூறுகிறார். ‘சமூகம்’ என்ற தலைப்பில் பாரதி நால்வருணத்தை மிகவும் வலியுறுத்திப் பாடுகிறார்: வேதம் அறிந்தவன் பார்ப்பான் - பல வித்தை தெரிந்தவன் பார்ப்பான் நீதி நிலை தவறாமல் - தண்ட நேமங்கள் செய்பவன் நாய்க்கன் பண்டங்கள் விற்பவன் செட்டி பிறர் பட்டினி தீர்ப்பவன் செட்டி நாலு வகுப்புமிங்கு ஒன்றே - இந்த நான்கினில் ஒன்று குறைந்தால் வேலை தவறிச் சிதைந்தே - செத்து வீழ்ந்திடும் மானிடச் சாதி (2) இங்குப் பிராமணன், சத்திரியன், வைசியன், சூத்திரன் முதலிய நால்வருணங்கள் இருக்க வேண்டும் என்கிறார் பாரதி. நால்வருணம் அழிந்தால் மனித இனமே அழிந்து விடும் என்கிறார். அப்படியானால் பார்ப்பானுக்கு என்றைக்கும் சூத்திரன் உழைத்துப் போட்டுக் கொண்டிருக்க வேண்டும்; பார்ப்பான் கோவில் பூசை செய்து விட்டு நோகாமல் சாப்பிட வேண்டும் என்று சொல்லாமல் சொல்கிறார். ‘கண்ணன் என் தந்தை’ என்ற பாடலிலும் பாரதி நால்வருணத்தைக் கெடுத்து விட்டார்களே எனக் கூறி வருந்துகிறார். நாலு குலங்கள் அமைத்தான் - அதை நாசம் உறப்புரிந்தனர் மூடமனிதன் (3) என்கிறார். பாரதி தமிழகத்தில் வாழ்ந்தாலும் வடவரின் ஆரியக் கலாச்சாரத்தை விரும்பினார் என்பதைப் பின்வரும் பாடல் மூலம் அறிய முடிகிறது: வேள்விகள் கோடி செய்தால் - சதுர் வேதங்கள் ஆயிரம் முறைப்படித்தால் மூளும் நற்புண்ணியந்தான் (4) பாரதியின் பாடல்களில் சில பார்ப்பனர்களைக் கண்டிப்பது போலத் தோன்றும். அவற்றைப் படித்து விட்ட அறிஞர்களில் சிலர், பாரதி பார்ப்பனர்களை எப்படியெல்லாம் கண்டிக்கிறார் பாருங்கள் என்று கூறிப் பெருமைப்பட்டுக் கொள்ளுவதோடு, பாரதியைப் பார்ப்பன எதிர்ப்பாளர் எனக் காட்ட முனைகின்றனர். உண்மையில் பாரதி அந்த எண்ணத்தோடு தான் அப்படிப் பாடினாரா என்பது ஆய்வுக்குரியதாகும். எடுத்துக்காட்டாக, ‘ஸ்வதந்திரப் பள்ளு’ என்ற பாடலில் பாரதி பின்கண்டவாறு எழுதுகிறார்: பார்ப்பானை அய்யரென்ற காலமும் போச்சே- வெள்ளைப் பரங்கியைத் துரையென்ற காலமும் போச்சே (5) இந்தப் பாடலைப் பாரதி பள்ளர்கள் களியாட்டம் ஆடுவதாகக் கருதி இயற்றியுள்ளார். எனவே பாரதி மகிழ்ச்சியோடுதான் இப்பாடலை இயற்றியுள்ளார் என எண்ணத் தோன்றும். பாரதியின் இப்பாடலுக்கு மயங்காத தமிழ் அறிஞர்களே இல்லை என்று சொல்லலாம். ஆனால் இந்தப் பாடலை இவர் மகிழ்ச்சியோடு பாடவில்லை என ‘இந்தியா’ ஏட்டின் உரிமையாளர்களில் ஒருவரான மண்டயம் சீனிவாசன் கூறுகிறார். “எம்மிடம் பாரதியார் அடிக்கடி வருவதுண்டு. எது பாடினாலும், தான் விசேஷமாக எது எழுதினாலும், என்னிடத்தில் அதை முதலில் வந்து காட்டாமல் இருக்க மாட்டார். நான் என்ன வேலையாயிருந்தாலும் அதைச் சட்டை செய்யாது, தனியிடத்திற்கு அழைத்துப் போய் அதைப் படித்துக் காட்டுவார். அவருடைய ‘பூபேந்திர விஜயம், சுதந்திரப் பள்ளு, ஞானரதம்’ முதல்பகுதி இவைகளை அவர் ஆவேசத்தோடு படித்துக் காட்டியது எனக்கு இப்பொழுதும் ஞாபகமிருக்கிறது. ‘பார்ப்பானை அய்யரென்ற காலமும் போச்சே’ என்ற பாட்டில் தாழ்ந்த நிலைமையில் கிடக்கும் பார்ப்பானை ஏன் பழிக்கிறீர் என்று நான் கேட்டதற்கு, நான் பழிக்கவில்லையே, அவன் அந்த உயர்ந்த நிலைக்கு அருகனல்ல, தாழ்ந்து கிடக்கிறான் என்று தானே நானும் சொல்கிரேன் என்றார்” (6) எனப் பாரதியின் பார்ப்பன நண்பரே கூறியுள்ளார். அதைப் போல ‘பேராசைக்காரனடா பார்ப்பான்’ என்ற பாடல். இந்தப் பாடலைப் படித்தவுடன் பாரதி பார்ப்பனர்களை எவ்வளவு கடுமையாகச் சாடுகிறார் எனத் தோன்றும். இந்தப் பாடலை முழுமையாகப் படித்துப் பார்த்தால் தான் இதன் பொருள் நன்கு விளங்கும். பாரதி தீவிர ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புணர்வாளராக இருந்தபோது எழுதப்பட்டது இப்பாடல். அப்போதெல்லாம் பார்ப்பனர்கள் மட்டும் தான் காவல்துறையில் பணியாற்றினார்கள். நம்மவர்களால் சாதாரணக் காவலர் வேலையில் கூடச் சேர முடியாத காலம் அது. காவல்துறையில் பணியாற்றிய பார்ப்பனர்கள் பாரதிக்குச் சில துன்பங்களை விளைவித்து வந்தனர். (ஆதாரம்: பாரதி-காலமும் கருத்தும்; ஆசிரியர்: தொ.மு.சி.இரகுநாதன்) எனவேதான் பாரதி இந்தப் பாடலைப் பாடியுள்ளார். நாயும் பிழைக்குமிந்தப் பிழைப்பு - ஐயோ நாளெல்லாம் சுற்றுதலே உழைப்பு பாயும் கடிநாய்ப் போலிசுக் - காரப் பார்ப்பனுக் குண்டிதிலே - பிழைப்பு பேராசைக் காரனடா பார்ப்பான் - ஆனால் பெரியதுரை என்னினுடல் வேர்ப்பான் யாரானாலும் கொடுமை இழைப்பான் - துரை இம்மென்றால் நாய்போல உழைப்பான். முன்னாளில் ஐயரெல்லாம் வேதம் சொல்வார் மூன்றுமழை பெய்யுமடா மாதம் இந்நாளில் பொய்மைப் பார்ப்பார் - இவர் ஏதும் செய்தும் காசுபெறப் பார்ப்பார் (7) இப்பாடல் மூலம் பாரதி உணர்த்துவது என்ன? வேதம் ஓதும் பார்ப்பானை உயர்த்திப் போற்றும் பாரதி வெள்ளையனிடம் போலீசாக இருக்கும் பார்ப்பனர்களை மட்டுமே கண்டிக்கிறார். பார்ப்பான் மற்றவர்களால் அய்யர் என்று அழைக்கப்பட வேண்டும் என்பதே பாரதியின் உட்கிடக்கை என்பது இதன் மூலம் புலனாகிறது. பாரதி புதுவையில் இருந்தபோது கனகலிங்கம் என்ற ஆதித்திராவிடருக்குப் பூணூல் மாட்டி விட்டு, “உன்னை இன்று முதல் பார்ப்பான் ஆக்கி விட்டேன்” என்று கூறினார். இதனால் பாரதி ஒரு சாதி ஒழிப்பு வீரர் என்று பலரும் கருதுகின்றனர். கனகலிங்கம் என்பவர் வள்ளுவர் சாதியைச் சேர்ந்தவர். வள்ளுவர்கள்தான் ஆதித்திராவிடர்களின் வீடுகளுக்குப் புரோகிதம் செய்யச் சொல்வார்கள். பறைச்சேரிக்குப் பார்ப்பனர்கள் செல்வதில்லை. பார்ப்பனர்கள் மேல்சாதியினர் வீடுகளில் செய்யும் சடங்குகளைப் பறைச்சேரியில் வள்ளுவர்கள்தான் செய்வார்கள். எனவேதான் பாரதி கனகலிங்கம் என்ற வள்ளுவனுக்குப் பூணூல் மாட்டி விட்டு, ‘உன்னைப் பார்ப்பான் ஆக்கிவிட்டேன்’ என்று கூறியுள்ளார். கனகலிங்கம் வள்ளுவந்தான் என்பதை பாரதியே உறுதிப்படுத்தியுள்ளார். “எனக்கும் ஒரு வள்ளுவப் பையனுக்கும் ஸ்நேஹம். அவனுடைய கோயில் அம்மன் மீது நான் பாட்டுக் கட்டிக் கொடுத்தேன். அவன் அடிக்கடி எங்கள் வீட்டுக்கு வருவதுண்டு” (8) இந்து மதத்தைக் காப்பதற்காகப் பார்ப்பனர்கள் மற்றவர்களுக்குப் பூணூல் அணிவிப்பது வழக்கமாக நடைபெறும் நிகழ்ச்சி. இதையேதான் பாரதி செய்துள்ளார். ஆரிய சமாஜ்யம் இதை தொடர்ந்து செய்து கொண்டிருக்கிறது. ஆதி திராவிடர்கள் பிற மதங்களுக்கு செல்லாமல் இருப்பதற்காகச் செய்யப்படும் செயல் இது. இதை எப்படிப் புரட்சிகரமானச் செயலாகக் கருத முடியும்? நந்தனைப் போல் ஒரு பார்ப்பான் இந்த நாட்டினில் இல்லை; குணம் நல்ல தாயின் எந்தக் குலத்தினரேனும்; உணர் வின்பம் அடைதல் எளிதெனக் கண்டோம். (9) என்று பாரதி பாடியுள்ளதால், பாரதிக்குச் சாதி உணர்வு இல்லை எனப் பலர் கருதுகின்றனர். பாரதி நந்தனை ஏன் உயர்வாகப் பாடினார் என்றால், நந்தன் ஒரு பார்ப்பன அடிமை என்பதாலேயே. தில்லை நகருக்கு வந்தவன் ஊருக்குள் கூட நுழையவில்லை. பல நாட்கள் தில்லை நகரின் எல்லையிலேயே சுற்றிச் சுற்றி வந்து கொண்டிருந்தான். தீட்சிதர்கள் கனவில் சிவன் தோன்றி நந்தனைத் தீக்குளிக்கச் செய்து அழைத்து வரும்படி கூறியதாக நந்தனிடம் கூறி தீக்குளிக்கச் செய்தனர். நந்தன் தீயில் இறங்கிச் செத்தான். ஆனால் அவன் பார்ப்பன வடிவம் பெற்றுச் சிவனடி சேர்ந்ததாகப் பார்ப்பனர்கள் கதை கட்டி விட்டார்கள். நந்தன் புரட்சிகர குணமேதுமின்றி, பார்ப்பனர்கள் சொல்லியபடியெல்லாம் செய்ததால் தான் பாரதி நந்தனைப் புகழ்கிறார். குணத்தினால் ஒருவன் மேல்சாதி ஆக முடியாது என்று பாரதிக்குத் தெரியாதா என்ன? பாரதி மனுநீதி முதலான சாஸ்திரங்களை ஆழமாகப் படித்தவர். பாரதி நந்தனைப் பார்ப்பான் எனப் புகழ்வது ஒரு வஞ்சகமே. பாரதியின் சமகாலத்தில் இயக்கம் நடத்திய அயோத்திதாசப் பண்டிதர், இரட்டைமலை சீனிவாசன், எம்.சி.ராஜா ஆகியவர்களைப் பற்றி ஒரு வரி கூட எழுதவில்லையே, ஏன்? அதற்குப் பதிலாக நந்தனையும் சாமி சகஜானந்தரையுமே பாரதி ஆதித்திராவிடர்களுக்கு வழிகாட்டிகளாகக் காட்டுகிறாரே, ஏன்? பாரதி மீசை வைத்துக்கொண்ட காரணத்தினால் கூட சிலர் இவர் பார்ப்பனர்களுக்கு எதிர்ப்பாக மீசை வைத்துக் கொண்டதாக நம்புகின்றனர். ஆனால் உண்மை அப்படி இல்லை. பாரதியே கூறக் கேட்போம்: “வேத பூமியாகிய ஆரிய வர்த்தத்தில் பிராமணர்களில் மீசை இல்லாமலிருப்பது சாஸ்திர விரோதமென்று பாவிக்கிறார்கள். அங்கு ஒருவன் மீசையைச் சிரைத்தால் அவனுடைய நெருங்கிய சுற்றத்தாரில் யாரேனும் இறந்து போனதற்கடையாளமாகக் கருதப்படுகிறது. பல வருஷங்களுக்கு முன்பு நான் ஸ்ரீகாசியில் ஜயநாராயண கலாசாலை என்ற இங்கிலீஷ் பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்ந்து வாசிக்கப் போனேன். நான் தமிழ்நாட்டிலிருந்து சென்றவனாதலால் தமிழ்நாட்டுப் பிராமணரின் வழக்கப்படி அடிக்கடி முகச்சவரம் செய்து கொண்டிருந்தேன். அப்போது என்னுடன் படித்துக் கொண்டிருந்த பிள்ளைகள் என்னை நோக்கி மிகவும் ஆச்சர்யப்பட்டனர். எப்போது பார்த்தாலும் இவன் மீசையை சிரைத்து விட்டு வருவதன் காரணம் யாதென்று அவர்களுக்குள்ளேயே பலநாள் ஆலோசனை செய்து பார்த்தார்கள். அவர்களுக்கொன்றும் புலப்படவில்லை. கடைசியாக என்னையே ஒருவன் கேட்டுத்தீர்த்தான். ‘உங்கள் குடும்பத்தில் யாரேனும் வாரம் தவறாமல் செத்துப் போய்க் கொண்டிருக்கிறீர்களா?’ என்று என்னிடம் வினவினான். அவன் இங்ஙனம் கேட்டதன் காரணத்தை அறிந்து கொண்டு, “அப்படியில்லையப்பா! தமிழ்நாட்டில் பிராமணர் மீசை வைத்துக் கொள்ளும் வழக்கமில்லை என்று தெரிவித்தேன்” (10) என்று பாரதி கூறியுள்ளார். பாரதி காசியில் படித்ததால் வடநாட்டு ஆரியர்களின் கலாச்சார முறையைப் பின்பற்றி மீசையை வைத்துக் கொண்டார் என்பதே உண்மை. சென்னை எழும்பூரில் ஸ்பர்டேங்க் என்னுமிடத்தில் டாக்டர் டி.எம்.நாயர் அவர்கள் பஞ்சமர் மாநாட்டில் 7.10.1917 அன்று பேசும்போது பார்ப்பனர்களை மிகக் கடுமையாக விமர்சனம் செய்து பேசியுள்ளார். இதுகுறித்துப் பாரதி எழுதுவதைப் பார்ப்போம். “சென்னை பட்டினத்தில் நாயர் கஷிக் கூட்டமொன்றில், பறையரை விட்டு இரண்டு மூன்று பார்ப்பனரை அடிக்கும்படித் தூண்டியதாகப் பத்திரிகையில் வாசித்தோம்.” (11) “என்னடா இது! ஹிந்து தர்மத்தின் பஹிரங்க விரோதிகள் பறையரைக் கொண்டு பிராமணரை அடிக்கும்படிச் செய்யும்வரை சென்னைப் பட்டணத்து ஹிந்துக்கள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்! அடே பார்ப்பனனைத் தவிர மற்ற ஜாதியாரெல்லாம் அவமதிப்பாகத் தான் நடத்துகின்றார்கள். எல்லோரையும் அடிக்க பறையரால் முடியுமா?” (12) டாக்டர் நாயரின் ஸ்பர்டேங்க் உரையைப் படித்தால் அதில் அவர் பார்ப்பனர்களை அடியுங்கள் உதையுங்கள் என்று கூறியதாகத் தெரியவில்லை. அவருடைய கூட்டம் கேட்டுவிட்டு வந்த சிலர் ஆத்திரமுற்று ஒரு சில பார்ப்பனர்களை அடித்ததாகவே வைத்துக் கொள்வோம். சென்னையில் உள்ள பார்ப்பனரை அடித்தால் புதுவையில் உள்ள பாரதிக்கு ஏன் கோபம் வர வேண்டும்? பாரதி 20.11.1918 வரை புதுவையில் இருந்தார். டாக்டர் நாயர் பஞ்சமர் மாநாட்டில் பேசியது 7.10.1917 இல். பெரியார் சொல்லுவாரே, “கன்னியாகுமரியில் உள்ள பார்ப்பானுக்குத் தேள் கொட்டினால் காஷ்மீரிலுள்ள பார்ப்பானுக்கு நெறிகட்டிக் கொள்ளும்” என்று. அது பாரதிக்கு இங்கு முற்றிலும் பொருந்தி விடுகிறது. ஆரியர்களின் வீழ்ச்சிக்குக் காரணம் என்ன என்பதை பாரதி ஆய்வு செய்து எழுதுகிறார். “ஆரியராகிய நாம் ஏன் வீழ்ச்சி பெற்றோம்? நமது தர்மங்களை இழந்ததினால். அறிவை அபிவிருத்தி செய்தல், பல்லாயிர வகைப்பட்ட சாஸ்திரங்கள் அதாவது அறிவு நூல்களைப் பயிற்சி செய்து வளர்த்தல், தர்மத்தை அஞ்சாது போதனை செய்தல் முதலிய பிராமண தர்மங்களையும், வீரத்தன்மையை பரிபாலித்தல் முதலிய ஷத்திரிய தர்மங்களையும் வியாபாரம் கைத்தொழில் என்ற வைசிய, சூத்திர தர்மங்களையும் நாம் சிதைய இடங்கொடுத்து விட்டோம்... இதுவே நமது வீழ்ச்சிக்குக் காரணம்” (13) பாரதி தன் கதைகளில் கூட, பார்ப்பனச் சாதியின் உயர்வைப் பற்றியே கூறுகிறார். ‘பிராயச்சித்தம்’ என்ற கதையில் சாதிகெட்ட பார்ப்பனனைச் சாதியில் சேர்க்க ரூ.50,000 செலவு செய்யும்படிக் கூறி கதையை முடிக்கிறார். அக்கதையின் சுருக்கம் வருமாறு: “ஆங்கிலம் படித்த ராமச்சந்திரய்யர் என்பவர் வெளிநாடு சென்று மேரி குட்ரிச் என்ற வெள்ளைக்காரப் பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொண்டு வருகிறார். இங்கு வந்தவுடன் அந்த வெள்ளைக்காரப் பெண் நம்ம ஊர் பார்ப்பனப் பெண்களைப் போலவே ‘மடிசார்’ புடவை கட்டிக்கொள்கிறாள். தன் பெயரையும் ஸீதாதேவி என்று மாற்றிக் கொள்கிறாள். நெற்றியில் குங்குமம் வைத்துக் கொண்டு அசல் பார்ப்பனப் பெண் போலவே மாறிவிட்டாள். அவன் கடல் கடந்து வந்ததினாலும், வேறு இனத்துப் பெண்ணை திருமணம் செய்து கொண்டதாலும், அவனை மீண்டும் பிராமணர் சாதியில் சேர்க்க அவ்வூர் பார்ப்பனர்கள் மறுக்கிறார்கள். அப்போது மாஷாபூப் தீஷிதர் என்பவர், “பிராம்ஹணா மமதேவதா! (பிராமணர் எனக்குத் தெய்வம்) என்று ஸ்ரீமந் நாராயணனே சொல்லுகிறார்; அப்படியிருக்கையில் யாரும் பிராமணப் பதவியிலிருந்து நழுவக் கூடாது, நழுவினாலும் மறுபடியும் சேர்ந்து கொள்ள வேண்டும்” என்கிறார். இக்கதையின் முடிவில், ரூ.50,000 செலவு செய்து (ப்ராயச் சித்தம்) சாதி கெட்ட பார்ப்பனரான ராமச்சந்திர தீட்சிதரைப் பார்ப்பன சாதியில் சேர்த்துக் கொள்வதாகக் கதை முடிகிறது. (14) பாரதியார் தன்னுடைய கடைசிக் காலத்தில் எழுதிய கதை ‘சந்திரிகையின் கதை’. இக்கதை முழுவதையும் எழுதி முடிக்கும் முன்பே அவர் இறந்து விட்டார். இக்கதையில் சுப்புசாமி கோனாருடைய மகள் மீனாட்சியின் மீது கோபால் அய்யங்காருக்கு காதல் ஏற்படுகிறது. அந்த அய்யங்கார் இடையர் வீட்டிற்கு வந்து பெண் கேட்கிறார். அதற்கு அந்தக் கோனார், ‘நான் சாஸ்திரங்களில் நம்பிக்கையுடையவன். சூத்திரச் சாதியைச் சேர்ந்தவன் நான். என்னுடைய பெண்ணைப் பிராமணருக்குக் கலியாணம் செய்து கொடுப்பதனால் எனக்குப் பாவம் வந்து சேரும். எனவே எனக்கு இதில் சம்மதம் இல்லை’ என்கிறார். இதைக் கேட்ட கோபால் அய்யங்கார் ‘நிஜமான பிராமணன் பிராமண குலத்தில் மாத்திரமின்றி மற்ற நான்கு வர்ணங்களிலும் பெண்ணெடுக்கலாமென்று சாஸ்திரம் சொல்லுகிறது. இந்த விஷயத்தில் உங்களுக்குச் சந்தேகம் இருந்தால், என்னிடத்தில் தமிழில் மனு ஸ்மிருதி இருக்கிறது. உங்களிடம் அந்த நூலைக் காட்டுகிறேன். அதை நீங்களே வாசித்துப் பாருங்கள்’ என்கிறார். (15) இக்கதையின் மூலம் பார்ப்பனர்கள் எந்தச் சாதியில் வேண்டுமானாலும் பெண் எடுக்கலாம் என்பதைப் பாரதி மனுநீதியை ஆதாரம் காட்டி முடிக்கிறார். ஆனால் பார்ப்பனப் பெண்களைப் பிற சாதியில் திருமணம் செய்விக்கப் பாரதி எதிர்ப்பாகவே இருந்துள்ளார் என்பதைப் பின்வரும் சான்று மூலம் அறியலாம். “பாரதி கடையத்தில் வாழ்ந்த காலத்தில் ஒருநாள் பாரதியும், நாராயணப் பிள்ளையும் கலப்புத் திருமணம் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். திடீரென்று நாராயணப் பிள்ளை, ‘பாரதி நாம் இருவரும் எவ்வித வித்தியாசமும் இல்லாமல் பழகி வருகிறோமே! உங்கள் மகள் சகுந்தலா பாப்பாவை என் மகனுக்குக் கல்யாணம் செய்து வைத்தால் என்ன?’ என்று கேட்டார். பாரதி சற்று உஷ்ணமாகவே, ‘கலப்பு மணத்தை மனப்பூர்வமாக ஆதரிக்கும் எண்ணம் உங்களுக்கு இருக்குமேயானால், நீங்கள் முதலில் உங்கள் மகனுக்கு ஒரு பறை அல்லது சக்கிலியப் பெண்ணைத் தேடித் திருமணம் செய்து வையுங்கள். அதன்பிறகு பாப்பா திருமணத்தைப் பற்றிப் பேசலாம்’ என்றார். பிள்ளையும் பாரதியும் கடுமையான வாதப்பிரதிவாதம் செய்தார்கள். முடிவில் பாரதி விடுவிடு என்று தம் வீடு போய்ச் சேர்ந்தார். அப்போது காலை 11 மணி இருக்கும். நாராயணப்பிள்ளை செல்வந்தரானதால் அவரது நடவடிக்கைகளைப் பற்றி விமர்சிக்க ஊரார் பயப்படுவார்கள். மனைவியை இழந்த அவர், ஊர்க்கோவில் அர்ச்சகரான ஒரு பிராமணரின் மனைவியைத் தன் வீட்டில் வைத்துப் பராமரித்து வந்தார். அந்த அர்ச்சகரும் நிர்ப்பந்தம், லாபம் இரண்டையும் கருதி அதைப் பொருட்படுத்தாமல் இருந்தார். வீட்டுக்கு வந்த பாரதி மனம் நொந்து திண்ணையில் அமர்ந்திருந்தார். அச்சமயம் அந்த அர்ச்சகர் தெரு வழியே போனார். பாரதி திண்ணையிலிருந்து குதித்து அர்ச்சகரிடம், “உன் போன்ற மானங்கெட்டவர்களின் செய்கையால் தானே நாராயணப் பிள்ளை என்னைப் பார்த்து அக்கேள்வி கேட்கும்படி ஆயிற்று” என்று சொல்லி அவர் கன்னத்தில் பளீரென்று அறைந்து விட்டார். அர்ச்சகர் அலறிப் புடைத்துக் கொண்டு ஓடி நாராயணப் பிள்ளையிடம் முறையிட்டார். நாராயணப் பிள்ளைக்குக் கட்டுக்கடங்காத ஆத்திரம் ஏற்பட்டது. தன் வேலையாள் ஒருவனை அனுப்பி பாரதியின் மைத்துனர் அப்பாத்துரையை வரச் சொன்னார். பதறிப்போய் விரைந்து வந்த அப்பாத்துரையிடம் இன்று இரவுக்குள் பாரதியை கடையத்தை விட்டு வெளியேற்றாவிட்டால், ஆட்களை ஏவி அவரை இரவே தீர்த்துக் கட்டிவிடப் போவதாக எச்சரித்தார் பிள்ளை. பாரதி வீட்டில் ஒரே குழப்பம். முடிவில் பாரதியையும் அவர் குடும்பத்தையும் சென்னைக்கு அனுப்பத் தீர்மானித்தார்கள். விடியற்காலை நாலு மணிக்கு வரும் திருவனந்தபுரம் எக்ஸ்பிரசுக்குக் கூடக் காத்திராமல், பிற்பகல் 2.30 மணிக்கு வரும் செங்கோட்டை பாசஞ்சரில் அவசர அவசரமாக மூட்டை முடிச்சுகளுடன் அவரை ஏற்றி அனுப்பினார்கள். பாரதி புறப்பட்டு வரும் செய்தி சுதேசமித்திரன் ஆசிரியர் ஏ.ரங்கஸ்வாமி அய்யங்காருக்கும், நண்பர் வக்கீல் எஸ்.துரைசாமி ஐயருக்கும் தந்தி மூலம் தெரிவிக்கப்பட்டது. இது 1920 நவம்பர் மாதம் நடைபெற்றது.” (16) எனப் பாரதியின் வாழ்க்கை வரலாற்றை ஆதாரப்பூர்வமாக எழுதியுள்ள ரா.அ.பத்மநாபன் கூறியுள்ளார். பாரதி சென்னைக்கு வந்தது கூட ஒரு விபத்துதான். அரசியல் நடத்த அவர் சென்னைக்கு வரவில்லை. பார்ப்பனப் பெண்ணை கீழ்ச்சாதிக்காரன் திருமணம் செய்து கொள்ளக்கூடாது, பார்ப்பன ஆண் எந்த சாதிப் பெண்ணையும் திருமணம் செய்து கொள்ளலாம் என்பதுதான் அவரின் கருத்தாக உள்ளது. பாரதியார் ‘ஞானரதம்’ என்ற கதையில் நால்வருணத்தை வலியுறுத்தியுள்ளார். “ஜனங்களுக்கு ஏற்படக்கூடிய துன்பங்களுக்கெல்லாம் அறிவின்மையே காரணமாதலாலும், அந்த அறிவின்மை ஏற்படாமல் பாதுகாப்பதே பிராமணன் கடமையாதலாலும் பிராமணர்களே பொறுப்பாளிகளாவார்கள். ஜனங்களுக்குள் சூத்திர தர்மம் குறைந்து போனால், அப்போது பிராமணர் சூத்திர தர்ம போதனையே முதல் தொழிலாகக் கொண்டு நாட்டில் உண்மையான சூத்திரர்களை அதிகப்படுத்த வேண்டும். ஷத்திரிய தர்மத்திற்கும், பிராமண தர்மங்களுக்கும் ஊனம் நேரிடுமாயின் ஜன சமூகம் முழுவதுமே ஷீணமடைந்து போய்விடும்” (17) என்கிறார். இந்த உலகத்தில் உள்ள பிரச்சனைகள் எல்லாம் தீர 1917இல் பாரதி கூறும் வழி என்னவென்றால் மீண்டும் நால்வருணம் தோன்ற வேண்டும் என்பதே: “கலியுகம் ஐயாயிரம் வருஷத்துக்குப் பிறகு ஒரு புதுயுகம் பிறக்கும். அதுதான் கலியுகத்துக்குள்ளே கிருதாயுகம். அப்போது இந்த உலகமே மாறும். அநியாயங்களெல்லாம் நொறுங்கித் தவிடு பொடியாகி விடும். நாலு குலம் மறுபடியுமேற்படும். அந்த நாலு குலத்தாரும் வெவ்வேறு தொழில் செய்து பிழைத்தாலும் ஒருவருக்கொருவர் அநியாயம் செய்ய மாட்டார்கள். அன்பே தெய்வமென்று தெரிந்து கொள்வார்கள். அன்பிருந்தால் குழந்தையும் தாயும் ஸமானம்; ஏழையும் செல்வனும் ஸமானம். அப்போது மாதம் மூன்று மழை நேரே பெய்யும், பஞ்சம் என்ற வார்த்தையே இராது. தெற்குத் தேசத்தில் பிராமண குலத்தில் கபில முனிவரும் அகப்பேய்ச் சித்தரும் திரும்பி அவதாரம் செய்வார்கள், அவர்கள் ஊரூராகப் போய் ஜனங்களுக்குத் தர்மத்தைச் சொல்லி ஜாதி வழக்கை எல்லாம் தீர்த்து வைப்பார்கள். அப்போது தர்மம் நிலை பெறும்.” (18) 1919 ஜுன் மாதம் பாரதி கடையத்தில் இருந்தபோது அவர் மகள் தங்கம்மாவிற்குத் திருமண ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. திருமணத்திற்கு முன் தினம் வரை பாரதிக்கு இச்செய்தி தெரியாது. மறுநாள் காலை திருமணம் நடக்க வேண்டும். பாரதியின் மைத்துனர் அப்பாத்துரைக்கு தூக்கமே வரவில்லை. விடியற்காலை 4 மணிக்குத் தங்கை செல்லம்மாளை அழைத்துக் கொண்டு பாரதியிடம் சென்று, ‘இன்று உன் மகள் திருமணம். நீ வந்து தாரை வார்த்து உன் பெண்ணைக் கன்னிகாதானம் தர வேண்டும்’ என்றார். பாரதியும் மகிழ்ச்சியுடன் சரி என்றார். அங்கேயே அவசர அவசரமாக வெந்நீர் தயாராயிற்று. பாரதி ஸ்நானம் செய்து, அழகாகப் புத்தாடை அணிந்து கிரமமான முறையில் மணப்பந்தலுக்கு வந்தார். வழக்கமான தலைப்பாகை கோட்டு இன்றி, நெற்றியில் பட்டையாக விபூதி அணிந்து, பளிச்சென்ற பூணூலுடன் பஞ்ச கச்சக் கோலத்தில் அவரைக் கண்டோர் வியந்து மகிழ்ந்தனர். அதை விட ஆச்சரியம் தந்தது அவர் ஸம்ஸ்கிருத மந்திரங்களை அழுத்தந் திருத்தமாக அர்த்தபுஷ்டியுடன் உச்சரித்துப் பக்திச் சிரத்தையுடன் கிரியைகளை நடத்தியதாகும்.” (19) கடைசிக் காலத்தில் எல்லோருக்கும் பூணூல் அணிவிக்க வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்து விட்டார். அவர் கூறுவதைப் பாருங்கள்: “ஸ்வாமி விவேகானந்தர் சொல்லியபடி, எல்லோரையும் ஒரேயடியாக பிராமணர்களாக்கி விட முடியுமென்பதற்கு நம்முடைய வேத சாஸ்திரங்களில் தக்க ஆதாரங்களிருக்கச் செய்து விட்டால் நல்லதென்பது என்னுடைய அபிப்ராயம். எந்த ஜாதியாகயிருந்தாலும் சரி, அவன் மாம்ஸ பஷணத்தை நிறுத்தும்படிச் செய்து அவனுக்கு ஒரு பூணூல் போட்டுக் காயத்ரி மந்திரம் கற்பித்துக் கொடுத்து விட வேண்டும்.” (20) மேற்கண்ட சான்றுகளினால் பாரதிக்கு இளமையில் காசியில் படித்த காலந்தொட்டு கடைசிக்காலம் வரையிலும் பார்ப்பன இன உணர்வு மேலோங்கி இருந்தது என்பதை அறியலாம். அடிக்குறிப்பு: 1. பாரதியார் கவிதைகள், நி.செ.பு.அ., ப.311 2. பாரதியார் கவிதைகள், நி.செ.பு.அ., ப.371 3. பாரதியார் கவிதைகள், நி.செ.பு.அ., ப.566 4. பாரதியார் கவிதைகள், நி.செ.பு.அ., ப.233 5. பாரதியார் கவிதைகள், நி.செ.பு.அ., ப.83 6. வ.உ.சி.யும் பாரதியும் (தொ.ஆ.) இரா.வெங்கடாசலபதி, ப.141 7. பாரதி புதையல் பெருந்திரட்டு, ப.22 8. பாரதியார் கட்டுரைகள், வானதி பதிப்பகம், ப.395 9. பாரதியார் கவிதைகள், ப.277 10. பாரதியார் கட்டுரைகள், வானதி பதிப்பகம், ப.29 11. பாரதியார் கட்டுரைகள், வானதி பதிப்பகம் 12. பாரதியார் கட்டுரைகள், வானதி பதிப்பகம், ப.394 13. பாரதி புதையல் பெருந்திரட்டு, ப.458 14. மேற்படி நூல், ப.115-123 15. பாரதியார் கவிதைகள், வானதி பதிப்பகம், ப.219 16. சித்திரபாரதி, ரா.அ.பத்மநாபன், ப.164 17. பாரதியார் கவிதைகள், ப.72,73 18. பாரதி தமிழ், பெ.தூரன், வானதி பதிப்பகம், ப.244,245 19. சித்திரபாரதி, ரா.அ.பத்மநாபன், ப.148 20. பாரதியார் கட்டுரைகள், ப.401 (வாலாசா வல்லவன் எழுதிய ‘திராவிட இயக்கப் பார்வையில் பாரதியார்’ நூலின் மூன்றாம் அத்தியாபாரதியார் தன்னுடைய சுயசரிதையைக் ‘கனவு’ என்ற தலைப்பில் 1910இல் வெளியிட்டுள்ளார். இதில் இவருடைய இளமைக் காலத்தில் தன்னுடைய தந்தைக்கு வறுமை நிலை வந்ததைக் கூறும்போது கீழ்க்கண்டவாறு கூறுகிறார்: பார்ப்பனக் குலம் கெட்டழிவு எய்திய பாழடைந்த கலியுகம் ஆதலால் வேர்ப்ப வேர்ப்ப பொருள் செய்வதொன்றையே மேன்மை கொண்ட தொழில் எனக்கொண்டனன் (1) எனக் கூறுகிறார். பார்ப்பனர்கள் உடல் வியர்க்க வேலை செய்யக்கூடாது என்பது மனு தர்மத்தின் விதி. இந்தப் பாழாய்ப் போன கலியுகத்தில் தன்னுடைய தந்தை வியர்வை சிந்திப் பொருள் சேர்க்க வேண்டிய நிலைக்கு ஆளாக நேர்ந்தது என்று உளம் நொந்து கூறுகிறார். ‘சமூகம்’ என்ற தலைப்பில் பாரதி நால்வருணத்தை மிகவும் வலியுறுத்திப் பாடுகிறார்: வேதம் அறிந்தவன் பார்ப்பான் - பல வித்தை தெரிந்தவன் பார்ப்பான் நீதி நிலை தவறாமல் - தண்ட நேமங்கள் செய்பவன் நாய்க்கன் பண்டங்கள் விற்பவன் செட்டி பிறர் பட்டினி தீர்ப்பவன் செட்டி நாலு வகுப்புமிங்கு ஒன்றே - இந்த நான்கினில் ஒன்று குறைந்தால் வேலை தவறிச் சிதைந்தே - செத்து வீழ்ந்திடும் மானிடச் சாதி (2) இங்குப் பிராமணன், சத்திரியன், வைசியன், சூத்திரன் முதலிய நால்வருணங்கள் இருக்க வேண்டும் என்கிறார் பாரதி. நால்வருணம் அழிந்தால் மனித இனமே அழிந்து விடும் என்கிறார். அப்படியானால் பார்ப்பானுக்கு என்றைக்கும் சூத்திரன் உழைத்துப் போட்டுக் கொண்டிருக்க வேண்டும்; பார்ப்பான் கோவில் பூசை செய்து விட்டு நோகாமல் சாப்பிட வேண்டும் என்று சொல்லாமல் சொல்கிறார். ‘கண்ணன் என் தந்தை’ என்ற பாடலிலும் பாரதி நால்வருணத்தைக் கெடுத்து விட்டார்களே எனக் கூறி வருந்துகிறார். நாலு குலங்கள் அமைத்தான் - அதை நாசம் உறப்புரிந்தனர் மூடமனிதன் (3) என்கிறார். பாரதி தமிழகத்தில் வாழ்ந்தாலும் வடவரின் ஆரியக் கலாச்சாரத்தை விரும்பினார் என்பதைப் பின்வரும் பாடல் மூலம் அறிய முடிகிறது: வேள்விகள் கோடி செய்தால் - சதுர் வேதங்கள் ஆயிரம் முறைப்படித்தால் மூளும் நற்புண்ணியந்தான் (4) பாரதியின் பாடல்களில் சில பார்ப்பனர்களைக் கண்டிப்பது போலத் தோன்றும். அவற்றைப் படித்து விட்ட அறிஞர்களில் சிலர், பாரதி பார்ப்பனர்களை எப்படியெல்லாம் கண்டிக்கிறார் பாருங்கள் என்று கூறிப் பெருமைப்பட்டுக் கொள்ளுவதோடு, பாரதியைப் பார்ப்பன எதிர்ப்பாளர் எனக் காட்ட முனைகின்றனர். உண்மையில் பாரதி அந்த எண்ணத்தோடு தான் அப்படிப் பாடினாரா என்பது ஆய்வுக்குரியதாகும். எடுத்துக்காட்டாக, ‘ஸ்வதந்திரப் பள்ளு’ என்ற பாடலில் பாரதி பின்கண்டவாறு எழுதுகிறார்: பார்ப்பானை அய்யரென்ற காலமும் போச்சே- வெள்ளைப் பரங்கியைத் துரையென்ற காலமும் போச்சே (5) இந்தப் பாடலைப் பாரதி பள்ளர்கள் களியாட்டம் ஆடுவதாகக் கருதி இயற்றியுள்ளார். எனவே பாரதி மகிழ்ச்சியோடுதான் இப்பாடலை இயற்றியுள்ளார் என எண்ணத் தோன்றும். பாரதியின் இப்பாடலுக்கு மயங்காத தமிழ் அறிஞர்களே இல்லை என்று சொல்லலாம். ஆனால் இந்தப் பாடலை இவர் மகிழ்ச்சியோடு பாடவில்லை என ‘இந்தியா’ ஏட்டின் உரிமையாளர்களில் ஒருவரான மண்டயம் சீனிவாசன் கூறுகிறார். “எம்மிடம் பாரதியார் அடிக்கடி வருவதுண்டு. எது பாடினாலும், தான் விசேஷமாக எது எழுதினாலும், என்னிடத்தில் அதை முதலில் வந்து காட்டாமல் இருக்க மாட்டார். நான் என்ன வேலையாயிருந்தாலும் அதைச் சட்டை செய்யாது, தனியிடத்திற்கு அழைத்துப் போய் அதைப் படித்துக் காட்டுவார். அவருடைய ‘பூபேந்திர விஜயம், சுதந்திரப் பள்ளு, ஞானரதம்’ முதல்பகுதி இவைகளை அவர் ஆவேசத்தோடு படித்துக் காட்டியது எனக்கு இப்பொழுதும் ஞாபகமிருக்கிறது. ‘பார்ப்பானை அய்யரென்ற காலமும் போச்சே’ என்ற பாட்டில் தாழ்ந்த நிலைமையில் கிடக்கும் பார்ப்பானை ஏன் பழிக்கிறீர் என்று நான் கேட்டதற்கு, நான் பழிக்கவில்லையே, அவன் அந்த உயர்ந்த நிலைக்கு அருகனல்ல, தாழ்ந்து கிடக்கிறான் என்று தானே நானும் சொல்கிரேன் என்றார்” (6) எனப் பாரதியின் பார்ப்பன நண்பரே கூறியுள்ளார். அதைப் போல ‘பேராசைக்காரனடா பார்ப்பான்’ என்ற பாடல். இந்தப் பாடலைப் படித்தவுடன் பாரதி பார்ப்பனர்களை எவ்வளவு கடுமையாகச் சாடுகிறார் எனத் தோன்றும். இந்தப் பாடலை முழுமையாகப் படித்துப் பார்த்தால் தான் இதன் பொருள் நன்கு விளங்கும். பாரதி தீவிர ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புணர்வாளராக இருந்தபோது எழுதப்பட்டது இப்பாடல். அப்போதெல்லாம் பார்ப்பனர்கள் மட்டும் தான் காவல்துறையில் பணியாற்றினார்கள். நம்மவர்களால் சாதாரணக் காவலர் வேலையில் கூடச் சேர முடியாத காலம் அது. காவல்துறையில் பணியாற்றிய பார்ப்பனர்கள் பாரதிக்குச் சில துன்பங்களை விளைவித்து வந்தனர். (ஆதாரம்: பாரதி-காலமும் கருத்தும்; ஆசிரியர்: தொ.மு.சி.இரகுநாதன்) எனவேதான் பாரதி இந்தப் பாடலைப் பாடியுள்ளார். நாயும் பிழைக்குமிந்தப் பிழைப்பு - ஐயோ நாளெல்லாம் சுற்றுதலே உழைப்பு பாயும் கடிநாய்ப் போலிசுக் - காரப் பார்ப்பனுக் குண்டிதிலே - பிழைப்பு பேராசைக் காரனடா பார்ப்பான் - ஆனால் பெரியதுரை என்னினுடல் வேர்ப்பான் யாரானாலும் கொடுமை இழைப்பான் - துரை இம்மென்றால் நாய்போல உழைப்பான். முன்னாளில் ஐயரெல்லாம் வேதம் சொல்வார் மூன்றுமழை பெய்யுமடா மாதம் இந்நாளில் பொய்மைப் பார்ப்பார் - இவர் ஏதும் செய்தும் காசுபெறப் பார்ப்பார் (7) இப்பாடல் மூலம் பாரதி உணர்த்துவது என்ன? வேதம் ஓதும் பார்ப்பானை உயர்த்திப் போற்றும் பாரதி வெள்ளையனிடம் போலீசாக இருக்கும் பார்ப்பனர்களை மட்டுமே கண்டிக்கிறார். பார்ப்பான் மற்றவர்களால் அய்யர் என்று அழைக்கப்பட வேண்டும் என்பதே பாரதியின் உட்கிடக்கை என்பது இதன் மூலம் புலனாகிறது. பாரதி புதுவையில் இருந்தபோது கனகலிங்கம் என்ற ஆதித்திராவிடருக்குப் பூணூல் மாட்டி விட்டு, “உன்னை இன்று முதல் பார்ப்பான் ஆக்கி விட்டேன்” என்று கூறினார். இதனால் பாரதி ஒரு சாதி ஒழிப்பு வீரர் என்று பலரும் கருதுகின்றனர். கனகலிங்கம் என்பவர் வள்ளுவர் சாதியைச் சேர்ந்தவர். வள்ளுவர்கள்தான் ஆதித்திராவிடர்களின் வீடுகளுக்குப் புரோகிதம் செய்யச் சொல்வார்கள். பறைச்சேரிக்குப் பார்ப்பனர்கள் செல்வதில்லை. பார்ப்பனர்கள் மேல்சாதியினர் வீடுகளில் செய்யும் சடங்குகளைப் பறைச்சேரியில் வள்ளுவர்கள்தான் செய்வார்கள். எனவேதான் பாரதி கனகலிங்கம் என்ற வள்ளுவனுக்குப் பூணூல் மாட்டி விட்டு, ‘உன்னைப் பார்ப்பான் ஆக்கிவிட்டேன்’ என்று கூறியுள்ளார். கனகலிங்கம் வள்ளுவந்தான் என்பதை பாரதியே உறுதிப்படுத்தியுள்ளார். “எனக்கும் ஒரு வள்ளுவப் பையனுக்கும் ஸ்நேஹம். அவனுடைய கோயில் அம்மன் மீது நான் பாட்டுக் கட்டிக் கொடுத்தேன். அவன் அடிக்கடி எங்கள் வீட்டுக்கு வருவதுண்டு” (8) இந்து மதத்தைக் காப்பதற்காகப் பார்ப்பனர்கள் மற்றவர்களுக்குப் பூணூல் அணிவிப்பது வழக்கமாக நடைபெறும் நிகழ்ச்சி. இதையேதான் பாரதி செய்துள்ளார். ஆரிய சமாஜ்யம் இதை தொடர்ந்து செய்து கொண்டிருக்கிறது. ஆதி திராவிடர்கள் பிற மதங்களுக்கு செல்லாமல் இருப்பதற்காகச் செய்யப்படும் செயல் இது. இதை எப்படிப் புரட்சிகரமானச் செயலாகக் கருத முடியும்? நந்தனைப் போல் ஒரு பார்ப்பான் இந்த நாட்டினில் இல்லை; குணம் நல்ல தாயின் எந்தக் குலத்தினரேனும்; உணர் வின்பம் அடைதல் எளிதெனக் கண்டோம். (9) என்று பாரதி பாடியுள்ளதால், பாரதிக்குச் சாதி உணர்வு இல்லை எனப் பலர் கருதுகின்றனர். பாரதி நந்தனை ஏன் உயர்வாகப் பாடினார் என்றால், நந்தன் ஒரு பார்ப்பன அடிமை என்பதாலேயே. தில்லை நகருக்கு வந்தவன் ஊருக்குள் கூட நுழையவில்லை. பல நாட்கள் தில்லை நகரின் எல்லையிலேயே சுற்றிச் சுற்றி வந்து கொண்டிருந்தான். தீட்சிதர்கள் கனவில் சிவன் தோன்றி நந்தனைத் தீக்குளிக்கச் செய்து அழைத்து வரும்படி கூறியதாக நந்தனிடம் கூறி தீக்குளிக்கச் செய்தனர். நந்தன் தீயில் இறங்கிச் செத்தான். ஆனால் அவன் பார்ப்பன வடிவம் பெற்றுச் சிவனடி சேர்ந்ததாகப் பார்ப்பனர்கள் கதை கட்டி விட்டார்கள். நந்தன் புரட்சிகர குணமேதுமின்றி, பார்ப்பனர்கள் சொல்லியபடியெல்லாம் செய்ததால் தான் பாரதி நந்தனைப் புகழ்கிறார். குணத்தினால் ஒருவன் மேல்சாதி ஆக முடியாது என்று பாரதிக்குத் தெரியாதா என்ன? பாரதி மனுநீதி முதலான சாஸ்திரங்களை ஆழமாகப் படித்தவர். பாரதி நந்தனைப் பார்ப்பான் எனப் புகழ்வது ஒரு வஞ்சகமே. பாரதியின் சமகாலத்தில் இயக்கம் நடத்திய அயோத்திதாசப் பண்டிதர், இரட்டைமலை சீனிவாசன், எம்.சி.ராஜா ஆகியவர்களைப் பற்றி ஒரு வரி கூட எழுதவில்லையே, ஏன்? அதற்குப் பதிலாக நந்தனையும் சாமி சகஜானந்தரையுமே பாரதி ஆதித்திராவிடர்களுக்கு வழிகாட்டிகளாகக் காட்டுகிறாரே, ஏன்? பாரதி மீசை வைத்துக்கொண்ட காரணத்தினால் கூட சிலர் இவர் பார்ப்பனர்களுக்கு எதிர்ப்பாக மீசை வைத்துக் கொண்டதாக நம்புகின்றனர். ஆனால் உண்மை அப்படி இல்லை. பாரதியே கூறக் கேட்போம்: “வேத பூமியாகிய ஆரிய வர்த்தத்தில் பிராமணர்களில் மீசை இல்லாமலிருப்பது சாஸ்திர விரோதமென்று பாவிக்கிறார்கள். அங்கு ஒருவன் மீசையைச் சிரைத்தால் அவனுடைய நெருங்கிய சுற்றத்தாரில் யாரேனும் இறந்து போனதற்கடையாளமாகக் கருதப்படுகிறது. பல வருஷங்களுக்கு முன்பு நான் ஸ்ரீகாசியில் ஜயநாராயண கலாசாலை என்ற இங்கிலீஷ் பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்ந்து வாசிக்கப் போனேன். நான் தமிழ்நாட்டிலிருந்து சென்றவனாதலால் தமிழ்நாட்டுப் பிராமணரின் வழக்கப்படி அடிக்கடி முகச்சவரம் செய்து கொண்டிருந்தேன். அப்போது என்னுடன் படித்துக் கொண்டிருந்த பிள்ளைகள் என்னை நோக்கி மிகவும் ஆச்சர்யப்பட்டனர். எப்போது பார்த்தாலும் இவன் மீசையை சிரைத்து விட்டு வருவதன் காரணம் யாதென்று அவர்களுக்குள்ளேயே பலநாள் ஆலோசனை செய்து பார்த்தார்கள். அவர்களுக்கொன்றும் புலப்படவில்லை. கடைசியாக என்னையே ஒருவன் கேட்டுத்தீர்த்தான். ‘உங்கள் குடும்பத்தில் யாரேனும் வாரம் தவறாமல் செத்துப் போய்க் கொண்டிருக்கிறீர்களா?’ என்று என்னிடம் வினவினான். அவன் இங்ஙனம் கேட்டதன் காரணத்தை அறிந்து கொண்டு, “அப்படியில்லையப்பா! தமிழ்நாட்டில் பிராமணர் மீசை வைத்துக் கொள்ளும் வழக்கமில்லை என்று தெரிவித்தேன்” (10) என்று பாரதி கூறியுள்ளார். பாரதி காசியில் படித்ததால் வடநாட்டு ஆரியர்களின் கலாச்சார முறையைப் பின்பற்றி மீசையை வைத்துக் கொண்டார் என்பதே உண்மை. சென்னை எழும்பூரில் ஸ்பர்டேங்க் என்னுமிடத்தில் டாக்டர் டி.எம்.நாயர் அவர்கள் பஞ்சமர் மாநாட்டில் 7.10.1917 அன்று பேசும்போது பார்ப்பனர்களை மிகக் கடுமையாக விமர்சனம் செய்து பேசியுள்ளார். இதுகுறித்துப் பாரதி எழுதுவதைப் பார்ப்போம். “சென்னை பட்டினத்தில் நாயர் கஷிக் கூட்டமொன்றில், பறையரை விட்டு இரண்டு மூன்று பார்ப்பனரை அடிக்கும்படித் தூண்டியதாகப் பத்திரிகையில் வாசித்தோம்.” (11) “என்னடா இது! ஹிந்து தர்மத்தின் பஹிரங்க விரோதிகள் பறையரைக் கொண்டு பிராமணரை அடிக்கும்படிச் செய்யும்வரை சென்னைப் பட்டணத்து ஹிந்துக்கள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்! அடே பார்ப்பனனைத் தவிர மற்ற ஜாதியாரெல்லாம் அவமதிப்பாகத் தான் நடத்துகின்றார்கள். எல்லோரையும் அடிக்க பறையரால் முடியுமா?” (12) டாக்டர் நாயரின் ஸ்பர்டேங்க் உரையைப் படித்தால் அதில் அவர் பார்ப்பனர்களை அடியுங்கள் உதையுங்கள் என்று கூறியதாகத் தெரியவில்லை. அவருடைய கூட்டம் கேட்டுவிட்டு வந்த சிலர் ஆத்திரமுற்று ஒரு சில பார்ப்பனர்களை அடித்ததாகவே வைத்துக் கொள்வோம். சென்னையில் உள்ள பார்ப்பனரை அடித்தால் புதுவையில் உள்ள பாரதிக்கு ஏன் கோபம் வர வேண்டும்? பாரதி 20.11.1918 வரை புதுவையில் இருந்தார். டாக்டர் நாயர் பஞ்சமர் மாநாட்டில் பேசியது 7.10.1917 இல். பெரியார் சொல்லுவாரே, “கன்னியாகுமரியில் உள்ள பார்ப்பானுக்குத் தேள் கொட்டினால் காஷ்மீரிலுள்ள பார்ப்பானுக்கு நெறிகட்டிக் கொள்ளும்” என்று. அது பாரதிக்கு இங்கு முற்றிலும் பொருந்தி விடுகிறது. ஆரியர்களின் வீழ்ச்சிக்குக் காரணம் என்ன என்பதை பாரதி ஆய்வு செய்து எழுதுகிறார். “ஆரியராகிய நாம் ஏன் வீழ்ச்சி பெற்றோம்? நமது தர்மங்களை இழந்ததினால். அறிவை அபிவிருத்தி செய்தல், பல்லாயிர வகைப்பட்ட சாஸ்திரங்கள் அதாவது அறிவு நூல்களைப் பயிற்சி செய்து வளர்த்தல், தர்மத்தை அஞ்சாது போதனை செய்தல் முதலிய பிராமண தர்மங்களையும், வீரத்தன்மையை பரிபாலித்தல் முதலிய ஷத்திரிய தர்மங்களையும் வியாபாரம் கைத்தொழில் என்ற வைசிய, சூத்திர தர்மங்களையும் நாம் சிதைய இடங்கொடுத்து விட்டோம்... இதுவே நமது வீழ்ச்சிக்குக் காரணம்” (13) பாரதி தன் கதைகளில் கூட, பார்ப்பனச் சாதியின் உயர்வைப் பற்றியே கூறுகிறார். ‘பிராயச்சித்தம்’ என்ற கதையில் சாதிகெட்ட பார்ப்பனனைச் சாதியில் சேர்க்க ரூ.50,000 செலவு செய்யும்படிக் கூறி கதையை முடிக்கிறார். அக்கதையின் சுருக்கம் வருமாறு: “ஆங்கிலம் படித்த ராமச்சந்திரய்யர் என்பவர் வெளிநாடு சென்று மேரி குட்ரிச் என்ற வெள்ளைக்காரப் பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொண்டு வருகிறார். இங்கு வந்தவுடன் அந்த வெள்ளைக்காரப் பெண் நம்ம ஊர் பார்ப்பனப் பெண்களைப் போலவே ‘மடிசார்’ புடவை கட்டிக்கொள்கிறாள். தன் பெயரையும் ஸீதாதேவி என்று மாற்றிக் கொள்கிறாள். நெற்றியில் குங்குமம் வைத்துக் கொண்டு அசல் பார்ப்பனப் பெண் போலவே மாறிவிட்டாள். அவன் கடல் கடந்து வந்ததினாலும், வேறு இனத்துப் பெண்ணை திருமணம் செய்து கொண்டதாலும், அவனை மீண்டும் பிராமணர் சாதியில் சேர்க்க அவ்வூர் பார்ப்பனர்கள் மறுக்கிறார்கள். அப்போது மாஷாபூப் தீஷிதர் என்பவர், “பிராம்ஹணா மமதேவதா! (பிராமணர் எனக்குத் தெய்வம்) என்று ஸ்ரீமந் நாராயணனே சொல்லுகிறார்; அப்படியிருக்கையில் யாரும் பிராமணப் பதவியிலிருந்து நழுவக் கூடாது, நழுவினாலும் மறுபடியும் சேர்ந்து கொள்ள வேண்டும்” என்கிறார். இக்கதையின் முடிவில், ரூ.50,000 செலவு செய்து (ப்ராயச் சித்தம்) சாதி கெட்ட பார்ப்பனரான ராமச்சந்திர தீட்சிதரைப் பார்ப்பன சாதியில் சேர்த்துக் கொள்வதாகக் கதை முடிகிறது. (14) பாரதியார் தன்னுடைய கடைசிக் காலத்தில் எழுதிய கதை ‘சந்திரிகையின் கதை’. இக்கதை முழுவதையும் எழுதி முடிக்கும் முன்பே அவர் இறந்து விட்டார். இக்கதையில் சுப்புசாமி கோனாருடைய மகள் மீனாட்சியின் மீது கோபால் அய்யங்காருக்கு காதல் ஏற்படுகிறது. அந்த அய்யங்கார் இடையர் வீட்டிற்கு வந்து பெண் கேட்கிறார். அதற்கு அந்தக் கோனார், ‘நான் சாஸ்திரங்களில் நம்பிக்கையுடையவன். சூத்திரச் சாதியைச் சேர்ந்தவன் நான். என்னுடைய பெண்ணைப் பிராமணருக்குக் கலியாணம் செய்து கொடுப்பதனால் எனக்குப் பாவம் வந்து சேரும். எனவே எனக்கு இதில் சம்மதம் இல்லை’ என்கிறார். இதைக் கேட்ட கோபால் அய்யங்கார் ‘நிஜமான பிராமணன் பிராமண குலத்தில் மாத்திரமின்றி மற்ற நான்கு வர்ணங்களிலும் பெண்ணெடுக்கலாமென்று சாஸ்திரம் சொல்லுகிறது. இந்த விஷயத்தில் உங்களுக்குச் சந்தேகம் இருந்தால், என்னிடத்தில் தமிழில் மனு ஸ்மிருதி இருக்கிறது. உங்களிடம் அந்த நூலைக் காட்டுகிறேன். அதை நீங்களே வாசித்துப் பாருங்கள்’ என்கிறார். (15) இக்கதையின் மூலம் பார்ப்பனர்கள் எந்தச் சாதியில் வேண்டுமானாலும் பெண் எடுக்கலாம் என்பதைப் பாரதி மனுநீதியை ஆதாரம் காட்டி முடிக்கிறார். ஆனால் பார்ப்பனப் பெண்களைப் பிற சாதியில் திருமணம் செய்விக்கப் பாரதி எதிர்ப்பாகவே இருந்துள்ளார் என்பதைப் பின்வரும் சான்று மூலம் அறியலாம். “பாரதி கடையத்தில் வாழ்ந்த காலத்தில் ஒருநாள் பாரதியும், நாராயணப் பிள்ளையும் கலப்புத் திருமணம் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். திடீரென்று நாராயணப் பிள்ளை, ‘பாரதி நாம் இருவரும் எவ்வித வித்தியாசமும் இல்லாமல் பழகி வருகிறோமே! உங்கள் மகள் சகுந்தலா பாப்பாவை என் மகனுக்குக் கல்யாணம் செய்து வைத்தால் என்ன?’ என்று கேட்டார். பாரதி சற்று உஷ்ணமாகவே, ‘கலப்பு மணத்தை மனப்பூர்வமாக ஆதரிக்கு ********** தமிழனாவது, மசிராவது சாதி தாண்டா எல்லாம்!! ----- அவன் மனிதன் இல்லை, தமிழன் இல்லை. அவன் பறையன், ஏழை. அவனிற்கு காதல் வர வேண்டுமென்றால் இன்னொரு பறைச்சி மீது தான் காதல் வர வேண்டும். அவள் வன்னியப்பெண். அவளிற்கு மனதில் காதல் அரும்பும் போது அவள் தனது காதலனின் சாதிச்சான்றிதழை வாங்கிப் பார்க்க வேண்டும். அவன் வன்னியனாக இருக்க வேண்டும். வேறு உயர்சாதி என்றாலும் காதலிக்கலாம். ஆனால் தப்பித்தவறியும் தாழ்த்தப்பட்டவனாக இருக்கக் கூடாது. மீறி இளவரசன், திவ்யா போல திருமணம் செய்து கொண்டால் தந்தை தற்கொலைக்கு தள்ளப்படுவார். தாய் மன உளைச்சலில் நோயாளி ஆக்கப்படுவார். மணப்பெண் தந்தையின்றி தவிக்கும் தன் பெற்றெடுத்த தாயிற்காக காதலை, கண் நிறைந்த கணவனை துறப்பாள். இறுதியில் அவன் தன் உயிர் துறப்பான். ஜந்தறிவு கொண்டவை என்று மனிதனால் சொல்லப்படும் மிருகங்கள் பருவகாலங்களில் உறவு கொள்ளும் போது, அந்த ஜோடியின் உறவிற்குள் அடுத்த மிருகங்கள் மூக்கை நுழைப்பதில்லை. பிராமணச்சிங்கம், வன்னியச்சிங்கம், பறைச்சிங்கம் என்று பாகுபாடு பார்ப்பதில்லை. சிங்கமும், புலியும் உறவு கொண்டு லைகர் (LIGER) என்ற புதிய இனத்தையே உருவாக்கி இருக்கின்றன. ஆனால் கல் தோன்றி மண் தோன்றா காலத்திற்கு முன் தோன்றிய மூத்தகுடிக் கூட்டத்திற்கு காதலிக்க வேண்டுமாயின் சாதிவெறி நாய்களின் சங்கத்தில் அனுமதி பெற வேண்டும். காதலிப்பதற்கு, மணம் செய்வதற்கு இரு மனங்கள் தான் தேவை என்ற அடிப்படை உயிரியல் இந்த சாதிவெறி நாய்களின் தலைவனான மெத்தப் படித்த மேதாவி மருத்துவனிற்கு தெரியவில்லை. கறுப்புக்கண்ணாடியும், காற்சட்டையும் போட்டுக் கொண்டு தன் சாதி பெண்களை பள்ளனும், பறையனும் மயக்குகிறார்கள் என்று பெண்களை அது கேவலப்படுத்துகிறது. குச்சிமிட்டாயும், குருவிரொட்டியும் குடுத்து குழந்தைப்பிள்ளைகளை கூட்டிப் போகிறார்கள் என்று அது கூக்குரல் இடுகிறது. இந்த லட்சணத்தில் இந்த பன்னாடைகள் தமிழ், தமிழர், தமிழ்நாடு என்று இனத்திற்காகவும், மொழிக்காகவும், நாட்டிற்காகவும் உயிரையும் கொடுப்போம் என்று வீரவசனம் பேசுகின்றன. பல்லாயிரம் போராளிகள் பாடுபட்டு கொண்டு வந்த பகுத்தறிவும் சமுகநீதியும் தான் தங்களின் கொள்கையும் என்று பல்லைக் காட்டுகின்றன. இது பத்தாது என்று கார்ல் மார்க்சின் படத்தை வேறு மேடைகளில் வைத்து நாங்களும் பாட்டாளிகள் தான் என்று பம்முகின்றன. பெரியார் இருந்திருந்தால் செருப்பாலேயே இந்த வெங்காயங்களை வெளுத்திருப்பார். தமிழ்நாட்டு தமிழர்கள் இருவரை வாழவிடாமல் கொலை செய்த இந்த சாதிச்சாக்கடை பன்னிகள் தான் ஈழத்தமிழர்களின் தோழர்களாம். இலண்டன் வரை கூப்பிட்டு மாநாடு நடத்துகிறார்கள் இளிச்சவாய் ஈழத்தமிழர்கள். எஞ்சி இருக்கும் ஈழத்தமிழரில் எவராவது சாதி மாறி மணம் செய்தால் அங்கு வந்தும் கொலை செய்யக் கூடிய கொடியவர்கள் தான் இவர்கள். மகிந்து இனப்படுகொலையாளி என்றால் இவர்கள் சாதிப்படுகொலையாளிகள். சவுதியின் மதச்சட்டங்கள் பணக்கார வெள்ளை நாடுகளை சேர்ந்தவர்கள் குற்றம் செய்தால் தொட்டுக் கூட பார்ப்பதில்லை. ஏழைத்தொழிலாளர்கள் என்றால் ஏன் என்று கூட கேட்காமல் தலையை வெட்டும். அது போல இவர்களின் சாதிச்சட்டங்களும் இவர்களின் சாதிப்பெண்கள் வேறு உயர்சாதி ஆண்களை கலியாணம் கட்டும் போது சத்தம் போடாமல் வாயையும், மற்றதையும் பொத்திக் கொள்ளும். கொப்புக்கு கொப்பு பாயும் கொரில்லா போல தமிழ்குடிதாங்கி மருத்துவர் அய்யா தேர்தலிற்கு தேர்தல் கட்சி தாவி அரசியல் கூட்டுக்கலவி செய்யும் போது சாதியோ, இனமோ பார்ப்பதில்லை. அது நான் பார்ப்பனத்தி தான், என்னை ஆட்டவோ அசைக்கவோ முடியாது என்று பார்ப்பனியத்தின் நச்சுவேர்களை அறுத்தெறிந்த தமிழ் மண்ணிலேயே நின்று தம்பட்டம் அடிக்கும் ஜெயலலிதா என்றாலும் சரிதான், ஈழத்தமிழரின் இரத்தம் குடிக்கும் சோனியாவின் காங்கிரசு என்றாலும் சரிதான். மகனிற்கு மந்திரிப்பதவி கொடுத்தால் போதும். இளவரசனின் இரத்தம் குடித்த பின்னும் இவர்களின் சாதிவெறி சற்றும் குறையவில்லை. வேலை இல்லாதவனிற்கு காதல் எதற்கு, அறியாப் பருவத்தில் ஆசைப்பட்டால் இப்படித்தான், வாழ்க்கை வீணாகி விடக்கூடாது என்ற அக்கறையில் தான் அய்யா அட்வைசுகளை அள்ளி விட்டார் என்று அகிம்சை பேசுகின்றன. நாய்களே, அவர்களின் வாழ்க்கையை தீர்மானிப்பதற்கு நீங்கள் யார்? வேலையில்லாத வன்னியர்கள் எவரும் காதலிக்கவில்லையா? இளவயதில் மணம் செய்து கொண்டதில்லையா? அப்போதெல்லாம் உங்களின் ஊத்தை வாய்கள் ஏன் ஊளையிடவில்லை. அவன் மனிதன் இல்லை, தமிழன் இல்லை. அவன் பறையன், ஏழை. அவன் வன்னியப் பெண்ணை காதலிக்க கூடாது. அவர்கள் வன்னியர்கள். உயர்ந்த சாதி. வன்னிய குல சத்திரியர்கள். ஏனெனில் அவர்களின் ஆண்குறிகளில் சாதி பொன்னெழுத்துக்களால் பொறிக்கப்பட்டு இருக்கிறது. ஆளுக்கொரு சாதி, சாதிக்கொரு சங்கம், சங்கத்தை வைத்து கட்சி, கட்சியை வைத்து மக்களை கொள்ளயடிப்பது, சாதிப்பெருமை பேசி கொலை செய்வது தான் ஆயிரம், ஆயிரம் மனிதர்கள் தம் உழைப்பையும், உயிரையும் கொடுத்து போரிட்ட தமிழ்மண்ணின் கையறுநிலையா? பகுத்தறிவும், சமத்துவமும் சேர்ந்து இவர்களிற்கு பாடை கட்ட வேண்டும். ***** WEB-HINDUSTAN TIMES NANDINI  Hindustantimes Nandini rape and murder: Complicated caste, religion politics plays out in Tamil Nadu Caste, religion and politics clash over gang rape and murder of pregnant Dalit minor by her boyfriend and his three accomplices. Nandini rape,Murder,Caste For now, news reports point the finger of blame squarely at the Hindu Munnani. (A Joseph) In Keezhamaligai village in Ariyalur district in Tamil Nadu, men carefully paint mangoes on the walls of newly built homes, the fruit’s yellow mirroring the searing sun. Five mangoes on every house exert the presence of the locally dominant political power, distinct from the usual ‘rising sun’ and ‘two leaves’, the stark symbols of the state’s two main political parties, Dravida Munnetra Kazhagam (DMK) and the ruling All India Anna Dravida Munnetra Kazhagam (AIADMK). The mango is the symbol of the Pattali Makkal Katchi (PMK), led by S Ramadoss and his son, former Union health minister Anbumani Ramadoss, a party that has its vote base predominantly in northern Tamil Nadu’s Vanniyar (Most Backward Caste or MBC) population. Vanniyars, traditionally agricultural labourers, but now equipped with considerable political clout, are the dominant caste in these parts, outnumbering the Dalit Paraiyars and often clashing with them. Moving away from the fierce sun, daily wage labourers—predominantly women—converge under a tree, attentive to roll call, for a condolence meeting for Nandini. The teenaged girl, gang-raped and murdered, is one of their own. At the mention of her name, they compose themselves and voice their weariness at the rising instances of caste violence in the village. The 17-year-old had died horribly, and her decomposed body was found more than a fortnight after her disappearance was reported. No one had paid any attention to a missing pregnant young Dalit in the uproar over the jallikattu ban. The few celebrities and politicians who had called for justice in this case were Kamal Haasan, music director GV Prakash and MK Stalin, who all took to Twitter. When Nandini did not come home on 29 December, 2016, her frantic mother had gone to the police saying her daughter had been kidnapped, but the police filed a missing person complaint instead. The police did receive a call from one Thamizharasan from Vellore saying Nandini had been found. But investigation later revealed it was a diversionary tactic by the murder accused. The police then got a lead when M Devi, Nandini’s close friend, told them about the missing girl’s affair with one Manikandan Ramasamy, and that she was pregnant. Manikandan, a mason with a criminal record, who was also the Union Secretary of the local unit of the religious organisation Hindu Munnani (Hindu Front), was called in for an inquiry, but he denied any complicity, and so the local sub-inspector, G Rajendran, let him go. Matters took a horrific turn when a body was recovered from a well on 14 January. Nandini’s family was called to identify it. It was indeed her, raped and stripped of all clothes and jewellery. Police again summoned Manikandan. It emerged that the pregnant Nandini had asked Manikandan to marry her, while he had pressured her to go in for an abortion. Finally, Nandini was gangraped and murdered, allegedly at the hands of her boyfriend and his three accomplices. Ariyalur district collector Saravanavel Raja said the other three, Thirumurugan, Mannivanan and Vetriselvan—all Manikandan’s cousins—have been booked under the Goondas Act (Prevention of Dangerous Activities of Bootleggers, Drug Offenders, Gamblers, Goondas, Immoral Traffic Offenders and Slum-Grabbers Act). Under this Act, the jailed men cannot get bail for a year. “The two other accused have been lodged under SC and ST (Prevention Of Atrocities) Act, 1989, POCSO Act (Protection of Children From Sexual Offences Act), rape and murder.” They are now awaiting trial. Just a sex crime? This case would have been just another tragic statistic of a boyfriend choosing coldblooded murder but for the complex political turn it has taken. Even Dalit groups are fragmented over the issue though Nandini belonged to the Paraiyar caste. TIMELINE 29 December 2016: 17-year-old Dalit girl, Nandini, goes missing30 December 2016: Family lodged a kidnap complaint. Police register a missing person case5 January 2017: Police file an FIR and start the investigation. Devi, the victim’s friend, tells the police about Nandini and Manikandan’s affair 9 January 2017: Police investigate Manikandan’s friends12 January 2017: Manikandan is hospitalised after consuming poison14 January 2017: In an extrajudicial confession to the Village Administrative Officer, he admits to the murder and is arrested. Nandini’s brutalised body is found with her hands tied at the back. Nandini had studied up to class 8, supporting her family with a job in construction, mainly concrete laying, bringing home Rs 50-100 a day. “She saw a dashing hero in her supervisor Manikandan, who dropped her back from work on his bike during late nights,” says K Muthamizhan, Manikandan’s neighbour. Borrowing a phone from her economically and caste-privileged friends, she spent long hours conversing with him, progressing to a year-long relationship. She often waited near the toilet outhouse of the Dalits to meet him. Manikandan, who has studied up to class 10, supervised concrete laying work under the guidance of S Rajshekar, a local Hindu Munnani leader, a fringe pro-Hindu outfit founded in 1980. Muthamizhan, also a Hindu Munnani member, paints his neighbour as a hell raiser and short-tempered. He is also a history sheeter with several cases against him, including vandalising two churches and being a public nuisance. A crime of caste? In Nandini’s recently constructed house, a ray of light falls on her framed picture placed on the front yard. Plastered across the wall is a logo of the Indira Awaas Yojana, under which the family received a grant to construct the house. The cement is fresh and porous, dotted with turmeric and saffron from the previous day’s puja. Nandini’s mother sits crouched from across her older daughter, and puts away her lunch, forlorn and caressing her dead child’s picture. “I have just started eating,” she mumbles. The surviving daughter, and her brother, who is away at work, are married. “Nandini had a lot of aspirations. This clock you see, this dress I’m wearing, and that showpiece, she bought all of them. She always wanted to make sure we live well and not lesser than anyone else, no matter what their caste,” the mother says. “He [Manikandan] told her that there is nothing wrong in him [a Vanniyar] marrying a Paraiyar and that she would be happy with him. He led her on and then did this,” the sister butts in. Slouched on plastic chairs, black-shirted members of the Dravida Kazhagam (DK), the much-desiccated mother organisation of the DMK and the AIADMK, are reverently offered cups of fizzy orange drinks as they spit expletives about the Hindu Munnani. The Dravida Kazhagam, founded by EV Ramaswamy in the 1940s, was initially aimed at eradicating caste and forming a separate but united ‘Dravida Nadu’. Now, its goals lack definition, but includes protecting ‘Tamil culture’ as they call it. Back in Nandini’s house, the dynamics then take a strange turn. Inside their house, the women made it clear that her death had its roots in caste. On seeing the DK men outside, they change. “It’s definitely an issue of religion,” the mother declares, conscious that both the DK men are Vanniyars. This line of argument, which occurs over and over again in the Nandini murder case, is inexplicable if you don’t know what is really being said. DK would now like to confront the institutional discrimination faced by Dalits and not have caste be one of the factors in the violence Nandini faced. At the same time, complaining about ‘religion’ is a stand-in for newer groups elbowing in, like the Hindu Munnani, for instance. The irony is of course that neither DK nor Hindu Munnani are working towards ending discrimination and violence Dalits face. So they have more in common than they’d like to think. Tamil Nadu’s history of caste violence Caste dynamics permeate every aspect of life here. The Hindu Munnani set up its unit here in mid-2015. The Pattali Makkal Katchi (PMK), a caste-based party pandering to Vanniyars, is the strongest party in Keezhamaligai with a membership of at least 1,000. The AIADMK follows with 700, and includes both Vanniyars and Dalits. The DMK scores lowest, with little support from both castes, and comprises some Chettiars and Nadars, numerically small castes in the area. The dominant Vanniyar caste outnumbers the Dalits: 3,000 homes to a meagre 250. Relations between these two groups have always been simmering. And now, the Dalits have another battle: They find themselves pincered between the Vanniyars’ and the Hindu Munnani’s fight for dominance. The existing Vanniyar order, with its traditional ties to the PMK and other major parties, does not want the Hindu Munnani to emerge as a new political force. This is a genuine possibility as the youth are seduced by the Munnani’s call to violence. Organisations like the Munnani and the DK, besides the mainstream political parties, are attempting to make inroads here with opposing ideologies. The DK, known for its atheist, rationalist ideology, has a small following of about 100 in the village and began a unit there in 2012. Soon, it began to assert itself, taking on the Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS) musclemen. Then the Hindu Munnani set up shop. Throughout all this, tensions between the Vanniyars and Dalits continued to simmer. In November 2016, three Vanniyar students clashed with two Dalit students over a Dalit woman, leading to violence when soda bottles were broken over each other. Such aggressive attacks date back to the 1980s when then Chief Minister MG Ramachandran allocated 10 acres of patta land to the Dalits, and the Vanniyars promptly staked claim to it. Even now, Dalits are warned not to stray into the land, especially at night. Crime of religion? In Sirugambur in Tiruchi district, a lopsided lock greets those who care to stop by Manikandan’s home. Word is that his family has fled, fearing violence from the community and police harassment. Waving his hand to silence any contrarian views of fellow villagers, J Vetriselvan, a Dravida Kazhagam member, also a Vanniyar, half-heartedly recites the refrain of the past few weeks. “Hindu Munnani is a terrorist organisation. This is slowly permeating our society and these fringe elements must be stopped. A caste angle is irrelevant; this is a religious problem. Both the Vanniyars and Dalits are with us, then how can it be an issue of caste?” he asks, glossing over the fact that both victim and accused are Hindus. In Sriperumbudur, just 40 km outside Chennai, Hindu Munnani party’s head Rajshekar’s office reeks of lubricants. Running a Daikin air-conditioner service centre, it is evident that he has distanced himself from the happenings in Keezhamaligai. “I am awaiting the report on the case in a bid to clear my conscience and that of the party’s,” he says. “Vanniyars comprise the biggest number [in the party] and Dalits are next. All are youths under 30 years. I know Manikandan but we knew he had gone rogue a year ago; so we sidelined him. Our objective is to unite Hindus, not see caste.” And he quickly resorts to some victim blaming. “We hear that the girl had aborted many children (sic) before and had relationships with many men.” Uneasy undercurrents K Ravichandran, Superintendent of Police for Jayankondam in Ariyalur, sits pensively at his desk while on the lookout for any tip-offs of potential violence brewing in the village. “This is definitely a case of caste violence. We’ve deployed 24-hour police protection in case something breaks out. The Hindu Munnani is a non-entity in this. What we fear is the Vanniyars taking control and lashing out at the Dalits. Things are already at a delicate stage.” His apprehensions are not entirely unfounded. In 1997, when Thol Thirumavalavan, the Viduthalai Chiruthaigal Katchi (VCK, a Dalit party) leader, visited Keezhamaligai upon launching his party, Murugesan, a local Vanniyar leader, created problems. Violence broke out, and since then, caste politics has always been simmering, ready to boil over at the slightest trigger. From temple worship issues every year —when Vanniyars are allowed to pray during nine days of Sivaratri and Dalits only on the 10th day—to violence over land, the police have always had their hands full here. In Nandini’s case, police nailed Manikandan with phone records traced backed to the teen’s neighbour’s number. Moreover, Devi’s statement about their affair and the pregnancy helped. Sub-inspector Manivannan, entrusted with investigating Manikandan after he was let off the first time, has a few things on his mind. It appears there’s a lot unsaid within the police themselves, and the crackling lines of communication have worsened the case. SI Manivannan feels he was given the “spoilt leftovers”. “I received a lot of blowback for the work my senior had done. I had arrested Manikandan promptly after the body was found. I don’t know why Rajendran let him off. To date, that is the biggest mistake I consider in my professional life.” Rajendran was the sub-inspector who let Manikandan go after he was initially questioned. But his superior, Deputy Superintendent of Police Inikudevan, stands up for him, saying, “There wasn’t enough evidence to arrest him so I let him off: As simple as that.” Failed by Dalit parties Following Nandini’s murder, the Intellectual Collective for Dalit Actions (ICDA) released a fact-finding report that stressed on the importance of caste violence. “[The] rape and murder fitted with the template of honour killings happening in the region for many years. Previous instances have always been directed to the PMK,” says Stalin Rajangam, a scholar of Dalit culture, who led the team. C Lakshmanan from the Madras Institute of Development Studies, also part of the team, says it is as much a DMK, AIADMK and PMK problem, as it is a VCK problem. “PMK, which has time and time again alleged that this is a ‘drama kaadhal’ [fake love between people of different castes], is silent on this issue. Why?” he asks. D Ravikumar of the VCK, which held a road roko in protest, says this is first a gender issue, then a caste issue, and finally a communal issue. “She is a woman first and then a Dalit. While it is clear that it is a caste issue, it is foolish to blame the Hindu Munnani,” he says. Experts explain why VCK did not play an active role in the protests demanding justice for Nandini. They say it can be traced to the non-Dalit solidarity as opposed to the fragmentation present in the Dalit community. “There has been no continuity maintained since their electoral debut because they have a tokenistic protest [ritual]. They never follow the legal course of the rapes or murders they protest against,” says Rajangam. But Dalit leaders defend their stand. “We have to look at both the communal angle and the caste angle; they are interrelated,” asserts Thirumavalavan. The former MP says, “VCK believes it is a women’s issue first, and then a Dalit issue. Male domination is the issue. Caste is secondary. DK is giving priority to communalism. Dalit organisations only see caste, while the PMK is silent. That silence is support.” In the midst of all this, there is not much coming from both the AIADMK and the DMK, though DMK’s Working President MK Stalin issued a statement about violence against women. For now, news reports point the finger of blame squarely at the Hindu Munnani. The community vote bases of the DK, DMK and PMK could be banking on the fire aimed at the fringe outfit, to not only render irrelevant the vicious caste undercurrent but also to negate the emergence of any other political foe. Local residents, especially Dalits, could be doing the same to avoid caste clashes. The quick change in narrative by Nandini’s family as to the nature of their daughter’s murder points to uneasiness, perhaps even fear of repercussions. Police themselves fear caste clashes breaking out. At the end of it all, Nandini is reduced to a mere case number. Perhaps everyone and everything killed the young girl. ******** ஜாதிக்கு ஒரு வரலாறு பேசுபவன் எல்லாம் தமிழன் என்றால் கண்டிப்பாய் நான் தமிழன் இல்லை. ஜாதிக்கு ஒரு கலாச்சாரம், பண்பாடு உண்டு என்று சொல்பவன் எல்லாம் தமிழன் என்றால் கண்டிப்பாய் நான் தமிழன் இல்லை. ஜாதிக்கு ஒரு புத்தி உண்டு அந்த புத்தியில்தான் அந்த அந்த ஜாதிக்காரர்கள் இருப்பார்கள் என்று சொல்பவன் தமிழன் என்றால் கண்டிப்பாய் நான் தமிழன் இல்லை. ஊர் முழுக்க தன்  ஜாதி பெருமையைசொல்லி போஸ்ட்டர் அடித்து ஒட்டிவிட்டு, "தமிழ் பண்பாடு, கலாச்சாரம் " பற்றி பேசுபவன் தமிழன் என்றால் கண்டிப்பாய் நான் தமிழன் இல்லை. தமிழனுக்கு மதமில்லை ஜாதி இல்லை என்று மேடையில் சொல்லிக்கொண்டு, தன் மதத்தில், தன் ஜாதியில் தனக்கு பெண் பார்த்து திருமணம் செய்து கொள்பவன் தமிழன் என்றால் கண்டிப்பாய் நான் தமிழன் இல்லவே இல்லை. ******** விமானத்தில் பறந்த 120 முதியவர்கள்! - ஒரு தனி மனிதனின் கனவு நிறைவேறிய கதை 'தன்னுடைய கிராமத்தில் வசிக்கும் முதியவர்களை விமானத்தில் ஏற்றி ரசிக்க வேண்டும்' என்ற ஒரு தனி மனிதனின் நீண்டநாள் கனவு இன்று நிறைவேறியிருக்கிறது திருப்பூர் மாவட்டம் அவிநாசி அருகே உள்ளது தேவராயன்பாளையம். இந்தக் கிராமத்தைச் சேர்ந்த ரவிக்குமார் என்பவர், பின்னலாடை மொத்த வியாபாரத் தொழில் செய்துவருகிறார். இவர், தன்னுடைய கிராமத்தில் வசிக்கும் வசதியற்ற குடும்பங்களைச் சேர்ந்த முதியவர்களை விமானத்தில் ஏற்றி பயணம் செய்யவைத்து ரசிக்க வேண்டும் என விரும்பியிருக்கிறார். அதற்காக, தன்னுடைய நெருங்கிய நண்பர்கள் சிலரின் உதவியோடு, தன் கிராமத்தைச் சேர்ந்த 120 முதியவர்களை இன்றைய தினம் கோவை - சென்னை விமானத்தில் பறக்கவைத்து நெகிழ்ச்சியடையவைத்துள்ளார். இன்று காலை, 120 முதியவர்களையும் வேன்மூலம் கோவை விமானநிலையத்துக்கு அழைத்துச்சென்ற ரவிக்குமார், அங்கிருந்து 2 குழுக்களாக அவர்களை விமானத்தில் ஏற்றி, சென்னைக்கு அழைத்துச்சென்றிருக்கிறார். பின்னர், அங்கிருந்து வேன்மூலம் பல்வேறு இடங்களை சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு, நாளை மறுநாள் தேவராயன்பாளையத்துக்கு திரும்ப இருக்கிறார்கள். இதுபற்றி நம்மிடம் பேசிய ரவிக்குமார், ``நான் தொழில் நிமித்தமாக முதல்முறை விமானத்தில் பயணித்தபோது, எனக்கு உண்டான ஆசை இது. வாழ்நாள் முழுக்க எங்களின் கிராமத்திலேயே இருந்து, ஆகாயத்தில் பறக்கும் விமானங்களை அண்ணாந்து மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருந்த மனிதர்களை ஒரு நாளாவது விமானத்தில் ஏற்றி அழகுபார்க்க வேண்டும் என விரும்பினேன். கடந்த 5 ஆண்டுகளாக இதைப்பற்றியே யோசித்துவந்தேன். ஆனால், அந்தக் கனவு தற்போதுதான் நிறைவேறியிருக்கிறது. கடந்த சில மாதங்களுக்கு முன்னரே விமானத்தில் பயணிக்க விரும்பும் எங்கள் ஊர் முதியவர்களின் பட்டியலைத் தயாரித்தேன். என்னுடைய நண்பர்கள் அதற்கு முழுமையாக உதவினார்கள். பின்னர், 2 மாதங்களுக்கு முன் அனைவருக்கும் கோவை - சென்னை விமானத்துக்கான டிக்கெட்டுகளை புக் செய்தேன். இன்று, அவர்களை எல்லாம் விமானத்தில் ஏற்றி இருக்கைகளில் அமரவைத்தபோது எனக்கு ஏற்பட்ட சந்தோஷம், அத்தனை பெரியது. இந்த நாளுக்காகத்தான் காத்திருந்தேன். விமானத்தில் ஏறி அமர்ந்து சென்னை சென்றடையும் வரை அனைவருமே குழந்தைகளாகிப் போனோம். இனி, மெரினாவில் உள்ள தலைவர்கள் சமாதி மற்றும் காஞ்சிபுரம், திருவண்ணாமலை கோயில்களுக்கு எல்லாம் சென்று தரிசனம் செய்யவிருக்கிறோம். எங்களது கிராமத்தில் இந்து - முஸ்லிம்கள் எல்லாம் தாயாய் பிள்ளையாய் சகோதர பாசத்துடன் பழகிவருகிறோம். இந்த விமானப் பயணத்திலும் சில இஸ்லாமிய, கிறிஸ்தவ தாத்தா - பாட்டிகள் வந்துள்ளனர். அவர்களது விருப்பப்படி பிரபலமான மசூதிகளுக்கும், சர்ச்களுக்கும் அழைத்துச்சென்று பார்த்துவிட்டு, பிறகு ஊருக்குக் கிளம்ப இருக்கிறோம்’’ என்றார். ''வசதி வாய்ப்புகள் வந்தவுடன் தன் தாய் தகப்பனை விமானத்தில் ஏற்றிப் பறக் வைக்க வேண்டும் என பல இளைஞர்கள் கனவு காண்பது உண்டு. ஆனால், ரவிக்குமார் நிறைவேற்றியிருப்பது அதனினும் பெரிது'' என்றார்கள் ******** *நேருவின் மருமுகம்...* *தயவுசெய்து முழுதும் படியுங்கள்* 📌 லண்டனில் வாழ்ந்த தன்னுடைய (கள்ள?) காதலிக்கு நித்தமும் காதல் கடிதம் வரைந்து, அதனை தனி  ஏர்இந்தியா விமானத்தில் அனுப்பிய மைனர் யார்? 📌 தன்னுடைய வெளிநாட்டுக் காதலியின் இறுதிச் சடங்கில் கலந்துகொண்டு மரியாதை செலுத்த மலர்வளையம் தாங்கி இந்திய நாட்டின் இராணுவக் கப்பல்களை அனுப்பிவைத்த 'தேசபக்தர்' யார்? 📌 பாகிஸ்தானுக்கு 85,800 சதுர கிலோமீட்டர்களையும், சீனாவுக்கு 37244 சதுர கிலோமீட்டர்களையும் தாரைவார்த்த இந்தியாவின் 'தேசபக்த பிரதமர்' யார்? 📌 ஹைதராபாத்தை கட்டுப்பாட்டில் வைத்துதிருந்த பாகிஸ்த்தான் ஆதரவு ரசாக்கார் படைகள் மீது துணிச்சலாக ராணுவ நடவடிக்கை எடுக்காமல் பிரச்னையை ஐநா- விற்கு கொண்டு போய், அதை இன்னொரு காஷ்மீர் ஆக்க முயற்சி செய்த தேசபக்த பிரதமர் யார்? 📌 ஸ்வதந்திரய வீர சவர்க்கர் முதலிய தேசபக்தர்கள் 13 ஆண்டுகள் காலாபானி என்ற வெஞ்சிறையில் சிறையில் கொடுமையை அனுபவித்து வந்தபோது, பைவ் ஸ்டார் வசதியுடன் 3 வருடம் சொகுசாக பாட்மிட்டன், தோட்டம் வளர்ப்பு மற்றும் சமையல் என்று சிறப்பு கவனிப்பு யாருக்கு கிடைத்தது? 📌 கல்வியால் நான் ஆங்கிலேயன், எண்ணத்தால் நான் சர்வதேசன், பண்பாட்டால் நான் ஒரு இஸ்லாமியன் ஆனால் நான் ஒரு இந்துவாக தவறிப் பிறந்துவிட்டேன். அது ஒரு விபத்து என்று கூறிய தலைவர் யார்? 📌 சரோஜினி நாயுடுவின் மகள் பத்மஜா நாயுடு அவர்களுடன் மேய்ந்து குலாவிவிட்டுப் பின்னர் அந்தப்பெண்மணியை மேற்கு வங்கத்தின் ஆளுனராக நியமனம் செய்தது எந்த பிரதமர்? 📌 பாபாசாகேப் அம்பேத்கர் இங்கே அரசியலமைப்பு சட்டத்தை எழுதித் தொகுத்துக் கொண்டிருந்தபோது, தன்னுடைய காதலி ப்ரான்ஸுவா குந்தர்ருக்கு - உன்னுடைய கடிதத்தை தொடும்போது உன்னுடைய கைகளை தொடுவது போல் உணர்கிறேன் என்று சொன்னது யார்? 📌 15க்கு 13 மாகாணங்களின் காங்கிரஸ் தலைவர்கள் சர்தார் வல்லபாய் பட்டேலுக்கு அபரிமிதமான ஆதரவு கொடுத்தும், தானே பிரதமர் ஆகவேண்டும் என்று அடம்பிடித்து பிரதமர் ஆனது யார்? 📌 சுதந்திரம் பெற்றவுடன் நேபாளம், பலுசிஸ்தான் முதலிய நாடுகள் இந்தியாவுடன் இணைய விருப்பம் தெரிவித்தபோது அதனை வேண்டாமென நிராகரித்த கூறு கெட்ட பிரதமர் யார்? 📌 சொன்னதைச் செய்யாவிட்டால் நேதாஜி பற்றிய உண்மைகளை வெளியிட்டுவிடுவோம் என்று ரஷ்ய அரசின் அச்சுறுத்தலுக்கு அஞ்சும் நிலையில் இருந்த பதவி வெறிபிடித்த பிரதமர் யார்? 📌 நேதாஜியின் புகழைக் கண்டு பயந்துபோய் அவரை அச்சு நாடுகளுக்கு ஆதரவாக செயல்பட்டதால் போர்க்குற்றவாளி என்று வர்ணித்து நேசநாடுகளுடன் சேர்ந்து உறவாடிய அரசியல்வாதி யார்? 📌 1950ல் சர்தார் பட்டேல் இறந்தபோது அவரது இறுதிச்சடங்கில் கலந்துகொள்ளக் கூடாது என்று அனைத்து மந்திரிகள் மற்றும் அரசுச் செயலர்களுக்கு சுற்றறிக்கை அனுப்பியது எந்த பிரதமர்? 📌 மேற்கு வங்கத்தையும் பாகிஸ்தானுக்கு தாரைவார்க்கப்பட வேண்டும் என்று சொன்ன எந்த அரசியல் பெரும்புள்ளியின் கோரிக்கையை ஸ்யாமா ப்ரஸாத் முக்கர்ஜீ முறியடித்தார்? 📌 ஸ்ரீநகரில் தன்னுடைய நண்பர் ஷேக் அப்துல்லாவின் உதவியுடன் திரு ஸ்யாமா ப்ரசாத் முக்கர்ஜீயை கொன்றதாக சந்தேகிக்கப்பட்டு, பின்பு அன்னாரின் விபரீத மரணத்தைக் குறித்து விசாரணை ஏதும் நடக்காமல் பார்த்துக்கொண்டது யார்? 📌 மிக உயர்ந்த கல்விமானாக விளங்கிய டாக்டர் அம்பேத்கரைப் பார்த்து பொறாமை கொண்டு, அவரை லோக்சபா தேர்தலில் தோற்கடிக்க யுக்திகள் வகுத்து அவரை பாராளுமன்றம் புகாமல் பார்த்துக்கொண்டது யார்? 📌 டாக்டர் அம்பேத்கர் அவர்களது பரிந்துரையான பொது சிவில் சட்டத்தை ஏற்றுக்கொள்ள மறுத்த இந்தியப் பிரதமர் யார்? 📌 இந்திய இறையாண்மைக்கு எதிரானதால் டாக்டர் அம்பேத்கர் அரசியலமைப்பு சட்டத்தில் புறக்கணித்த ஷரத்து 370யை கோப்பால் ஐயங்கார் என்பவரை நியமித்து, காஷ்மீருக்கு தனிநிலை, தனி அரசியலைப்பு, தனிக் கொடி ஏற்படுத்திக் கொடுத்தது யார்? 📌 படையெடுப்பில் இடிக்கப்பட்ட சோமநாதர் ஆலயத்தை மீண்டும் கட்டமைக்க எதிர்ப்பு தெரிவித்தது மட்டுமல்லாமல், மதச்சார்பின்மையை காரணம் காட்டி ஜனாதிபதி ராஜேந்திர பிரசாத்தையும் போகக்கூடாது என தடுத்தது யார்? 📌 இந்தியாவிலேயே யார் மிகுந்த இஸ்லாமிய தேசியவாதி என்று சர்தார் பட்டேல் அவர்களை வினவியபோது அவர் யாரைக் குறிப்பிட்டார்? மேற்கண்ட அனைத்து கேள்விகளுக்கும் ஒரே விடை - ஜவகர்லால் நேரு. அன்னாரின் தாந்தோன்றிதனத்தாலும் எதேச்சாதிகார முடிவுகளாலும் அதற்கான விலையை இந்தியா இன்னமும் கொடுத்துக்கொண்டிருக்கிறது... 21.NADAR #முலைவரி இந்து நாடாக இருந்த திருவாங்கூர் சமசுதானத்தில் கேரள மாநிலத்தின் பெரும் பகுதியும் தமிழ்நாட்டின் தென்மாவட்டங்களான கன்னியாகுமரி திருநெல்வேலி ஆகிய மாவட்டங்களின் சில பகுதிகளும் இருந்தன. தாழ்த்தப்பட்டவர்களும் சமூகத்தில் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்ட சாணார் [நாடார்], பரவர், ஈழவர், முக்குவர், புலையர் உள்ளிட்ட "18 சாதியைச் சேர்ந்த பெண்கள் மேலாடை அணியமுடியாது. அப்படி அணிவது மாபெரும் குற்றம்." இந்த ஜாதிப் பெண்கள் தங்கள் முலைகளை உயர் சாதியினருக்கு எப்பொழுதும் காட்டி மரியாதை செய்யவேண்டும். பிறந்த குழந்தையிலிருந்து இறக்கும் வரை எல்லா பெண்களும், இந்த 18 ஜாதிகளில் பிறந்திருந்தால், எவருடைய #மனைவியாக, #மகளாக, #சகோதரியாக, #தாயராக, #பாட்டியாக, இருந்தாலும் "முலைகளை காட்டிக் கொண்டு தான் இருக்கவேண்டும்." இந்த இந்துத்துவ அடக்குமுறையை கூறும்போது கண்டிப்பாக நாங்கிலி என்ற பெண்ணைபற்றி கூறியே ஆகவேண்டும். நடந்த காலம் சுமார் 100 ஆண்டுகளுக்கு முன். இடம் திருவிதாங்கூர் இராஜ்யம், நாங்கிலி கிராமம், சேர்த்தலா வட்டம். இப்போது கேரள மாநிலத்தில் இருக்கின்றது. ‘நாங்கிலி’ என்ற சொல்லுக்கு ‘அழகு’ எனப் பொருள். ‘நாங்கிலி’ என்பது தாழ்த்தப்பட்ட சமுதாயத்தைச் சார்ந்த ஒரு பெண்ணின் பெயர். இவர் முப்பது வயதை அடைந்த அழகிய மாது. ஒரு கட்டத்தில் இவர் தன்னுடைய மார்பகத்திற்கு விதிக்கப்பட்ட வரியைச் செலுத்துவதில்லை என உறுதி கொண்டாள். ஆனால், திருவிதாங்கூர் இராஜ்யத்தின் உயர்ஜாதி ஆட்சியாளர்கள் விடுவதாக இல்லை. (முலைகள் அளவுக்கு ஏத்தா மாதிரி வரி; பெரிய முலைகளென்றால் வரி அதிகம். வரி கட்ட முடியாவிட்டால், முலைகள் அறுத்து எறியப் பட்டது.) தொடர்ந்து மார்பக வரி வசூலிப்பவர்களை நாங்கிலியின் வீட்டுக்கு அனுப்பி வரியைச் செலுத்தக் கட்டாயப்படுத்தினார்கள். ஆனால், அழகி நாங்கிலி இந்த வரியைச் செலுத்துவதை மிகப் பெரிய அவமானமாகக் கருதினார். அதனால் மார்பக வரியை தருவதில்லை என்ற தனது உறுதியில் தளராமலிருந்தாள். இந்த மார்பக வரிக்கு மலையாள மொழியில் முலைக்கர்ணம் என்று பெயர். தொடர்ந்து வரியைக் கட்டிட அவள் மறுத்து வந்ததால் வரி பாக்கி அதிகரித்துக் கொண்டே சென்றது. மார்பகம் பெரியதாக இருந்ததால் வரியும் அதற்குத் தகுந்தாற் போல் அதிகமாக இருக்கும். நாங்கிலியின் மார்பகங்கள் பெரியவை. அதனால் விதித்த வரியும் அதிகம். ‘முலைக்கர்ணம் பார்வத்தியார்’ அதாவது மார்பக வரியை வசூல் செய்யும், பார்வத்தியார் ஒரு நாள் நாங்கிலியை தேடிப் போய்விட்டார். நாங்கிலி தன் வீட்டுக்கு வந்த அவரை, சற்றுப் பொறுங்கள் இதோ வரித் தொகையோடு வருகின்றேன் என்று வீட்டிற்குள் சென்றாள். ஓர் வாழை இலையை எடுத்து விரித்தாள். விளக்கொன்றை ஏற்றி வைத்தாள். தன் மார்பகங்களை ஒவ்வொன்றாக அறுத்து வைத்தாள். அப்படியே சாய்ந்து இறந்தாள். மார்பக வரியை வசூலிக்க வந்த பார்வத்தியாருக்கு இந்த மார்பகங்களைத் தந்தாள். நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் அழகி நாங்கிலி அறுத்து வைத்த மார்பகங்கள் தாம் ‘முலைவரி’ என்ற மார்பக வரிக்கு எதிராக எழுந்த முதல் எதிர்ப்பலை. இந்த அதிர்வான நிகழ்ச்சிக்குப் பின் அவள் வாழ்ந்த இடம் ‘முலைச்சிபரம்பு’ (மார்பகப் பெண் வாழ்ந்த இடம்) என்றே வழங்கப்பட்டது. பின்னர் இந்த போராட்ட வரலாற்றை வரலாற்றுச் சுவடுகளிலிருந்து மறைத்திட விரும்பினார்கள் ஆதிக்ககார்கள். அதனால் அந்த இடத்தை ‘முலைச்சிபரம்பு’ என்பதற்குப் பதிலாய் ‘மனோரமா காவலா’ என மாற்றினார்கள். ஆனால், அவள் வாழ்ந்த அந்த ஓலைக்குடிசை இடிபாடுகளுடன் அதே இடத்தில் இருக்கின்றது. முரளி என்ற ஓவியர் இந்த வரலாற்றைச் சித்திரமாகத் தீட்டி அந்த இடத்தில் வைத்திருக்கின்றார். அந்த ஊர் மக்கள் ஒவ்வொருவரும் “நாங்கள் இந்த வரலாற்றை செவி வழி செய்தியாகக் கேட்டு வளர்ந்தோம். இப்போது எங்கள் உள்ளக் கிடக்கையை அப்படியே சித்திரமாக வரைந்துள்ளார் முரளி’’ என அவரை பாராட்டுகின்றார்கள். இந்த வரலாறுகள் எல்லோரும் தெரிந்திருக்க வேண்டியவை. ஆரிய இந்து மதத்தின் சாதி பிரிவினைகளும் அடக்குமுறைகளும் மக்களை எவ்வாறு பாடாய்ப்படுத்தியது என்பதை எமது சந்ததிக்கு எடுத்து சொல்லவேண்டியது எமது கடமை. நன்றி 22.PANJAMI NELAM பஞ்சமி நிலங்கள் / தலித் உரிமை களத்தின் 'நிஜ அசுரன்'.! தற்போது இயக்குநர் வெற்றிமாறன் இயக்கத்தில் தனுஷ் நடிப்பில் வெளிவந்து வெற்றிகரமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கும் "அசுரன்" திரைப்படம் பஞ்சமி நிலங்கள் குறித்து சில இடங்களில் பேசுவதாகவும்,அதன் தாக்கத்தால் சமூக வலைத்தளங்களில் பஞ்சமி நிலம் வரலாறு,பஞ்சமி நிலத்தின் தற்போதைய நிலைமை குறித்து விவாதம் நடந்து கொண்டிருக்கிறது... இந்திய சாதிய கட்டமைப்பில் விளிம்புநிலை மக்களுக்கு ஏன் நிலங்கள் வழங்க வேண்டும் என்று பஞ்சமி நிலங்களின் "X-Factor"ஆக விளங்கிய ஜெ.எச்.ஏ.திரமென்ஹீர் அவர்கள் செங்கல்பட்டு மாவட்ட ஆட்சியராக இருந்த போது,பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்திடம் அளித்த சென்னேரி பறையர் இன மக்களின் நிலை குறித்த அறிக்கையில் (Notes On Pariah) குறிப்பிட்டு இருந்தது... ‘’கணத்த இதயத்துடன் இதை குறிப்பிடுகிறேன்.சென்னேரி பகுதி பறையர் இன மக்கள் வழக்கமான மனிதர்களை விடவும் கணிசமாக என்று கூற இயலாத அளவுக்கு கீழ் நிலையில் உள்ளனர்.அவர்களில் பெரும்பாலனோர் மோசமான ஊட்டச்சத்து கொண்டவர்களாக,படுபயங்கரமான குடிசையில்,மோசமான ஆடைகளை அணிந்து,தொழுநோய் மற்றும் மற்ற கொடுரமான நோய்களை கொண்டவர்களாக வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்.அவர்களுடைய குடிசைகள் பன்றிகள் வசிக்கும் இடங்களை போன்றும், கல்லாதவர்களாகவும்,யாராலும் கவனிக்கப்படாத,இரக்கப்படாத மனிதர்களாகவும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.இது அனைவரும் அறிந்த உண்மைதான் என்றாலும்,நான் இவ்வாறு இந்த மனிதர்களைப் பற்றி கூறுவதற்காக மதராஸ் மாகாண வருவாய் துறை மற்றும் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்திடம் மன்னிப்பு கேட்டுக்கொள்கிறேன்.இந்தியா நாட்டினுடைய அல்ல,ஆனால் இங்கிலாந்து மக்களின் பொது மனசாட்சி இந்த மகிழ்ச்சியற்ற பரிதாபத்துக்குரியவர்களின் நிலையை கண்டு,அதை தணிப்பதற்காக வெகுண்டு எழும்காலம் வெகுதொலைவில் இல்லை.’’ “பறையர்களிடம் இருக்கும் பொருட்கள் மிகவும் பழமையானது. (மத்திய ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து வாங்கி வந்த பொருட்கள் போல). மேல் சாதி இந்துக்கள் இவர்களுக்கு மிகக் கேவலமான வேலைகளையே கொடுக்கின்றனர். இந்து மதம் இவர்களது ஆன்மீக வாழ்விற்கோ அல்லது பொருளாதார முன்னேற்றத்திற்கோ எந்தவிதத்திலும் பயனளிக்கவில்லை. இந்துக்கள் இவர்களை மனிதக்குலத்தின் மிகத்தாழ்ந்த இனமாகவே கருதுகிறார்கள். மிக மோசமான சுகாதாரமற்ற நிலையில் வாழ்கிறார்கள்” “1844 ல் அடிமை முறை ஒழிக்கப்பட்ட பின்னும் அடிமைகளாக இருந்த பறையர்கள் படியாட்கள் என்ற முறையில் மீண்டும் அடிமைகளாக்கபடுகின்றனர். இவர்கள் தாங்கள் வாங்கிய கடனை அடைப்பதற்காக தங்களையும் தங்கள் வாரிசுகளையும் மொத்தமாக அடிமைகளாக்கிக்கொள்கின்றனர். இதிலிருந்து விடுபட இவர்களுக்கு ஒரே வழிதான் இருந்தது. அதாவது மற்றொரு எஜமானிடம் கடன் வாங்கிக் கொடுத்துவிட்டு புது எஜமானிடம் மனித அடமானமாகப் போவதுதான் அந்த வழி. வேறு வழியில் விடுபட முயலும் பறையர்களை கிராமம் அல்லது தாலுக்கா நீதிமன்றத்தில் உடன்பாட்டை மீறினார்கள் என்று (!) ‘உடன்பாட்டு மீறல் சட்டத்தின்’கீழ் எஜமானர்கள் வழக்கு தொடுத்து தண்டனை வாங்கிக்கொடுக்கிறார்கள். மிராசுதாரர்களாக பிராமணர்களும் வெள்ளாளர்களும் மட்டுமே இருக்கிறார்கள். இவர்களே நிலங்கள் அனைத்தையும் வைத்திருக்கிறார்கள். இவர்களுக்கு அடுத்து உள்ள இடைச்சாதியினரும் நிலங்களை வைத்திருக்கிறார்கள். ஆனால் கடைசியிலுள்ள பறையர்கள் எல்லோருமே நிலமற்ற அடிமைகளாக இருக்கிறார்கள். அப்படியே பறையர்கள் புறம்போக்கு நிலத்திற்கு அரசிடம் விண்ணப்பம் செய்தாலும் அந்த நிலம் மிராசுதாரருக்கு வேண்டுமா அல்லது வேண்டாமா என்று அரசு கேட்கும்(!). மிராசுதாரர் வேண்டாம் என்று சொல்வது கிடையாது. அடுத்து பட்டாதாரரிடம் அந்த நிலம் வேண்டுமா என்று அரசு கேட்கும். அவரும் வேண்டாம் என்று சொன்னால்தான் அந்த புறம்போக்கு நிலம் பறையர்களுக்கு கிடைக்கும்.ஆனால் பறையர்கள் நிலம் வைத்திருக்க விரும்பி அரசைக்கேட்டால் கொடுக்க மாட்டார்கள் என்று எண்ணி புறம்போக்கு நிலத்தை எடுத்து அதைக் கஷ்டப்பட்டு சரிசெய்து விளை நிலமாக்கினால் அதுவரை அமைதியாய் இருக்கும் மிராசுதாரர்கள் கடைசியில் அந்த நிலத்தை அபகரித்துவிடுகின்றார்கள்.” “சிறிது நிலம், சொந்தமான குடிசை, எழுதப்படிக்க தெரிந்திருத்தல், தனது உழைப்பில் சுதந்திரம், தன்மானம் ஆகியவற்றை அவர்களுக்கு கொடுத்தால் பறையர்களின் வாழ்வு இப்போதிருக்கும் மகிழ்ச்சியற்ற அடிமை நிலையிலிருந்து மாறுபட்டதாக இருக்கும்” என்று 5 அக்டோபர் 1891 அன்று கையெழுத்திட்டு தன் அறிக்கையை ஜெ.எச்.ஏ.திரமென்ஹீர் சமர்ப்பிக்கிறார். 1891 ஆம் ஆண்டு பிரிட்டிஷ் பாராளுமன்றத்தில் நடந்த விவாதத்திற்கு பிறகு 1892 செப்டம்பர் 30 அன்று அரசாணையை (அரசாணை எண் 1010/ நாள் : 30.09.1892) வெளியிட்டது.இச்சட்டத்தின்படி “பஞ்சமி நிலம்” என்ற பெயரிலும் “டி.சி. நிலம் (Depressed Class Land)” என்ற பெயரிலும் இந்தியா முழுவதுமுள்ள ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு நிலம் வழங்கப்பட்டு,தமிழகத்தில் மட்டும் சுமார் 12 லட்சம் ஏக்கர் நிலம் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்டது... பஞ்சமி நிலம் குறித்து விவாதம் நடந்து கொண்டிருக்கும் நேரத்தில் ஜெ.எச்.ஏ. திரமென்ஹீர் குறித்து நாம் நினைவு கூறுவது இன்றியமையாததாகும்... இன்றைய காலக்கட்டத்தில் தலித்கள் சாதி இந்துக்களிடம் பஞ்சமி நிலங்களை வஞ்சகமாக இழந்து கையருநிலையில் நிற்கிறோம்...இருப்பினும் இன்று இல்லை என்றாலும்,என்றாவது ஒருநாள் திரமென்ஹீர் விரும்பிய படி பஞ்சமி நிலங்கள் தலித் மக்களிடமே நிச்சயம் பெற்று தரப்படும் என்பது மட்டும் உறுதி.!